Οι επιλογές και ο ρόλος του Εθνικού και Κρατικού θεάτρου

Ειδικά σε ό,τι αφορά την κουβέντα μας για τα εθνικά θέατρα, η διαχείρισή τους ήταν ανέκαθεν σε μια κατάσταση μόνιμης κρίσης και μονίμως υπό κρίση. Και τούτο γιατί η ύπαρξή τους δεν ήταν μόνο θέμα οικονομικής βούλησης και δυνατότητας. Φυσικά τα χρήματα ήταν, και εξακολουθούν να  είναι, απολύτως απαραίτητα, όμως τα δύσκολα και τα δυσεπίλυτα ήταν και είναι αλλού. Προς επίρρωση αυτού, θυμίζω εν τάχει κάτι που από μόνο του είναι αρκετά αποκαλυπτικό.

Αν και για αιώνες οι πνευματικοί και θρησκευτικοί κύκλοι αντιμετώπιζαν το θέατρο ως μια τέχνη «αμαρτωλή» και τους ηθοποιούς ως «ανήθικα» πλάσματα που διαρκώς προσποιούνται ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι, έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι περισσότεροι λαοί (πιο πολύ αναφέρομαι στον δυτικό κόσμο) ένα από τα πρώτα πράγματα που επιδίωξαν πεισματικά να αποκτήσουν, λίγο πριν ή αμέσως μετά την εξασφάλιση της εθνικής τους ανεξαρτησίας (τον 19ο αιώνα), ήταν εθνικό (και λυρικό) θέατρο. Δηλαδή, έναν θεσμοθετημένο χώρο που να στεγάζει και να προβάλλει τα πολιτιστικά/καλλιτεχνικά επιτεύγματα και όνειρά  τους. Έναν χώρο ακριβώς στο κέντρο της πόλης, ει δυνατόν κοντά στο κοινοβούλιο ή σε κάποια μεγάλη τράπεζα ή μεγάλη επιχείρηση, προκειμένου να είναι από παντού ορατός και να υπενθυμίζει σε όλους τη δύναμη και τη σημασία του στη διαμόρφωση του εθνικού αφηγήματος. Στη διαδικασία ορισμού της λειτουργίας και αποστολής αυτού του κρίσιμου εθνικού χώρου, οι κατά καιρούς εμπλεκόμενοι καλούνταν να αντιμετωπίσουν και να απαντήσουν σε μια σειρά από περίπλοκα ερωτήματα, όπως:

Τι μπορεί να προσδοκά κάποιος από ένα εθνικό θέατρο; Να εκπροσωπεί ή συμβολικά να φιλοξενεί στην αίθουσά του ένα ολόκληρο έθνος ή ένα αντιπροσωπευτικό κομμάτι του που να αναγνωρίζει τον εαυτό του στα σκηνικά δρώμενα και να νιώθει ότι το έργο (ή η παράσταση) δημιουργήθηκε ειδικά γι’ αυτό;

Δεν είναι φυσικά η πρόθεσή μου εδώ να ελέγξω ή να ασκήσω κριτική στις επιλογές των δύο κρατικών σκηνών. Το πρόγραμμά τους, όπως είπα, μου άρεσε, είναι ισορροπημένο και πλούσιο, και προτίθεμαι να το παρακολουθήσω, εάν μπορέσω στο σύνολό του. Τα σχόλιά μου έχουν να κάνουν πιο πολύ με τις δικές μου εμμονές που αφορούν τη πιο συστηματική έκθεση του Έλληνα θεατρόφιλου και καλλιτέχνη στη δραματουργία χωρών εκτός του πολύ γνώριμού μας (και αναμφίβολα κορυφαίου) δυτικού παραδείγματος. Σε μια εποχή πλανητικών ανακατατάξεων, συνεργασιών και διασυνδέσεων, πιστεύω πως μια τέτοια έκθεση είναι πολλαπλώς σημαντική και αναγκαία.

