Εθνική Λυρική Σκηνή - Πόλεμος στην Ουκρανία: Ο χορευτής Γιάννης Μητράκης και επεισόδιο με συνδικαλιστές που διαφώνησαν να αφιερωθεί η παράσταση στην Ουκρανία.
Ένταση σημειώθηκε στην παράσταση που δόθηκε το βράδυ του Σαββάτου (5/3) στην Εθνική Λυρική Σκηνή, όταν συνδικαλιστές ανέβηκαν στη σκηνή εκφράζοντας τη διαφωνία τους για την απόφαση η παράσταση του Οθέλλου να αφιερωθεί στην Ουκρανίακαι στους κατοίκους της που βιώνουν την 11η ημέρα του πολέμου.
Λίγο πριν την έναρξη της παράστασης, χορευτής του μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Γιάννης Μητράκης φορώντας τη σημαία της Ουκρανίας, ανακοίνωσε ότι η παράσταση είναι αφιερωμένη στην Ουκρανία και ζήτησε να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή. Όπως και έγινε.
«Καλησπέρα σας. Ονομάζομαι Γιάννης Μητράκης και είμαι χορευτής του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Ο πατέρας μου είναι Έλληνας και η μητέρα μου Ουκρανή.
Εδώ και δέκα μέρες η χώρα της μητέρας και των παππούδων μου βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, μετά την εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων. Εκ μέρους όλων των εργαζομένων της Εθνικής Λυρικής Σκηνής θα ήθελα να σας πω ότι η αποψινή παράσταση αφιερώνεται στην Ουκρανία και τους κατοίκους της, οι οποίοι ζουν δραματικές στιγμές.
Ας γίνει η τέχνη και ο πολιτισμός η φωνή όλων μας για την άμεση λήξη αυτού του πολέμου», είπε ο νεαρός χορευτής και όλοι οι θεατές σηκώθηκαν όρθιοι για να κρατήσουν ενός λεπτού σιγή για τα θύματα του πολέμου.
Ωστόσο, λίγο πριν την έναρξη του δεύτερου μέρους της παράστασης περίπου 15 συνδικαλιστές της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, κυρίως χορωδοί, ανέβηκαν στη σκηνή και «κατήγγειλαν» την απόφαση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής να αφιερώσει την παράσταση στην Ουκρανία.
Η αντίδραση των θεατών ήταν άμεση, αποδοκιμάζοντας όσα έλεγαν οι συνδικαλιστές. Το επεισόδιο έληξε με την παρέμβαση του σπουδαίου Λετονού τενόρου, Αλεξάντρ Αντονένκο, που ερμηνεύει τον Οθέλλο. Ο Αντονένκο βγήκε στη σκηνή και τους ανάγκασε να αποχωρήσουν, ενώ πριν επιστρέψει πίσω από τη σκηνή για να αρχίσει ξανά η παράσταση, φώναξε «I am Ukrainian - Eίμαι Ουκρανός».
Ένταση στην Εθνική Λυρική Σκηνή: Όσα περιγράφει θεατής
Η κ. Άννα Δαμιανίδη, εκ των θεατών της παράστασης, έγραψε στη σελίδα της στο Facebook για όσα συνέβησαν το βράδυ του Σαββάτου (5/3) στην Εθνική Λυρική Σκηνή.
«Στη Λυρική απόψε, πριν την παράσταση, βγήκε στη σκηνή ένα αγόρι με την ουκρανική σημαία σαν μπερτα, και είπε πως η παράσταση αφιερώνεται στους Ουκρανούς που υφίστανται την εισβολή των Ρώσων εδώ και 10 μέρες. Είπε το όνομα του, ότι είναι μέλος του μπαλέτου και παιδί Έλληνα και Ουκρανής, οι συγγενείς του ζουν δύσκολες στιγμές, είπε. Ας κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή. Σηκωθήκαμε και κρατήσαμε ενός λεπτού σιγή. Ακολούθησε θερμό χειροκρότημα, λίγα ου και κάποιες εντονες αντιπαραθεσεις στο διάδρομο. Με είχαν πάρει τα δάκρυα, δεν ήξερα γιατί, θάμπωναν τα γυαλιά μου, ρουφούσα τη μύτη μέσα στη μάσκα. Μετά το διάλειμμα βγαίνουν στη σκηνή καμία 15αριά, μας λένε ότι είναι χορωδοί και εκφράζουν τη διαφωνία τους στη απόφαση της διοίκησης να αφιερωθεί η συναυλία στην Ουκρανία χωρίς να τους ρωτήσουν, και διαχωρίζουν τη θέση τους. Μερικοί τους χειροκρότησαν, αλλά άκουσαν και το γιουχάισμα της ζωής τους. Δεν θα πρέπει να τους είχε ξανατύχει. Και να μην εννοούν να ξεκολλήσουν από τη σκηνή.
Άντε μετά να καταλάβεις Βέρντι. Αλλά ξέρω γιατί με πήραν τα δάκρυα. Συγκινήθηκα που ενώσαμε κι εμείς τη φωνή μας με τους Ευρωπαίους, για την Ουκρανία που ήθελε τόσο πολύ να γίνει ευρωπαϊκή και τόσο ακριβά το πληρώνει. Βέβαια, γρήγορα σε επαναφέρουν οι συνήθεις κομμένες κεφαλές στην αντιδραστική ελληνική πραγματικότητα», έγραψε η κ. Δαμιανίδη.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
18°
