Ξεκίνησε να σπουδάζει χρηματοοικονομικά, μετά θέατρο και σκηνοθεσία, μετά βρέθηκε στο ραδιόφωνο να κάνει εκπομπές και τώρα κάνει το μεγάλο Μπάμ… Πολλοί τον γνωρίζουν ως γιο του Μίμη Ανδρουλάκη, αλλά συζητώντας μαζί του το ξεχνάς γρήγορα, γιατί έχει δική του προσωπικότητα, λόγο, ύφος και στιλ. Και χιούμορ. Πολύ χιούμορ. Θυμήθηκα πρόσφατα μια μέρα σε μία σύσκεψη σε ένα βραχύβιο μέσο που καθόμουν δίπλα του και δε σταματούσα να γελάω. Με αυτά τα αστεία τα υπόγεια που λέγονται ψιθυριστά στις συσκέψεις. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Τώρα, ο Νικόλας Ανδρουλάκης κάνει «Το Μπαμ», τη δική του παράσταση με την ομάδα Μπλε Ιστορίες, που πήρε το 1ο βραβείο στο Scratch Festival 2014 και έρχεται στον τεχνοχώρο Cartel για 15 παραστάσεις.
Τι είναι Το Μπαμ;
To Μπαμ δίχως τόνο είναι οποιοσδήποτε ηχηρός κρότος. Συχνά χρησιμοποιείται και ως εμφατικό επιφώνημα στον καθημερινό λόγο. Το Μπάμ με τόνο είναι το πρώτο μου ολοκληρωμένο θεατρικό έργο. Μία παρασάνταλη θεατρική φάρσα που αποδομεί την ορμέμφυτη ανάγκη μας να βγάζουμε στη στιγμή συμπεράσματα για τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που μας περιβάλλουν. Όπως λέει και μια ηρωίδα του έργου, “Όσα έχει να μάθει κάποιος για κάποιον τα καταλαβαίνει από το ντύσιμο και το ύφος και τη μυρωδιά του μέσα σε 15 δευτερόλεπτα”. Τι γίνεται όμως όταν αναζητούμε τον καμικάζι βομβιστή ενός βαγονιού του μετρό γεμάτο κόσμο; Τότε σταματούν τα στερεότυπα και ξεκινά η ζωή. Μετά θάνατον. Σαν σε όνειρο. Σαν σε μαύρη κωμωδία. Σαν σε θρίλερ. Σαν επιθεώρηση. Σαν τραγωδία. Κάτι σαν αυτά είναι Το Μπάμ. Κι έχει άρθρο. Ουδέτερο αλλά οξύ.
Και τι συμβαίνει με το που γίνεται το μπάμ;
Αυτό θα μπορέσουν να το ανακαλύψουν μονάχα οι τολμηρά μερακλήδες θεατές που θα έρθουν ως το Cartel να μοιραστούν μαζί μας την πιο σουρεαλιστική μεταθανάτια εμπειρία της ζωής τους.
