«Καλιφόρνια ντρίμιν 2,20 χρόνια μετά»: O Δημήτρης Μυλωνάς, o Γιάννης Στόλλας, η Άννα Ελεφάντη και η Στέλλα Ράπτη μιλούν για την παράσταση στο Από Μηχανής Θέατρο
Τους πρωτοσυναντήσαμε στην Αθήνα 20 χρόνια πριν, όταν όλα φάνταζαν υποσχόμενα κι εκείνοι ονειρεύονταν να ανοίξουν τα φτερά τους για την ηλιόλουστη δυτική ακτή των ΗΠΑ. Φέτος, ο Ντίνος, ο Άρης, η Βουβού και η Κική, οι ήρωες του Καλιφόρνια Ντρίμιν, που ο συγγραφέας Βασίλης Κατσικονούρης μας σύστησε αρχικά από τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, σαραντάρηδες πλέον, ξανασυναντούν το κοινό, αυτή τη φορά στο Από Μηχανής Θέατρο. Μόνο η μία της παρέας έχει καταφέρει να φθάσει στον πολυπόθητο προορισμό ενώ οι υπόλοιποι τρεις παραμένουν στην Ελλάδα.
«Οικονομική κρίση, μνημόνια, πλέον και πανδημία κι εκείνοι ακόμα να κυνηγάνε το ίδιο όνειρο, να πάνε στην Καλιφόρνια, να πιάσουν επιτέλους την καλή. Γεννήματα ενός τόπου εγκλωβισμένου στις παθογένειές του, ενός τόπου δύσκαμπτου στην ουσιαστική αναθεώρηση και εξέλιξη, ελάχιστα έχουν αλλάξει στα χρόνια που μεσολάβησαν: ίδια δουλειά, ίδιο σπίτι, ίδιοι φίλοι, ίδιες σχέσεις, ίδια νοοτροπία. Αυτήν ακριβώς την απουσία ουσιαστικής μετατόπισης, όχι μόνο σε ατομικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο, την έλλειψη ρίσκου κι ευθύνης που απαιτεί μια απόφαση αλλαγής, πολύ εύστοχα ο Κατσικονούρης την παρουσιάζει μέσω της αδυναμίας τους να φέρουν εις πέρας ένα απλό ταξίδι. Το ταξίδι των ηρώων στην Καλιφόρνια είναι το ταξίδι προς την ουσιαστική ενηλικίωση τους και την απόφαση να πάρουν επί τέλους τη ζωή στα χέρια τους» μας λέει ο σκηνοθέτης της παράστασης Δημήτρης Μυλωνάς.
Ο σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής του Από Μηχανής Θέατρο, Δημήτρης Μυλωνάς
Παλιοί γνώριμοι με τον συγγραφέα, βρίσκουν φέτος την ευκαιρία να συνεργαστούν ξανά έχοντας ήδη στο ενεργητικό τους μια σκηνική συνάντηση με όχημα το «Καγκουρό» στο Εθνικό Θέατρο το 2015. «Ο Βασίλης Κατσικονούρης μέσα από την εργογραφία του αποδεικνύει ότι όχι μόνο μπορεί αλλά και επιδιώκει να γράψει για όλους κι όλες» επισημαίνει ο Μυλωνάς. «Μέσω αυτής της οικειότητας δημιουργεί τον χώρο ώστε να μιλά με οξυδέρκεια αλλά κι ενσυναίσθηση για τις πληγές μας. Με άνεση και μαεστρία κινείται έντεχνα ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα ενώ ξεδιπλώνει κάθε φορά χαρακτήρες χειροπιαστούς, την ίδια ώρα όμως και πολυδιάστατους. Ως γνήσιος καλλιτέχνης αποκωδικοποιεί τις παθογένειες του τόπου ενώ συνάμα γίνεται προφήτης εκείνων που ακολουθούν».
Τον ρωτώ τι λέει για την εποχή μας και την κοινωνία μας το «Καλιφόρνια Ντρίμιν 2, 20 χρόνια μετά» και αναφέρεται σε καταστάσεις γνώριμες που εξακολουθούν να μας ταλανίζουν αλλά και στα γνωρίσματα που τελικά κερδίζουν την παρτίδα. «Σε αυτόν τον τόπο η “αρπαχτή”, το “μέσο”, η “ρεμούλα” έχουν επικρατήσει ως νοοτροπία. Κι αυτήν ακριβώς την παθογένεια, με τα συστατικά της φάρσας και της κωμωδίας έρχεται να θίξει το έργο. Όσο οι τέσσερις ήρωες κυνηγάνε την καλή, όχι με τις δυνάμεις τους αλλά με απατεωνιές, όσο το όνειρο ποτίζεται από φθαρμένα υλικά, γυρνάει μπούμερνγκ. Οι ειλικρινείς σχέσεις, η αυτογνωσία, η ενσυναίσθηση, το νοιάξιμο, η παρέα, είναι τελικά οι αξίες που και αντέχουν στο χρόνο και κάνουν τα όνειρα πραγματικότητα».
