Γυάλινος Κόσμος: Ο Γιώργος Νανούρης σκηνοθετεί την Κάτια Δανδουλάκη

Ο «Γυάλινος Κόσμος» του Τενεσί Ουίλλιαμς σε σκηνοθεσία του αγαπημένου Γιώργου Νανούρη περιοδεύει αυτό το καλοκαίρι στην Ελλάδα. Η είδηση ότι η Κάτια Δανδουλάκη μπήκε στην ομάδα ήταν η αφορμή να μιλήσω μαζί τους. Δεν συμβαίνει συχνά ένα σπουδαίο έργο κλασικού ρεπερτορίου να κάνει περιοδεία σε ανοιχτά θέατρα. Όμως αυτός είναι ο Γιώργος, στην πρόκληση θα δει ευκαιρία και στο ήθος της Κάτιας θα δει την Αμάντα, την ηρωίδα του Γυάλινου Κόσμου που η ίδια δεν έχει ενσαρκώσει ποτέ. «Με τον Γιώργο Νανούρη μας συνδέει ένα παλιό κυνηγητό. Κυνηγάμε ο ένας τον άλλον, δυστυχώς, την στιγμή  που ο ένας από τους δυο μας πνίγεται. Ευτυχώς όμως  αυτή την φορά  καταφέραμε να συντονιστούμε», θα μου πει η Κάτια. «Συνεργαστήκαμε για πρώτη φορά το 2015 στην ραψωδία Ζ για το Εθνικό Θέατρο και ήταν και η πρώτη μας γνωριμία. Μου είχε ζητήσει να την σκηνοθετήσω και από τότε το είχαμε σκεφτεί πολλές φορές. Μάλιστα για τον Γυάλινο Κόσμο το είχαμε ήδη συζητήσει πριν την Άννα Μάσχα, όμως δεν έβγαιναν οι χρόνοι. Τώρα που η Άννα  δεν μπορούσε λόγω υποχρεώσεων να είναι στην περιοδεία, επέστρεψα στην προηγούμενη μου επιλογή και ευτυχώς μπορούσε», συμπληρώνει ο Γιώργος.

Τη ρωτάω τι τη συναρπάζει στον ρόλο: «Είναι ένα αριστούργημα. Πάντα είχα την λαχτάρα να το κάνω. Έχω ανεβάσει το "Λεωφορείον ο Πόθος", το "Γλυκό πουλί της Νιότης". Με συγκινεί βαθιά η Αμάντα. Με συναρπάζουν οι ευαίσθητοι γυναικείοι χαρακτήρες που έχει γράψει ο Τένεσι Ουίλλιαμς, αυτές οι παγιδευμένες ψυχές. Η εγκλωβισμένη ψυχή που είναι τόσο χαρακτηριστικό θέμα του. Είναι από τους μοναδικούς συγγραφείς που μπαίνουν με τόση ευαισθησία στην ψυχολογία των γυναικών. Τα προδομένα όνειρα, οι ελπίδες, το "θα ‘θελα να ήμουν κάποιος και δεν κατάφερα να είμαι", η αδυναμία της ανθρώπινης επιβίωσης λόγω της ευαισθησίας. Είναι λαβωμένα πλάσματα όλα, όλες οι ανθρώπινες ψυχές είναι σαν πουλάκια χωρίς φωλιά, όπως λέει ο συγγραφέας και στο έργο. Για αυτό μένει αιώνιος,  η λαβωμένη ψυχή δεν έχει χρόνο».

