11ο Φεστιβάλ Νέων Καλλιτεχνών «Τα 12 Κουπέ»: Το σιδηροδρομικό φεστιβάλ στο «Τρένο στο Ρουφ» επιστρέφει με εντυπωσιακές performances και ελεύθερη είσοδο.
To αγαπημένο πολιτιστικό σιδηροδρομικό Φεστιβάλ Νέων Καλλιτεχνών «τα 12 Κουπέ», πιστό στο ετήσιο ανοιξιάτικο ραντεβού του από τον Μάιο του 2011, οργανώνεται και φέτος από την Αμαξοστοιχία – Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ για 11η χρονιά. Νέες καλλιτεχνικές ομάδες και μεμονωμένοι καλλιτέχνες δημιουργούν και παρουσιάζουν καθημερινά επί ένα συνεχές δεκαπενθήμερο performances σύντομης διάρκειας (10-30 λεπτών) από την Κυριακή 15 Μαΐου έως και την Κυριακή 29 Μαΐου 2022.
Στα 11 αυτά χρόνια, το ξεχωριστό αυτό Φεστιβάλ που εμπνεύστηκε και καθιέρωσε η Τατιάνα Λύγαρη, αναδεικνύει, ενθαρρύνει και προωθεί νέους καλλιτέχνες και ομάδες από τους χώρους του Θεάτρου, της Μουσικής, του Χορού και των Εικαστικών προσφέροντας βήμα έκφρασης και δημιουργίας αλλά και έναυσμα για νέες συνεργασίες σε περισσότερες από 170 ταλαντούχες νεανικές ομάδες με συνολικά περισσότερους από 700 καλλιτέχνες από όλες τις μορφές της Τέχνης (Θέατρο, Μουσική, Χορός, Εικαστικά, Φωτογραφία, Κινηματογράφος, Video-Art κ.λπ.).
Πυρήνας του Φεστιβάλ και πηγή έμπνευσής του υπήρξε αρχικά το New Wagon του Τρένου στο Ρουφ με τα 12 κουπέ (compartments), απ’ όπου πήρε και την ονομασία του. Στην πορεία, καθώς αυξήθηκε ο αριθμός των συμμετεχόντων καλλιτεχνών και των performances, προστέθηκε και κάθε απρόβλεπτος, σκηνικός και μη σκηνικός χώρος της Αμαξοστοιχίας. Φέτος, εκτός των υπολοίπων χώρων, προστίθεται και το πλήρως εξοπλισμένο υπαίθριο stage που διαθέτει πλέον η απλόχωρη Αποβάθρα του Τρένου στο Ρουφ.
Σχετικά με τη φετινή 11η διοργάνωση του Φεστιβάλ η καλλιτεχνική διευθύντριά του Τατιάνα Λύγαρη σημειώνει:
«Το Φεστιβάλ Νέων Καλλιτεχνών «τα 12 Κουπέ» απευθύνεται σε καλλιτέχνες από όλες τις μορφές της τέχνης και μπορεί να περιλαμβάνει θεατρικές και μουσικές performances, εικαστικές εγκαταστάσεις, εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας, χορευτικές performances, stand up comedy κα. Φέτος ο προβολέας φωτίζει κυρίως το Θέατρο με πληθώρα θεατρικών παραστάσεων σύντομης διάρκειας αλλά περιλαμβάνει και εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας, παραστάσεις χορού και μουσικά live. Η φετινή θεματολογία ποικίλει, κυρίως όμως μετατοπίζεται σε θέματα πιο κοινωνικά και πολιτικά όπως ο ρατσισμός, το προσφυγικό, η μετανάστευση, τα ηθικά διλήμματα σε καιρό πολέμου, η αναζήτηση δικαίωσης του ατόμου απέναντι σε αυθαιρεσίες και λιγότερο σε θέματα ανθρωποκεντρικά όπως πχ. η μετάβαση από τη ζωή στον θάνατο κ.ά. Το τρένο βέβαια, όπως πάντα, όχι μόνο ως περιβάλλων χώρος αλλά και ως σύμβολο μετακίνησης και διαδρομής, είναι πάντα κυρίαρχο και αποτελεί πρόκληση έμπνευσης και δημιουργικότητας για τους καλλιτέχνες.»
Δείτε παρακάτω μερικές σύντομες περιγραφές για τις performances:
«Exploring Electricity», live μουσική performance
To Exploring Electricity είναι μια σειρά αυτοσχεδιασμών πάνω στο modular synthesizer system. Το αναλογικό αυτό μουσικό όργανο χρησιμοποιεί τον ηλεκτρισμό για να παράγει μουσική δημιουργώντας κάθε φορά μοναδικούς συνδυασμούς συνδέσεων που δίνει την δυνατότητα στην performance να εξελίσσεται και να παρουσιάζει κάθε φορά κάτι διαφορετικό ηχητικά, επηρεασμένο από την ατμόσφαιρα της Αποβάθρας.
