Γιώργος Χατζηπιερής: Ο Τεμπέλης Δράκος ενηλικιώνεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Υπάρχουν εδώ και 18 χρόνια, μετρούν 5 δίσκους, είναι στα χείλη των παιδιών αλλά και των μεγάλων, τι άλλο να ζητήσει ο Γιώργος Χατζηπιερής; Ίσως να ήταν γνωστότερος ο ίδιος ώστε να μη φοβάται να παρουσιαστεί στα παιδιά όταν τα βλέπει να τραγουδούν τα τραγούδια του. Ίσως και μια παράσταση που έγιναν δύο κι ύστερα τέσσερις στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με τη σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ρήγου και με τους Ελένη Τσαλιγοπούλου, Αλκίνοο Ιωαννίδη, Ρένα Μόρφη και Γιάννη Διονυσίου. Εκείνες τις δύο βραδιές, στις 2 και 3 Δεκεμβρίου, θα θυμηθούμε, θα γελάσουμε, θα δακρύσουμε με τα τραγούδια που συντρόφεψαν αν όχι τη δική μας παιδική ηλικία, σίγουρα αυτή των παιδιών μας.

Πώς σκεφτήκατε να γράψετε τραγούδια για παιδιά σε μια εποχή που η Λιλιπούπολη ήταν ήδη αρκετά παλιά και δεν γραφόταν τέτοιο υλικό;
Τα τραγούδια του Τεμπέλη Δράκου, δεν προήλθαν από μια λογική διεργασία ή από κάποιο σχεδιασμό. Ήταν μελωδίες και στιχάκια που τα έπαιζα με μια κιθάρα για να περνάμε καλά με τα παιδιά μου και τους κολλητούς τους. Κάποια στιγμή και μετά από παρακίνηση φίλων που διέγραφαν μια πορεία σπουδαία στο τραγούδι, αποφάσισα να τα μοιραστώ με τον κόσμο.  Χωρίς αναφορά ή σε σχέση με οτιδήποτε άλλο υπήρξε προηγουμένως. Και σίγουρα χωρίς να θέλω να αναμετρηθώ με αυτό το μνημειώδες έργο, τη Λιλιπούπουλη, που μολονότι είναι παλιό στην κυκλοφορία, εξακολουθεί να είναι σύγχρονο στο άκουσμα και να αναβλύζει φρεσκάδα.

Τι διαφορά έχει -στη σύλληψή του- ένα παιδικό τραγούδι από ένα τραγούδι για μεγάλους;
Τα παιδιά έχουν ένα αλάνθαστο κριτήριο όσον αφορά την αλήθεια των πραγμάτων, οπότε δεν μπορείς να κρυφτείς πίσω από ωραίες λέξεις και εύκολες, απλοϊκές μελωδίες. Σε αποκλείουν με συνοπτικές διαδικασίες. Αντίθετα, αν τους δείξεις ειλικρινή σεβασμό και τους μιλήσεις ως ίσος προς ίσο τότε σε βάζουν στον κόσμο τους, ανοίγουν τ’ αυτιά τους και σε ακούν. Όταν γράφω τραγούδια που απευθύνονται σε παιδιά προσπαθώ να ενεργοποιήσω μέσα μου το άχρονο κομμάτι, αυτό που με συνδέει με τη δική μου παιδική ηλικία και το οποίο παραμένει ενεργό και ζωντανό. Αποφεύγω κάθε είδους διδακτισμό που μπορεί να σε φέρει αυτόματα σε θέση εξουσίας - εξουσιαστή, μακριά από όλα τα πρέπει και τα μη. 

Τι εικόνα έχετε για την «παιδικότητα»; Ποια στοιχεία μπορεί να την ορίζουν;
Αθωότητα, απλότητα, αυθορμητισμός, αφοπλιστική ειλικρίνεια, διάθεση για παιχνίδι, περιπέτεια, δημιουργικότητα, φαντασία, έκπληξη, θαυμασμός, απορία, θετικότητα, χαρά. Να πούμε βέβαια ότι η παιδικότητα δεν έχει σχέση με την ηλικία. Έχω συναντήσει παιδιά 80 ετών και γέρους 25 ετών.

Ποιες είναι οι διαφορές στον τρόπο που ακούει ένα παιδί σε σχέση με τον τρόπο που ακούει ένας ενήλικας;
Το παιδί ακούει με την καρδιά του, με το είναι του. Δεν το ενδιαφέρει το πόσο διάσημος είναι ο συνθέτης ή ο ερμηνευτής, δεν παρασύρεται από μόδες και ρεύματα. Έλκεται από κάτι που τα μαγεύει, μια λέξη, μια εικόνα, μια μελωδία. Τα τελευταία χρόνια βέβαια, τα παιδιά δεν ακούν όπως παλιά. Έχει προστεθεί η εικόνα ως αναπόσπαστο κομμάτι της μουσικής τους εμπειρίας. Για αυτό και το 2016 αποφάσισα να δώσω εικόνα στα τραγούδια μου φτιάχνοντας κινούμενα σχέδια και αναρτώντας τα στο YouTube. 