Ο Γυάλινος Κόσμος πρωτοανέβηκε εν μέσω πανδημίας στο Εθνικό Θέατρο μέσα στην πανδημία όταν τα υπόλοιπα θέατρα ήταν κλειστά. Ο Γιώργος θυμάται: «Εμείς παίξαμε στην αρχή μόνο διαδικτυακά. Έσπασε κάθε ρεκόρ προβολών και η πορεία της συνεχίστηκε στο Αλκυονίς επίσης με πολύ μεγάλη επιτυχία. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα πάει καλά και το καλοκαίρι. Επειδή η παράστασή μας όντως γεννήθηκε με αυτά τα πολύ αυστηρά μέτρα τότε της απόστασης και αγαπήθηκε έτσι, θα την συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο» και ανυπομονώ να παρακολουθήσω το νέο σκοτεινό και λαμπερό σύμπαν που θα δημιουργήσει. Με τη Λώρα - Λένα Παπαληγούρα, τον Τομ - Κωνσταντίνο Μπιμπή και τον Γιάννη Κουκουράκη ως νέο Τζιμ. Τα ματαιωμένα όνειρα, οι προβολές και η χαμένες ελπίδες που αντανακλούν σ΄ένα τόσο δα γυάλινο ζωάκι, στην ανάμνηση ενός γαλάζιου κρίνου.

Αναρωτιέμαι τι τους φέρνει κοντά, τι ξεχωρίζει ο ένας στον άλλο. Η Κάτια θα μου πει: «Τον αγαπώ τον Γιώργο γιατί είναι καλλιτέχνης με ταπεινότητα. Μεγάλη αρετή. Τον εκτιμώ πάρα πολύ γιατί έχει μια πνοή νεανική στον τρόπο που προσεγγίζει τα έργα, χωρίς να τα διαστρεβλώνει. Ο Γιώργος δεν καταργεί, σέβεται την κλασσική ισορροπία, που είναι επίσης ύψιστη αρετή. Τον εμπιστεύομαι απόλυτα: έχει μέτρο, είναι ανοιχτός στον διάλογο, έχει ευαισθησίες που τις άντλησε από την ζωή, τους δασκάλους του και είναι πολύ κοντά σε όλες τις γενιές. Η ευαισθησία του είναι διαβρωτική απέναντι στον χρόνο», για να απαντήσει ο Γιώργος: «είναι ένας αφάνταστα ευγενικός, υπέροχος άνθρωπος και μια υπομονετική και τρομερή επαγγελματίας, τυπικότατη, πολύ υπάκουη σε ό,τι της ζητάς.  Μία ήρεμη δύναμη. Εκτιμώ τη στάση της τόσο στη δουλειά όσο και στη ζωή όλα αυτά τα χρόνια που την παρακολουθώ, είναι μια γυναίκα που θαυμάζω, σέβομαι και εκτιμώ ιδιαιτέρως και χαίρομαι πάρα πολύ που έχει δεχτεί να είναι μαζί μας».

Θα είναι ένα μεγάλο καλοκαίρι. Για όλους μας. Για την Κάτια είναι από τις λίγες φορές που περιοδεύει σε περισσότερους από 30 σταθμούς. Μου δίνει την αίσθηση ότι είναι ένας άνθρωπος που δεν επαναπαύεται και δεν παύει να αναμετριέται με νέους ρόλους, μέσα, συνεργάτες και έργα. Είναι ανάγκη σας ως ανθρώπου ή ως καλλιτέχνη η αλλαγή, τη ρωτάω. «Η αλλαγή, νομίζω, είναι η ανάγκη του καλλιτέχνη μέσα μου. Ως άνθρωπος, δεν είμαι των αλλαγών,  είμαι της συνήθειας. Οι συγκεκριμένες αγάπες που έχω σε συγκεκριμένα πρόσωπα δεν αλλάζουν – άρα η αλλαγή με συναντά στο καλλιτεχνικό κομμάτι της ψυχής μου. Θέλω να αναμετριέμαι με πράγματα που δεν έχω κάνει ή που είναι πολύ δύσκολο να κάνω. Μ’ αρέσει να επιλέγω τους δύσκολους δρόμους έστω και με τον κίνδυνο να χάσω, δεν με πειράζει, αυτό είναι η Τέχνη. Δεν μου αρέσει να επαναπαύομαι στις ευκολίες μου. Όταν δουλεύω πάνω σε έναν ρόλο, επιλέγω το πιο απρόβλεπτο μονοπάτι για να ανανεωθώ και εγώ μέσα από αυτό».

