Φρανκ Σινάτρα: Το μιούζικαλ που ετοιμάζει το Μπρόντγουεϊ - Η ζωή και η καριέρα του
Νέο θεατρικό μιούζικαλ βασισμένο στη ζωή και την καριέρα του ίδιου του θρυλικού ηθοποιού και τραγουδιστή, Φρανκ Σινάτρα, είναι «στα σκαριά», σε λιμπρέτο του συγγραφέα Τζο ΝτιΠιέτρο και σκηνοθεσία και χορογραφία της βραβευμένης με Tony, Κάθλιν Μάρσαλ. Η παραγωγή θα είναι της Universal Music Group Theatrical σε συνεργασία με την Τίνα Σινάτρα, τη μικρότερη κόρη του αείμνηστου καλλιτέχνη και τη Frank Sinatra Enterprises.
«Ο Φρανκ Σινάτρα είναι ένα από τα μεγαλύτερα είδωλα του 20ου αιώνα. Είμαστε ενθουσιασμένοι που συνεργαζόμαστε με την Τίνα για την παραγωγή αυτής της παράστασης που θα είναι μια συνεχής εξέλιξη της απεριόριστης πολιτιστικής επιρροής του Φρανκ Σινάτρα» δήλωσε η εκτελεστική αντιπρόεδρος του ομίλου Universal Music Group, Μισέλ Άντονι.
Σύμφωνα με δελτίο Τύπου της Universal Music Theatrical, το «Sinatra the Musical» που ανέβει στο Μπρόντγουεϊ θα μεταφέρει το κοινό στην παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1942, τότε που ο 27χρονος Ιταλο-Αμερικανός τραγουδιστής «ετοιμαζόταν να ανέβει στη σκηνή του Paramount Theatre της Νέας Υόρκης και να δώσει μια παράσταση που άλλαξε την ιστορία της μουσικής».
Στη συνέχεια το μιούζικαλ θα αναλύει την άνοδο του στην κορυφή, τη σχέση του με τη σύζυγό του Νάνσυ, την παθιασμένη σχέση του με την σταρ του κινηματογράφου, Άβα Γκάρντνερ και την επιστροφή του στη μουσική μετά την πρώτη του αποχώρηση το 1971.
Φρανκ Σινάτρα: Η ζωή και η καριέρα του
Ο Φράνσις Άλμπερτ Σινάτρα (12 Δεκεμβρίου 1915 – 14 Μαΐου 1998) ήταν Αμερικανός τραγουδιστής, ηθοποιός, παραγωγός και σκηνοθέτης. Είναι ένας από τους καλλιτέχνες με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών, έχοντας πουλήσει περίπου 150 εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως.
Γεννημένος από Ιταλούς μετανάστες στο Χόμποκεν του Νιου Τζέρσεϊ, ο Σινάτρα επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από το φωνητικό στυλ του Μπινγκ Κρόσμπι, και ξεκίνησε τη μουσική του καριέρα στην εποχή του σουίνγκ με τους αρχηγούς των συγκροτημάτων Χάρι Τζέιμς και Τόμι Ντόρσεϊ . Ο Σινάτρα γνώρισε την επιτυχία ως σόλο καλλιτέχνης αφού υπέγραψε με την Columbia Records το 1943, και έγινε είδωλο. Ο Σινάτρα κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ, The Voice of Frank Sinatra, το 1946. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, αντιμετώπισε πτώση στη καριέρα του και στράφηκε στο Λας Βέγκας, όπου έγινε μία από τις πιο δημοφιλείς ατραξιόν του. Η καριέρα του αναγεννήθηκε το 1953 με την επιτυχία της ταινίας Όσο υπάρχουν άνθρωποι, με την ερμηνεία του που του χάρισε στη συνέχεια ένα Όσκαρ και μια Χρυσή Σφαίρα Β' Ανδρικού Ρόλου. Στη συνέχεια, ο Σινάτρα κυκλοφόρησε πολλά άλμπουμ που επαινέθηκαν από τους κριτικούς, συμπεριλαμβανομένων των In the Wee Small Hours (1955), Songs for Swingin' Lovers! (1956), Come Fly with Me (1958), Only the Lonely (1958), No One Cares (1959) και Nice 'n' Easy (1960).