Υπάρχει κάποια διανοητική διαδικασία όταν γράφετε ένα τραγούδι -σε σχέση με το ότι απευθύνεται σε παιδιά- ή αυτός είναι απόλυτα ο τρόπος που αισθάνεστε;
Περνάω από μια διαδικασία προσωπικού εξαγνισμού για να βγαίνει στην επιφάνεια αβίαστα η προσωπική μου αλήθεια, η θετικότητα και η αθωότητα. Επίσης επεξεργάζομαι τον στίχο και τη μουσική εξαντλητικά για να έχουν όλα λόγο ύπαρξης, το κάθε τι να είναι στη θέση του χωρίς την παρουσία περιττών πραγμάτων, αμήχανων στιγμών ή απλοϊκών λύσεων.

Όταν γράψατε τα πρώτα σας τραγούδια, είχατε φανταστεί την επιτυχία που θα είχαν;
Ο κάθε δημιουργός αναμένει και εύχεται το δημιούργημά του να διαγράψει μια καλή πορεία. Έτσι κι εγώ, αφού πραγματικά έδωσα ό,τι είχα και δεν είχα για να ολοκληρώσω την πρώτη συλλογή των τραγουδιών του Τεμπέλη Δράκου με τις καλύτερες δυνατές προδιαγραφές, τους ευχήθηκα καλή τύχη και άνοιξα την καγκελόπορτα της αυλής και τα άφησα να βρουν μονάχα τον δρόμο τους. Μετά την τεράστια αποδοχή που είχαν και έχουν, τα καμαρώνω από μακριά και ξαναγυρίζω στην πηγή, την πρωτογενή δημιουργία που μου δίνει χαρά και πληρότητα.

Έχετε συναντήσει παιδιά που να ξέρουν τα τραγούδια σας αλλά όχι εσάς τον ίδιο;
Αυτή είναι η ιστορία της ζωής μου. Πολύ σπάνια με αναγνωρίζει οποιοσδήποτε. Αυτό από επιλογή. Επειδή τα εισοδήματα μου προέρχονται από μια «συμβατική» εργασία, προτίμησα στις μουσικές μου δραστηριότητες να είμαι αφανής. Μου έτυχε να περνώ δίπλα από παιδιά σε σχολική εκδρομή που τραγουδούσαν ένα από τα τραγούδια μου, αλλά ήμουν ντυμένος με τα δικηγορικά μου ρούχα και κρατούσα χαρτοφύλακα. Σκέφτηκα να συστηθώ, να τραγουδήσουμε μαζί, να βγάλουμε σέλφι κλπ. αλλά θεώρησα πως το πιο πιθανό ήταν να μη με πιστέψουν και να γελοιοποιηθώ. ‘Έτσι έφυγα αποκαρδιωμένος. Ήταν μια από τις φορές που ζήλεψα τα τραγούδια μου.

Τι ακούγατε όταν ήσασταν παιδί;
Στο «Spotify» της παιδικής μου ηλικίας έπαιξαν επανειλημμένα η «Συννεφούλα» του Σαββόπουλου, τραγούδια των Χατζηδάκι, Θεοδωράκη και Ξαρχάκου, κλασσικά παιδικά τραγούδια όπως το «Μια ωραία πεταλούδα», τραγούδια των Beatles και Kinks, λαϊκά από τα τζουκ μποξ, παραδοσιακά σε γλέντια και οι ύμνοι της εκκλησίας.

Και τώρα που είστε πια μεγάλος;
Ακούω με χαρά οτιδήποτε έχει λόγο ύπαρξης, μεταφέρει την αλήθεια του και σε βάζει αβίαστα στον κόσμο του. Όταν ταξιδεύω στη φύση ακούω κλασσική μουσική, σε αυτοκινητόδρομους κυρίως ροκ από το 1990 και μετά, στο σπίτι τα καλοκαιρινά βράδια με φίλους τζαζ, τα βράδια του χειμώνα με το τζάκι αναμμένο ατμοσφαιρική μουσική, σε στιγμές ενδοστρέφειας ήσυχες ποιητικές μπαλάντες. Πηγαίνω σε συναυλίες και μέρη με ζωντανή μουσική όταν υπάρχει κάτι πραγματικά ξεχωριστό και φρέσκο. 