Οι σποραδικές φεστιβαλικές πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση είναι σαφέστατα ευεργετικές, όμως φευγαλέες. Οι λιγοστές (μια-δυο) εμφανίσεις τους δεν αφήνουν κάποιο σταθερό  αποτύπωμα. Αυτό το αποτύπωμα μόνο οι συστηματικές επιλογές των τοπικών θιάσων/καλλιτεχνών και δη των οικονομικά πιο εύρωστων κρατικών σκηνών μπορούν να πετύχουν, δηλαδή να μετατρέψουν το θέατρο από εμπειρία τοπική (και δυτική) σε εμπειρία χωρική (δανείζομαι τον όρο από την αρχιτεκτονική – με κάπως πιο χαλαρά εννοιολογικά περιγράμματα). Και για να προλάβω παρερμηνείες, μια τέτοια («έκ-κεντρη») μετατόπιση εννοείται πως δεν «αδειάζει» το θέατρο από την τοπικότητά του (την οποία θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε εδώ «συνειδητή χωρικότητα» – του πραγματικού). Αυτό δεν γίνεται (και φυσικά δεν πρέπει να γίνεται). Αντιθέτως, τη μετατρέπει σε καίριο δομικό στοιχείο του γενικότερου σχεδιασμού, καταδεικνύοντας ότι η συνύπαρξή τους, και μάλιστα η αλληλοδιείσδυσή τους, είναι αναπόφευκτη, ακόμη και όταν μια πλευρά υπερτρέφεται εις βάρος της άλλης. Μιλάμε για μια ευεργετική συμπόρευση με όρους διαλεκτικής, που βοηθά στο πέρασμα από ένα θέατρο των αναγκών σε ένα θέατρο της επιθυμίας και της περιπλάνησης, ήτοι σε ένα θέατρο πλανητικής νομαδικότητας. Μια μετατόπιση, λοιπόν, του ελληνικού ρεπερτορίου (εννοείται και της σκηνοθεσίας) και προς την κατεύθυνση ενός ρεπερτορίου θεατρικής χωρικότητας (βλ. παραδείγματα προς μίμηση: Κατσελούτσι, Λεπάζ, Γουίλσον, Μνουσκίν, Μίτσελ, Τερζόπουλος, Σουζούκι, Νινακάβα, Μιγιάγκι, Μπόγκαρντ, Μπέιλι κ.ά), δηλαδή ενός θεάτρου που αναζητεί διαρκώς την επιθυμητή χωρική ισορροπία σε διάφορα επίπεδα (ευρωπαϊκό, παγκόσμιο, εθνικό, περιφερειακό, αστικό), θα βοηθούσε, εκτός όλων των άλλων ευεργετικών αποτελεσμάτων, και στην ευκολότερη μετακίνησή του, δηλαδή την εξαγωγή των παραστάσεών του, που είναι άλλωστε και το πολυπόθητο ζητούμενο της θεατρικής μας κοινότητας εδώ και χρόνια. Και κάτι ακόμη σχετικό με τα παραπάνω και ατάκτως ερριμμένα.

Ας μην ξεχνάμε ότι το θέατρο ανήκει στη σφαίρα του ονείρου, της ετεροτοπίας, της διαφορετικότητας, όπως εν πολλοίς ανήκει και η χωρικότητα. Μέσα από αυτή τη διευρυμένη, με όρους εθνικούς, θεατρική χωρικότητα είναι δυνατό να αναδειχτούν πιο εύκολα ασυνέχειες, ρωγμές, διαφορές, ομοιότητες, υποσχέσεις, συγκρίσεις. Μια τέτοια επιλογή προσφέρει μεγαλύτερα περιθώρια ελευθερίας ώστε το θέατρο να διατρέξει με μεγαλύτερη άνεση ένα πλέγμα παραστάσεων, δράσεων, επιτελέσεων, φύλων, φυλών, χρωμάτων, σωματότυπων, χωρίς να περιορίζεται από οποιεσδήποτε δεσμεύσεις ή ακόμη και από την ίδια τη λογική. Άλλωστε, όπως όλοι ξέρουμε, στο βάθος εκείνο που συναντούμε στο θέατρο είναι μια πανανθρώπινη φαντασίωση, μια ουτοπία (ή ακόμη –και πιο συχνά– μια εφιαλτική δυστοπία).

Ολοκληρώνοντας στρέφομαι για το τελευταίο μου παράδειγμα εκτός θεάτρου, στην περίπτωση της πανδημίας, η οποία, με εκκίνηση το τοπικό (Ουχάν), εξελίχθηκε σε μια (εφιαλτική) εμπειρία χωρικότητας (μια απόλυτη δυστοπία). Για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία όλες οι τοπικότητες συναντήθηκαν στους ουδέτερους χώρους της διευρυμένης χωρικότητας, όπου και ανέβαζαν τις αγωνιώδεις επιτελέσεις τους για ένα κοινό τρομοκρατημένων πολιτών του κόσμου, επαληθεύοντας με τον πλέον πειστικό τρόπο τη σαιξπηρική ρήση: «όλος ο κόσμος μια σκηνή», ή όπως θα έλεγε ο Πήτερ Μπρουκ, όλοι οι τόποι είναι δυνάμει «άδειοι χώροι» που τους γεμίζουμε με τις φαντασιώσεις, τους εφιάλτες, τα κρίματα και τα παθήματά μας.