Η Άντζελα Μπρούσκου μιλά στην ATHENS VOICE για τον "Μισάνθρωπο" του Μολιέρου που ανεβάζει στο θέατρο Σφενδόνη
Σ’ ένα σκηνικό χώρο με ρευστά όρια που λούζεται σε εναλλασσόμενα έντονα χρώματα, οι ήρωες μιας άλλης εποχής, αλλά ταυτόχρονα και τόσο δικής μας, παρελαύνουν στον ρυθμό ενός πάρτι. Ερωτεύονται, διαγκωνίζονται για το αντικείμενο του πόθου τους, συμβιβάζονται με το ψεύδος, την υποκρισία, τις ίντριγκες και την κολακεία.
Είναι η αυλή στη ζωή της οποίας επιλέγει να μην ενταχθεί ο Αλσέστ, ο Μισάνθρωπος του Μολιέρου, και το έργο με το οποίο επίλεξε να καταπιαστεί αυτή τη θεατρική σεζόν η Άντζελα Μπρούσκου, σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά την προηγούμενη συνάντησή της μαζί του μέσα από την παράσταση του Θεάτρου Δωματίου στην κατάληψη του κτιρίου καλλιτεχνών της 3ης Σεπτεμβρίου.
«Με ενδιέφερε πάντα η εμμονική στάση του ήρωα να θέλει διορθώσει τα κακώς κείμενα της εποχής του αλλά και ο απελπισμένος έρωτάς του που έρχεται σε αντίθεση με όλα όσα υποστηρίζει» αναφέρει σχετικά με το ενδιαφέρον της για τον εμβληματικό χαρακτήρα του Γάλλου συγγραφέα. «Επανέρχομαι για να συναντηθώ πάλι με το ίδιο πρόσωπο. Κάθε εποχή έχει τον Μισάνθρωπό της. Συμπαθούσα τον ήρωα του Μολιέρου σαν έναν νέο που θέλει να αλλάξει τον κόσμο. Είχε για μένα τότε κάτι συγκινητικό. Το ερώτημα είναι πάλι σήμερα αν αυτή η αντικοινωνική στάση δίνει την όποια διέξοδο ή καταλήγει σε μια αυτοκαταστροφική συμπεριφορά χωρίς αποτέλεσμα. Στην απόλυτη μοναξιά».
Ποιο είναι για σας το νόημα/μήνυμα του Μισάνθρωπου στην εποχή μας;
Ότι συντριβόμαστε όχι μέσα από αγώνες αλλά από την πεζή πραγματικότητα, όπως την ανοησία και την μικρόνοια του γείτονά μας.
Ο "Μισάνθρωπος" του Μολιέρου στο θέατρο Σφενδόνη σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου
Μιλήστε μας για τη σκηνοθετική σας προσέγγιση.
Η παράσταση είναι σαν ένα μεγάλο πάρτι όπου πρωταγωνιστεί η «αυλή». Η ασυδοσία, η κατάχρηση εξουσίας (ίντριγκες), η επιφανειακότητα των σχέσεων καθορίζει τις τύχες και τα συμφέροντα όλων που θέλουν να ανέλθουν κοινωνικά χωρίς απαραίτητα κάποια αξία. Όλα συμβαίνουν μέσα σ’ ένα πλαστό περιβάλλον χλιδής, ευμάρειας και τοξικότητας. Οπότε η όποια αληθινή αξία κατατροπώνεται μέσα στην υπερφίαλη συνεύρεση των κοινωνικών συναναστροφών.
Τι ωθεί τον κεντρικό χαρακτήρα να γίνει αναχωρητής από μια κοινωνία που την αντιλαμβάνεται ως αγέλη θηρίων;
Ίσως τελικά η αδυναμία του, η ήττα του να αλλάξει τα πράγματα μόνο μέσα από την οξεία κριτική που ασκεί στους άλλους.
«Η λογική μπροστά στον έρωτα είναι τελείως ανίσχυρη» λέει ο ρομαντικός ήρωας του Μολιέρου. Στις μέρες μας; Έχει ο έρωτας τέτοια ισχύ ή οι κοινωνίες μας είναι παραδομένες σε άλλες δυνάμεις;
Νομίζω ότι ο έρωτας σε όλες τις εποχές ήταν κατατρεγμένος! Δεν υπάρχει κοινωνικό σύστημα που να ενθαρρύνει τους ερωτευμένους. Η φύση του έρωτα έχει κάτι που πάντα θα ανατρέπει τη λογική των πραγμάτων σε όλες τις εποχές. Αυτό δεν θα αλλάξει.
«Δεν χρειάζεται να παίρνουμε κατάκαρδα τον ηθικό ξεπεσμό της εποχής μας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τρέλα από το να θέλεις να διορθώσεις τον κόσμο» αναφέρεται κάποια στιγμή στην παράσταση. Πώς βλέπετε την εποχή μας;
Η εποχή μας τα ανέχεται όλα. Διαθέτει πολλά σκοτεινά δωμάτια όπου μπορούν να συμβούν τα πάντα. Σίγουρα ζούμε μέσα από τα media διαστρεβλωμένες αλήθειες και παραπληροφόρηση. Νομίζει κανείς ότι είμαστε μέρος ενός παγκόσμιου reality.
Δηλώνετε ότι βασική ανάγκη για την ομάδα σας, το Θέατρο Δωματίου, είναι να συνδέσετε το θέατρο με την ακραία πραγματικότητα πού βιώνουμε καθημερινά. Οι μέρες που ζούμε δεν φείδονται ακροτήτων. Πώς μεταγγίζονται στη δουλειά σας στη σκηνή;
Μέσα από τα ερωτήματα που τίθενται με αφορμή ένα έργο. Ζούμε σ’ ένα κόσμο ταραγμένο και ακραίο. Γινόμαστε φορείς αυτών των εικόνων που μας βάλλουν είτε το θέλουμε είτε όχι.
Σε προσωπικό επίπεδο συντάσσεστε με την άποψη του Αλσέστ/Μισανθρώπου ή με τον συμβιβασμό του φίλου του Φιλέντ;
Κάπου ανάμεσα. Η άκαμπτη στάση και η αδιαλλαξία δεν φέρνουν σίγουρα λύση στα προβλήματα μας. Αλλά και η σιωπή δεν είναι η καλύτερη στάση.
Για τον Αλσέστ η υποκρισία και το ψέμα είναι δηλωμένοι εχθροί του. Τα δικά σας όρια ως ανθρώπου πού βρίσκονται, πού λέτε «ως εδώ και μη παρέκει»;
Όταν μου επιβάλλουν αυτό το ψέμα ως μια κανονικότητα με την οποία πρέπει να συμμορφωθώ.
18°
Ο "Μισάνθρωπος" από την Άντζελα Μπρούσκου. Η Μαρία Διακοπαναγιώτου και ο Θάνος Παπακωνσταντίνου επί σκηνής © Άντζελα Μπρούσκου