Μουσικός on stage: Θεόφιλος Πουζμπούρης
«Mirage», χορο-θεατρική performance
Μια έρευνα για τα όρια των ανθρώπων γύρω από το τι είναι «κανονικότητα», σε έναν νέο κόσμο, διαφορετικό. Σε τι διαφέρει η ζωή σε σχέση με το πώς την γνωρίζαμε παλιά; Τι έχει αλλάξει και τι παραμένει ολόιδιο; Με μέσο το σώμα και καταλύτη τον λόγο δημιουργούνται ερεθίσματα που έχουν σκοπό να διεγείρουν την ανακολουθία ανάμεσα στην αντίληψη και την πραγματικότητα. Θα καταφέρουν οι επιβάτες του τρένου να βρουν τον προορισμό τους ή θα μπλεχτούν ανάμεσα στις οφθαλμαπάτες και την πλάνη τους;
Ποιες είναι οι πιθανότητες να συναντήσεις ένα βλέμμα, να λάβεις ένα νεύμα κατανόησης, να νιώσεις ότι κάποιος διαβάζει τη σκέψη σου; Έχεις προσέξει πως αυτές οι – όχι πάντα – τυχαίες «συναντήσεις» σού αλλάζουν τη διάθεση, τη στάση; Έστω και για λίγο. Με όχημα την κίνηση, οι δυο χορεύτριες παίζουν με τις πιθανότητες και επιχειρούν να τις ελέγξουν. Μια προσπάθεια υπενθύμισης της σημασίας της ανθρώπινης επαφής και της δύναμης που μπορεί να μας δώσει.
«Άχρονες Στιγμές», έκθεση φωτογραφίας της Δήμητρας Σιγάλα
Κάθε στιγμή παγωμένη στον χρόνο, είναι μια εικόνα φυλαγμένη στη μνήμη. Τι άλλωστε, θα μπορούσε να είναι η ζωή, αν όχι μικρές χορεύουσες στιγμές στον καμβά ενός περιπλανώμενου ζωγράφου παλίμψηστα του χρόνου, που κρέμεται από το πινέλο του; Μια ιστορία φωτογραφιών από διαφορετικές χρονικές στιγμές με κεντρικό αντικείμενο το «μέσο» για όνειρο, , η οποία επιχειρεί να ξεδιπλώσει οπτικές του ίδιου του θεατή, με αφορμή στιγμές που πάγωσαν στον χρόνο ή τον χρόνο που πάγωσε μέσα σε μια στιγμή.
«Eπιβάτης», χορευτική performance
Μια χορευτική performance με σημείο αναφοράς τον ουσιαστικό πρωταγωνιστή του χώρου, το τρένο. Όλα τα βασικά στοιχεία που “ζωγραφίζουν” στο μυαλό μας την εικόνα ενός σταθμού, βαγόνια, μηχανές, αποβάθρα, ήχοι, ανθρώπινη παρουσία αποτυπώνουν στη συνείδησή μας την εμπειρία ενός ταξιδιού, γίνονται η αφορμή και ο άξονας για τη μελέτη και τη δημιουργία ήχου και κίνησης.
Χορογραφία, ερμηνεία: Σοφία Νικολέττα
Mουσική επένδυση: Γεωργία Πυργίδου
«Επιβάτης 7493547», θεατρική performance
Ένας επιβάτης στο τρένο ξεκινάει να μιλάει για τη γειτονιά του και την αλλαγή που βιώνει μετά την άφιξη μεταναστών και προσφύγων. Εμείς τον ακούμε και τον θεωρούμε έναν ακόμα αγανακτισμένο που μιλάει δυνατά. Μήπως όμως, ήρθε η ώρα να ακούσουμε τα επιχειρήματά του κι ό,τι τον κάνει να αγωνιά, αλλά και να εξερευνήσουμε το αν και κατά πόσο τοποθετούμαστε απέναντί του και απέναντι στις αποφάσεις που παίρνει; Μια θεατρική performance εμπνευσμένη από τη νουβέλα του Γιάννη Τσίρμπα «Η Βικτώρια δεν υπάρχει».
