Το θέατρο είναι ήδη sold out

Το θέατρο είναι η τέχνη που εμφανίζει τεράστια δυναμική. Δεν είναι μόνο γιατί μεγάλες σκηνές προσθέτονται στις υπάρχουσες (το ΜΜΑ εγκαινιάζει τον κύκλο «Το Θέατρο στο Μέγαρο», το Pantheon από μουσικός χώρος γίνεται θεατρικός), νέοι παραγωγοί μπαίνουν στο παιχνίδι (Παλλάς), καλλιτεχνικοί διευθυντές αναλαμβάνουν με ανανεωτικές διαθέσεις, αλλά γιατί εμφανίστηκαν σκηνοθέτες και ομάδες, γίνονται συνεργασίες και βλέπουμε παραστάσεις που μας κάνουν αισιόδοξους πως εδώ, εκτός από παρόν, υπάρχει και λαμπρό μέλλον.

Νίκος Καραθάνος

Οι παραστάσεις talk-of-the-town

Τον αγαπούσαμε (και αγαπάμε) ως ηθοποιό. Μες τις «Οκτώ γυναίκες» στο Φεστιβάλ Αθηνών τον αγαπήσαμε και ως σκηνοθέτη και με τον «Συρανό ντε Μπερζεράκ» του τον λατρέψαμε. Η «Γκόλφω» του μας χτύπησε σαν κεραυνός και μας έμαθε πως και με φουστανέλα μπορείς να χορέψεις σκληρό ροκ. Με το «Δεκαήμερο» να σπάει ταμεία και να υπενθυμίζει πως ο έρωτας πάνω απ’ όλα είναι παιχνίδι, ετοιμάζεται να χωθεί στον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχοφ για τη Στέγη. Μας τρέχουν τα σάλια για το γλυκό κουταλιού που θα μας σερβίρει. -Δημήτρης Μαστρογιαννίτης

Κατερίνα Ευαγγελάτου

Μία από τις καλύτερες νέες φωνές στη σκηνοθεσία

Δεν είναι μόνο η καταγωγή (πατέρας σκηνοθέτης, μητέρα ηθοποιός), αλλά κυρίως η παιδεία της και οι σπουδές της που την κάνουν να ξεχωρίζει. Οι παραστάσεις της έχουν τη φρεσκάδα της ηλικίας της, αλλά κρύβουν γνώση και πολλή δουλειά. Η σκηνοθεσία της για τον «Καλό άνθρωπο του Σετσουάν» στη Στέγη την οδήγησε στο Κρατικό Θέατρο του Άουγκσμπουργκ, γενέτειρα του Μπρεχτ, για να σκηνοθετήσει το ίδιο έργο. Για τον Ιανουάριο του 2015 σκηνοθετεί για την Κρατική Όπερα της Περμ στη Ρωσία την όπερα του Όφενμπαχ «Τα παραμύθια του Χόφμαν» σε μουσική διεύθυνση Θεόδωρου Κουρεντζή. Ευτυχώς, θα επιστρέψει από τη χώρα που πήρε το master της γιατί αγαπάει το ελληνικό θέατρο και γλώσσα κι έτσι δεν θα τη χάσουμε...Δημήτρης Μαστρογιαννίτης

Πατρίσια Απέργη

H χορογράφος της γενιάς της κρίσης

Γεννημένη στον Πειραιά και σπουδασμένη στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, στο Universite de Nice-Sophia Antipolis στη Νίκαια της Γαλλίας και στο Middlessex University του Λονδίνου, η Πατρίσια Απέργη γύρισε μόλις από την Μπιενάλε της Λυών όπου η παράσταση «Πλάνητες» την οποία έχει χορογραφήσει έγινε sold out μήνες πριν ανοίξει, δίπλα σε παραστάσεις του Forsythe και της Maguy Marin. Οι «Πλάνητες» δημιουργήθηκαν στα πλαίσια του «Modul-Dance Program», μιας συνεργασίας 18 κέντρων χορού στην Ευρώπη τα οποία επιλέγουν καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο και χρηματοδοτούν τη νέα τους παραγωγή, παρέχοντάς τους και τη δυνατότητα για 4 στάδια δημιουργίας (έρευνα, residency, παραγωγή, περιοδείες).

Modul-dance artist για το 2013-2014, η Πατρίσια έφτιαξε με τους χορευτές και τους συνεργάτες της μια ιστορία για τους ανέστιους του 21ου αιώνα, όσους παραμένουν αφανείς και ανεπιθύμητοι, σε συνέχεια της πολιτικής προβληματικής που είχε ανοίξει η δουλειά της με προηγούμενα έργα όπως τα «Era poVera», 2012 και «d.opa» (dopamines of postathenians), 2009.

