«Θέλω να σου κρατάω το χέρι» στο Θέατρο Άλφα: είδαμε την παράσταση με τον Τάσο Ιορδανίδη και τη Θάλεια Ματίκα
Ένα δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο ημιπαραμονής, ακατάστατο, στο ημίφως, σαν τον ένοικό του που κυκλοφορεί ανάμεσα σε πεταμένα ρούχα, μποτίλιες αλκοόλ και σακούλες από delivery. Ατημέλητος, με το βάρος της παραίτησης να σταλάζει στη φιγούρα και την περπατησιά του και τη φωνή της Τζούλι Ντρίσκολ που ακούγεται στο Road to Cairo να σε προϊδεάζει για το… ναυάγιο. «A fella told me / This road leads to Cairo / I got to get me a ride / I got to go back to my children / I got to see my little bride»… Μια γυναίκα θα μπει σύντομα στο πλάνο σαν σίφουνας. Καλοντυμένη, με την αυτοπεποίθηση του ανθρώπου που κρατά τη ζωή του στα χέρια του, αστράφτει ένταση καθώς μιλά εκνευρισμένη στο τηλέφωνο. Και το λεκτικό και συναισθηματικό μπρα ντε φερ αρχίζει.
Δέκα ραντεβού η συμπόρευσή τους σ’ αυτό το δωμάτιο όπου συνηθίζουν να καταφεύγουν «παράνομα» ζευγάρια. Χρόνος συμφωνημένος εξαρχής σ’ ένα ντηλ που θα είχε ως βάση του το «περνάμε καλά», μακριά από συζύγους, σκοτούρες και δεσμεύσεις, αλλά το κατάπιε η αγανάκτηση, οι ανταγωνισμοί κι ο ορυμαγδός απ’ τα προβλήματα. Βηματίζοντας νευρικά στον χώρο ή ακροβολισμένοι στις πολυθρόνες ο ένας απέναντι στον άλλο, πίνουν και καπνίζουν, ανταλλάσσουν ατάκες με ρυθμό πυροβόλου, καμουφλάροντας στην ειρωνεία, τα ευφυολογήματα και τον σαρκασμό, τον πόνο, την οργή για τη ματαίωση. Και μιλούν για όλα τα απλά (;), καθημερινά που τους απασχολούν και τους τσακίζουν. Για συζύγους και παιδιά, για τις δουλειές που στηρίζουν ή δεν κρατάνε το σπιτικό, για τις επιλογές αλλά και τους καφέδες που (δεν) πέτυχαν, για το σεξ και τα στερεότυπα για τα δύο φύλα, για όσα έκρυψαν και δεν μοιράστηκαν. Για τη συμβίωση, τον έρωτα, τα προβλήματα, τις αμφισβητήσεις, τις ανάγκες, τον σεβασμό, την απόγνωση, την αγάπη, την έννοια της συντροφικότητας, όσα, δηλαδή, ένα ζευγάρι θα βρεθεί ίσως κάποια στιγμή να συζητά.
Έτσι ξεκίνησε, άλλωστε, κατά δήλωσή του και ο Τάσος Ιορδανίδης το κείμενο για το «Θέλω να σου κρατάω το χέρι» που παίζεται για δεύτερη σεζόν φέτος στο θέατρο Άλφα. Μια νύχτα στην καραντίνα, ξενυχτώντας με τη συνοδοιπόρο του στη ζωή και την τέχνη Θάλεια Ματίκα, έβαλαν κάτω 14 χρόνια κοινής πορείας και λίγες ώρες μετά βρέθηκε να γράφει ασταμάτητα εντάσσοντας στο έργο και το κοινό τους βίωμα.
Στη σκηνή ο ήρωάς του στέκει αρχικά λιγομίλητος, στωικός και πνευματώδης μες στον βουβό θυμό του. Εκείνη εκρηκτικά επικριτική, διεκδικεί την προσοχή, την τρυφερότητα, το μοίρασμα. Ώσπου οι τόνοι αντιστρέφονται, ο άνδρας εκρήγνυται και σαν χείμαρρος βγαίνουν από μέσα του οι εξομολογήσεις για το επαγγελματικό στραπάτσο, την οικογένεια που άφησε βρίσκοντας κατάλυμα στο ξενοδοχείο, για το παιδί του που πιστεύει πως ο ίδιος βρίσκεται λόγω δουλειάς στην Αγγλία.
Δεν ακούμε τα ονόματά τους, δεν τα μαθαίνουμε ποτέ. Η ιστορία τους γνώριμη στην πραγματική ζωή αλλά και στο λεξικό του θεάτρου, μιλά μια γλώσσα καθημερινή και φαντάζει τόσο απτή και κοντινή μας. Κι έχει κι αυτό το μερτικό του στο ενδιαφέρον που δείχνει το κοινό για το εγχείρημα κατακλύζοντας την αίθουσα. Ένα έργο για τις σύγχρονες σχέσεις που ρέει ισορροπώντας ανάμεσα στο χιούμορ και τους δραματικούς τόνους. Ένα πρωταγωνιστικό δίδυμο με χημεία, ο λαβωμένος από την αποτυχία άνδρας του Τάσου Ιορδανίδη και η ισχυρογνώμων, σκληρή αλλά και βαθιά πληγωμένη γυναίκα της Θάλειας Ματίκα. Μια παράσταση έντιμη, που η σκηνοθέτρια (Ματίκα) ενορχήστρωσε με επιτυχία αποδίδοντας την εσωτερική πάλη και τις εντάσεις στον λόγο και την κίνηση. Δικές της και οι μουσικές επιλογές, από Chris Rea και Depeche Mode μέχρι Beatles, υπογραμμίζουν ως μουσικά ιντερμέδια τις σκηνές, προσφέροντας τον τίτλο στο έργο (I want to hold your hand) και την ανοιχτή λύση στους τίτλους τέλους.
Μια μεγάλη μουσικοθεατρική παραγωγή, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Θάνου Αλεξανδρή, που μας γυρίζει πίσω στην Ελλάδα των δεκαετιών του ’80 και του ’90
Την αγαπήσαμε για τη θρυλική της ατάκα «Σας αγαπώ». Τώρα τη συναντήσαμε με αφορμή την παράσταση «Blue Train», στην οποία πρωταγωνιστεί και της ζητήσαμε να μας μιλήσει για όλα.
10°
