Μιχάλης Σαρόπουλος: Τα ταμπού πηγάζουν από την αδυναμία μας να αποδεχτούμε ότι η κοινωνία έχει χώρο για όλους

Ο Μιχάλης Σαρόπουλος, για το πολυπληθές κοινό του ΣΑΡΌ, γεννήθηκε στις 14 Φλεβάρη του ’87 και ο έρωτας του χτύπησε πολλές φορές την πόρτα αλλά αυτός, μέχρι πρόσφατα, παρέμενε… κουφός. Πλέον άκουσε τα ερωτικά τακ τακ και τον Οκτώβριο παντρεύεται. Ένα πέρασμα από τη σχολή εμπορικού ναυτικού και ένα μπάρκο στη Λατίνα του άνοιξαν τα μάτια, ενώ η τρέλα για το ραδιόφωνο και τα σπορ (να βλέπει τους άλλους να κάνουνε δηλαδή) τον οδήγησε στα ΙΕΚ Ξυνή και πλέον ταλαιπωρεί τους ακροατές του «Metropolis 95.5» της Θεσσαλονίκης καθημερινά. Στις 19 Νοεμβρίου του 2015 ξεκίνησε με το stand up comedy και από τότε δεν αφήνει το μικρόφωνο ούτε από τον… παλιατζή!

Ο Μιχάλης Σαρόπουλος πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Στα καλά του καθισμένου», που ανεβαίνει στο Θέατρο Αργώ - Αιμιλία Υψηλάντου στις 23 και στις 24 Σεπτεμβρίου. Πρόκειται για μια κωμωδία με θέμα την αναπηρία, χωρίς μελούρες, διδακτισμό ή καταγγελτικό λόγο. Μαζί του στη σκηνή, ο σεναριογράφος και ηθοποιός Δημήτρης Αντωνίου, ένας πολυσχιδής δημιουργός σε αμαξίδιο. Από μας ένα ατελείωτο respect, αλλά ας δούμε τι έχει να μας πει και ο ΣΑΡΌ.

Η παράσταση «Στα καλά του καθισμένου» έχει ανέβει για πρώτη φορά πριν από 4-5 χρόνια. Πόσο σε έχει αλλάξει σαν άνθρωπο; Τι συνειδητοποίησες για τη συμπεριφορά/στάση σου/μας απέναντι στην αναπηρία; Τι προσέχεις πλέον που δεν το πρόσεχες παλιά; Τι σταμάτησες «μαχαίρι» να κάνεις;
Πόσο μου αρέσει να με ρωτάνε τι σταμάτησα να κάνω από τότε που ξεκίνησε η παράσταση… Ο λόγος είναι ότι περισσότερο μου αρέσει να στέκομαι στο τι ξεκίνησα και αυτό δεν είναι άλλο από την άρνηση οίκτου. Κοιτούσα τους ανθρώπους με αναπηρία και έπιανα τον εαυτό μου να νιώθει λύπηση. Πόσο λάθος. Μετά από τόσες παραστάσεις και συνύπαρξη με τον Δημήτρη, δεν νιώθω τίποτα άλλο από θαυμασμό και ευγνωμοσύνη. Θαυμασμός γιατί βλέπω ανθρώπους, που ρεαλιστικά αντιμετωπίζουν δυσκολίες, να τα καταφέρνουν και να πετυχαίνουν κάθε μέρα στόχους και ευγνωμοσύνη, γιατί μαθαίνω να εκτιμώ πράγματα που μέχρι πρότινος έμοιαζαν μικρά και αυτονόητα. Στα αυτονόητα και στα απλά είναι η ομορφιά τελικά…

Ποιο, κατά τη γνώμη σου, είναι το μεγαλύτερο ταμπού της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στην αναπηρία; 
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ταμπού από τη λύπηση. Η κοινωνία κοιτάει τους ανθρώπους με αναπηρία και τους λυπάται. Ο κόσμος νομίζει ότι αυτός ο τρόπος είναι ο ενδεδειγμένος, όμως περήφανα μπορώ να πω πως ΟΧΙ! Η συμπερίληψη δεν αφορά τη λύπηση, αφορά την κραυγή όλων μας να αντιμετωπιστούν οι συνάνθρωποί μας με ισότητα που να πηγάζει από τη δικαιοσύνη. Στο τέλος της ημέρας, αν θέλετε να μιλήσουμε για αναπηρίες, πόσοι είναι οι άνθρωποι γύρω μας που είναι συναισθηματικά ανάπηροι; Ξέρουμε; Γνωρίζουμε; Κι όμως ασχολούμαστε σε αυτό που είναι άμεσα ορατό αντί να διαχειριστούμε μία κοινωνία που συνεχίζει να θεωρεί ταμπού τον ψυχολόγο ή τον ψυχοθεραπευτή. Κοντολογίς, τα ταμπού πηγάζουν από την αδυναμία μας να αποδεχτούμε ότι η κοινωνία έχει χώρο για όλους και όσο πιο σύντομα δείξουμε έμπρακτα τη διάθεσή μας για αλλαγή, σταματήσουμε τα γλυκόλογα και τα «ευχολόγια», τόσο πιο γρήγορα θα φτάσουμε στα επιθυμητά αποτελέσματα για όλους. Σε μια κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς.