Πως αποφασισες απο τα Χρηματοοικονομικά να βρεθείς στο ραδιόφωνο και μετά στο θέατρο;
Από μικρό παιδί ήξερα βαθιά μέσα μου τι ήθελα να κάνω. Μοναχοπαίδι που έπαιζε για ώρες με lego πλάθοντας κόσμους -πάντα χωρίς οδηγίες- έτσι όπως εγώ τους ήθελα. Ή που μασκαρευόταν με όσα έβρισκε στις ντουλάπες των γονιών του. Οι σπουδές προέκυψαν όπως σε κάθε “καλό μαθητή” σαν φυσική συνέχεια του σχολείου. Άργησα να κάνω την επανάστασή μου. Γενικά θαυμάζω και λοιδορώ ταυτόχρονα τους ανθρώπους που βιάζονται υπερβολικά. Οξύμωρο θα μου πεις. Απλώς πλησιάζεις το θάνατο ένα τσικ γρηγορότερα έτσι θα σου απαντήσω. Προσωπικά χρειάστηκε να συνειδητοποιήσω -σπουδάζοντας και δουλεύοντας στον κλάδο των χρηματοοικονομικών- ότι το αντιμετώπιζα κι αυτό σαν ένα ρόλο. Η κρίση έκανε το μπάμ -διαφήμιση παντού- μέσα μου κι αποφάσισα να μαζέψω τις σελίδες και τα κουράγια μου και να κινηθώ προς τέχνη μεριά. Κι ό,τι γίνει. Το ραδιόφωνο είναι κι αυτό ένας ρόλος. Βαθύτατα ποιητικός κι αληθινός. Έχουμε υπάρξει συνάδελφοι και με καταλαβαίνεις. Το ραδιόφωνο είναι τρόπος ζωής. Είναι καθημερινότητα. Είναι σύντροφος κι ερωμένη και μάνα και κόρη μαζί. Για παραγωγό κι ακροατή. Γι' αυτό και δεν θα πεθάνει ποτέ. Σχεδιάζω από τώρα την επιστροφή μου σε κάποιο ραδιοφωνικό θάλαμο. Όταν μπορέσω να χτίσω και πάλι τους όρους και τις προϋποθέσεις που χρειάζομαι για να νιώθω πως κάνω κάτι που με εκφράζει πραγματικά. Η μέρα εκείνη δε θα αργήσει κυνηγημένο μου πουλί και τέτοια. Ίσως λίγο πιο Σόουλ. Και Μπλουζ. Και Τζαζ. Και Ροκ. Εντάξει σταματάω.
Θεωρείς ότι υπάρχει χώρος για νέους δημιουργούς ή ο χώρος της τέχνης και των media εμπιστεύεται τους νέους ανθρώπους μόνο στα λόγια;
Τα Μίντια είναι βαθύτατα φοβικά. Πολεμούν κάθε τι καινούριο ή ασυνήθιστο. Από ανασφάλεια και φόβο για την πιθανή αποτυχία ή την επιτυχία του. Και τα δύο απειλούν τα status quo. Ευτυχώς το ίντερνετ κι η τεχνολογία γενικότερα δίνουν τη δυνατότητα σε νέους ανθρώπους να δείξουν την αξία τους και να χτίσουν την όποια υπεραξία τους. Κι ευτυχώς το σανίδι του θεάτρου θα έχει πάντα χώρο για κάτι φρέσκο και δημιουργικό. Το σανίδι αυτό είναι το πιο ζωντανό άψυχο πράγμα. Και το πιο αυστηρό μακροπρόθεσμα. Σαν γέρος σοφός και ιδιότροπος κι επικριτικός κι όμως δίκαιος και μεγαλόκαρδος. Ωραίο πράμα.
Λόγω του πατέρα σου Μιμη Ανδρουλακη μεγάλωσες πλάι σε πολιτικούς γνωρίζεις πολιτικούς και από την άλλη ανήκεις σε μια γενιά που απορρίπτει το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Η δική σου στάση σε όλα αυτά ποια είναι;
Η στάση κουτάλι. Τρυφερή και στοργική κι όμως βαθύτατα διεισδυτική. Βάλε μπιπ αν θεωρηθεί ακατάλληλη η απάντηση. Ο Μίμης νομίζω θα την εγκρίνει.
Εσύ θα ασχολιόσουν με την πολιτική;
Σαφώς. Δεν υπάρχει πιο ιερό πράγμα από την ενασχόληση με τα κοινά. Το πρόβλημα ξεκινά όταν τα κοινά γίνονται κυνά και καταλήγεις ταυτόχρονα θηρίο, θηριοδαμαστής και κροκέτα. Μακάρι να βρω την όρεξη και την τόλμη στην ωριμότητα της ζωής μου να τολμήσω αυτά που θα ήθελα να προτείνω. Σίγουρα θα μου ρίχνω χαστούκια κι ice-bucket challenge αν το κάνω με απώτερο στόχο τον βιοπορισμό. Το “επάγγελμα” πολιτικός είναι η ελικοείδής φάκα που γαντζώνει όλα τα συμπαθή τετράποδα που προανέφερα.
