Το Γκιακ του Δημοσθένη Παπαμάρκου παρουσιάζεται στο Θέατρο 104 σε διασκευή και σκηνοθεσία Κωσταντίνου Ντέλλα και η ATHENS VOICE ήταν εκεί
Σάββατο βράδυ και βρέθηκα στο Θέατρο 104, στο Γκάζι. Γύρω στις 21:00 χτυπά το πρώτο κουδούνι, βαδίζουμε προς τις σκάλες που θα μας οδηγήσουν στην αίθουσα, η πόρτα ανοίγει, ο ταξιθέτης βρίσκεται στη θέση του και ο χώρος είναι έτοιμος να μας υποδεχτεί.
Η σκηνή «ντυμένη» με τα απολύτως απαραίτητα έπιπλα: ένα ράντζο στρωμένο σύμφωνα με τα στρατιωτικά πρότυπα, ένα ψυγείο με μπύρες και λίγα φαγητά, μια τηλεόραση στην οποία παίζει ένα βιντεοπαιχνίδι δράσης. Τι είδους ζωή θα εξιστορήσουν οι πρωταγωνιστές αυτού του έργου;
Γκιακ σημαίνει αίμα
Τέσσερις ήρωες, βετεράνοι της Μικρασιατικής Εκστρατείας, καλούνται να αντιμετωπίσουν τη ζωή, κουβαλώντας τα τραύματα σωματικά και ψυχικά που επιφέρει ο πόλεμος. Όλη τους η πορεία προδιαγεγραμμένη. Οι ρόλοι που θα πρέπει να υποδυθούν έχουν ήδη καθοριστεί από την κοινωνία που τους θέλει σκληρούς και αλύγιστους.
Ακολουθούν μια ιδεολογία, πιστεύουν σε αυτήν, πρέπει να πιστεύουν σε αυτήν και αυτό είναι αρκετό για να φορέσουν τη στολή του στρατιώτη, να πάρουν τα όπλα και να χύσουν ανθρώπινο αίμα.
Στην ακραία κατάσταση του πολέμου κάποιος θα ανακαλύψει μια πλευρά του εαυτού του, απαγορευμένη για την κοινωνία που ζει. Κάποιος άλλος θα βρει τον έρωτα, θα φτάσει ένα βήμα πριν τον γάμο, θα αθετήσει την υπόσχεσή του ένα γεγονός που θα τον κυνηγά. Ο τρίτος στιγματίζεται από μια υπόθεση βιασμού και ζητά εκδίκηση· ο τέταρτος επιλέγει να περιγράψει όσα είδε και όσα έκανε ο ίδιος κατά τη διάρκεια του πολέμου στην οικογένειά του και καταλήγει μόνος. Με έναν τρόπο τσαλακώνει την εικόνα του ήρωα και αποκαλύπτει στο περιβάλλον του το κτήνος που κρύβει κάποιος μέσα του, το οποίο κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες βγαίνει στην επιφάνεια. Αλλά κανείς δεν θέλει πραγματικά να ξέρει.
Μέσα από τα βιώματα αυτά ξετυλίγεται το νήμα της εσωτερικής σύγκρουσης και της υποταγής, με έναν λόγο τραχύ και προφορικό, που ενισχύσει την σκληρότητα των καταστάσεων.
Οι θεατές του Γκιακ γίνονται μάρτυρες του εύθραυστου ψυχισμού του αρσενικού υποκειμένου. Συμπάσχουν. Ίσως ακόμη βλέπουν τον εαυτό τους στα πρόσωπα απέναντί τους, όταν στην οριακή στιγμή εκείνοι αποκαλύπτουν την αλήθεια τους για μια φορά μόνο και μετά σωπαίνουν.
Το γκιακ είναι ο συγγενικός δεσμός και ο νόμος του αίματος που δεν επιτρέπει παρεκκλήσεις. Ένας δυνάστης που καταπιέζει τον πραγματικό εαυτό. Αλλά, δεν αποκλείται να οδηγήσει στη φυγή.
«Μιρ;» [«Καλά;»] θα αναρωτηθεί ο ένας από τους τέσσερις ήρωές μας απευθυνόμενος στον συνοδοιπόρο του, με τον τελευταίο να απαντά «Σουμ μιρ» [«πολύ καλά»] και να αποχωρεί από τη σκηνή.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
15°
