«Μια ιστορία αγάπης»: εντυπώσεις από την παράσταση που σκηνοθετεί ο Σίμος Κάκαλας στο θέατρο «Άνεσις», με τις Βίκυ Βολιώτη και Ευδοκία Ρουμελιώτη.
Ίσως το πιο «αρνητικό» στοιχείο στην παράσταση που παρουσιάζεται ξανά στο θέατρο «Ανεσις», είναι ο τίτλος της: «Μια ιστορία αγάπης» του 40χρονου Alexis Michalik, ενός συγγραφέα που γράφει στα γαλλικά, αλλά οι γονείς του κατάγονται από την Αγγλία και την Πολωνία έχουν σπίτι σ’ ένα κυκλαδίτικο νησί. Και είναι «αρνητικό» γιατί σε προϊδεάζει, ως τίτλος και μόνο, για κάτι γλυκερό και αναμενόμενο. Αλλά με το τέλος της παράστασης στο θέατρο «Ανεσις» της λεωφόρου Κηφισίας, ο θεατής είναι απολύτως σίγουρος ότι είδε κάτι κόντρα σε πολλά επίπεδα: πρώτον είναι ένα έργο κόντρα και μαζί γοητευτικό, συγκινητικό, αστείο, αληθινό. Προφανώς γι’ αυτό τιμήθηκε με 4 βραβεία Moliere το 2020, παρουσιάζεται μέχρι σήμερα στη Γαλλία και έχει υμνηθεί από την κριτική. Δεύτερον γιατί είναι ένα έργο που σκηνοθετεί ο Σίμος Κακάλας, εντελώς κόντρα σε ό,τι μας έχει δείξει μέχρι σήμερα στη διαδρομή του. Τρίτον γιατί είναι κόντρα ο ρόλος που παίζει ο Σίμος Κακάλας στην παράσταση, στην πιο γήινη, άμεση, τρυφερή και ευαίσθητη εμφάνισή του (μετά την παράσταση «Χαλεπάς» της Αργυρώς Χιώτη, που είδαμε πρόσφατα στη Στέγη).
Η ιστορία είναι απλή: δύο γυναίκες, η ομοφυλόφιλη Κάτια (Βίκυ Βολιώτη) γίνεται ζευγάρι με την Ζυστίν (Ευδοκία Ρουμελιώτη), που μέχρι τότε ήταν straight, και συναντιούνται σ’ έναν σφοδρό και απόλυτο έρωτα. Η Ζυστίν επιθυμεί παιδί και μπαίνουν και οι δύο γυναίκες στη διαδικασία της τεχνητής γονιμοποίησης, παρότι η Κάτια δεν το επιθυμούσε και τόσο, γιατί έχει ένα βεβαρημένο ιατρικό. Όμως εκείνη που μένει έγκυος είναι η Κάτια, αλλά τότε όλα αλλάζουν. Η σχέση των δύο γυναικών διαλύεται, το κοριτσάκι που γεννιέται (Στεφανία Ζώρα) το μεγαλώνει μόνη της η Κάτια, μέχρι που, 12 χρόνια μετά, όταν η ζωή της ανατρέπεται εντελώς και ο χρόνος της τελειώνει, χρειάζεται τη βοήθεια του συγγραφέα και αλκοολικού αδελφού της (Σίμος Κακάλας). Και όλοι καλούνται να δουν όσα φοβούνται…
Μοιάζει απλοϊκό, αλλά δεν είναι καθόλου έτσι το έργο του Alexis Michalik. Γιατί το σοβαρό εναλλάσσεται διαρκώς με την αστεία πλευρά της ζωής, με τον σαρκασμό που απαιτούν οι δύσκολες στιγμές («να δουλέψουμε λίγο τον σαρκασμό μας», λέει σε μια στιγμή ο αδελφός της Κάτιας. Ο οποίος, με μόνη «παρέα» το φάντασμα της νεκρής γυναίκας του (Τζίνη Παπαδοπούλου, σε ένα σημείο του κειμένου που πολύ μας θύμισε το «Πονηρό πνεύμα» του Νόελ Κάουαρντ), καλείται να θυσιάσει ό,τι πίστευε ότι τον στήριζε, ό,τι πίστευε πως ήταν η ζωή του, και να επιλέξει την πραγματική ζωή, την ευθύνη, την επικοινωνία, την τρυφερότητα του αληθινού αγγίγματος.
Όλα αυτά εναλλάσσονται και στη σκηνή με τον ίδιο γοργό ρυθμό, με σκηνικά (Έλλη Εμπεδοκλή) ανάλαφρα και έξυπνα, που γίνονται διαμέρισμα της Κάτιας, ιατρείο, γραφείο δημόσιας υπηρεσίας, μπαρ, σπίτι του θείου, ξενοδοχείο, τα πάντα. Η σκηνοθεσία του Σίμου Κακάλα ακολουθεί αυτό τον γοργό ρυθμό, εναλλάσσοντας και τα συναισθήματα του κοινού στην πλατεία, που πότε γελάει μέχρι δακρύων (κυριολεκτικά) και πότε προσπαθεί να σκουπίσει τα δάκρυα που τρέχουν πάνω στη μάσκα τους. Η μετάφραση του Αντώνη Γαλέου αναδεικνύει το έργο με σύγχρονη γλώσσα και οι ερμηνείες είναι όλες (και όλων) ευαίσθητες, φρέσκιες, γήινες, χωρίς τίποτα κραυγαλέο και υποκριτικά υπερβολικό.
Το «Μια ιστορία αγάπης» είναι ένα σύγχρονο έργο που μοιάζει ανάλαφρο, αλλά αγγίζει, χωρίς στόμφο και διακηρύξεις, πολύ σοβαρά κοινωνικά θέματα. Η παράσταση του Σίμου Κακάλα στο θέατρο «Ανεσις» κατανόησε απολύτως το κείμενο του Alexis Michalik, το ανέδειξε, και έδειξε επίσης, αυτή τη διαρκή όψη των πραγμάτων. Που εναλλάσσεται ανάμεσα στην απελπισία και στο χιούμορ, ανάμεσα στα αδιέξοδα της ζωής και στις διεξόδους που έχουμε μέσα σας και καλούμαστε να δούμε και να ακολουθήσουμε. Κι όλα αυτά μ’ έναν τρόπο, κειμενικά και σκηνικά, τρυφερό, έξυπνο, ανάλαφρο, σύγχρονο, ευαίσθητο. Μια από τις αναπάντεχες θεατρικές εκπλήξεις της φετινής σεζόν, που θα παίζεται σίγουρα μέχρι την Κυριακή των Βαΐων.
18°