Θα ήθελα πολύ να καταφέρω να φτιάξω ένα μικρό σχήμα και να μεταφέρω τον Τεμπέλη Δράκο στις πιο απόμακρες περιοχές της Ελλάδας

Τι γίνεται με τα τραγούδια που έχετε γράψει για μεγάλους;
Υπάρχουν στον Τεμπέλη Δράκο αρκετά τραγούδια που τα έγραψα για «ενήλικο» κοινό, αλλά τα έβαλα από την πίσω πόρτα στον κόσμο των παιδιών. Κι αυτό γιατί πιστεύω πως τα παιδιά έχουν την ικανότητα να καταλαβαίνουν και να αισθάνονται πολύ περισσότερα από αυτά που πιστεύουμε. Βέβαια πολύ πιο πριν, είχα γράψει τραγούδια για «ενήλικο» κοινό. Το 1993 κυκλοφόρησα τη «Μικρή Γαλέρα» σε ενορχήστρωση και παραγωγή Νίκου Παπάζογλου. Το 1995 έκανα παραγωγή στους «Θαμώνες-Δώδεκα Τραγούδια από τη Λευκωσία» συμμετέχοντας με δύο τραγούδια. Το 2000 κυκλοφόρησε το «Αν Είναι μπλε θα Ταξιδέψω» με στίχους και μουσική δική μου και ερμηνείες από τον Γιώργο Βλάμη και Ελένη Κωνσταντίνου.   Εξακολουθώ να γράφω και ίσως σε κάποιο διάλειμμα από τα παιδικά, ασχοληθώ με την παραγωγή τους.

Τι ήταν αυτό που έφερε ο Κωνσταντίνος Ρήγος στην παράσταση που θα δούμε σε μερικές ημέρες στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών;
Ενώ ο Τεμπέλης Δράκος μετρούσε κάπου 18 χρόνια ζωής, δίσταζα να τον ανεβάσω στη σκηνή επειδή ήθελα η παράσταση να μεταφέρει τον κόσμο του, την ποιότητα, το χιούμορ, τη μελωδία, τη φαντασία, τις ανατροπές. Ο Κωνσταντίνος Ρήγος  μπήκε αμέσως στον κόσμο του, τον αγάπησε και μετά με μεράκι και μαστοριά έφτιαξε μια σύγχρονη κεφάτη παραγωγή που ξεπέρασε τις προσδοκίες μου.

Γιατί διαλέξατε σε αυτή τη φάση τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, την Ελένη Τσαλιγοπούλου, τη Ρένα Μόρφη και τον Γιάννη Διονυσίου; Και γενικότερα πώς επιλέγετε τους τραγουδιστές που θα δώσουν φωνή στα τραγούδια σας;
Η επιλογή των ερμηνευτών γίνεται από τα ίδια τα τραγούδια, τα οποία αφού ολοκληρωθούν συνθετικά και στιχουργικά ψάχνουν τη φωνή που θα τους δώσει πρόσωπο. Είμαι πολύ τυχερός και ευγνώμων προς όλους τους εξαίρετους ερμηνευτές που δέχτηκαν με ενθουσιασμό να συμμετάσχουν στις παραγωγές μου και να γίνουν μέλη της μεγάλης οικογένειας του Τεμπέλη Δράκου. Οι ερμηνευτές της παράστασης και η ορχήστρα είναι οι ίδιοι με τους συντελεστές που είχαμε πέρυσι τα Χριστούγεννα στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Η Ελένη Τσαλιγοπούλου και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης συμμετείχαν στους περισσότερους δίσκους μου και μας συνδέει μακρά και ουσιαστική φιλία. Η Ρένα Μόρφη και ο Γιάννης Διονυσίου είναι ερμηνευτές της νεότερης γενιάς και μεταφέρουν στη σκηνή τη φρεσκάδα και τον ενθουσιασμό τους.

Τι να περιμένει ένα παιδί από την παράσταση αυτή;
Να συμμετάσχει σε μια μεγάλη γιορτή και να βιώσει μια μοναδική εμπειρία με ήχο, εικόνα, κίνηση, φαντασία και ουσία.

Και τι να περιμένουμε όλοι εμείς στο άμεσο μέλλον από εσάς;
Αν συνεχίσει να μου χαρίζεται αυτό το δώρο, του να μπορώ να είμαι δημιουργικός χωρίς εκπτώσεις και χωρίς επαναλήψεις, τότε πιθανόν ακόμα μερικά καινούργια τραγούδια και φιλμάκια. Θα ήθελα πολύ να καταφέρω να φτιάξω ένα μικρό σχήμα και να μεταφέρω τον Τεμπέλη Δράκο στις πιο απόμακρες περιοχές της Ελλάδας, εκεί που δεν έχουν την ευκαιρία τα παιδιά να δουν ζωντανές παραστάσεις. Χρειάζεται προγραμματισμό και υποστήριξη αλλά έχω μάθει να πραγματοποιώ τα όνειρά μου. Ή τουλάχιστον να το παλεύω.