Με ποιο επιμέρους θέμα της παράστασης γελάει περισσότερο το κοινό; Για ποιο πράγμα μιλούσε/μιλάει το πιο επιτυχημένο σας σκετς;
Ο κόσμος στέκεται περισσότερο στη σκηνή του γιατρού αλλά και αυτή με τον Άγιο Πέτρο, ο τρόπος που προσεγγίζουμε την αναπηρία μέσα από το πρίσμα του χιούμορ. Περισσότερα… ας έρθουν στο θέατρο να τα δουν, τα σπόιλερ έχουνε περάσει ανεπιστρεπτί, κυρίες και κύριοι !!!

Γελάνε αβίαστα οι θεατές ή σε στιγμές πέφτει παγωμάρα; Υπάρχουν στιγμές που βλέπουν επί σκηνής τον εαυτό τους να δυσκολεύει τη ζωή συνανθρώπων σε αμαξίδιο;
Το πρώτο συναίσθημα είναι η παγωμάρα. Δεν είναι τόσο σύνηθες να βλέπουν έναν άνθρωπο με αμαξίδιο επί σκηνής και σίγουρα με διάθεση να διακωμωδήσει ένα ζήτημα που στα μάτια πολλών φαίνεται αδιανόητο. Η μεγαλύτερη επιτυχία της παράστασης είναι ότι οδηγεί όσους την βλέπουν σε αλυσιδωτές σκέψεις που αφορούν την καθημερινότητά τους. Βλέπουν στη «σκηνή» αυτό που ασυναίσθητα κάνουν και δεν αντιλαμβάνονται ότι οδηγεί τη ζωή ενός συνανθρώπου τους σε κίνδυνο. Βέβαια δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι όλοι θα φύγουν συνειδητοποιημένοι, η αλλαγή χρειάζεται προσπάθεια. Πολλοί όταν θα φύγουν θα βάλουν ζώνη στο αμάξι, τι θα γίνει όμως μετά από πέντε μέρες όταν θα φεύγουν από τη δουλειά, θα μπουκάρουν με μανία στο αμάξι, θα βάλουν Ιουλία Καλλιμάνη στο ραδιόφωνο και όλα θα είναι μία ανάμνηση θολή; Δεν τους κακίζω, κανέναν δεν κακίζω, η αλλαγή ξεκινάει από μέσα μας. Το θέμα είναι τι παράδειγμα δίνουμε στις γενιές που έρχονται. Εμείς δύσκολο να αλλάξουμε φύση, όμως άμα δεν καώ εγώ, άμα δεν καείς εσύ, πώς θα γίνει το σκοτάδι φως; Πώς θα δουν με άλλο μάτι τη ζωή αυτοί που έρχονται; Το στοίχημα είναι τα παιδιά μας, δεν μας ανήκει τίποτα. Η μόνη «κληρονομιά» που μπορούμε να αφήσουμε είναι οι λιγότερες λανθασμένες αντιλήψεις.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο ταλέντο του συμπρωταγωνιστή σου Δημήτρη Αντωνίου, που το θαυμάζεις και θα ήθελες να το διαθέτεις κι εσύ; Και ποιο στοιχείο του χαρακτήρα του σου τη σπάει;
Πόσο ωραία λέξη το ταλέντο, ταιριάζει σε πολλούς... όχι όμως στον Δημήτρη. Η λέξη που του αρμόζει είναι δώρο. Όλη του η παρουσία ένα «δώρο». Η τέχνη της αισιοδοξίας, η τέχνη του να βρίσκεις κάτι καλό ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές ή στις χειρότερες αναποδιές. Ο τρόπος του να μην το βάζεις κάτω, ακόμα και όταν ό,τι θεωρείς σημαντικό γύρω σου καταρρέει ή διαλύεται. Τώρα για αρνητικό, ίσως το γεγονός ότι συγκρούεται ανελέητα με την αναβλητικότητά μου φαντάζει αρνητικό, όμως ακόμη και έτσι είναι θετικό. Όταν ξεκινήσαμε να συνεργαζόμαστε με τον Δημήτρη του ανέβαλλα, δίχως την παραμικρή υπερβολή, πάνω από 25 πρόβες. Στη θέση του ενδεχομένως να μην μου μιλούσα καν, όμως ο Δημήτρης είδε κάτι καλό και «έχτισε» πάνω σε αυτό και τα αποτελέσματα τα βλέπετε τώρα…