Τρεις άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει την πατρίδα τους μετά από τον πόλεμο που ξέσπασε εκεί και κατευθύνονται προς μία άλλη χώρα για να ξεκινήσουν μια καινούρια ζωή. Ένας άντρας κι ένα ζευγάρι. Κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού συστήνονται και γνωρίζουν ο ένας τον άλλον. Σταδιακά το ζευγάρι ανακαλύπτει ότι ο άντρας που έχουν απέναντί τους δεν είναι αυτό που δείχνει. Είναι η αιτία που ξέσπασε ο πόλεμος στη χώρα τους. Είναι ο λόγος που πέθαναν τόσοι άνθρωποι. Κι αποφασίζουν να τον σκοτώσουν και να επιστρέψουν στη χώρα τους σαν ήρωες. Όμως ο άντρας έχει να τους κάνει μία καλύτερη πρόταση. Ένα επίκαιρο έργο για την ανθρώπινη φύση και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
∆ύο άνθρωποι, στο δικό τους «τετράγωνο» αναλογίζονται το πόσο έχει αλλάξει η έννοια της επαφής των ανθρώπων. Επαφή, φροντίδα, στάση, απόσταση, θέση, σύνδεση, νερό… ΜΠΟΥΓΑ∆Α… ένα ξεκαθάρισμα σκέψεων, ένα εσωτερικό ανακάτεμα, μία εσωτερική τοποθέτηση στο χτες και το τώρα υπό τον χτύπο της καρδιάς σ’ ένα σχοινί διαδρομής.
Άλλες φορές 99 και άλλες 4 ετών, η Nionio κάνει ένα μακρύ ταξίδι στη ζωή της, σε όσα έγιναν, σε όσα θα ήθελε να γίνουν μα δεν έγιναν και σε όσα περιμένει ακόμα. Με το καυστικό χιούμορ μιας γριάς μοίρας και την αφέλεια ενός παιδιού χορεύει, τραγουδάει, μονολογεί και περιμένει. Η Nionio αποτελεί μια κινησιολογική σπουδή παντρεμένη με το devised κείμενο που αφορμάται από τα μεγάλα θέματα της ζωής όπως ο έρωτας κι ο θάνατος. Μια ωδή στην αισιοδοξία.
Σύλληψη, καλλιτεχνική επιμέλεια: Λένα Μποζάκη
Κινησιολογική επιμέλεια, ερμηνεία: Έλενα Βακάλη
«Οι Κόρες», θεατρική performance
Όλη η ιστορία διαδραματίζεται μέσα σε μια μέρα, σχεδόν σε πραγματικό χρόνο στην ανάμνηση μιας άλλης Αθήνας. Παίζουν το πιο αγαπημένο τους παιχνίδι στον κόσμο. Παίζουν το παιχνίδι ΜΗΤΕΡΑ. Νανά και Νούλα, Νούλα και Νανά. ∆υο κορίτσια κλεισμένα στο ιλουστρασιόν χαρτόκουτο της Ιστορίας αμφισβητούν και αναζητούν τη χαμένη σχέση τους με τη μητέρα, τις ρίζες, την ενηλικίωση, τον έρωτα, την αυτοδιάθεση, την κοινωνία, τη θέση τους σε μια κάποια Πατρίδα. Μέσα από το παιχνίδι είτε θα καταφέρουν να βρουν τη δική τους έξοδο, είτε θα συνεχίσουν να ζουν την κληρονομιά που τους δόθηκε.
«Όταν ο Ήχος γίνεται Τοπίο», Live μουσική performance
Μία μουσική παράσταση, μοναχική (solo) μεν, αλλά με πολλές ιστορίες. Ζωντανές ερμηνείες από οργανικά έργα του δημιουργού ∆ημήτρη «James» Μπασδάνη. Τα ηχοτοπία της στιγμής δημιουργούν το soundtrack των στιγμών. Παίρνουν σάρκα και οστά με πλώρη να ενωθούν με στιγμές των θεατών, στοχεύοντας να ακολουθήσουν αμφότεροι, καλλιτέχνης και κοινό, το ζωντανό αυτό ταξίδι στον χωροχρόνο.