Τόσο τα έργα εκείνα όσο και οι «Πλάνητες» έχουν ήδη μια εντυπωσιακή παρουσία σε διεθνή φεστιβάλ (Cenre National de la Danse, Paris / Euro-scene festival, Leipsig, Hellerau, Dresden, International Danse Festival, Birmingham, Salmon Festival, Mercat de les Flors, Barcelona, Kalamata Danse Festival, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών κ.ά.) και η Απέργη χαρακτηρίζεται από το διεθνή Τύπο ως «η χορογράφος της γενιάς της κρίσης». Η ίδια, ιδρύτρια της ομάδας Αερίτες μαζί με τον ποιητή Δημήτρη Χαλαζωνίτη από το 2006, δεν καταλαβαίνει ακριβώς τι σημαίνει αυτό: Τα πρωινά της τα περνάει στο Λεόντειο Λύκειο Πατησιών ως καθηγήτρια, τα απογεύματα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών κάνοντας κίνηση σε άτομα άνω των 65 ετών, ενώ τα βράδια της γυρνάει στην Πειραιώς στο Dance και στο Μετς, στο άλλοτε σπίτι της Ισιδώρας Ντάνκαν για να σκεφτεί πώς θα ξεπεράσει το έργο της Maguy Marin και να κάνει πρόβες. Χωρίς να έχει ιδέα τι θα ξημερώσει ή πολύ περισσότερο τι θα είναι το μέλλον του χορού ή της ίδιας.

-Νάντια Αργυροπούλου

Γιάννης Χουβαρδάς

Ο σκηνοθέτης που έγινε θεσμός

Με το Αμόρε μάς έμαθε τι σημαίνει μοντέρνο θέατρο και πώς μπορούν να πραγματοποιηθούν θαύματα, αν υπάρχει ομάδα κι όραμα. Ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου άφησε σφραγίδα και ξεσκόνισε αράχνες τόσο σε σχέση με το ρεπερτόριο όσο και με το έμψυχο υλικό. Η πρώτη του στην Ελλάδα σκηνοθεσία σε όπερα (στο εξωτερικό σκηνοθετεί επανειλημμένως) για την Εθνική Λυρική Σκηνή («Ντον Τζιοβάνι») δίχασε, κάτι που αυτομάτως εντάσσει την παράσταση στις ενδιαφέρουσες. Για τη Στέγη ετοιμάζει «Άμλετ», μια παράσταση που μπαίνει στη λίστα «μη τη χάσεις». Δημήτρης Μαστρογιαννίτης

Φωτό: Χρήστος Σαρρής

Θεόδωρος Τερζόπουλος

Ο σκηνοθέτης που σέβεται o πλανήτης

Δεν είναι μόνο πως είναι ίσως ο πρώτος Ευρωπαίος σκηνοθέτης που πριν 35 χρόνια ασχολήθηκε συστηματικά με το σώμα στο λογοκρατούμενο θέατρο, αλλά και ο σκηνοθέτης που η μέθοδός του διδάσκεται στις σημαντικότερες ακαδημίες θεάτρου όλου του πλανήτη. Οι παραστάσεις του θυμίζουν τελετουργίες, είναι μάχες με το θεατή ώστε να αποκατασταθεί μεταξύ κοινού και ηθοποιών το μέτρο και η αρμονία. Κανείς δεν γνωρίζει πώς θα αντιδρούσε ένας άλλος Έλληνας σκηνοθέτης αν είχε συλλέξει τα βραβεία που έχει στην κατοχή του, αν είχε ανεβάσει παραστάσεις στα θέατρα που ανέβασε ο Τερζόπουλος (1.850 μόνο στο εξωτερικό, ενώ οι αρχαίες παραστάσεις του διδάσκονται σε 30 πανεπιστημιακές έδρες σε όλο τον κόσμο). Ο ίδιος απεναντίας συνεχίζει να δουλεύει ασταμάτητα και με μια βαλίτσα στο χέρι να ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, έχοντας πάντα ως σημείο αναφοράς το θέατρο Άττις. Δημήτρης Μαστρογιαννίτης

