Η θεατρική συγγραφέας Κική Μαυρίδου μιλάει για την παράσταση «Η Μάνα αυτουνού… Έλλη Ζάχου Ταχτσή», τον μονόλογο στο Vault με τη Ράνια Σχίζα.
«Η μάνα αυτουνού… Έλλη Ζάχου Ταχτσή» είναι μία από τις τρεις παραστάσεις με τις οποίες επανήλθε τη φετινή σεζόν στον Πολυχώρο Vault το Θεατρικό Φεστιβάλ Μονολόγων «Ο γιος μου... » με εμπνευστή και καλλιτεχνικό διευθυντή τον Δημήτρη Καρατζιά. Για τις ανάγκες του φεστιβάλ γίνεται ανάθεση σε θεατρικούς συγγραφείς, σκηνοθέτες, ηθοποιούς και άλλους καλλιτέχνες, οι οποίοι καλούνται να δημιουργήσουν ένα θεατρικό project με πρωταγωνίστρια τη μάνα ενός σημαντικού, για την ιστορία της Ελλάδας, άνδρα. Μονόλογοι που ξεδιπλώνουν την ζωή αυτών των σπουδαίων ανθρώπων και αποτελούν φόρο τιμής στις γυναίκες που τους ανέθρεψαν. Της Κικής Μαυρίδου της «έλαχε» η μάνα του Κώστα Ταχτσή.
«Εγώ τον Ταχτσή αγαπώ», μου είπε, «αλλά μου “έλαχε” η μάνα του… Έλα όμως, που λατρεύω τις μάνες… Κατάλοιπο της αγάπης που είχα στη μάνα μου, ίσως. Σκέψου τώρα συνδυασμό. Η μάνα του Κώστα και η μάνα του Ταχτσή. Η μάνα ενός συγγραφέα αλλά και η μάνα ενός παρενδυτικού. Εκρηκτική σχέση. Δύο κόσμοι που παλεύουν με την πληγή της εγκατάλειψης και του ανικανοποίητου. Δύο ελεύθερες ψυχές, ανυπόταχτες, που προσπαθούν να επιβληθούν στη ζωή τους και να υπερασπιστούν τα θέλω τους. Ή αλλιώς, δύο άνθρωποι που ήξεραν πως δεν αγαπήθηκαν, όπως η αγάπη ορίζεται από τα “λεξικά” και από την ανάγκη που έχει το εγώ να χαθεί με το μαζί στην ανιδιοτέλεια και στην απεραντοσύνη…»
Ο μονόλογος της Κικής Μαυρίδου, κάτω από τις σκηνοθετικές οδηγίες του Βαγγέλη Λάσκαρη, ξεδιπλώνεται συγκλονιστικά επί σκηνής από τη Ράνια Σχίζα που μεταμορφώνεται σε Έλλη Ζάχου Ταχτσή, μια ανυπόταχτη γυναίκα που το μόνο που ήθελε ήταν να ζήσει ελεύθερη και να αγαπηθεί, αλλά ατύχησε και στα δύο. Υπέκυψε στη σκληρότητα της εποχής της και έγινε πιο σκληρή από αυτήν.
«Η μάνα αυτουνού». Προσφώνηση απαξιωτική, ειρωνική, σαρκαστική, μα τόσο οικεία, τόσο γνώριμη. Ειπωμένη υπαινικτικά και πάντοτε χαμηλόφωνα. Σχεδόν ψιθυριστά. Από αυτούς τους ψίθυρους που είναι μαχαιριές στην καρδιά. Που καμιά φορά όμως γίνονται και φονικά. «Ο γιος αυτηνής», ο Κώστας Ταχτσής, δολοφονήθηκε. Όπως «δολοφονείται» σ’ αυτόν τον κόσμο ό,τι απειλεί να ξεσκεπάσει την υποκρισία του.
«Η μάνα αυτουνού». Το λιγότερο φωτισμένο πρόσωπο στον κυρίως αυτοβιογραφικό συγγραφικό κόσμο του Κώστα Ταχτσή. Στον οποίο βασίστηκε για να γράψει και το σημαντικότερο έργο του, το «Τρίτο Στεφάνι», που αποτελεί, πέρα από μια καταγραφή, κι ένα ξεμασκάρεμα της αγίας ελληνικής οικογένειας. Εάν όμως το «Τρίτο Στεφάνι» ταυτίζεται με την ίδια την Ελλάδα, η ιστορία της μητέρας του ταυτίζεται με όλα τα κρυμμένα μυστικά, που κρατάμε καλά κλειδωμένα σε σκονισμένα μπαούλα, στοιβαγμένα στα υπόγεια της ψυχής μας.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
15°
