Ανασκόπηση 2023: Ποιες θεατρικές παραστάσεις Ελλήνων και διεθνών δημιουργών κρατάμε από το 2023 και για ποιο λόγο
Νέες ματιές στην κλασική δραματουργία αλλά και σύγχρονα έργα κέντρισαν το ενδιαφέρον μας τη χρονιά που φεύγει. Στο τιμόνι των παραστάσεων κορυφαίοι διεθνείς δημιουργοί καθώς και καταξιωμένοι και ανερχόμενοι Έλληνες σκηνοθέτες
Μήδεια, σκηνοθεσία: Φρανκ Κάστορφ (Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου)
Με αφετηρία την τραγωδία του Ευριπίδη, αλλά και κείμενα των Χάινερ Μίλερ, Ρεμπό και μαρτυρίες εξορίστων γυναικών από τον ελληνικό εμφύλιο, ο κορυφαίος Γερμανός δημιουργός κατέθεσε στην ορχήστρα της Επιδαύρου ένα εκρηκτικό σκηνικό γεγονός, ένα αιχμηρό πολιτικό σχόλιο για την καπιταλιστική παρακμή και την πατριαρχία, καθοδηγώντας τους ηθοποιούς της παράστασης (με τις πέντε Μήδειες) σε αλησμόνητες ερμηνείες.
Τρεις ψηλές γυναίκες, σκηνοθεσία: Ρόμπερτ Ουίλσον (Δημοτικό Θέατρο Πειραιά)
Στην πρώτη του συνάντηση με το σύμπαν του Έντουαρντ Άλμπι, ο Αμερικανός εικονοκλάστης καλλιτέχνης κοινώνησε ατόφια, μέσα από την χαρακτηριστική του φόρμα, τους προβληματισμούς του έργου για τη θνητότητα, τη ματαιοδοξία, την αγάπη και τη μνήμη. Άξιες συνοδοιπόροι στο όραμά του οι τρεις Ελληνίδες πρωταγωνίστριές του.
Μια πολυεπίπεδη σύνθεση για την τέχνη και την αξία της, την αυθεντικότητα και την απάτη, από το νέο μεγάλο όνομα του πολωνικού θεάτρου. Υποδειγματική σύζευξη θεατρικής και κινηματογραφικής γλώσσας, έξοχες ερμηνείες, ρευστή, «καλειδοσκοπική» σκηνογραφία. Σίγουρα στις κορυφαίες μετακλήσεις της χρονιάς.
Η άνοδος του Αρτούρο Ούι, σκηνοθεσία: Άρης Μπινιάρης (Θέατρο ARK)
Μια ολοκληρωμένη ανάγνωση-πρόταση στο αλληγορικό έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ που αντικατοπτρίζει την άνοδο του ναζισμού. Σε μια απόκοσμη πασαρέλα, ένα καλοκουρδισμένο ανσάμπλ (με κορυφαίο τον Γιώργο Χρυσοστόμου) ξεδιπλώνει με ζώωδη ορμή μια εφιαλτική ιστορία για τη δημαγωγία και τον αυταρχισμό.
Η Καταρίνα και η ομορφιά να σκοτώνεις φασίστες, σκηνοθεσία: Τιάγκο Ροντρίγκες (Στέγη Ιδρύματος Ωνάση)
Υπάρχει θέση για βία στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο; Δικαιολογείται η αφαίρεση μιας ζωή –εν προκειμένω ενός φασίστα– στο όνομα της δημοκρατίας; Η βραβευμένη παράσταση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ της Αβινιόν ήρθε και στην Αθήνα για να κινητοποιήσει συναισθήματα και αντιδράσεις (θυμού, αγανάκτησης) προσδοκώντας να βγάλει το κοινό από τη θέση παθητικού παρατηρητή και να κεντρίσει τη διερώτηση.
Το πένθος και οι τελετουργίες του βρίσκονται στο επίκεντρο αυτής της βουβής, ποιητικής περφόρμανς που υπογράφει ο 25χρονος Μπανούσι, δείχνοντας πως διαθέτει αξιοθαύμαστη καλλιτεχνική ωριμότητα και προσωπικό ύφος.
Συγκινητική, τελετουργική κατάδυση σ’ έναν μεταιχμιακό τόπο, στη μνήμη και το τραύμα, το Ρέκβιεμ του διεθνή Έλληνα σκηνοθέτη για τα θύματα των γυναικοκτονιών. Πάλλουσες ερμηνείες, κινησιολογικά και φωνητικά, από τις Σοφία Χιλλ και Αγλαϊα Παππά.
Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα, σκηνοθεσία: Αικατερίνη Παπαγεωργίου (Θέατρο Μπέλλος)
Επιλέγοντας τον δρόμο του παραλόγου και ισορροπώντας με οξυδέρκεια ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό, η νεαρή σκηνοθέτις παρέδωσε μια αξιοπρόσεκτη ανάγνωση στο σπαρακτικό έργο του Ρουμάνου συγγραφέα, σε πλήρη σύμπνοια με τους συνεργάτες της επί σκηνής.
Βατράχια, σκηνοθεσία: Έφη Μπίρμπα (Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου)
Αναγνωρίζοντας DNA τραγωδίας στη διάσημη κωμωδία του Αριστοφάνη έγραψε το επιδαύριο ντεμπούτο της η σκηνοθέτις, μέσα από μια ατμοσφαιρική, ονειρική παράσταση που πραγματεύεται την αξία της ποίησης στην κοινωνία μας. Σύμμαχοι στο όραμά της ο καλογυμνασμένος θίασος –έξοχο το πρωταγωνιστικό δίδυμο των Σερβετάλη και Σαράντη–, αλλά και η εικαστική σκηνογραφική της παρέμβαση.
Με τα αδιέξοδα της πολιτικής ταυτοτήτων και την «ανθρωποφάγα» κουλτούρα της ακύρωσης καταπιάνεται το επίκαιρο έργο του Ρόμπερτ Άικ, το οποίο συναντά το αθηναϊκό κοινό μέσα από μια εύρυθμη παράσταση, με καλές ερμηνείες (εξαιρετική ως καθηγήτρια Ρουθ Γουλφ η Στεφανία Γουλιώτη).
Έγκλημα και τιμωρία, σκηνοθεσία: Δημήτρης Τάρλοου (Θέατρο Πορεία)
Ο Θανάσης Τριαρίδης μεταγράφει το περίφημο μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι για το θέατρο συμπυκνώνοντας τη δράση σε 19 δυικές συναντήσεις χαρακτήρων και ο Δημήτρης Τάρλοου καταθέτει μια από τις πιο αξιομνημόνευτες σκηνοθεσίες του, ποντάροντας τόσο στο ερμηνευτικό δυναμικό όσο και στη συνολικότερη αισθητική της παράστασης.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
19°