Ο Σινάτρα άφησε την Capitol το 1960 για να δημιουργήσει τη δική του δισκογραφική, Reprise Records, και κυκλοφόρησε μια σειρά από επιτυχημένα άλμπουμ. Ο Σινάτρα συνταξιοδοτήθηκε για πρώτη φορά το 1971, αλλά βγήκε από τη σύνταξη δύο χρόνια αργότερα. Ηχογράφησε πολλά άλμπουμ και συνέχισε τις εμφανίσεις του στο Caesars Palace και κυκλοφόρησε το New York, New York το 1980. Χρησιμοποιώντας τα σόου του στο Λας Βέγκας ως βάση, έκανε περιοδείες τόσο εντός των Ηνωμένων Πολιτειών όσο και διεθνώς μέχρι λίγο πριν από το θάνατό του το 1998.
Ο Σινάτρα χάραξε μια άκρως επιτυχημένη καριέρα ως κινηματογραφικός ηθοποιός. Αφού κέρδισε ένα Όσκαρ για το Όσο υπάρχουν άνθρωποι, πρωταγωνίστησε στο Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι (1955) και στο Ο άνθρωπος της Μαντζουρίας (1962). Εμφανίστηκε σε διάφορα μιούζικαλ όπως 3 κορίτσια και 3 ναύτες (1949), Guys and Dolls (1955), Υψηλή κοινωνία (1956) και Pal Joey (1957), κερδίζοντας άλλη μια Χρυσή Σφαίρα για το τελευταίο. Ο Σινάτρα θα λάβει αργότερα τη Χρυσή Σφαίρα Σέσιλ Ντε Μιλ το 1971. Στην τηλεόραση, το The Frank Sinatra Show ξεκίνησε στο ABC το 1950 και συνέχισε να κάνει εμφανίσεις στην τηλεόραση κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1950 και του 1960. Ο Σινάτρα είχε επίσης εμπλακεί σε μεγάλο βαθμό με την πολιτική από τα μέσα της δεκαετίας του 1940 και έκανε ενεργά εκστρατεία για προέδρους όπως ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ, ο Χάρι Σ. Τρούμαν, ο Τζον Φ. Κένεντι και ο Ρόναλντ Ρίγκαν. Ερευνήθηκε από το FBI για την υποτιθέμενη σχέση του με τη μαφία.
Ενώ ο Σινάτρα δεν έμαθε ποτέ να διαβάζει μουσική, εργάστηκε πολύ σκληρά από νεαρή ηλικία για να βελτιώσει τις ικανότητές του σε όλες τις πτυχές της μουσικής. Τελειομανής, διάσημος για την αίσθηση του ντυσίματος και την ερμηνευτική του παρουσία, επέμενε πάντα να ηχογραφεί ζωντανά με τη μπάντα. Τα λαμπερά γαλάζια μάτια του του χάρισαν το δημοφιλές παρατσούκλι "Ol' Blue Eyes". Είχε θυελλώδη προσωπική ζωή και συχνά εμπλέκονταν σε ταραχώδεις υποθέσεις με γυναίκες, όπως με τη δεύτερη σύζυγό του Άβα Γκάρντνερ. Αργότερα, παντρεύτηκε τη Μία Φάροου το 1966 και την Μπάρμπαρα Μαρξ το 1976. Ο Σινάτρα είχε αρκετές βίαιες αντιπαραθέσεις, συνήθως με δημοσιογράφους ή με αφεντικά στην εργασία του με τα οποία είχε διαφωνίες. Τιμήθηκε στο Kennedy Center Honours το 1983, του απονεμήθηκε το Προεδρικό Μετάλλιο Ελευθερίας από τον Ρόναλντ Ρίγκαν το 1985 και το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου το 1997. Ο Σινάτρα ήταν επίσης αποδέκτης έντεκα βραβείων Grammy, συμπεριλαμβανομένου του βραβείου Grammy Trustees, του Grammy Legend Award και του Βραβείου Grammy Συνολικής Προσφοράς. Συμπεριλήφθηκε στη συλλογή του περιοδικού Time με τους 100 ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή στον 20ού αιώνα. Μετά τον θάνατο του, ο Αμερικανός κριτικός μουσικής Ρόμπερτ Κριστγκάου τον αποκάλεσε «τον μεγαλύτερο τραγουδιστή του 20ού αιώνα», και συνεχίζει να θεωρείται εμβληματική φιγούρα.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
13°
