Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης, η συνεργασία με τον Γκραουζίνις και η σημασία της παιδικότητας

Την σπαρακτική, τρυφερή και γλυκόπικρη ιστορία του μικρού Όσκαρ σκηνοθετεί ο Τσέζαρις Γκραουζίνις, διασκευάζοντας την αριστουργηματική νουβέλα του Éric-Emmanuel Schmitt. Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης ενσαρκώνει τον ρόλο του δεκάχρονου Όσκαρ, που ζει σε νοσοκομείο γιατί πάσχει από βαριά μορφή λευχαιμίας. Όταν μαθαίνει τυχαία ότι πρόκειται να πεθάνει σε λίγες μέρες, μέσα από ένα παιχνίδι που του προτείνει η κυρία Ροζ (Αγοραστή Αρβανίτη), αντιμετωπίζει τον επικείμενο θάνατό του με χιούμορ, βιώνοντας με συναρπαστικό τρόπο τις τελευταίες μέρες της ζωής του.

«Από τη στιγμή που διάβασα το κείμενο, κάτι ταρακουνήθηκε στην ψυχή μου. Είναι από τα ωραιότερα κείμενα που έχουν πέσει στα χέρια μου. Συνδυάζει το χιούμορ με την τραγικότητα με τέτοια μαεστρία που δε γίνεται να μείνεις ασυγκίνητος. Στόχος μας λοιπόν είναι η παράσταση να ζωντανέψει την ιστορία μπροστά στα μάτια του κοινού και να βιώσει συναισθήματα που θα του μείνουν ανεξίτηλα στην καρδιά του...» λέει σχετικά με την παράσταση ο ηθοποιός Θανάσης Τσαλταμπάσης, λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα της παράστασης στο Θέατρο Αθηνών.

Και εμβαθύνει λέγοντας πως με την πρώτη ανάγνωση της νουβέλας του Schmitt, τα συναισθήματα του άλλαζαν από γέλιο σε κλάμα σε δευτερόλεπτα. «Ο Όσκαρ δεν είναι ένας απλός ρόλος, είναι ένα σύμβολο ζωής, αγάπης και αισιοδοξίας, οπότε δεν τον αντιμετώπισα ως ένα απόλυτα πραγματικό ον. Έπαιξα με τις ιδέες: την ιδέα του παιδιού, την ιδέα της αγνότητας, την ιδέα του πόνου, του θανάτου, της αγάπης, της φιλίας» εξηγεί και επισημαίνει την καθοριστική καθοδήγηση του Λιθουανού σκηνοθέτη της παράστασης Τσέζαρις Γκραουζίνις, για τον οποίο λέει χαρακτηριστικά πως «η συνεργασία μας, όπως και όλες τις φορές που έχουμε συνεργαστεί, είναι άψογη. Έχει όλα τα στοιχεία που με εμπνέουν σε έναν σκηνοθέτη.Έχει όραμα, αισθητική, ενσυναισθηση, ηρεμία,  ευγενια, αλτρουισμο, αγάπη για τους συνεργάτες του. Καθόλου δεδομένα όλα αυτά...»

Σύμφωνα με τον συγγραφέα της νουβέλας «όταν πια δεν μπορούν να μας σώσουν τα φάρμακα, αναλαμβάνει να το κάνει το χιούμορ και η φαντασία». Στο σημείωμά του για την παράσταση ο Γκραουζίνις σχολιάζει σχετικά πως «είναι προφανές ότι αυτή η σκέψη του Schmitt καθιστά την ιστορία του μικρού Όσκαρ πολύ σημαντική, ειδικά για την εποχή που ζούμε. Παρόλα αυτά, το κίνητρο για να την παρουσιάσουμε στο θεατρικό κοινό, είναι η ανάγκη μας να μιλήσουμε για τη χαρά να είσαι ζωντανός. Το να πιστέψεις και να βρεις αυτή τη χαρά, ακόμα και όντας σε απόγνωση λόγω δυστυχίας ή αρρώστιας, είναι το πιο σημαντικό αλλά και δύσκολο καθήκον για κάθε άνθρωπο. Χωρίς χαρά η ύπαρξή μας γίνεται μίζερη και ανούσια».