Η παράσταση αποτελεί το πρώτο σίκουελ θεατρικού έργου στα μέρη μας. Δεν χρειάζεται, όμως, το κοινό να έχει δει το πρώτο μέρος για να κατανοήσει το δεύτερο. «Ο Κατσικονούρης από γραφής παραδίδει ένα αυτόνομο κείμενο το οποίο μπορεί να σταθεί από μόνο του ενώ ταυτόχρονα σ’ εμένα ως σκηνοθέτη προσέφερε την απόλυτη ελευθερία να το προσεγγίσω μέσα από τη δική μου ματιά και αισθητική. Αυτό νομίζω, άλλωστε, είναι και το ενδιαφέρον με την παράσταση που ετοιμάσαμε, ότι δηλαδή ναι μεν βρίσκεται σε “διάλογο” με το Καλιφόρνια Ντρίμιν, όμως επ’ ουδενί δεν επιθυμεί να σταθεί επί σκηνής ως συνέχεια αυτού αλλά μέσω της σκηνοθεσίας αλλά και της υποκριτικής προσέγγισης των υπέροχων ηθοποιών που υποδύονται τους τέσσερις χαρακτήρες, να χαράξει τη δική του πορεία».
Καλιφόρνια ντρίμιν 2, 20 χρόνια μετά: οι ηθοποιοί της παράστασης για τον ρόλο τους
Ο Γιάννης Στόλλας για τον Ντίνο Ο Ντίνος έχει μείνει προσκολλημένος στην ανήλικη ζωή του, βαθιά πεπεισμένος ότι το σύμπαν του χρωστάει, ότι δεν πρέπει ο ίδιος να κοπιάσει για τίποτα και ότι μια μέρα θα πιάσει την καλή με μόνο εφόδιο την περιορισμένη φαντασία του και τις φοβερές γυμνασιακού επιπέδου ιδέες που κατεβάζει ανά καιρούς, προσπαθώντας να ζήσει το δικό του αμερικανικό όνειρο, με ελληνικές όμως προδιαγραφές. Έτσι τον βρίσκουμε στα σαράντα κάτι πια, με τα ίδια μυαλά όμως, τα ίδια όνειρα και τον ίδιο πόθο που είχε στα είκοσι του: να πάει επιτέλους στον ονειρικό τόπο της φαντασίωσής του, εκεί όπου νομίζει ότι για όλους τρέχει άφθονο το χρήμα και μόνο μια απλή μετάβαση εκεί, στην αμερικάνικη γη της επαγγελίας, φτάνει για να του λύσει όλα τα προβλήματα. Η πρώτη φορά που του μπαίνει η ιδέα είναι στα 20 του. Θέλει μαζί με την Κική, τον μεγάλο του έρωτα, και τον κολλητό του Άρη, μαζί με την σύντροφό του Βουβού, κλέβοντας τον θείο του, να βρουν τα λεφτά για να πάνε στην Καλιφόρνια. Η Κική, όμως, έχει άλλα σχέδια, τον προδίδει, κλέβεται με άλλον και πάει μόνη της. Τώρα τον βρίσκουμε να επικοινωνεί ξανά με την χωρισμένη πλέον Κική, που τον καλεί στην Καλιφόρνια. Μόνο που ο Ντίνος εδώ και 20 χρόνια που έχει ξεμείνει πίσω, δεν κάνει καμία δουλειά, ροκανίζει την πατρική περιουσία και πλασάρεται στο facebook με ψεύτικες φωτογραφίες ως επιτυχημένο golden boy που κάνει την μεγάλη ζωή. Και το χειρότερο, πρέπει να βρει τα χρήματα για το ταξίδι χωρίς να αντιληφθεί η Κική την απάτη του.
