Ο αγαπημένος ηθοποιός Κώστας Βουτσάς διηγείται τη ζωή του στην ATHENS VOICE.
Σε ηλικία 88 ετών κατέληξε από λοίμωξη του αναπνευστικού στις 4.20 τα ξημερώματα ο αγαπημένος ηθοποιός Κώστας Βουτσάς, έπειτα από πολυήμερη νοσηλεία στο νοσοκομείο «Αττικόν». Τον Ιούλιο του 2010 είχε περιγράψει τη ζωή του από το Α ως το Ω στην ATHENS VOICE και την Ιωάννα Μπλάτσου.
Απολαμβάνω Την ηλικία μου, τη ζωή μου, τα παιδιά μου, τη δουλειά μου, ό,τι έχω πετύχει, τις επιτυχίες, τις αποτυχίες– γιατί από τις αποτυχίες σου πάντα μαθαίνεις κάτι. Απολαμβάνω επίσης, τους φίλους μου, τον έρωτα, τις γυναίκες, κυρίως.
Βαριέμαι Τη μοναξιά και τη ρουτίνα. Θέλω να έχει ποικιλία η ζωή μου. Βαριέμαι, επίσης, τους πολυλογάδες, τους ανθρώπους που δεν έχουν στόχους, που είναι μίζεροι, που γκρινιάζουν συνεχώς. Αυτούς τους τύπους τους αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι.
Γυναίκες Είναι το Α και το Ω της ζωής μου. Ο άντρας είναι άχρηστο πράγμα. Τώρα που βρέθηκε και το χημικό σπέρμα, ε, πια είμαστε εντελώς περιττοί. Τις γυναίκες μού αρέσει να τις αγαπάω, να υποφέρω γι’ αυτές, να τις χαίρομαι. Τις γυναίκες που έχω δίπλα μου τις προκαλώ να ντύνονται, να βάφονται, να είναι γκόμενες, έτοιμες για σεξ.
Γήρας Είμαι μόνο 79 ετών. Μεγαλώνω. Δεν γερνάω. Δεν θέλω να γεράσω. Αυτή είναι η διάθεσή μου. Το θέμα είναι να δίνεις ζωή στα χρόνια σου. Κι όχι χρόνια στη ζωή σου. Να κάνεις πράγματα που σου αρέσουν, να βγαίνεις, να κάνεις γνωριμίες, να πηγαίνεις σε κλαμπ. Είμαι κλαμπάκιας, κανονικά. Ξέρεις, υπάρχουν τρεις ηλικίες: ο νέος, ο μεσήλικας και «ο μια χαρά είσαι, βρε». Εγώ ανήκω στην τρίτη κατηγορία.
Δέσμευση Με πνίγει λίγο η δέσμευση. Είμαι φύση ανεξάρτητη και συνήθως θέλω να γίνεται το δικό μου. Δεν μου αρέσει η γκρίνια, η δικτατορία και το στενόχωρο της δέσμευσης. Γι’ αυτό πολύ συχνά παίρνω μια βαλίτσα και φεύγω. Είμαι ο άνθρωπος της βαλίτσας. Κι όταν φεύγω, αφήνω τα πάντα πίσω μου: σπίτια, περιουσία, χρήματα. Και ξεκινώ κάθε φορά πάλι από την αρχή. Δεν φοβάμαι καθόλου τη ζωή. Εχω μάθει να είμαι θαρραλέος.