Και η σχέση της ως πρωταγωνίστρια και για πάρα πολλά ως θιασάρχης με τους σκηνοθέτες; «Πάντα αφηνόμουν στα χέρια του σκηνοθέτη που εμπιστεύομαι. Ζούμε σε μια εποχή που όλα έχουν αλλάξει και αλλάζουν κάθε λεπτό και κάθε ώρα με ιλιγγιώδη ταχύτητα −είμαστε στην εποχή του γκρεμίσματος και του καινούργιου− ο κόσμος έχει καταπιεστεί πάρα πολύ αυτά τα τελευταία χρόνια του κορονοϊού. Έχει λαχτάρα να πάει στο θέατρο, να συγκινηθεί είτε γελώντας είτε δακρύζοντας. Έχει ανάγκη από αυτή την τροφή της ψυχής», θα μου πει η Κάτια. Ο Γιώργος θυμάται την περσινή περιοδεία: «Παρά τις αντιξοότητες, η Ιφιγένεια η εν Ταύροις έτυχε  τεράστιας αποδοχής από το κοινό, οπότε θέλω να πιστεύω ότι φέτος, παρόλες τις δυσκολίες που περνάει  ο κόσμος και που περνάμε κι εμείς μαζί του, θα ανταποκριθεί στο κάλεσμα όλων των παραστάσεων».

Μου φαίνεται ότι ο «Γυάλινος Κόσμος» είναι μόνο η αρχή για τους δυο τους: «Για την ώρα αυτό που κάνουμε, επειδή έχουμε τα ίδια όνειρα και τις ίδιες ευαισθησίες και την ίδια λαχτάρα για πράγματα, είναι ότι μιλάμε πάρα πολύ πάνω σε πολλά "θέλω" δικά μας και σίγουρα θα συντονιστούμε σε αρκετά από αυτά. Το περιμένω πως και πως, γιατί στόχος μου είναι από δω και πέρανα δουλεύω με ανθρώπους που θαυμάζω, εκτιμώ, αγαπάω και που και εκείνοι με θαυμάζουν, με εκτιμούν και με αγαπούν εξίσου».

Ο Γιώργος θεωρεί επίσης τη συνεργασία αυτή την αρχή τους. «Αισθάνομαι ότι έχουμε πολλά κοινά και σε ανθρώπινο και σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Πιστεύω και εγώ ότι αυτή η συνάντησή μας θα έχει και συνέχεια». Καταφέρνετε να αγκαλιάζετε πρωταγωνίστριες που δεν θα περίμενε κάποιος να πουν ναι. Είναι θέμα εμπιστοσύνης προσωπικής και καλλιτεχνικής, τον ρωτάω: «Όλες αυτές οι καταπληκτικές γυναίκες και καλλιτέχνιδες που με έχουν εμπιστευτεί ως τώρα πρώτες εκείνες έχουν εκφράσει την επιθυμία τους να συνεργαστούν μαζί μου. Η αλήθεια είναι δεν ξέρω αν είχα τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Μου δίνει και μεγάλη χαρά και μεγάλη αγωνία να φανώ αντάξιος των προσδοκιών τους και της εμπιστοσύνης τους. Όλο αυτό που συμβαίνει είναι κάτι που μου έφερε σιγά-σιγά η ζωή και θέλω από δω και πέρα −επειδή ως τώρα το αντιμετώπισα με πολύ μεγάλη αγωνία και άγχος− να βρω κι ένα τρόπο να το αντιμετωπίζω και με περισσότερη χαρά και όσο μπορώ να το απολαμβάνω. Νιώθω πολύ τυχερός και είναι πολύ συγκινητικό όλο αυτό που γίνεται».

O Γυάλινος Κόσμος του Τενεσί Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη

Πρωταγωνιστούν:
Κάτια Δανδουλάκη: η μητέρα Αμάντα Ουίνγκφιλντ
Γιάννης Κουκουράκης: ο επισκέπτης, Τζιμ Οκόνορ
Κωνσταντίνος Μπιμπής: ο γιος Τομ Ουίνγκφιλντ
Λένα Παπαληγούρα: η κόρη, Λώρα Ουίνγκφιλντ

Μετάφραση: Στέλιος Βαφέας
Σκηνοθεσία-Φωτισμοί: Γιώργος Νανούρης
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη
Κοστούμια: Deux Hommes