Μιχαήλ Μαρμαρινός

Η πρωτοπορία πριν την πρωτοπορία

Η δημιουργία της σταθερής ομάδας «Διπλούς Έρως» ήταν από τις πρώτες κινήσεις ανανέωσης του ελληνικού θεάτρου προς μία ερευνητική κατεύθυνση και συλλογική δράση.  Πολλά απ’ αυτά που τώρα συμβαίνουν από διάφορες νεόκοπες θεατρικές ομάδες και θεωρούνται «πρωτοποριακά» πρωτοξεκίνησαν σαν σκέψη, σαν φόρμα, σαν άσκηση, σαν έρευνα από τον Μιχαήλ Μαρμαρινό και τη σταθερή του συνεργάτιδα Αμαλία Μουτούση πριν από 3 δεκαετίες, στην αρχή στο υπόγειο του Θεάτρου Ιλίσια και στη συνέχεια στο Θέατρο Θησείον. Από τότε ο σκηνοθέτης έχει διανύσει μεγάλη απόσταση θεατρικής δράσης και πειραματισμού στο λόγο, στην κίνηση, την έκφραση, που του έδωσαν τη δυνατότητα να φτάσει στην Επίδαυρο, στις πιο ενδιαφέρουσες ελληνικές σκηνές αλλά και στο εξωτερικό, καθώς είναι ένας από τους λίγους Έλληνες σκηνοθέτες που έχει κληθεί να δουλέψει σε πολλές χώρες του κόσμου (Γαλλία, Γερμανία, Πολωνία, Γεωργία, Ρωσία, Ιταλία κ.ά.) και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. Μετά από 30+ χρόνια δράσης παραμένει ένας πρωτοποριακός σκηνοθέτης με προσωπικό ύφος, με κοσμοπολίτικη ματιά, με βαθιά γνώση του αντικειμένου και συνεχίζει να σπρώχνει το θέατρο μπροστά. Mάκης Μηλάτος

Ρούλα Πατεράκη 

Η γυναίκα που κάνει το θέατρο τρόπο ζωής της

Θέατρο άμα τη εμφανίσει... Ένα sui generis θεατρικό άτομο με ουσιαστική παιδεία, προσωπική άποψη και ρηξικέλευθη ματιά. Είναι τέτοια η αποδοχή της (ακόμη και από τους –συνήθως– κακεντρεχείς συναδέλφους της) που μπορεί να σκηνοθετεί από Ελένη Ερήμου και Αλίκη Βουγιουκλάκη μέχρι να ανεβάζει Σάρα Κέιν και να μεταφράζει Φασμπίντερ και αυτό να είναι κανονικό. Κινείται ασταμάτητα από τη δεκαετία του ’70 ανάμεσα στη σκηνοθεσία, τη μετάφραση και την υποκριτική τέχνη, καταπιάνεται με την αρχαία τραγωδία ή τον Θουκιδίδη με την ίδια άνεση που το κάνει με τον Κολτές ή τον Μπέκετ και συνεχίζει να καταπίνει θεατρικά χιλιόμετρα κοιτάζοντας μπροστά.  Mάκης Μηλάτος

Πόρτα - Ξένια Καλογεροπούλου + Θωμάς Μοσχόπουλος

Κακά αγόρια σε έργα με παράξενα ονόματα

Ξένια Καλογεροπούλου + Θωμάς Μοσχόπουλος. Η ισχύς εν τη ενώσει. Η πρώτη ανοίγει τη θεατρική της στέγη για να υποδεχτεί τον δεύτερο ως καλλιτεχνικό διευθυντή. Δεν είναι Δον Κιχώτες, αλλά οραματιστές. Η Πόρτα είναι «ακόμα πιο έτοιμη να δεχθεί νέες πρωτοβουλίες ώστε να χτίσει μια κοινότητα ενθουσιωδών καλλιτεχνών που θα κάνουν το θέατρό μας ένα ζωντανό τόπο συνάντησης του κοινού» θα πει η πρώτη. «Έχετε μια δική σας καλλιτεχνική πρωτοβουλία που νιώθετε πως θα μπορούσε να ανοίξει δημιουργικό διάλογο μαζί μας; Περιμένουμε να ακούσουμε τις προτάσεις σας» καλεί ο δεύτερος. Και αν αυτά σας φαίνονται λόγια, το πρόγραμμά τους μας κάνει να πιστεύουμε πως εδώ υπάρχει μέλλον, αφού το θέατρο καλύπτει από βρέφη μέχρι ενήλικες, ενώ χορός και περίεργες συναυλίες συμπληρώνουν το μενού. Η περιέργεια χτυπάει κόκκινο. Κάτω από τον τίτλο «Κακά αγόρια σε έργα με παράξενα ονόματα» υπάρχουν έργα που εξελίσσονται σε λούνα παρκ («Λίλιομ») ή έχουν ήρωα σταρ της ροκ («Μότζο») – και τα δύο τα σκηνοθετεί ο Θ.Μ.

Υ.Γ. Στο «Μυστήριο της Πολιτείας Χάμελιν» (από 25/10) σε κείμενο και σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου το κοινό κάθε φορά αποφασίζει ποιο από τα 3 εναλλακτικά φινάλε θα παίξει στο τέλος, ενώ τα παιδιά μπορούν να ανέβουν στη σκηνή και να συμμετέχουν στην παράσταση. Πολλά θα δούμε σ’ αυτό το θέατρο!!!  Δημήτρης Μαστρογιαννίτης