«Amazing»: Η χορογράφος Ιωάννα Πορτόλου και η ομάδα χορού Griffón μιλούν για την παράσταση στο Θέατρο ΠΛΥΦΑ
Ποια είναι η ωραιότερη ιστορία του κόσμου; Άραγε υπάρχει; Η διακεκριμένη χορογράφος Ιωάννα Πορτόλου και η δραστήρια ομάδα χορού Griffón επιστρέφουν με την παράσταση «Amazing», ένα ρηξικέλευθο και άκρως επίκαιρο έργο για το υπέροχο αλλά και το αυτοκαταστροφικό της ανθρώπινης φύσης, το οποίο παρουσιάζεται στο Θέατρο ΠΛΥΦΑ για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων έως και τις 24 Νοεμβρίου 2023, στις 21.30.
Η παράσταση παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου το 2022 δημιουργώντας αίσθηση. Μέσα από ένα ντελίριο αδρεναλίνης, έντονων εικόνων, αφηγήσεων και καταιγιστικής μουσικής, το «Amazing» μας κάνει να αναρωτιόμαστε, πώς μπορούμε να είμαστε ταυτόχρονα ανθρωποφάγοι και δημιουργοί.
Με αφετηρία το περίφημο παραμύθι «Χάνσελ και Γκρέτελ» των αδελφών Γκριμ, η ομάδα χορού Griffón και η Ιωάννα Πορτόλου δημιουργoύν ένα ανατρεπτικό έργο, σχολιάζοντας με οργιαστικό τρόπο τις αντιθέσεις του ανθρώπινου είδους, που, όσο κι αν εξελίσσεται, παραμένει βίαιο και αδηφάγο. Στο “Amazing”, o σκοτεινός κόσμος που κρύβει το δάσος του παιδικού παραμυθιού γίνεται η σπονδυλική στήλη της απίθανης ανθρώπινης ιστορίας, με τους θεατές να μεταφέρονται σ’ ένα ατμοσφαιρικό, απόκοσμο καμπαρέ, όπου η αδρεναλίνη των χορευτών μετατρέπεται σε απτή οσμή.
«Είμαστε ικανοί για τα σπουδαιότερα και τα χειρότερα. Αλληλοεξοντωνόμαστε ανελέητα, εξερευνούμε με αμείωτο ενδιαφέρον τον κόσμο μας και αυτούς πέρα από τον δικό μας, γράφουμε και δημιουργούμε αριστουργήματα, αναλύουμε, αναζητούμε, επινοούμε, καταστρέφουμε, αγαπάμε και μισούμε με πάθος», σημειώνει η Ιωάννα Πορτόλου.
Η Ιωάννα Πορτόλου και η ομάδα χορού Griffón μιλούν για το «Amazing»
Ιωάννα Πορτόλου
«Έχω δει πράγματα, που εσείς οι άνθρωποι δεν θα μπορούσατε να πιστέψετε. Είναι ώρα για να πεθάνει κανείς».
Εμείς οι άνθρωποι δύσκολα μπορούμε να πιστέψουμε πράγματα που δεν είμαστε σε θέση να εξηγήσουμε. Αυτή η φράση θέτει σε μία άλλη βάση την αλαζονεία, την ψευδαίσθηση παντοδυναμίας που έχουμε και την ανάγκη μας να εξηγούμε τον κόσμο γύρω μας κυρίως νοητικά. Είναι σαν να έχουμε δημιουργήσει μία δική μας ιεραρχία της οποίας είμαστε η κορυφή. Στην ουσία όμως δεν παύει να είμαστε περαστικοί. Ο κόσμος υπήρχε και θα συνεχίσει με οποιοδήποτε τρόπο να υπάρχει και μετά από εμάς. Ανήκουμε σε κάτι μεγαλύτερο και ιερό. Ας δεχτούμε την θέση μας αυτή. Είναι σαν να μας λείπει με ουσιαστικό τρόπο η ταπεινότητα. «Είναι ώρα να πεθάνει κανείς».
«Έχω δει πράγματα που εσείς οι άνθρωποι δεν θα μπορούσατε να πιστέψετε….Όλες αυτές οι στιγμές θα χαθούν μέσα στο χρόνο…».
Πως θα ήταν αυτός ο κόσμος αν υπήρχε συλλογική μνήμη αντίστοιχη με την ατομική; Αλλά η συλλογική μνήμη υπακούει σε πολύ διαφορετικούς κανόνες από την ατομική. Οι κοινωνίες θυμούνται μέσα από σύμβολα και μνημεία. Έτσι η συλλογική μνήμη είναι διαχειρίσιμη από τους θεσμούς τα κράτη τα πολιτεύματα και πολλές φορές αντικείμενο προπαγάνδας και διχασμού ανάμεσα σε ομάδες ανθρώπων που διεκδικούν κομμάτια αυτής της μνήμης.
Αντώνης Παλάσκας
Αλέξανδρος Λασκαράτος
«Χάνσελ, βγάλε έξω το δαχτυλάκι σου...».
