Στάθης Λιβαθινός: Καμία σκηνή δεν είναι αρκετά μεγάλη

Μπορεί να διασκευάσει και να σκηνοθετήσει από έργα-ποταμούς («Ο ηλίθιος» του Ντοστογιέφσκι, «Ιλιάδα» του Ομήρου) μέχρι έργα λίγων προσώπων («Βρικόλακες» του Ίψεν) και να δώσει παραστάσεις-υπόδειγμα. Και με την ίδια άνεση να ανεβάσει έργα σε μικρές σκηνές («Πειραματική Σκηνή» στο Εθνικό Θέατρο) αλλά και σε μεγαλύτερες («Ο Θάνατος του Δαντόν», Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών). Φέτος θα σκηνοθετήσει για το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών τους «Γάμους του Φίγκαρο» του Πιερ Μπομαρσέ, εγκαινιάζοντας το νέο κύκλο θεάματος με τίτλο «Θέατρο στο Μέγαρο» (Φεβρουάριος, Μάρτιος). 

Ο Στάθης Λιβαθινός μας είπε:

«Για έργα όπως η “Ιλιάδα” καμία σκηνή, ξέρετε, δεν είναι αρκετά μεγάλη. Πάντα κάτι θα περισσεύει ανεκμετάλλευτο, πάντα κάτι θα είναι ανείπωτο. Πάντα κάτι ουσιαστικό θα παραμένει ανέκφραστο. Ομολογώ πως οι ασκήσεις ύφους και αισθητικής με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Γιατί μια μεγάλη σκηνή, από κάποια στιγμή και μετά, γίνεται ένα μεγάλο μικροσκόπιο. Όχι μόνο της ψυχής και του μεγέθους των ηθοποιών, αλλά και της συμπεριφοράς των θεατών. Τελικά αγαπώ τις μεγάλες σκηνές. Γιατί είναι πιο δύσκολο σε αυτές να συγκεντρώσεις την προσοχή, αλλά και να παρασύρεις τα συναισθήματα του μεγάλου κοινού. Ασκήθηκα όμως στις μικρές».