- CITY GUIDE
- PODCAST
-
22°
ΠΙΞΕΛ: Goodbye, Lindita - «Έθιμα Ταφής»
Το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας που ξεκινάει από τη γέννηση και καταλήγει στην απουσία
OK ZOOMER: Η στήλη ΠίΞΕΛ σε σπρώχνει να δεις τι σημαντικό συμβαίνει στην πόλη και στην οθόνη
Στο Εθνικό Θέατρο ανέβηκε για δεύτερη χρονιά μία από τις πιο πολυσυζητημένες παραστάσεις της προηγούμενης σεζόν. Το «Goodbye, Lindita» είναι το δεύτερο μέρος της τριλογίας του Μάριο Μπανούσι (προηγήθηκε η «Ragada» και τέλος η «Taverna Miresia - Mario, Bella, Anastasia»). Mια τριλογία που ξεκινάει από τη γέννηση και καταλήγει στην απουσία. Μεσολαβεί το πένθος. Σωστότερα, τη γέννηση διαδέχεται το πένθος, τα στάδια και οι μέθοδοι διαχείρισής του. Είναι το σημείο που κάθεσαι παιδί και σηκώνεσαι ενήλικος, που ανεβαίνεις στη σκηνή για να πιάσεις το νεκρό σώμα ενός αγαπημένου προσώπου πριν καταρρεύσει(ς) ολοσχερώς, με τα ρούχα που φοράς εκείνη τη στιγμή και που μετά τα χαρίζεις ή τα φυλάς σε μία κούτα στο πατάρι ή τα καις. Η παράσταση είναι το σώμα, το σώμα εδώ γίνεται λόγος. Η σιωπή και ο θρήνος είναι γυμνά σώματα που δεν είναι υλικά αντικείμενα. Η σιωπή ακούγεται σαν μοιρολόι, τα σώματα επίσης. Άλλοτε ξαναβαφτίζονται ήσυχα και κουρασμένα στα νεκρά νερά και άλλοτε σφαδάζουν γυμνά θρηνώντας διπλά την απώλεια του οικείου προσώπου και την απώλεια της σχέσης τους μαζί του. Μία σχέση που τη νοηματοδοτεί ένας αγαπητικός ετεροκαθορισμός: είμαι αυτό που είμαι επειδή εσύ είσαι αυτό που είσαι, μια σχέση αλληλεξάρτησης που λύνει ο θάνατος και μένουμε μετέωροι.
Τι πνίγουμε διπλώνοντας φρεσκοπλυμένα ρούχα ή βάζοντας σκούπα ή στρώνοντας ένα κρεβάτι; Πώς επιβιώνουμε από το μονότονο βουητό μιας τηλεόρασης που ανοίγει για να σπάσει τη σιωπή αλλά συνηγορεί υπέρ της; Όταν την κλείνουμε, ανοίγει μια συρταρίερα-λαγουδότρυπα στην οποία γλιστράμε με φόρα στο πένθος. Τρώμε λίγο από το κέικ που μας κάνει μικρότερες για να χωρέσουμε στον πόνο, νιώθουμε ένα χέρι να μας χαϊδεύει τρυφερά στο πρόσωπο, που όμως χάνεται κι αυτό, αποκαθηλώνουμε την εικόνα για να δούμε πίσω ή μέσα από αυτή. Το σπίτι γίνεται κήπος, τα μαχαιροπήρουνα στο τραπέζι αγρυπνούν, η ξύλινη πόρτα γίνεται πάλι φύση, η μπανιέρα με τα νεκρά νερά είναι κολυμβήθρα και το νερό μύρο.
Τα πράγματα, πολύ περισσότερο τα σώματα, θυμούνται. Η μνήμη υπάρχει στο έργο ως πολιτικό πρόταγμα. Να μην ξεχάσουμε το σώμα, αυτό που κυνηγήθηκε στα σύνορα, χλευάστηκε, υποτιμήθηκε και αναγκάστηκε να μιλάει τη γλώσσα του χαμηλόφωνα, κρυφά, με την πλάτη γυρισμένη. Η αλβανική μετανάστευση και η ταξικότητα υπάρχουν ως στοιχεία ανθρωπογεωγραφίας και ανάδειξης των ιστοριών μιας κοινωνικής ομάδας αποκλεισμένης, μέχρι πρόσφατα, από τη δημόσια σφαίρα. Ο Μπανούσι μάς χαϊδεύει όταν χαϊδεύει τη Lindita του, μας τραντάζει όταν τραντάζονται τα σώματα των ηρώων του, μας ξυπνάει όσο σπάει τους τοίχους του σπιτιού για να δούμε πώς αντέχουμε μετά τον χαμό, πώς γυρίζουμε στην αρχή μπουσουλώντας σαν ενήλικα μωρά.
Ο Μάριο Μπανούσι γεννήθηκε το 1998. Η γενιά μας μπορεί ήδη.
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μια ματιά στον άνθρωπο, τα πάθη και τις αδυναμίες του
Ποιες παραστάσεις διαμορφώνουν το φετινό θεατρικό τοπίο
Ένας χειμώνας γεμάτος μεγάλες παραγωγές με σημαντικούς καλλιτέχνες
Πλούσιο ρεπερτόριο που εμπνέει τις κοινωνικές ομάδες μέσω της τέχνης
Οι επαναλήψεις με τα απανωτά sold out και οι πολλά υποσχόμενες νέες παραγωγές
Ανατρεπτικές κωμωδίες και συναρπαστικές περιπέτειες για μικρούς και μεγάλους
Υμνώντας τη διαφορετικότητα και ξορκίζοντας τη μοναξιά
Ένα ανατρεπτικό δικαστικό θρίλερ και μια εντυπωσιακή θεατρική διασκευή ενός σπουδαίου έργου της παγκόσμιας λογοτεχνίας
Το δεύτερο θεατρικό έργο που έγραψε ο Γούντι Άλεν και ανέβηκε για πρώτη φορά το 1969
Ένα ονειρικό σκηνικό ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, γεμάτο σκιές
Φωνές από το περιθώριο και τροφή για σκέψη για την αποδοχή και τα σύγχρονα κοινωνικά στερεότυπα
Νέες πολυαναμενόμενες παραγωγές και επαναλήψεις από προηγούμενες σεζόν που έχουν κάνει αίσθηση
Πώς μια οικογενειακή γιορτή φέρνει στο φως τις πιο σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης φύσης
Πώς συναντιούνται τόσοι κόσμοι;
Σπουδαίοι συνθέτες και σύγχρονες δημιουργίες σε μοναδικές μουσικές εμπειρίες
Τα θέατρα Άλμα, Κατερίνα Βασιλάκου και Τζένη Καρέζη προτείνουν πολύ ενδιαφέροντα έργα
Η απώλεια συνείδησης και τα σκοτεινά παιχνίδια της μνήμης
Η Πέμη Ζούνη και ο Σταύρος Ζαλμάς προσπαθούν να ρίξουν τα προσωπικά τους τείχη και να αγγίξουν ειλικρινά ο ένας τον άλλον
Μέσα στον γραφειοκρατικό κυκεώνα μιας δημόσιας υπηρεσίας
Ένα παιχνίδι εξουσίας με πρόσχημα τον έρωτα
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.