Ελλάδα Η μίζα και το ρουσφέτι μάς κυβερνούν εδώ και πολλά χρόνια. Για την υπάρχουσα κρίση, ποσοστιαίως φταίμε όλοι. Κατ’ αρχάς φταίνε αυτοί που μας κυβερνούν. Όλοι, ή τουλάχιστον το 95%, είναι κλέφτες. Οι βρομιές τους είναι ντόμινο. Αλλά κι εμείς οι πολίτες δεν πάμε πίσω. Έχουμε από δύο τουλάχιστον αυτοκίνητα, με το ένα να είναι απαραιτήτως τζιπ. Τι το θες το τζιπ, ρε μαλάκα, μες στην πόλη; Να το παρκάρεις πού; Θέλουμε να φαινόμαστε, ότι είμαστε οι καλύτεροι, οι πλουσιότεροι, οι «και καλά τον έχουμε τον τρόπο μας». Βρε, δουλέψτε και αφήστε τις λαμογιές! Γι’ αυτό λέω συχνά στα νέα παιδιά: «Αντισταθείτε, βρε! Βγείτε στους δρόμους! Φωνάξτε! Μη δέχεστε αδιαμαρτύρητα αυτό τον εργασιακό μεσαίωνα που πάνε να σας επιβάλουν!». Οι απατεώνες οι υπουργοί έχουν βρει άλλοθι με το ΔΝΤ να «στύψουν» τον κόσμο.
Ζωής μαθήματα Να αγωνίζεσαι παντοιοτρόπως. Να μην τα παρατάς. Εγώ με αυτά που έχω ζήσει θα μπορούσα να γίνω αλήτης, κλέφτης, απατεώνας. Αλλά είχα τη μάνα μου, που με κράτησε. Σπουδαία γυναίκα. Να σκεφτείς, ό,τι χρήματα έβγαζα τα έδινα σε αυτήν κι αυτή μου έδινε ένα χαρτζιλίκι. Ο πρώτος μισθός που πήρα στο θέατρο ήταν 600 δραχμές. Από αυτές, η μητέρα μου μού έδωσε 20 δραχμές. Έχω μάθει λοιπόν από μικρός να αγωνίζομαι, να τρέχω, να δουλεύω, να επιβιώνω. Δεν φοβάμαι τη ζωή. Θυμάμαι και μια συμβουλή που μου είχε δώσει η Σπεράντζα Βρανά, με την οποία ήμασταν μαζί τέσσερα χρόνια: «Βρε συ, να είσαι ο εαυτός σου κι ας είσαι λάθος. Μη μιμείσαι κανέναν». Αυτή ήταν μεγάλη κουβέντα, γιατί υπήρχαν ηθοποιοί που τους λέγαμε «κουρελούδες», δηλαδή ήταν σαν κάποιον άλλον, δεν είχαν δικό τους στίγμα.
Ήρωες Για μένα είναι οι αγωνιστές της ζωής. Οι άνθρωποι της βιοπάλης που αγωνίζονται κόντρα στις αντιξοότητες, που βγαίνουν στους δρόμους και φωνάζουν για τα δίκια τους, που κάνουν και δυο και τρεις δουλειές για να προσφέρουν τα πάντα στην οικογένειά τους. Κι έρχεται μια ωραία πρωία στα 50 τους και τους λέει κάποιος «απολύεσαι». Τι λες, βρε κερατά; Εκεί χρειάζεται αντίσταση. Από όλους μας. Να γκρεμίσουμε τα βρόμικα είδωλα στη Βουλή, τους κλέφτες, τα καθάρματα.
Ηθοποιός Μετά από 62 χρόνια σε αυτή τη δουλειά, έχω καταλήξει σε ένα τρίπτυχο: το σινάφι σε ανακαλύπτει, το κοινό σε αποκαλύπτει και η διάρκεια σε καθιερώνει. Στη δουλειά μου δεν είχα ποτέ έριδες. Γιατί δεν έβγαζα μπροστά το Εγώ, αλλά το Εμείς. Επίσης, δεν παίζω πια μεγάλους ρόλους. Προτιμώ τους μικρούς.
Θάνατος Για μένα είναι απών. Ούτε καν τον σκέφτομαι. Το ξέρω ότι κάποια στιγμή θα πεθάνω. Εγώ θα γλιτώσω; Και θα έρθουν όλοι στην κηδεία μου, οι γυναίκες, τα παιδιά μου, οι φίλοι, όσοι έχουν απομείνει. Όταν θα ’ρθει εκείνη η στιγμή, θα ήθελα να με κάψουν, να αποτεφρωθώ. Και μετά να σκορπίσουν τη στάχτη μου στον Θερμαϊκό – πολύ την αγαπάω τη Θεσσαλονίκη. Προς το παρόν, πάντως, είμαι υγιέστατος. Έχω βαλβίδα στην καρδιά, άσθμα, ουρικό οξύ, πονάει η μέση μου, δεν βλέπω καλά, αλλά είμαι υγιέστατος.
