Ο Τάσος Ιορδανίδης και η Θάλεια Ματίκα μιλούν για το «Θέλω να σου κρατάω το χέρι» στο Θέατρο Άλφα - Ληναίος-Φωτίου και τις νέες παραστάσεις τους
Στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου ημιδιαμονής συναντιούνται και φέτος οι «παράνομοι» εραστές που βγήκαν από την πένα του Τάσου Ιορδανίδη και ζωντανεύει η σκηνοθετική ματιά της Θάλειας Ματίκα. Δέκα ραντεβού προσυμφωνημένα που απ’ το «περνάμε καλά» εξελίσσονται σ’ ένα συναισθηματικό μπρα ντε φερ με επίκεντρο όλα εκείνα που αναζητούν και τους τσακίζουν. Τη συμβίωση και τον έρωτα, την αγάπη και τον σεβασμό, τα προβλήματα και τις αμφισβητήσεις. Εκείνος ατημέλητος, λιγομίλητος αρχικά, στωικός και πνευματώδης μες στον βουβό θυμό του. Εκείνη εκρηκτικά επικριτική, να διεκδικεί την προσοχή, την τρυφερότητα, το μοίρασμα. Ώσπου οι τόνοι αντιστρέφονται…
Πώς βλέπουν να συνομιλεί το «Θέλω να σου κρατάω το χέρι» με το κοινό οι πρωταγωνιστές του; Ποια η ματιά τους για τη νέα θεατρική περίοδο και τι άλλο ετοιμάζουν; Ζητήσαμε από το γνωστό καλλιτεχνικό ζευγάρι τις σκέψεις και τα νέα τους.
Ο Τάσος Ιορδανίδης και η Θάλεια Ματίκα γιατην παράσταση και το αποτύπωμά της
Θ.Μ.: Καταθέτοντας την αλήθεια μας γύρω από τη συντροφικότητα, συνειδητοποιήσαμε ότι αυτή εφάπτεται σε μία μεγάλη επιφάνεια της συλλογικής αλήθειας, κάτι που μας συγκινεί πολύ.
Τ.Ι.: Πάρα πολύ! Είναι ένα από τα ζητούμενα του ερμηνευτή, του δημιουργού, του καλλιτέχνη. Η πρότασή του να βρίσκει συμμάχους και συνενόχους. Μία επιβεβαίωση. Σκηνή και πλατεία μια παρέα.
Θ.Μ.: Την περασμένη σεζόν το κοινό αγκάλιασε το θέατρο. Για να διατηρηθεί ζωηρό το ενδιαφέρον του χρειάζεται πρωτίστως να αντέχει ο κόσμος οικονομικά. Το εισιτήριο του ελληνικού θεάτρου δεν είναι ακριβό. Ας σκεφτούμε τι αξία έχει πια στην καθημερινότητά μας το εικοσάευρω. Βάζω το οικονομικό θέμα πρώτο γιατί απασχολεί την ελληνική κοινωνία. Δυναμικά, με πολλές παραστάσεις ξεκινάει και η νέα χρονιά. Οπότε βλέπω οι θεατρόφιλοι να μην ξέρουν τι να διαλέξουν.
Τ.Ι.: Και η φετινή σεζόν αποδεικνύεται πληθωρική, με τόσες επιλογές. Ένα κοινό πιο ώριμο ηλικιακά βγαίνει και αναζητά πιο κλασικά έργα, έστω και με νέα ματιά. Και βέβαια υπάρχει και το πολύ νεανικό κοινό, που επίσης έχει άπειρες επιλογές.
Θ.Μ.: Στο θέατρο Άλφα - Ληναίος-Φωτίου, κάθε Σάββατο και Κυριακή, από τα τέλη Νοέμβρη έρχεται το «Εσύ και εγώ», η νέα συγγραφική προσπάθεια του Τάσου που έχω τη χαρά να σκηνοθετώ, με την Αφροδίτη Λιάντου και τον Διονύση Παπανδρέου.
Τ.Ι.: Στον ίδιο χώρο βρισκόμαστε στη διαδικασία των δοκιμών μιας ιδέας πάνω στη «Δεσποινίδα Τζούλια» του Στρίντμπεργκ, μέσα από μια νατουραλιστική προσέγγιση. Στη σκηνή μία πολύ ωραία ομάδα, οι Ευσταθία Τσαπαρέλλη, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Δήμητρα Βήττα και Μαρία Καρτσαφλέκη. Επιπλέον, στο θέατρο Νους ανέβηκε μόλις το «Πες μου ότι είναι ψέμμα: Επιχείρηση Ωρωπός». Η κλασική φάρσα «The lying kind» του Άντονυ Νίλσον διασκευάστηκε και μεταφέρθηκε στην ελληνική θεατρική πραγματικότητα και είναι μεγάλη μου τιμή που εξαιρετικοί και έμπειροι συνάδελφοι, οι οποίοι ξέρουν πολύ καλά τους κώδικες του είδους –ανάμεσά τους οι Σπύρος Πούλης, Κώστας Αποστολάκης, Μάνος Πίντζης, Αντώνης Καλομοιράκης και Κωνσταντία Χριστοφορίδου–, μου εμπιστεύτηκαν τη σκηνοθεσία και τη συνολική επιμέλεια. Ελπίζω να φανώ επαρκής.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
15°