Πώς ξεκίνησες με το stand up; Πώς σου προέκυψε; Επειδή σε ξέρω από μικρό παιδί, μπορώ να βεβαιώσω τον κόσμο ότι ήσουν ένα πολύ σοβαρό αγοράκι, που έμοιαζε «σοφό». Τι στράβωσε μετά;
Το stand up ξεκίνησε και προέκυψε από την παρακίνηση, κυρίως, του κολλητού μου Δημήτρη Μουτίδη. Πολλές φορές μεταξύ σοβαρού και αστείου, μέσα σε εκείνο το ταλαιπωρημένο C2 και μετά από ακραία «κατάνυξη» με ατελείωτα λίτρα τζιν τόνικ, μου έλεγε, «ρε μλκ χοντρέ, σήκω και πες τα και ό,τι γίνει… μη μασας». Ε τι να κάνω και γω, σηκώθηκα και τα είπα ένα βράδυ πριν περίπου οχτώ χρόνια στο Τέσσερα, ένα μαγαζί ορόσημο για μένα στην παραλία της Καλαμαριάς. Πράγματι από μικρός θεωρούμουν αρκετά συνεσταλμένος, στα όρια του ντροπαλού και κάποια στιγμή έπρεπε να χρησιμοποιήσω έναν τρόπο για να πολεμήσω την εσωστρέφεια που με κοίταζε κατάματα. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε σαν περιβάλλον ο προσκοπισμός και φυσικά η Αμαλία! Η μάνα μου, που ακόμα και στα πιο δύσκολα πράγματα που μας συνέβησαν και δεν ήταν λίγα, τα περνούσε από το πρίσμα του χιούμορ.

Μπορεί να υπάρχει πραγματικά αστεία stand up παράσταση σε εποχές πολιτικής ορθότητας; Δεν υπάρχουν πια φραγμοί, εξωτερικοί και εσωτερικοί, στο τι μπορείς να λες και τι όχι; Πόσο αυτολογοκρίνεσαι;
Η αλήθεια είναι ότι σε εποχές πολιτικής ορθότητας πρέπει να αποφασίσεις τι δρόμο θέλεις να ακολουθήσεις. Υπάρχει μικρή μερίδα κόσμου που με έχει κατηγορήσει ότι επιδιώκω να είμαι political correct. Δεν το αρνούμαι, ούτε το αποδέχομαι. Η πραγματικότητα είναι ότι, όταν λες την αλήθεια σου χωρίς δεύτερες σκέψεις και χωρίς υστερόβουλη διάθεση, τότε κάνεις αυτό που σου αρέσει και έχεις τη συνείδησή σου «καθαρή». Ο κόσμος είναι πολύ ταλαιπωρημένος και έρχεται να σε ακούσει και να σε δει για να διασκεδάσει και να ξεχάσει αυτά που τον ταλαιπωρούν και του δημιουργούν πρόβλημα. Υπάρχει τρόπος να μιλήσεις για πράγματα που «καίνε», το ζήτημά μου είναι να μην προσβάλλω κάποιον στο αξιακό του σύστημα. Οι αξίες είναι αδιαπραγμάτευτες και αν θεωρώ ότι «αυτολογοκρίνομαι» κάπου είναι στο να αναζητώ πάντα τον τρόπο να μην πειράξω τις αξίες κάποιου που είναι στο κοινό ή, αν το κάνω, να παίρνει σαφές και ξεκάθαρο μήνυμα καλής προαίρεσης και όχι υποτίμησης.

Τι θα γίνει με τον Άρη; Θα πάρουμε ποτέ κάνα τίτλο; Μήπως είμαστε ματιασμένοι;
Είσαι αρρώστια που δεν γίνεται καλά, έχει πει η «θρυλική» Κατερίνα Στανίση, και εδώ νομίζω ότι είναι όλο το νόημα του να είσαι Άρης σε μία εποχή που ο τελευταίος ποδοσφαιρικός τίτλος χρονολογείται 53 χρόνια πριν. Πραγματικά, η κατάκτηση μιας «κούπας» στο ποδόσφαιρο έχει γίνει αυτοσκοπός και, αν είναι να χρειάζεται ξεμάτιασμα, τότε πρώτος εγώ πάω και σε μάγισσες και χαρτορίχτες να δω πού κρύβεται όλες τις νύχτες ο άνθρωπος και ο επενδυτής που μπορεί να οδηγήσει την ομάδα στον τίτλο. Πάντως αν είσαι κάποιος που θα διαβάσει αυτές τις γραμμές, έλα, πάρε την ομάδα, κέρδισέ της έναν «μαστραπά» και εμείς… αφιονισμένοι θα τραγουδάμε και όλοι άλλοι θα παραμιλάνεεεεεε.