Έρως μονόπτερος ο πλάνης

Η Μαρία Φλωράτου κάνει τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα πάνω στη σκηνή: τραγουδάει, χορεύει, μιμείται (είκοσι διαφορετικές φωνές), χοροπηδάει, ερμηνεύει, απαγγέλει και ταχυδακτυλουργεί με επιτυχία. Όλα αυτά, ενώ παίζει και λίγο κοντραμπάσο, ενώ συνομιλεί με το κοινό και ενώ… δεν σταματάει ούτε λεπτό. Μετά από κάθε παράσταση η Φλωράτου πρέπει να είναι κομμάτια, αν και η ανταπόκριση του κοινού είναι τέτοια, ή τόση, που μπορεί να της δίνει επιπλέον ενέργεια, όλα να τα περιμένει κανείς από μία νέα, ζωηρή και κυρίως ταλαντούχα ηθοποιό.

Το έργο, «Έρως μονόπτερος ο πλάνης», ο Έρωτας που χτυπήθηκε από τον κορωνοϊό και τώρα παραπαίει, ή τέλος πάντων πλανάται, τα κάνει θάλασσα όλο και πιο συχνά, το έργο είναι συρραφή κειμένων από τον Πλούταρχο (όχι τον Γιάννη, όπως επισημαίνει η Φλωράτου από την αρχή, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις), τον Ευριπίδη, τον Επίκουρο, τον Πούσκιν, τον Γρυπάρη και άλλους. Ο Ιωάννης Γρυπάρης, από τους πιο σπουδαίους και παράλληλα ξεχασμένους Έλληνες λογοτέχνες, ποιητές, μεταφραστές και γενικά λόγιους, κάποτε διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, πέθανε από την πείνα το 1942, την άνοιξη ευτυχώς, όπως το είχε ευχηθεί στο ποίημά του «Θάνατος» («Καλώς να ρθει σαν ερθή η στερνή ώρα»…) και ακούγεται λυπητερή η ιστορία του, αν και το συγκεκριμένο ποίημα, παρά το ζοφερό θέμα, έχει μια χαλαρή, σχεδόν ευτυχισμένη ατμόσφαιρα. Τέλος πάντων η ίδια χαλαρή σχεδόν ευτυχισμένη ατμόσφαιρα διακατέχει το έργο, τη Μαρία Φλωράτου και τον Γεράσιμο Γεννατά, που το σκηνοθέτησε με αγάπη και χιούμορ. Όλο και θα βρεθεί κάποιος να κριτικάρει κάποια επιμέρους, αλλά δεν είμαι καθόλου κριτικός πόσο μάλλον θεάτρου - στο σύνολό της η εμπειρία είναι ευχάριστη, «Βγαίνεις με χαμόγελο» όπως είπε άλλος θεατής, και μάλιστα όχι γνωστός μου.