Ίσως το μόνο που με συγκινεί πάνω του είναι μια ρωγμή του που βλέπουμε κάποια στιγμή για το πόσο πληγώθηκε από την απιστία και την εγκατάλειψη από αυτήν που αγαπούσε. Πόσο πληγώθηκε από αυτό και πόσο λίγος αισθάνθηκε σε σύγκριση με εκείνον που έκλεψε την καλή του. Όμως δεν το αφήνει να τον επηρεάσει. Υπερισχύει η τρέλα του για κοινωνική άνοδο από το τίποτα. Η ατέλειωτη δίψα του να κολυμπάει στις φαντασιώσεις του μπορεί να γεμίζει τον χρόνο του σε τέτοιο βαθμό που να μην κάνει τίποτα άλλο για χρόνια ολόκληρα. Είναι ένας μάγος του τίποτα και ταυτόχρονα απαιτεί τα πάντα.
Η Άννα Ελεφάντη για την Βουβού Η Βουβού εξακολουθεί ναδουλεύει ως μανικιουρίστ στο ίδιο συνοικιακό κομμωτήριο και έχει σχέση με τον Άρη, ενώ εναγωνίως προσπαθεί να αποκτήσει μαζί του ένα παιδί μιας και πλέον, όπως λέει και η ίδια, «τα περιθώρια στενεύουν». Εξωστρεφής, διαχυτική, ζωντανή, αγαπάει αλλά και θυμώνει σε υπερθετικό βαθμό κι, ακόμα κι αν πολλές φορές δεν αντέχει τους δύο άντρες της παρέας, τον Άρη και τον Ντίνο, τους νοιάζεται και τους αγαπά απόλυτα.
Με συγκινεί που τολμά να εκφράζει το συναίσθημά της και βάσει αυτού να διεκδικεί. Γελάει, κλαίει, θυμώνει, αγαπάει, κατανοεί, γαργαλάει, χορεύει, μασάει τσίχλα στο απόλυτο και τελικά, αν και φαινομενικά ο Άρης και ο Ντίνος είναι εκείνοι που κινούν τα νήματα, η ίδια με την απλόχερη αγάπη της γίνεται ο συνεκτικός κρίκος, η κολώνα της παρέας. Κι ας μην της το αναγνωρίζουν οι υπόλοιποι, δεν την νοιάζει, το κάνει με την καρδιά της, χωρίς ανάγκη ανταπόδοσης κι ιδιοτέλεια.
Η Στέλλα Ράπτη για την Κική Είχε το θάρρος να κυνηγήσει τα όνειρά της και σε μεγάλο βαθμό πέτυχε. Μετανάστευσε γύρω στα 20 χρόνια της στην Καλιφόρνια και με τον έρωτα της ζωής της έστησαν μια εταιρία στη Silicon Valley. Όμως, όταν ο έρωτας τελείωσε, μια αλυσίδα γεγονότων έβαλε τέλος στην ευημερία της και την οδήγησε σε σκληρή βιοπάλη και ένδεια. Προσπάθησε να διατηρήσει το γκλάμουρ της παλιάς της ζωής μέσα από μια ψευδή εικόνα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αναζήτησε διαδικτυακά τους νεανικούς της φίλους και έρωτες και επανασυνδέθηκε μαζί τους υποσχόμενη ότι θα βρουν την Γη της Επαγγελίας στην Καλιφόρνια. Το προφίλ της στο Facebook, γεμάτο εικόνες χλιδής και ευτυχίας, ήταν αυτό που θα ήθελε να είναι. Όταν, όμως, διαπιστώνει ότι το παιχνίδι της ψεύτικης εικόνας έχει παρατραβήξει και ενδεχομένως θα έχει συνέπειες και σε άλλους, αποφασίζει να αποκαλύψει την αλήθεια. Έξυπνη καθώς είναι ξέρει ότι κανείς δεν έχει υπάρξει απολύτως ειλικρινής στο παιχνίδι της ψηφιακής αυτοπροβολής. Με μια κωμικοτραγική εμφάνιση-σίφουνα, εκθέτει την αλήθεια και δίνει σε όλους την ώθηση για να γυρίσουν σελίδα και να πάνε παρακάτω με αισιοδοξία.
Με συγκινεί το τσαγανό της να πάει σε μια ξένη χώρα και να ξεκινήσει από το μηδέν. Η δύναμή της να σηκώνεται κάθε φορά που πέφτει. Με συγκινεί ακόμη το ότι αποφάσισε να πει την αλήθεια για το ποια είναι έστω και την τελευταία στιγμή, παίρνοντας το ρίσκο να χάσει ίσως και τους τελευταίους φίλους της. Αυτό που με κινεί σκηνικά είναι το χιούμορ και ο τρελός αυτοσαρκασμός της. Είναι και δικό μου στοιχείο και ταυτίζομαι σε αυτό αρκετά μαζί της. Τις μεγαλύτερες αλήθειες μου τις έχω πει καλυμμένες με ένα αστείο.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
16°
