Η Σαλίνα Γαβαλά μιλάει στην ATHENS VOICE με αφορμή το «Πάρτυ γενεθλίων» στο Μέγαρο Μουσικής.
Η Σαλίνα Γαβαλά, μετά τις παραστάσεις της «Όμορφης πόλης» που την ωρίμασαν καλλιτεχνικά, επιστρέφει στο Μέγαρο Μουσικής με το «Πάρτυ γενεθλίων». Κερδίζει τον δικό της αγώνα στην αρένα της τέχνης και μιλά με πάθος για τα εφόδιά της, τη θεατρολογία, την υποκριτική, το χορό και τη μουσική. Μετά τις sold out εμφανίσεις στο χειμερινό Άλσος, η παράστασή της, σε σκηνοθεσία Φίλιππου Σοφιανού, μεταφέρεται στη βιβλιοθήκη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, από την Τετάρτη 19 Οκτωβρίου και κάθε Τετάρτη για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, σε ένα άκρως πρωτότυπο σύνθετο θέαμα-ακρόαμα, για φωνή, πιάνο, κοντραμπάσο, μια παράσταση δηλαδή που συνδυάζει το θέατρο, τη μουσική, την ποίηση, το video art και την τεχνολογία των ολογραμμάτων. Οι επισκέπτες σ’ αυτό το πάρτυ (ο πατέρας, ο πρώην, ο παιδικός εαυτός, ο Άμλετ που τους υποδύονται αντίστοιχα ο Φίλιππος Σοφιανός, ο Γιώργος Καραδήμος, η μικρή Ειρήνη και ο Θανάσης Χειμωνάς) είναι άυλοι και, ενώ μοιάζουν να είναι εκεί επί σκηνής, ουσιαστικά δεν είναι παρόντες, σ’ αυτό το ιδιαίτερο πάρτυ γενεθλίων που ισορροπεί από τη μια στη γιορτή και από την άλλη στον απολογισμό. Η Σαλίνα τραγουδάει με τη συνοδεία δύο ξεχωριστών μουσικών, που τη συνοδεύουν ζωντανά επί σκηνής, συνομιλεί με τους επισκέπτες, μπαινοβγαίνει από το ολόγραμμα στη σκηνή και από το κείμενο στο τραγούδι.
«Μαγικό και πολύ απαιτητικό ταυτόχρονα. Εκτός από τα ολογράμματα που είναι και η βασική πρωτοτυπία της παράστασης, νομίζω το μυστικό της επιτυχίας βρίσκεται στην αλήθεια και την ψυχή που έχει».
«Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν αρχικά να καταλήξω στο τελικό κείμενο που έγραφα για δύο περίπου χρόνια, γιατί προσπαθούσα να ενώσω φαινομενικά ασύνδετα πράγματα. Να χρησιμοποιήσω τραγούδια και κείμενα, σε ένα δεύτερο επίπεδο να τους δώσω μια άλλη ανάγνωση και να τα κάνω να μιλήσουν για όσα με απασχολούσαν, να φτιάξω μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, με αφορμή τα γενέθλια, όπου όλοι κάνουμε έναν απολογισμό και με τον τρόπο αυτόν να κλείσω τους ανοιχτούς λογαριασμούς, ξαναγράφοντας τις σχέσεις μου, με τη βοήθεια του παιδικού μου εαυτού που ξέρει να συγχωρεί και να αγαπά άνευ όρων. Αφού το κείμενο πήρε την τελική του μορφή, η επόμενη δυσκολία ήταν να μπορέσω να διαχειριστώ όλα τα στοιχεία, σε μια παράσταση σχεδόν δυο ωρών που αποτελεί ουσιαστικά one woman show. Είναι μαγική διαδικασία, συγκινητική και λυτρωτική ταυτόχρονα. Που θα μπορούσε να είναι η ιστορία του καθενός μας, ένα κείμενο αυτογνωσίας και αυτοβελτίωσης, με το οποίο ταυτίζεσαι και μεταμορφώνεσαι στην καλύτερη εκδοχή σου. Καθοριστικός είναι ο ρόλος του παιδικού εαυτού, η επίσκεψη του οποίου με βοήθησε να δω τα πράγματα με μεγαλύτερη επιείκεια και να αναγνωρίσω ότι ακόμα κι αν δεν είμαι ικανοποιημένη με τον εαυτό μου, η παιδική εκδοχή μου είναι περήφανη για μένα και θέλει να με βλέπει ευτυχισμένη».
«Προκλήσεις και δυσκολίες υπάρχουν παντού γύρω μας. Χάνουμε κεκτημένα και ιδανικά, γίνονται όλα πεζά, επιφανειακά, η μαγεία έχει χαθεί και εγώ ψάχνω να δημιουργήσω φωτεινούς οδηγούς για τη σκοτεινή εποχή μας» λέει η Σαλίνα Γαβαλά για να καταλήξει: «Στην προσωπική μου ζωή δεν θα ήμουν ολοκληρωμένη, αν δεν κουβαλούσα το καλλιτεχνικό κομμάτι. Βέβαια δεν ζω απαραίτητα στη σκηνή. Το καλοκαίρι αποφάσισα να γράψω ένα μυθιστόρημα και αυτό με γέμισε εξίσου. Μεγαλώνοντας επιδιώκω περισσότερο την ηρεμία και την ισορροπία. Γι’ αυτό ξεκίνησα να γράφω και το συγκεκριμένο έργο, σαν μια άσκηση αυτοβελτίωσης και θετικής σκέψης. Και χαίρομαι όταν συνειδητοποιώ ότι αυτό που ξεκίνησε ως προσπάθεια προσωπικής αυτοβελτίωσης έχει καταφέρει να βοηθήσει και το κοινό να νιώσει καλύτερα. Είναι πολύ πιο δυνατό να σου δίνουν συγχαρητήρια γιατί έχουν νιώσει οι ίδιοι καλά και όχι απλά γιατί εσύ ήσουν πολύ καλή. Το ένα τρέφει το εγώ, το άλλο βοηθάει το εμείς. Είναι σχεδόν λειτούργημα. Και υποχρέωση, αν θέλουμε να γίνει ο κόσμος μας έστω και λίγο καλύτερος».
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
18°
