Θεατρο - Οπερα

ΠΙΞΕΛ: Goodbye, Lindita - «Έθιμα Ταφής»

Το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας που ξεκινάει από τη γέννηση και καταλήγει στην απουσία

Οδυσσέας Γερονικολός
Οδυσσέας Γερονικολός
ΤΕΥΧΟΣ ok zoomer
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
ΠΙΞΕΛ: Goodbye, Lindita - «Έθιμα Ταφής»
© Θεόφιλος Τσίμας

OK ZOOMER: Η στήλη ΠίΞΕΛ σε σπρώχνει να δεις τι σημαντικό συμβαίνει στην πόλη και στην οθόνη

Στο Εθνικό Θέατρο ανέβηκε για δεύτερη χρονιά μία από τις πιο πολυσυζητημένες παραστάσεις της προηγούμενης σεζόν. Το «Goodbye, Lindita» είναι το δεύτερο μέρος της τριλογίας του Μάριο Μπανούσι (προηγήθηκε η «Ragada» και τέλος η «Taverna Miresia - Mario, Bella, Anastasia»). Mια τριλογία που ξεκινάει από τη γέννηση και καταλήγει στην απουσία. Μεσολαβεί το πένθος. Σωστότερα, τη γέννηση διαδέχεται το πένθος, τα στάδια και οι μέθοδοι διαχείρισής του. Είναι το σημείο που κάθεσαι παιδί και σηκώνεσαι ενήλικος, που ανεβαίνεις στη σκηνή για να πιάσεις το νεκρό σώμα ενός αγαπημένου προσώπου πριν καταρρεύσει(ς) ολοσχερώς, με τα ρούχα που φοράς εκείνη τη στιγμή και που μετά τα χαρίζεις ή τα φυλάς σε μία κούτα στο πατάρι ή τα καις. Η παράσταση είναι το σώμα, το σώμα εδώ γίνεται λόγος. Η σιωπή και ο θρήνος είναι γυμνά σώματα που δεν είναι υλικά αντικείμενα. Η σιωπή ακούγεται σαν μοιρολόι, τα σώματα επίσης. Άλλοτε ξαναβαφτίζονται ήσυχα και κουρασμένα στα νεκρά νερά και άλλοτε σφαδάζουν γυμνά θρηνώντας διπλά την απώλεια του οικείου προσώπου και την απώλεια της σχέσης τους μαζί του. Μία σχέση που τη νοηματοδοτεί ένας αγαπητικός ετεροκαθορισμός: είμαι αυτό που είμαι επειδή εσύ είσαι αυτό που είσαι, μια σχέση αλληλεξάρτησης που λύνει ο θάνατος και μένουμε μετέωροι.

Τι πνίγουμε διπλώνοντας φρεσκοπλυμένα ρούχα ή βάζοντας σκούπα ή στρώνοντας ένα κρεβάτι; Πώς επιβιώνουμε από το μονότονο βουητό μιας τηλεόρασης που ανοίγει για να σπάσει τη σιωπή αλλά συνηγορεί υπέρ της; Όταν την κλείνουμε, ανοίγει μια συρταρίερα-λαγουδότρυπα στην οποία γλιστράμε με φόρα στο πένθος. Τρώμε λίγο από το κέικ που μας κάνει μικρότερες για να χωρέσουμε στον πόνο, νιώθουμε ένα χέρι να μας χαϊδεύει τρυφερά στο πρόσωπο, που όμως χάνεται κι αυτό, αποκαθηλώνουμε την εικόνα για να δούμε πίσω ή μέσα από αυτή. Το σπίτι γίνεται κήπος, τα μαχαιροπήρουνα στο τραπέζι αγρυπνούν, η ξύλινη πόρτα γίνεται πάλι φύση, η μπανιέρα με τα νεκρά νερά είναι κολυμβήθρα και το νερό μύρο.

ΠΙΞΕΛ: Goodbye, Lindita - «Έθιμα Ταφής»
© Θεόφιλος Τσίμας

Τα πράγματα, πολύ περισσότερο τα σώματα, θυμούνται. Η μνήμη υπάρχει στο έργο ως πολιτικό πρόταγμα. Να μην ξεχάσουμε το σώμα, αυτό που κυνηγήθηκε στα σύνορα, χλευάστηκε, υποτιμήθηκε και αναγκάστηκε να μιλάει τη γλώσσα του χαμηλόφωνα, κρυφά, με την πλάτη γυρισμένη. Η αλβανική μετανάστευση και η ταξικότητα υπάρχουν ως στοιχεία ανθρωπογεωγραφίας και ανάδειξης των ιστοριών μιας κοινωνικής ομάδας αποκλεισμένης, μέχρι πρόσφατα, από τη δημόσια σφαίρα. Ο Μπανούσι μάς χαϊδεύει όταν χαϊδεύει τη Lindita του, μας τραντάζει όταν τραντάζονται τα σώματα των ηρώων του, μας ξυπνάει όσο σπάει τους τοίχους του σπιτιού για να δούμε πώς αντέχουμε μετά τον χαμό, πώς γυρίζουμε στην αρχή μπουσουλώντας σαν ενήλικα μωρά.

Ο Μάριο Μπανούσι γεννήθηκε το 1998. Η γενιά μας μπορεί ήδη.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Κερδίστε προσκλήσεις για το «Ένας Ήρωας με Παντούφλες» του Γιάννη Μπέζου με τον Λάκη Λαζόπουλο
Κερδίστε προσκλήσεις για το «Ένας Ήρωας με Παντούφλες» του Γιάννη Μπέζου με τον Λάκη Λαζόπουλο

Υπό τη σκηνοθετική ματιά του Γιάννη Μπέζου, πρώτου διδάξαντα των κωμικών της γενιάς του, ο Λάκης Λαζόπουλος φοράει τις παντούφλες του και ανεβαίνει στη σκηνή του θεάτρου Βέμπο

Κερδίστε προσκλήσεις για το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Κωνσταντίνου Ρήγου στο ΚΘΒΕ
Κερδίστε προσκλήσεις για το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Κωνσταντίνου Ρήγου στο ΚΘΒΕ

Ένα ζευγάρι επαναστατεί, πηγαίνοντας κόντρα στην παράδοση. Κι όλα μοιάζουν να βγαίνουν από ένα όνειρο που παίρνει την εκδίκησή του, θυμίζοντάς μας ότι όλοι κάποτε είμαστε παιδιά και μετά γινόμαστε μεγάλοι.

Βρέχει στη Βαρκελώνη: Ένα μικρό κομψοτέχνημα από τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο στο Θέατρο Τέχνης
Βρέχει στη Βαρκελώνη: Ένα μικρό κομψοτέχνημα από τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο στο Θέατρο Τέχνης

Μια παράσταση ευχάριστη στη θέαση, δουλεμένη στη λεπτομέρεια, με άψογη καθοδήγηση των ηθοποιών, ώστε να κινηθούν με δεξιοτεχνία στην κόψη μεταξύ κωμωδίας και δράματος

Εύα Σιμάτου: Συνέντευξη για την παράσταση «Μάνα Κουράγιο και τα παιδιά της»
Εύα Σιμάτου: Στον πόλεμο καταλαβαίνεις πόσο σκληρός μπορείς να γίνεις ακόμα και με τα παιδιά σου

Η ηθοποιός μας μιλά για την συμμετοχή της στην παράσταση «Μάνα Κουράγιο και τα παιδιά της» του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.