Μουσικός on stage: James Μπασδάνης
Πέρα από τον τόπο και τον χρόνο, εικαστική εγκατάσταση του Κλεάνθη Πάγκαλου
Η προσφυγιά αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της συλλογικής και ατομικής ιστορίας του ανθρώπου που χάνεται στα βάθη των αιώνων των εποικισμών, της αποικιοκρατίας, των Σταυροφοριών, των Μεγάλων πολέμων αλλά και των νέων «μικρών» πολέμων. Άμαχοι πληθυσμοί εξαναγκάζονται σε άτακτη φυγή για να επιβιώσουν. Ο βίαιος εκτοπισμός και η αποκοπή από την εστία τους σηματοδοτεί το αιφνίδιο σταμάτημα του χρόνου που ως τότε κυλούσε στην κοίτη της καθημερινότητας. Η ξαφνική μετατροπή τους σε έναν ξένο, συνήθως ανεπιθύμητο, αποτελεί ένα τραύμα που σφραγίζει το είναι τους. Ο ζωγράφος επιχειρεί να συλλάβει αυτή τη σύγχρονη αλλά και τόσο παλαιά δυστοπία. Εστιάζει στα πρόσωπα που είδε στον προσφυγικό καταυλισμό της Λέσβου, στα πρόσωπα των προσφύγων που συναντά στην Αθήνα σήμερα. Συλλαμβάνει τις μορφές ως στιγμιότυπα μιας ζωής που εκτυλίσσεται πέρα από τον τόπο και τον χρόνο.
Ο διαχρονικός «Επιτάφιος Λόγος» του Θουκυδίδη γίνεται η αφορμή για ένα ταξίδι στον χρόνο και στον ορισμό της «δημοκρατίας». Πόσο άλλαξαν οι όροι και οι προϋποθέσεις της; Τι πολίτευμα έχουμε τώρα άραγε; Μέχρι πού μπορεί να φτάσει η ελευθερία του δημοκρατικού πολίτη; Μια performance λόγου, μουσικών ηχοτοπίων και εικαστικής αναπαράστασης δοκιμάζει να απαντήσει στα ερωτήματα και να (δι)εγείρει… άλλα.
Ιδέα, σκηνοθεσία, ερμηνεία: Βασίλης Ψυλλάς
Πρωτότυπη μουσική, μουσικός επί σκηνής: Γιάννης Σπανός
Μια γυναίκα αντιμέτωπη με μια διπλή απώλεια, της δουλειάς της και της μητέρας της. H Σαλβίνα μόνη της απέναντι στην αδικία που δεν την αφήνει να αναπνεύσει, σκέφτεται δυνατά για να βάλει τα γεγονότα σε μια σειρά, να βρει τη δύναμη να συγκρουστεί ως το τέλος.
Εμπνευσμένο από το έργο «∆ωμάτια» του Φίλιπ Μανιάνα
Σκηνοθεσία: Ευτυχία Λιβανίου
Eρμηνεία: Άντζυ Φιλήντα
«Ρέντγκεν», θεατρική performance
Ρέντγκεν στη Φυσική είναι η μονάδα υψίσυχνης ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας. Το όνομα προέρχεται από τον Βίλχελμ Ρέντγκεν, τον Γερμανό φυσικό (κάτοχο Νόμπελ Φυσικής) που ανακάλυψε τις ακτίνες Χ. Η παράσταση ερευνά τη σχέση δύο επιστημόνων που καλούνται να εντοπίσουν ένα αντικείμενο που εκπέμπει ακτινοβολία στο εσωτερικό ενός τρένου. Μια performance που εμπλέκει την πραγματικότητα με τον κόσμο των ονείρων και έχει ως στόχο να προβάλει συμβολικά τα στάδια ζωής δυο ανθρώπων, την αναζήτηση, τη συνάντηση, τη συνύπαρξη και το τέλος.
Ένα ταξίδι, δύο ηθοποιοί, τρείς διαφορετικές ιστορίες. Τρεις ιστορίες δημιουργούνται από το μηδέν, όλες εμπνευσμένες από την έννοια του «ταξιδιού». Οι ιστορίες, αν και διαφορετικές μεταξύ τους στην αρχή, στο τέλος καταλήγουν να γίνονται μία. Όλοι οι χαρακτήρες και οι σχέσεις κλιμακώνονται και συναντιούνται σε ένα κοινό ταξίδι.
Όλες οι performances παρουσιάζονται σε καθημερινή βάση από τις 19.00 έως τις 23:45 σε ένα κυλιόμενο πρόγραμμα, για ένα συνεχές 15νθήμερο (15 – 29/5/2022).
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
Απαραίτητη προϋπόθεση η προμήθεια δελτίων εισόδου. Έναρξη διανομής δελτίων εισόδου για τις performances τής κάθε ημέρας από 18.30 στο ταμείο της Αμαξοστοιχίας. Μέγιστος αριθμός δελτίων εισόδου 3 ανά άτομο/ανά ημέρα βάσει διαθεσιμότητας θέσεων.
Ο πρώην γιατρός που αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με το θέατρο, οι πετυχημένες παραστάσεις, οι διακρίσεις και το νέο του έργο στο θέατρο του Νέου Κόσμου
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
4°
