Η Έλλη Παπακωνσταντίνου σκηνοθετεί έργο της Έλενας Πέγκα

«“Η Γυναίκα λύκος” είναι ένα έργο discours. Τo έργο αποτελεί για μένα μια “ανατομία” στο θέμα της ευτυχίας. Μέσα από την απλή ιστορία μιας γυναίκας που αποφασίζει να εγκαταλείψει τον άντρα της και την πνιγηρή και μηχανοποιημένη ζωή της και με αφορμή αυτήν την μικρή επανάσταση κόντρα στην κανονικότητα και τους κοινωνικούς περιορισμούς, ανοίγει για τους ηθοποιούς, για εμένα και ελπίζω και για το κοινό, ένας διάλογος με θέμα την ευτυχία.

Οφείλουμε απέναντι στον εαυτό μας να είμαστε ευτυχείς; Είναι αυτός ο σκοπός της ζωής μας; Πιστεύω ναι, αλλά όχι με την έννοια της επιφανειακής αναζήτησης της ευτυχίας – εκείνης που είναι κατά κάποιο τρόπο υποπροϊόν καπιταλιστικό, εννοώ την κατασκευασμένη εικόνα της επιτυχίας με την αντίστοιχη εικονογράφηση που συνοδεύει τον κόσμο των διαφημίσεων (η οικογένεια γύρω απ’ το τραπέζι στα λευκά τραπεζομάντιλα τρώνε το πρωινό τους (προϊόν: γάλα ή βούτυρο)// εκείνος πετυχημένος κι όμορφος μπαίνει στο σπορ αμάξι του// εκείνη ζυγίζεται τρώγοντας (γιαούρτι light)// μια εφήμερη σκιά τους σκοτεινιάζει αλλά //ΟΧΙ//όλα λύνονται με την νέα ασφάλεια ζωής// HAPPY END.)

Όχι, δεν μιλάω φυσικά για αυτήν την ευτυχία και νομίζω ότι το έργο επιχειρεί να ορίσει αυτή τη διαφορά σπεύδοντας να αναβαφτίσει την ευτυχία σε ένα «άγριο» αίσθημα που αψηφά την πραγματικότητα και τολμά να την ανατρέψει. Για την αναζήτηση της ευτυχίας ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τα πάντα ακόμα και να χάσει τον έλεγχο οδηγούμενος σε φόνο.

Το έργο αντιμετωπίζει την ευτυχία πολυεστιακά, μέσα από πολλές οπτικές, δίνοντας κι άλλες ακόμα εκδοχές και ερμηνείες της ευτυχίας, καθιστώντας το έργο ένα «έργο discours» - η ευτυχία είναι προϊόν διεκδίκησης; Βρίσκεται στα γονίδια του ανθρώπου; Kάποιοι έχουν την τάση να είναι πιο ευτυχισμένοι από άλλους γιατί γεννήθηκαν με το γονίδιο της ευτυχίας;

Η Έλενα Πέγκα επιτρέπει να ακουστούν πολλές αντικρουόμενες απόψεις των διάφορων δραματικών προσώπων (η ευτυχία για άλλον είναι αρμονία, για άλλον μία στιγμή γαλήνης, για κάποιον άλλο η προσφορά στο κοινωνικό σύνολο κλπ.). Όλες αυτές οι οπτικές εμπλουτίζουν το πεδίο σκέψης του έργου και αντανακλούν σε πολλούς καθρέφτες την αγωνιώδη μάχη του ανθρώπου προς την ευτυχία.

Προσωπικά, το θέμα της ευτυχίας με απασχολεί και με αφορά. Είναι κάτι που αφορά τον άνθρωπο από καταβολής κόσμου και συνδέεται βαθιά με την επίγνωση του θανάτου. Τα ζώα δε φέρουν το φορτίο αυτής της επίγνωσης (ότι η ζωή είναι σύντομη και ότι κάθε μέρα ζωής που περνά μάς φέρνει πιο κοντά στο τέλος), άρα δεν επιφορτίζονται με την ανάγκη να ζήσουν ευτυχισμένα. Αυτή την άγνοια ζηλεύει η Γυναίκα αναφωνώντας: «Να γίνω ζώο! Να μην με νοιάζει!»

Παίζουν: Θεοδώρα Τζήμου, Νικόλας Χανακούλας, Λένα Δροσάκη κ.ά. Παρ., Σάβ., Δευτ. & Τρ. 21.00, Κυρ. 19.00, €10,15.

21-25/11, Δημοτικό Θεάτρο Πειραιά, Ηρώων Πολυτεχνείου 32, 210 4143310 – 320, (τηλ. κρατ. 210 7234567).

Κεντρική φωτό: Τάσος Βρεττός