Γιώργος Πυρπασόπουλος: Ο ηθοποιός μιλάει στην ATHENS VOICE για την παράσταση «Τα μάτια τέσσερα» που σκηνοθετεί στο θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης
«Με τον Γιάννη Τσίρο έχω συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν. Έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση και εκτίμηση ο ένας στο πρόσωπο του άλλου»μου λέει ο Γιώργος Πυρπασόπουλοςαπό την άλλη πλευρά του τηλέφωνου. Καταφέρνουμε να βρουμε λίγο χρόνο ανάμεσα στις πυρετώδεις προετοιμασίες για την φετινή θεατρική σεζόν για να μιλήσουμε για την παράσταση«Τα μάτια τέσσερα» τουΓιάννη Τσίρουπου σκηνοθετεί και ήδη παίζεται με επιτυχία στη σκηνή του θεάτρου Ιλίσια – Βολανάκης. Τον ακούω να μιλάει με ενθουσιασμό για τόσο για τη συνεργασία όσο και για το έργο.Ένα έργο - σπουδή στην αδυναμία και το χάος των Αρχών και του Νόμου, σε μια κοινωνία που φτάνει στα όρια του παραλογισμού, με τον κοινωνικά αδύναμο να είναι καταδικασμένος στη μοίρα του, που βραβεύθηκε με το βραβείο Δραματουργίας Κάρολος Κουν το 2010 και τώρα επανέρχεται. Ο γνωστός και δημοφιλής ηθοποιός επιδιώκει να δώσει τη δικιά του φρέσκια σκηνοθετική ματιά στο κείμενο, που παραμένει πάντα επίκαιρο και έρχεται να υπενθυμίσει ότι στην απέναντι πλευρά υπάρχει μια απάνθρωπη μηχανή που συντηρεί ένα παράλογο σωφρονιστικό σύστημα.
«Ο Γιώργος μου πρότεινε αν ήθελα να σκηνοθετήσω αυτό το έργο και το δέχτηκα με μεγάλη μου χαρά. Αυτό το κείμενο υπήρξε κάπως προφητικό, γιατί γράφτηκε πριν τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008. Ο Τσίρος έχει μια πολύ ωραία, καθαρή και άμεση γραφή, είναι πολύ καλά μελετημένος ο λόγος του, ευθύς και καθαρός. Αυτός ο λόγος με αγγίζει, όπως και το θέμα της δικαιοσύνης που πραγματεύεται, δηλαδή το κατά πόσο οι αδύναμοι συντρίβονται από ένα σύστημα το οποίο υπολειτουργεί».
Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος.
Το έργο αφορά την ιστορία της Άννας, μιας νέας κοπέλας που συλλαμβάνεται για μια μικροκλοπή και επιδιώκει να αναδείξει την κινητοποίηση ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού για να τιμωρήσει αυτήν της την πράξη. Μάλιστα ο ίδιος ο Γιάννης Τσίρος στο σημείωμά του για το έργο αναφέρει «Ο νόμος είναι ίσος για όλους. Οι άνθρωποι, όμως, δεν είναι ίσοι. Οι κοινωνικά αδύναμοι παραβάτες είναι πιο ένοχοι… Ειδικά αν κάποιος βαρύνεται και με την κατηγορία για αντίσταση κατά της Αρχής, ο νόμος εξαντλεί επάνω του και το τελευταίο του γράμμα. Το μυρμήγκι δικάζεται σαν ελέφαντας. Και τιμωρείται παραδειγματικά. Οι αδύναμοι παραβάτες εξαλείφονται, οι δυνατοί επιβιώνουν».
Η συζήτηση μας οδηγείται στην ουσία του έργου, στον τρόπο που λειτουργεί η δικαιοσύνη ειδικά όταν πρόκειται για τους πιο αδύναμους ή κοινωνικά περιθωριοποιημένους.Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος σχολιάζοντας τα λόγια που έγραφε ο Γιάννης Τσίρος το 2008, μιλά για μια πραγματικότητα που είναι γνωστή εδώ και χρόνια.«Η δικαιοσύνη λειτουργεί με τέτοιον τρόπο, που κάποιοι δεν είναι ίσοι με τους υπόλοιπους και μπορούν να ξεφεύγουν, παρά την όποια παράβαση έχουν κάνει.Επίσης, το θέμα της απονομής της δικαιοσύνης στη χώρα μας είναι εντελώς απαξιωμένο. Άνθρωποι σέρνονται στα δικαστήρια για χρόνια, προσπαθούν να βρουν το δίκιο τους και ταλαιπωρούνται όχι μόνο οι πολίτες – αλλά και οι δικαστές, οι δικηγόροι, όλοι οι λειτουργοί που συμμετέχουν στη διαδικασία απονομής τηςδικαιοσύνης.
Το έργο μιλάει ακριβώς για το πώς οι άνθρωποι έχουν εμπλακεί σε ένα σύστημα το οποίο είναι φαύλος κύκλος. Οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουν δημιουργήσει μια κοινωνία με κανόνες και νόμους για να μπορούν να συνυπάρχουν και εν τέλει καταλήγει να είναι ένα σύστημα που τους εγκλωβίζει περισσότερο αντί να τους δώσει λύσεις»
Τον ρωτάω για τον τρόπο που προσέγγισε το έργο σκηνοθετικά. «Αν και η διανομή αφορά σε οκτώ χαρακτήρες, η παράσταση θα ανέβει με τέσσερις ηθοποιούς, με τον καθένα να έχει διπλό ρόλο. Αυτή ακριβώς ήταν και η πρόκληση της παράστασης.Στην ουσία αυτό που προσπάθησα να δείξω είναι ότι οι άνθρωποι καλούμαστε να παίξουμε κάποιους ρόλους, είτε με συγκεκριμένα κουστούμια είτε χωρίς και κάποια στιγμή ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτή την επιλογή που έχουμε κάνει. Αυτό που τους ενώνει είναι το ανθρώπινο στοιχειό. Παρ’ όλο το κοστούμι που φοράνε, δεν παύουν να έχουν ευαισθησίες, αδυναμίες, θέλω και ανάγκες. Όποτε με έναν τρόπο έρχονται σε σύγκρουση με τον ρόλο που έχουν επιλέξει».
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
13°
