«Blackberry Trout Face»: Εγκαταλελειμμένα παιδιά αφηγούνται την ιστορία τους

Σε μια υποβαθμισμένη και κακόφημη περιοχή του Λίβερπουλ, εκεί όπου τα άγρια εγκλήματα, τα ναρκωτικά και η πορνεία είναι καθημερινότητα, διαδραματίζεται η ιστορία τριών ετεροθαλών αδελφών. «Μια ιστορία που με συγκινεί πολύ. Τα τρία αδέλφια αναγκάζονται να ενωθούν για να παλέψουν από κοινού τις αντιξοότητες που καλούνται να αντιμετωπίσουν όταν τους εγκαταλείπει η μάνα τους. Είναι ένα έργο με βαθιές κοινωνικές προεκτάσεις για τις οποίες ενδιαφερόμαστε να μιλήσουμε, αφού, δυστυχώς, η ιστορία αυτή αφορά πολύ μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων από μόνο μια γωνία του Λίβερπουλ» λέει η Αθηνά Δελιάδη για την παράσταση «Blackberry Trout Face (Μούρη Γεμάτη Μούρα)» που σκηνοθετεί στο θέατρο Σταθμός.Προσθέτει μάλιστα πως «η Ελλάδα παλεύει και αυτή με υπερβολικά ψηλά νούμερα εγκαταλελειμμένων παιδιών και βρεφών· τα περισσότερα από αυτά που φιλοξενούνται από νοσοκομεία ή ιδρύματα προέρχονται από περιθωριοποιημένες γειτονιές, βίαιους γονείς και σπίτια τα οποία μαστίζονται από τη χρήση ναρκωτικών. Το Blackberry Trout Face είναι για αυτούς του ανθρώπους και η ιστορία λέγεται από την δική τους σκοπιά».

Πώς νιώσατε την πρώτη φορά που διαβάσατε το αυτοβιογραφικό κείμενο του Laurence Wilson;
Το διάβασα απνευστί. Γέλασα, προβληματίστηκα, ταυτίστηκα με τις ανησυχίες του Jackey, της Kerrie και του Cameron, βίωσα τις αγωνίες τους και ενθουσιάστηκα με την άγρια και γοητευτικά σκοτεινή ατμόσφαιρα του έργου. 

Πώς προσεγγίζετε σκηνοθετικά το έργο;
Μετά το πρώτο ανέβασμα στο Λονδίνο προσπάθησα να προσεγγίσω εκ νέου το έργο. Η προσέγγιση τώρα είναι, ας πούμε, λοξά ρεαλιστική. Αυτό προέκυψε από τον τρόπο που αφουγκράστηκα αυτή τη φορά το κείμενο με τη βοήθεια, βέβαια, των ηθοποιών και των υπόλοιπων συντελεστών, οι οποίοι με βοήθησαν να δω και να φωτίσω σημεία και πράγματα στο κείμενο που δεν είχα σκεφτεί. 

Ποιους ρόλους ερμηνεύουν οι τρεις ηθοποιοί; Πώς ήταν η συνεργασία σας μαζί τους καθώς και με τους συντελεστές της παράστασης;
Ο Αντρέας Γιαννακούλας ερμηνεύει τον μεγαλύτερο αδελφό, τον απόμακρο και μπερδεμένο Jackey, η Μαντώ Παπαρρηγοπούλου την εγκλωβισμένη και δοτική Kerrie και ο Γιάννης Τσουμαράκης, τον μικρότερο αδελφό, τον φοβισμένο και τρυφερό Cameron. 

Η βασική μου δουλειά ως σκηνοθέτις, είναι η συνεργασία με τους ηθοποιούς προκειμένου, μέσα από εκείνους, να βγει η αφήγηση, οι πτυχές και τα νοήματα του έργου. Η συνεργασία μου λοιπόν μαζί τους είναι το πιο σημαντικό στοιχείο στη δουλειά μου και έτσι δεν μπορώ να φανταστώ θεατρικές πρόβες που δεν διέπονται από σεβασμό, μοίρασμα και ευγένεια. 

Όσον αφορά στους υπόλοιπους συντελεστές, για αρχή, η Τζούλια Διαναντοπούλου, η οποία υπογράφει τη μετάφραση του έργου είναι ένας πολύ κοντινός μου άνθρωπος, της οποίας την δουλειά θαυμάζω πολύ και εκτιμώ τον χρόνο που αφιέρωσε στο Blackberry Trout Face, φωτίζοντας την ζωντάνια και την αμεσότητα του κειμένου. Επίσης, έχω την τύχη να έχω δίπλα μου την Ελιάν Ρουμιέ, κινησιολόγο της παράστασης, χρόνια συνεργάτιδα και φίλη μου. Η συνεισφορά της σε όλα τα στάδια των προβών ήταν μεγάλη και πολύ καθοριστική και της είμαι ευγνώμων. Τέλος, αλλά όχι τελευταίος, ο Γιάννης Μανιάτης ο οποίος έγραψε πρωτότυπη μουσική για το έργο, είναι ένας απίστευτα δοτικός και ικανός άνθρωπος που με βοήθησε πάρα πολύ σε όλα τα κομμάτια αυτής της δουλειάς. Είμαι τυχερή που συνεργάστηκα με ανθρώπους που ήδη γνώριζα την αξία τους αλλά και με άλλους των οποίων την αξία έμαθα και εκτίμησα στους τρεις αυτούς μήνες. 

Υπάρχει κάποιο σημείο που σας συγκινεί περισσότερο στην παράσταση;
Υπάρχει ένα σημείο, ναι. Ένα σημείο που αν ήταν σύνθημα στον δρόμο θα ήταν το «Μονή πατρίδα, τα παιδικά μας χρονιά». Είναι όταν η Kerrie, ο Jackey και ο Cameron βρίσκουν καταφύγιο στους παιδικούς τους όρκους, όταν θυμούνται τι είναι αυτό το τόσο δυνατό και αληθινό που τους ενώνει και τους κρατάει μαζί. 

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να επικοινωνήσετε με το κοινό μέσα από αυτή την παράσταση;
Το έργο διαδραματίζεται μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός σπιτιού όπου συνυπάρχουν συναισθήματα και δεσμοί πλαισιωμένα από μια νοσηρή πραγματικότητα που όλοι πρέπει να την αντέξουν. Κάπου, όμως, βλασταίνει ένας τρυφερός καρπός. Αυτό είναι για μένα το νόημα σχετικά με αυτό το έργο, αυτό δηλαδή που έχει πει ο Όσκαρ Ουάιλντ: « Είμαστε όλοι μέσα στο βούρκο , όμως μερικοί από εμάς κοιτάζουμε τ' άστρα».