- CITY GUIDE
- PODCAST
-
17°
ΠΙΞΕΛ: Goodbye, Lindita - «Έθιμα Ταφής»
Το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας που ξεκινάει από τη γέννηση και καταλήγει στην απουσία
OK ZOOMER: Η στήλη ΠίΞΕΛ σε σπρώχνει να δεις τι σημαντικό συμβαίνει στην πόλη και στην οθόνη
Στο Εθνικό Θέατρο ανέβηκε για δεύτερη χρονιά μία από τις πιο πολυσυζητημένες παραστάσεις της προηγούμενης σεζόν. Το «Goodbye, Lindita» είναι το δεύτερο μέρος της τριλογίας του Μάριο Μπανούσι (προηγήθηκε η «Ragada» και τέλος η «Taverna Miresia - Mario, Bella, Anastasia»). Mια τριλογία που ξεκινάει από τη γέννηση και καταλήγει στην απουσία. Μεσολαβεί το πένθος. Σωστότερα, τη γέννηση διαδέχεται το πένθος, τα στάδια και οι μέθοδοι διαχείρισής του. Είναι το σημείο που κάθεσαι παιδί και σηκώνεσαι ενήλικος, που ανεβαίνεις στη σκηνή για να πιάσεις το νεκρό σώμα ενός αγαπημένου προσώπου πριν καταρρεύσει(ς) ολοσχερώς, με τα ρούχα που φοράς εκείνη τη στιγμή και που μετά τα χαρίζεις ή τα φυλάς σε μία κούτα στο πατάρι ή τα καις. Η παράσταση είναι το σώμα, το σώμα εδώ γίνεται λόγος. Η σιωπή και ο θρήνος είναι γυμνά σώματα που δεν είναι υλικά αντικείμενα. Η σιωπή ακούγεται σαν μοιρολόι, τα σώματα επίσης. Άλλοτε ξαναβαφτίζονται ήσυχα και κουρασμένα στα νεκρά νερά και άλλοτε σφαδάζουν γυμνά θρηνώντας διπλά την απώλεια του οικείου προσώπου και την απώλεια της σχέσης τους μαζί του. Μία σχέση που τη νοηματοδοτεί ένας αγαπητικός ετεροκαθορισμός: είμαι αυτό που είμαι επειδή εσύ είσαι αυτό που είσαι, μια σχέση αλληλεξάρτησης που λύνει ο θάνατος και μένουμε μετέωροι.
Τι πνίγουμε διπλώνοντας φρεσκοπλυμένα ρούχα ή βάζοντας σκούπα ή στρώνοντας ένα κρεβάτι; Πώς επιβιώνουμε από το μονότονο βουητό μιας τηλεόρασης που ανοίγει για να σπάσει τη σιωπή αλλά συνηγορεί υπέρ της; Όταν την κλείνουμε, ανοίγει μια συρταρίερα-λαγουδότρυπα στην οποία γλιστράμε με φόρα στο πένθος. Τρώμε λίγο από το κέικ που μας κάνει μικρότερες για να χωρέσουμε στον πόνο, νιώθουμε ένα χέρι να μας χαϊδεύει τρυφερά στο πρόσωπο, που όμως χάνεται κι αυτό, αποκαθηλώνουμε την εικόνα για να δούμε πίσω ή μέσα από αυτή. Το σπίτι γίνεται κήπος, τα μαχαιροπήρουνα στο τραπέζι αγρυπνούν, η ξύλινη πόρτα γίνεται πάλι φύση, η μπανιέρα με τα νεκρά νερά είναι κολυμβήθρα και το νερό μύρο.
Τα πράγματα, πολύ περισσότερο τα σώματα, θυμούνται. Η μνήμη υπάρχει στο έργο ως πολιτικό πρόταγμα. Να μην ξεχάσουμε το σώμα, αυτό που κυνηγήθηκε στα σύνορα, χλευάστηκε, υποτιμήθηκε και αναγκάστηκε να μιλάει τη γλώσσα του χαμηλόφωνα, κρυφά, με την πλάτη γυρισμένη. Η αλβανική μετανάστευση και η ταξικότητα υπάρχουν ως στοιχεία ανθρωπογεωγραφίας και ανάδειξης των ιστοριών μιας κοινωνικής ομάδας αποκλεισμένης, μέχρι πρόσφατα, από τη δημόσια σφαίρα. Ο Μπανούσι μάς χαϊδεύει όταν χαϊδεύει τη Lindita του, μας τραντάζει όταν τραντάζονται τα σώματα των ηρώων του, μας ξυπνάει όσο σπάει τους τοίχους του σπιτιού για να δούμε πώς αντέχουμε μετά τον χαμό, πώς γυρίζουμε στην αρχή μπουσουλώντας σαν ενήλικα μωρά.
Ο Μάριο Μπανούσι γεννήθηκε το 1998. Η γενιά μας μπορεί ήδη.
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Το θεατρικό ισπανικό έργο της Μάρτα Μπαρσελό, σε σκηνοθεσία Νίκου Καραγέωργου, είναι ένας ύμνος στη αγάπη δίχως όρους
Ο ηθοποιός φέρνει στη σκηνή την αληθινή ιστορία της Charlotte Von Mahlsdorf, της πιο διάσημης Γερμανίδας trans γυναίκας
Τι παραστάσεις ξεκινούν στα θέατρα της Αθήνας τις μέρες που ακολουθούν;
Μιλήσαμε με τον δημοφιλή σκηνοθέτη που μετέτρεψε τη σκηνή της Στέγης σε «αρένα» ενός rave party για την παράσταση «Οξυγόνο»
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Ο Ιωάννης Απέργης πρωταγωνιστεί στο διασημότερο μουσικό παραμύθι όλων των εποχών
Τι μας είπε ο σκηνοθέτης για το έργο και τον Μποστ λίγο πριν την πρεμιέρα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Μιλήσαμε με τη συγγραφέα του «Frankenstein & Eliza» λίγο πριν την πρεμιέρα στο θέατρο Πορεία
Μια παράσταση της Χριστίνας Κυριαζίδη για το φως και το σκοτάδι της γυναικείας ψυχής
Η γνωστή ηθοποιός μιλάει για το έργο «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ» στο θέατρο ΕΛΕΡ και όλα όσα την απασχολούν
Το θέατρο Πόρτα άνοιξε την πρόβα του έργου του Μπέκετ σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, σε νέους 14-17 ετών
Κριτική για την παράσταση στο θέατρο Κνωσός
Κωμωδίες, υπαρξιακές αναζητήσεις, σάτιρα, σύγχρονες μεταφορές κλασικών έργων, πρεμιέρες σύγχρονων έργων
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Μια καριέρα που ξεπερνάει τα σύνορα της Ελλάδας
Η γνωστή ηθοποιός μιλάει για το show «Σούπερ Ατού» και για την παράσταση «Διάφανος Ύπνος»
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Φωνές από το περιθώριο και τροφή για σκέψη για την αποδοχή και τα σύγχρονα κοινωνικά στερεότυπα
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
Οι πρώτες πληροφορίες και φωτογραφίες της παράστασης που θα κάνει πρεμιέρα τον Ιανουάριο του 2025
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.