Χορός στο Θέατρο Τέχνης; Ναι, ναι… Καλά ακούσατε! Μπορεί στη Φρυνίχου να έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε θέατρο. Αυτή τη φορά όμως θα δούμε χορό. Δύο από τα βασικά μέλη της ομάδας Grifon, η Ιωάννα Πορτόλου και ο Γιάννης Νικολαϊδης μας μίλησαν για το έργο τους, που ανεβαίνει για δύο μόνο παραστάσεις, αλλά και για πολλά άλλα…
«Είναι ένα καινούριο άνοιγμα που κάνει η Μαριάννα Κάλμπαρη, η νέα καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου Τέχνης. Αυτό που κάνει η Κάλμπαρη και βρίσκουμε ιδιαίτερα ελπιδοφόρο είναι ότι ανοίγει το χώρο και σε άλλους ανθρώπους εκτός του θεάτρου. Ο χορός, όπως και το θέατρο, είναι παραστατική τέχνη. Έχουν σαφώς διαφορές, αλλά υπάρχουν πράγματα που αξίζει να τα “ακουμπήσει” το θέατρο και πράγματα που αξίζει να τα “ακουμπήσει” ο χορός…».
Και γιατί να έρθει κάποιος να δει μία παράσταση χορού; «Προτείνουμε στους ανθρώπους να βλέπουν θέατρο και χορό γιατί κάνει καλό στην υγεία! Δεν είναι τυχαίο που ο κόσμος βγαίνει πλέον από το σπίτι, κάνει πράγματα… Γενικά, είναι σημαντικό να δεις χορό περισσότερες από μία φορά και να αφεθείς σε κάτι πιο υποσυνείδητο, πιο συνειρμικό».
Μπορείς να χορέψεις. Αν το θέλεις πραγματικά. Μπορείς να δεις χορό, εκεί που οι άλλοι βλέπουν απλά μια καθημερινή, χρηστική κίνηση… Αυτό πιστεύουν η Ιωάννα και ο Γιάννης.
«Στη συγκεκριμένη παράσταση μας απασχόλησαν τα όρια της καθημερινής κίνησης. Τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει μία καθημερινή κίνηση-να πιάσω ένα ποτήρι- να γίνει κάτι άλλο, αυτό που αν το πας λίγο παραπέρα μπορεί να γίνει χορός. Τι είναι αυτό που μπορεί ξαφνικά που σε κάνει από το να είσαι στο σπίτι σου να είσαι και πάνω σε μία σκηνή; Τι είναι η σκηνή; Γιατί λέμε ότι κάτι είναι παράσταση και κάτι δεν είναι; Από πού αντλούμε την κίνηση;».
Το «Δάσος», η χορογραφία της Ιωάννας, ασχολείται με τη σχέση μίας γυναίκας και ενός άντρα. «Θα μπορούσε να μην είναι άντρας και γυναίκα. Δεν παίζει τόσο σημασία το φύλο, όσο η οικειότητα που δημιουργείται μέσα σε μία σχέση. Η χορογραφία έχει να κάνει με τις σχέσεις που έχουν πολλή τριβή και έχουν περάσει και πέρα από το στάδιο της οικειότητας. Και αναπόφευκτα δημιουργείται το ερώτημα: μπορεί μία σχέση να ξαναγεννηθεί ακόμα και μέσα από τη διάλυση; Χρησιμοποιούμε ακόμα, την αίσθηση της λούπας και της επανάληψης, το πέρασμα του χρόνου που είναι κάτι πολύ υποκειμενικό. Αν παρατηρήσεις και στη ζωή πολλές φορές υπάρχουν στιγμές που δεν μπορείς να ξεκολλήσεις από εκεί που είσαι και άλλες που νιώθεις ότι τρέχεις με ιλιγγιώδη ταχύτητα».
Το «Blind Spot» του Γιάννη είναι ένα μικρό σόλο οκτώ λεπτών: «Είναι, στην πραγματικότητα, ένας δομημένος αυτοσχεδιασμός. Έχει να κάνει με μία κατάσταση: φτιάχνω μία συνθήκη που την ακολουθώ από την αρχή μέχρι το τέλος… Ένα σκηνικό πείραμα, παρά μια κανονική παράσταση χορού. Και δεν είναι τυχαία η διάρκειά του και ο τρόπος που παρεμβάλλεται η μουσική του Παλάσκα μέσα σ’ αυτό…».
Η μουσική του Αντώνη Π. είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις δύο χορογραφίες. Η δουλειά του Αντώνη παίζει καθοριστικό ρόλο και για τα δύο έργα. «Ο Αντώνης έρχεται στις πρόβες και πειραματίζεται και ο ίδιος. Δουλεύει εκείνη τη στιγμή τη μουσική και προχωράει μαζί με τους χορευτές».
Το «Δάσος» και το «Blind Spot» είναι δύο έργα από διαφορετικές συλλήψεις και διαφορετικές αξιώσεις. «Όμως, για εμάς, αυτή η παράσταση σηματοδοτεί μία επιστροφή στον πυρήνα, στην ομάδα. Έχουμε βρεθεί όλοι οι παλιοί συνεργάτες. Είναι σαν να επιστρέφεις στο σπίτι σου…».
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
13°