Αυτοί που θα έρθουν να δουν το Μπαμ τι θα σκεφτούν στο τέλος; Πως θα προσδιόριζες εσυ το ηθικό δίδαγμα της παράστασης;
Τί είναι ο κάβουρας, τί είναι το ζουμί του. Και μιλώντας για ζουμί θα κερνάμε τον κόσμο κρασί και αφεψήματα στην είσοδο και την έξοδο. Μεγάλη υπόθεση οι απολαύσεις. Κι οι παρέες. Και τα γέλια. Κι οι στοχασμοί. Η παράσταση τα αφαιρεί όλα αυτά, μαζί με τη ζωή των ηρώων και των θεατών. Ελπίζοντας ν' απομυθοποιήσει το θάνατο και την καταραμένη την ανάγκη μας για εχθρούς και δαίμονες. Γιατί υπάρχουν παντού όταν τους πλάθουμε. Κι υποχωρούν όταν τους αγκαλιάζουμε. Θέλει κόπο.
Επόμενα σχέδια;
Αρχές του Δεκέμβρη θα ανεβάσω στο ίντερνετ την πρώτη μου ταινία μικρού μήκους, “Not Medea”. Μια αλληγορική ελεγεία που μιλεί με πιο ποιητικούς και σκοτεινούς κώδικες από Το Μπάμ για τα ίδια περίπου υπαρξιακά ερωτήματα. Είναι όλα τους ίδια άλλωστε. Παράλληλα έχω ξεκινήσει να γράφω το επόμενό θεατρικό μου έργο, εμπνευσμένο από τον Έντουαρντ Άλμπι. Επίσης καταπιάνομαι πλέον με σκηνοθεσίες βιντεοκλίπ νέων καλλιτεχνών που μου διεγείρουν το τύμπανο, για να βγαίνει το χαρτζιλίκι με όρεξη και μεράκι. Μέσα σε αυτά εκκρεμεί και μία στρατιωτική θητεία τη νέα χρονιά. Θα φυλάξω την πατρίδα. Ετοιμαστείτε. Γεμίστε από τώρα με κονσέρβες τα ντουλάπια σας.
Download Video as MP4
Info:
Έξι εντελώς τυχαία πρόσωπα. Σε ένα εντελώς μοιραίο βαγόνι. Την πρώτη μέρα του φθινοπώρου. Έξι στάσειςζωής . Έξι εντελώς διαφορετικές διαδρομές ως εκεί. Βλέμματα, σώματα, σκέψεις κι εντυπώσεις ξεδιπλώνονται χωρίς περιστροφές. Και κάπου εκεί, μέσα στις συνεχείς στροφές, στη στάση Μετρό Πανεπιστήμιο, έγινε ΤΟ ΜΠΑΜ. Αθώες ζωές χάθηκαν. Μία ζωή δεν ήταν αθώα. Ο ανερμάτιστος φαντάρος; Η τυχοδιώκτρια δημοσιογράφος; Ο παρθένος επαρχιώτης λαθρέμπορος; Η πρόστυχη αντιεξουσιάστρια; Ο αιθεροβάμων φωτογράφος; Η διπολική φασιονίστα; Ποιος ήταν ο βομβιστής; Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, το ανήλικο εγγόνι τους, ένας γενικός του γενικού τον γενικό ώ γενικέ διευθυντής, ένας ενοχλητικά ρομαντικός ράπερ και το πιο αγαπημένο πρόσωπο της ελληνικής τηλεόρασης (!) επέβαιναν επίσης στο μοιραίο βαγόνι. Ένα κωμικοτραγικό παιχνίδι υποψιών, ενοχών κι αλληλοκατηγοριών ξεκινά. Μετά θάνατον.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
18°