Η στιγμή στο παραμύθι, που το θήραμα είναι καλά στριμωγμένο, και το δαχτυλάκι, το τελευταίο στοιχείο όλων, που σαν θεότητες αποφασίζουν και συναινούν σε ένα και μόνο, Θάνατος ή Επανάσταση. Και τίποτα άλλο. Και μετά, δεν ξέρω. Κανείς δεν ξέρει. Ούτε χρόνος ούτε τόπος. Μόνο σώμα, αίμα, φωτιά και προσευχή. Κι αν φοβάσαι, καλά κάνεις! Μην παγώνεις μόνο, γιατί θα μείνεις εκεί για πάντα. Χτύπα τις φτέρνες σου στο έδαφος, άσε το ρεύμα να σκαρφαλώσει την σπονδυλική σου στήλη και χόρεψε. Έτσι κι αλλιώς στο τέλος όλα θα είναι διαφορετικά. Όλα, κι εσύ μαζί. Να φοβάσαι, αλλά όχι και τόσο, ένα παραμύθι είναι μόνο.
Είναι βαθιά λυτρωτική η ιδέα πως αυτή η τελευταία στιγμή μας ανήκει ολοκληρωτικά. Αρκεί ένας στόχος ζωής, με ιδανικά και ίχνη πίστης. Η ικανότητα του ανθρώπου να οπλίζεται με κουράγιο κι υπομονή είναι αξιοθαύμαστη. Και αυτό δεν μπορεί να μας το πάρει κανείς. Μετά σκέφτομαι και αυτό που είπε ο Ε. Χέμινγουεϊ «Ένας άντρας μπορεί να καταστραφεί, αλλά όχι να ηττηθεί» και μου κουμπώνει καταπληκτικά. Θα πρέπει όμως, να ξέρουμε εκείνη τι στιγμή πως ζήσαμε σωστά ότι μας αναλογούσε και αντισταθήκαμε με λύσσα μέχρι το τέλος. Ελπίζω, να έχω τη διαύγεια, να προχωρώ στον σωστό δρόμο και να περάσω σε ότι υπάρχει ή δεν υπάρχει με αυτή τη νίκη στα χέρια μου.
«Όλα θα χαθούν στο χρόνο, όπως τα δάκρυα στην βροχή».
Η φράση αυτή εμπεριέχει, για μένα, όλη την πολυπλοκότητα και διαδοχική μεταστροφή που υπάρχει στο έργο. Η μια κατάσταση διαλύεται μέσα στην επόμενη… όπως τα δάκρυα στην βροχή. Στην βροχή που την φαντάζομαι να γίνεται ποτάμι και ποιος ξέρει τι θα ακολουθήσει. Όλα χάνονται στον χρόνο, κάθε σκηνή στο έργο, σαν κάθε στιγμή στην ζωή μας, σαν κάθε ιστορικό γεγονός δημιουργώντας συνέχειες. Τίποτα δεν Είναι, όλα γίνονται.
Καθολικά οικεία, οικουμενική, αγωνιώδης, αθώα, τόσο παιδική και όμως ταυτόχρονα τόσο τρομακτική, τραγικά επίκαιρη. Αυτήν την ερώτηση που την ξέρουμε όλοι από παιδιά, που την διαβάζουμε στα παιδιά μας με την ελαφρότητα του παραμυθά, που υπήρχε πριν από εμάς και θα υπάρχει πολύ μετά, τώρα λοιπόν που την επαναλαμβάνω κάθε μέρα, κατανοώ πόσο πολύ συμπυκνώνει την υπαρξιακή μας αγωνία για οτιδήποτε άγνωστο, ανοίκειο και μας συντροφεύει σε όλη τη ζωή μας. ‘Όπου δάσος βάλε χάος, αδιέξοδο, σκοτάδι… κάθε φορά που την απευθύνω ή την ακούω να αντηχεί μέσα στο έργο, προστίθεται και κάτι. Μια ερώτηση που η δύναμή της είναι πέρα από αυτήν, μία ερώτηση προς τον εαυτό μου, προς το κοινό που έρχεται να δει την παράσταση, προς την κόρη μου, τον σύντροφό μου, την ανθρωπότητα ολόκληρη, τους συγχορευτές μου επι σκηνής (που ευτυχώς είμαστε μαζί σε αυτό!).
«Το τελευταίο λεπτό της τελευταίας ώρας της ημέρας οι δύο αναρχικοί θανατώθηκαν στην ηλεκτρική καρέκλα. Κίνημα θυμού και αγανάκτησης εκδηλώθηκε παγκόσμια. Αυτή είναι η μεγαλύτερη κηδεία όλων των εποχών».
Αυτή η φράση, που τόσο συγκλονιστικά λέει ο Αλέξανδρος στην παράσταση, αφορά στο πραγματικό γεγονός της εκτέλεσης των Sacco και Vanzetti. Με συγκινεί -πάντα- αυτή η δύναμη που αποκτά το πένθος όταν γίνεται συλλογικό και μετασχηματίζει το θρήνο σε κραυγή διαμαρτυρίας και διεκδίκησης. Όταν η τελετουργία μεταφέρει την ιερότητά της στο δρόμο και λειτουργεί ως συγκολλητική ουσία και σημείο αναφοράς μιας ολόκληρης γενιάς.
Ο πρώην γιατρός που αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με το θέατρο, οι πετυχημένες παραστάσεις, οι διακρίσεις και το νέο του έργο στο θέατρο του Νέου Κόσμου
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
3°