Θεός Πιστεύω στον Θεό, σιχαίνομαι τους παπάδες. Ειδικά, αυτούς με τις κοιλιές και τα χρυσάφια. Τους… «επαμφοτερίζοντες».
Λάθη Από τα λάθη μου μαθαίνω, αλλά δεν μένω σε αυτά. Προχωράω. Ναι, έχω πληγώσει τις γυναίκες μου, τα παιδιά μου, χωρίς να το θέλω. Δεν το καταλάβαινα τότε, ως βλάκας που ήμουν. Κι ίσως γι’ αυτό ήμουν από πάνω τους πάντα με τα φτερά ανοιχτά, να τους προστατεύω, παρέχοντάς τους υλικά τα πάντα. Πλήρωσα τα λάθη μου, τις ενοχές μου. Αλλά ξέρω ότι οι κόρες μου με λατρεύουν, αν και τις έχω πικράνει στο παρελθόν. Κι ενώ διέλυσα τις οικογένειές μου, ήμουν ηθικός με τις γυναίκες, ειδικά στη δουλειά μου. Ποτέ δεν είχα φιλενάδα κάποια με την οποία δούλευα μαζί. Και το λέω σε όλα τα κορίτσια που θέλουν να βγουν στο θέατρο: «Προσέξτε. Η επιτυχία δεν περνάει μέσα από τις κρεβατοκάμαρες.
Παιδική ηλικία Γεννήθηκα το ’31 κι έχω ζήσει και την Κατοχή και τον Εμφύλιο. Ο πατέρας μου ήταν κομμουνιστής και είχε φάει πολύ ξύλο, γιατί δεν υπέγραφε τη δήλωση μετανοίας ότι απαρνείται τον κομμουνισμό. Κι επειδή ο πατέρας και ο άλλος μου αδερφός έλειπαν από το σπίτι, γιατί ήταν αγωνιστές, έπρεπε εγώ να στηρίξω την οικογένεια. Και από μικρός, 10 ετών ήμουνα, πούλαγα τσιγάρα με το κασελάκι στο χρηματιστήριο, αλλά και σε μπουρδέλα στον Βαρδάρη, έκανα τον αβανταδόρο σε παπατζήδες, το λαμόγιο σε ρουλέτες. Αγωνίστηκα πολύ στη ζωή μου. Και έμαθα πολλά πράγματα.
Τραύμα Το ότι χτύπησαν μπροστά στα μάτια μου, όταν ήμουν μικρό παιδί, τον πατέρα μου δύο χωροφύλακες. Του έσπασαν τα πνευμόνια και είδα το αίμα να βγαίνει κρουνός από μέσα του. Έπαθα σοκ. Γι’ αυτό και ψηφίζω ΚΚΕ. Η παιδική μου ηλικία είχε πολλά τραύματα. Αργότερα, οι θάνατοι του πατέρα μου, της μητέρας μου και του αδερφού μου. Θυμάμαι, τον πατέρα μου τον κηδέψαμε Κυριακή του Πάσχα και μετά πήγα στην παράσταση, που έπαιζα με τον Ρίζο. Το ίδιο και μετά την κηδεία της μάνας μου. Στην κηδεία του αδερφού μου, τον έθαψα και μετά είχα πρεμιέρα στο Αθήναιον με τη Λάσκαρη και τον Παπαμιχαήλ. Γι’ αυτό σου λέω, όλα τα αντέχει το άνθρωπος.