«Όταν το μυαλό μας φτάσει σε ένα σημείο να μπορεί να σκεφτεί έτσι -διότι είναι ολόκληρη φιλοσοφία ζωής αυτή η φράση-, τότε σίγουρα η ζωή μας θα γίνει ομορφότερη. Είναι το απαύγασμα της αισιοδοξίας παρότι ουσιαστικά μιλάει για μία διόλου αισιόδοξη κατάσταση.

Δε ξέρω αν αυτή τη στιγμή έχω το μεγαλείο να σκεφτώ έτσι αλλά είναι σίγουρο ότι προσπαθώ προς αυτή την κατεύθυνση. Ουσιαστικά η κυρία Ροζ, αυτό προτείνει στον Όσκαρ, ο οποίος με την αθωότητα και την αγνότητα του παιδιού, το κάνει χωρίς σκέψη. Καλή η ωριμότητα και η εμπειρία λοιπόν, αλλά μη ξεχνάμε και τη σημασία της παιδικότητας» αναφέρει σχετικά ο Θανάσης Τσαλταμπάσης, ερμηνεύοντας την σκέψη του Schmitt, σε συνάρτηση με την σημασία του χιούμορ και της φαντασίας στη ζωή μας.

Το παιχνίδι που προτείνει η κυρία Ροζ, μια εκκεντρική ηλικιωμένη κυρία, που κρατά συντροφιά στα παιδιά του νοσοκομείου, είναι απλό: να θεωρήσει ο Όσκαρ κάθε μέρα από όσες του απομένουν ως μια δεκαετία της ζωής του. Έτσι, καταφέρνει να βιώσει μια πλήρη ζωή γεμάτη γεγονότα: έρωτες, γάμο, προδοσίες, αποχαιρετισμούς, επιστροφές, καβγάδες, αγκαλιές, δάκρυα, συγχώρεση. «Αυτό που με συγκίνησε περισσότερο σε αυτή την ιστορία είναι το ότι δύο άνθρωποι, που είναι κι οι δύο κοντά στο τέλος, παίρνουν ζωή ο ένας από τον άλλο και φαίνεται να φεύγουν τόσο γεμάτοι που νομίζεις ότι σχεδόν χαίρονται που θα συναντήσουν το αναπόφευκτο. Ο θάνατος που τόσο μας προκαλεί δέος και φόβο, μοιάζει να γίνεται φίλος μας, αφού αποδεικνύεται ότι χωρίς τη γνώση αυτού, ίσως η ζωή δε θα ήταν το ίδιο όμορφη»  σχολιάζει ο Θανάσης Τσαλταμπάσης.

Εκτός από την παράσταση «Φιλιά, Όσκαρ…» τον Θανάση Τσαλταμπάση θα δούμε στο έργο του Χριστόφορου Χριστοφή «Τουλούζ Λωτρέκ: Η φαντασία της αμαρτίας» σε σκηνοθεσία του Δήμου Αβδελλιώδη, στο θέατρο Ολύμπια για 4 παραστάσεις και τον Δεκέμβριο στο ίδιο θέατρο, θα υποδυθεί τον Βαφτιστικό, στο ομώνυμο έργο του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Πέτρου. Τηλεοπτικά εμφανίζεται στη σειρά της ΕΡΤ Φλόγα και Άνεμος.

Σε ό,τι αφορά την πολλά υποσχόμενη φετινή θεατρική σεζόν, μιας και φέτος τον χειμώνα τα θέατρα είναι ανοιχτά χωρίς περιορισμούς, με πλούσια προγράμματα, ο Θανάσης Τσαλταμπάσης αναφέρει σχετικά πως θα παιχτούν όλα τα πιθανά σενάρια αναφορικά με το ποιες παραστάσεις θα πάνε καλά και ποιες όχι. «Δεν έχω προσδοκίες, απλώς αποφασίζω να κάνω αυτά που με γεμίζουν και μου δίνουν χαρά και πληρότητα και ό,τι είναι να έρθει, ας έρθει. Είμαι τόσο ευτυχής για αυτή μου την επαγγελματική επιλογή στο θέατρο που τα βλέπω όλα ωραία (γέλια)» καταλήγει.

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Φιλιά, Όσκαρ…» στο Θέατρο Αθηνών στο City Guide της Athens Voice