Η χρήση κινητών τηλεφώνων κατά τη διάρκεια θεατρικής παράστασης: Τι έγινε στον «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
Ένα καλό με τις παραστάσεις στις οποίες πρωταγωνιστούν μεγάλα ονόματα είναι ότι προσελκύουν το ευρύτερο κοινό στον μαγικό κόσμο του θεάτρου. Το κακό είναι ότι προσελκύουν το ευρύτερο κοινό στο μαγικό κόσμο του θεάτρου. Κι αυτό διότι, ως γνωστόν, το ευρύτερο κοινό δεν θέλει να βάλει το κινητό του στο αθόρυβο. Έτσι, τουλάχιστον, μου έλεγαν κάποιοι φίλοι παθιασμένοι θεατρόφιλοι.
Το απόγευμα που έφτασα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, για να δω το «Μισάνθρωπο»του Μολιέρου, δεν ήξερα ακόμα για ποιο πράγμα μιλούσαν. Στα πρώτα δεκαπέντε λεπτά της παράστασης κατέφθασαν και οι μπροστινοί μας. Τους είχαμε πάρει τις θέσεις –σε ένα θεωρείο– γιατί πιστέψαμε ότι δεν θα έρθουν ποτέ. Μας ενημέρωσαν ότι είχαν δυσκολίες με το πάρκινγκ και επιστρέψαμε στις κανονικές μας θέσεις. Εμείς οι τυχεροί, είχαμε πάρει μετρό. Στα δεξιά μας, οι του διπλανού θεωρείου είχαν αναδιοργανώσει τις καρέκλες, ώστε να κάθονται πιο άνετοι και αγκαλιαστοί.
Τις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών καταφέραμε να τις απολαύσουμε, πάντως, όταν κινούνταν στο αριστερό ήμισυ της σκηνής. Τα δρώμενα που έλαβαν χώρα στο δεξί ήμισυ, τα είδαμε όμως σε χαμηλή ανάλυση και εκτυφλωτική φωτεινότητα, μέσα από την οθόνη του κινητού ενός διπλανού, ο οποίος επιχείρησε ξανά και ξανά να απαθανατίσει τον κύριο Χαραλαμπόπουλο, μέχρι που του έπεσε το κινητό στο πάτωμα.
Μόλις είχε αρχίσει να σβήνει ο απόηχος του γδούπου, ξεκίνησε να χτυπάει το κινητό μιας ηλικιωμένης κυρίας. Θα χτυπούσε άλλες δύο φορές μέχρι το τέλος της παράστασης. Κάθε φορά παρατηρούσαμε την εν λόγω κυρία να πανικοβάλλεται σαν να μη γνωρίζει ότι δεν το έβαλε στο αθόρυβο, φαινομενικά αυξάνοντας την ένταση στην προσπάθειά της να το κάνει.
Στη μία ώρα, περίπου, είχαν σταματήσει τα πολλά κινητά. Σε μια φωτεινή οθόνη, δύο-τρεις θέσεις αριστερά μας, κάποιος περιποιούνταν ένα Instagram story που μόλις τράβηξε. Το story αναρτήθηκε και το κινητό αποσύρθηκε, ώσπου λίγα λεπτά αργότερα άρχισε ξανά να φέγγει στο σκοτάδι. Ποιοι είδαν, τελικά, αυτό το story; Ποιος έπαιζε παράσταση και ποιος την έβλεπε; Όλα αυτά τα φιλοσοφικά ερωτήματα ρίχτηκαν βίαια στο συνειδησιακό background, καθώς το μουσικό θέμα του Indiana Jones άρχισε να παίζει στη διαπασών.
«Παμ παραμ παααμ, παμ παραααμ… Παμ παραμ πααααμ, παμ παραμ παμ παμ». Το ξέρετε. Ο indioκτήτης… συγγνώμη, ο ιδιοκτήτης του κινητού σηκώθηκε αμέσως και βγήκε βιαστικά από το θεωρείο. Πίσω από την κλειστή πόρτα, απάντησε συνοπτικά και έκλεισε το κινητό. Δεν πέρασαν 20 δευτερόλεπτα από την ώρα που επέστρεψε στη θέση του, ώσπου άρχισε να ψιθυρίζει με το διπλανό του.
«Ποιος ήταν;»
«Τι;»
«Ποιος ήταν, λέω.»
«Ο αδερφός σου.»
«Τι ήθελε;»
«Δεν ξέρω.»
«Κάτσε, να τον πάρω.»
Η παράσταση πλησίαζε προς το τέλος της. Ο κύριος με το Indiana Jones ringtone βγήκε να μιλήσει στον αδερφό του. Μια κυρία στο πλάι μας αναστέναξε: «Γιατί έρχονται»; Έλα μου, ντε.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
15°