Φίνος Φιλμ Με την Καρέζη δεν ήμασταν πολύ φίλοι. Αλλά με τη Λάσκαρη, με την Καραγιάννη, ακόμα είμαστε πολύ καλοί φίλοι. Όπως και με τον Δαλιανίδη, τον Κωνσταντίνου, τον Καρακατσάνη, τη Μαρινέλλα. Η Βουγιουκλάκη ήταν δαιμόνια. Και καλή ηθοποιός. Να ξέρεις, τίποτα δεν γίνεται τυχαία.
Χρήματα Έχω βγάλει πολλά χρήματα στη ζωή μου. Τα ποσά που παίρναμε τότε στις ταινίες ήταν δυσθεώρητα. Κι αυτό το οφείλουμε στη Βουγιουκλάκη. Αυτή μας ανέβασε τα μεροκάματα και ταυτόχρονα την επαγγελματική μας αξιοπρέπεια. Τότε, ο βασικός μηνιαίος μισθός του ηθοποιού ήταν 1.400 δραχμές κι εγώ έπαιρνα μεροκάματο στο θέατρο 6.000, γιατί είχαν προηγηθεί οι κινηματογραφικές επιτυχίες. Και τα κράτησα τα χρήματά μου. Είχα την τύχη να παντρευτώ μια σπουδαία γυναίκα, τη Θεανώ, τη δεύτερη σύζυγό μου. Αυτή διαχειρίστηκε όλη την περιουσία μου. Ακόμα κι όταν έφυγα με μια άλλη γυναίκα, της άφησα τα πάντα κι αυτή φρόντισε να αβγατίσει τα χρήματά μου. Εγώ δεν είχα μυαλό τότε. Ήμουν ψωνάρα, βεντέτα, κι όλο ξόδευα. Δεν ξέρω να κρατήσω λεφτά. Επίσης, δυο άλλες γυναίκες, η Αλίκη και η Τζένη, με ώθησαν να κάνω δικό μου θίασο. Μου είπαν: «Βρε συ, να κάνεις θίασο. Θα έχεις τον Βουτσά τζάμπα!». Η Βουγιουκλάκη ήταν πανέξυπνη, φοβερή επιχειρηματίας. Το ΣΕΗ πρέπει να της κάνει άγαλμα.
Χιούμορ Τη ζωή μου την έπαιρνα πάντα ανάλαφρα. Τη δουλειά μου, πάλι, πάντα πολύ σοβαρά. Ειδικά όταν ανεβάζουμε μια κωμωδία, την ανεβάζουμε με πολλή σοβαρότητα.
Ψέματα Έχω πει πολλά. Από μικρό παιδί. Κι ακόμα λέω. Αλλά όχι για να κάνω κακό σε κάποιον. Πιο πολύ πειρακτικά, σκανταλιάρικα.
Ώρα να… …να πάω στην πρόβα. Σας περιμένω στους «Αχαρνής».
Info: Η πολιτική κωμωδία του Αριστοφάνη «Αχαρνής» είναι η καλοκαιρινή παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, που ανεβαίνει σε μετάφραση Κ.Χ. Μύρη και σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη. Τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ερμηνεύουν: Δικαιόπολις: Σταμάτης Κραουνάκης, Λάμαχος: Γρηγόρης Βαλτινός, Μεγαρίτης: Κώστας Βουτσάς. Η πρεμιέρα της παράστασης δόθηκε στις 2/7 στο Αρχαίο θέατρο Δελφών. Θα ακολουθήσουν παραστάσεις στο Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων (9-10/7), στο Θέατρο Δάσους Θεσσαλονίκης (14-15/7), στο Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου (23-24/7), στο θέατρο Βράχων στο Βύρωνα (28/7), στο Αρχαίο Θέατρο της Ολυμπίας (30/7). Η περιοδεία θα συνεχιστεί τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο σε πολλές περιοχές της Ελλάδας.
Ο πρώην γιατρός που αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με το θέατρο, οι πετυχημένες παραστάσεις, οι διακρίσεις και το νέο του έργο στο θέατρο του Νέου Κόσμου
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
9°
