Είδαμε το «Cry» της Λένας Κιτσοπούλου στο Θέατρο Τέχνης
Μια παράσταση με το απολύτως αναγνωρίσιμο ύφος της Λένας Κιτσοπούλου κι ένα έργο με πολλούς αυτοσχεδιασμούς, πολλές συνθηματολογικές ατάκες και εξαιρετικά χαλαρό κειμενικό άξονα, που έθιξε όσα αναμέναμε να θίξει
![olga-sella.jpg olga-sella.jpg](/images/120x120/3/jpg/sites/default/files/olga-sella.jpg)
![Cry, της Λένας Κιτσοπούλου στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν Cry, της Λένας Κιτσοπούλου στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν](/images/1074x600/3/jpg/sites/default/files/article/2022/01/10/fhd_cry-de_lena_kitsopoulou-thcetre_st-gervais-genave-8_fcvrier_2018-photo_c_scbastien_monachon_49_ns5c8408_lr.jpg)
Εντυπώσεις από την παράσταση «Cry» της Λένας Κιτσοπούλου στο Θέατρο Τέχνης με τους Νίκο Καραθάνο, Πωλίν Ουγκέ, Άννα Λεμονάκη, Μαριλένα Μόσχου.
«I did it my way». Αυτό είναι το μουσικό μότο του κλασικού τραγουδιού που μας γνώρισε ο Φρανκ Σινάτρα που διατρέχει και στοιχειώνει, θα μπορούσα να πω, ίσως και να ξεκλειδώνει την παράσταση της Λένας Κιτσοπούλου «Cry», που ξεκίνησε τη διαδρομή της από την Ελβετία το 2017, δοκίμασε πάλι στη Γενεύη τον Δεκέμβριο του 2021 τη νέα της εκδοχή και ήρθε για τρεις μέρες στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου (7, 8 και 9 Ιανουαρίου). Τρεις παραστάσεις που γέμισαν ασφυκτικά και την πλατεία και τον εξώστη του θεάτρου της οδού Φρυνίχου, γιατί τελικά αρέσει σε πολλούς η πρόκληση της Λένας Κιτσοπούλου.
![Cry, της Λένας Κιτσοπούλου στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν Cry, της Λένας Κιτσοπούλου στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν](/images/w734/3/jpg/sites/default/files/cry_cie_bleu_en_haut_bleu_en_bas_02_12_21_bq_yuri_pires_tavares_17_0.jpg)
Στη σκηνή -μια εκτυφλωτικά φωτισμένη σκηνή (όλα στο φως;)- ένας κατακόκκινος καναπές, ένα πιάνο, ένα τραπέζι κι ένα βάζο με πλαστικά λουλούδια και ένα σπιτάκι κήπου που φιλοξενεί την επιγραφή Laughing Room.
Εκεί φτάνουν οι «συνδαιτυμόνες» της βραδιάς. Με λαμέ ρούχα ή με λευκό κοστούμι και παπιγιόν ο άνδρας της παρέας (Νίκος Καραθάνος), με τα ταμπελάκια που υποδηλώνουν τις ακριβές φίρμες να κρέμονται από τα ρούχα. Κάθονται με προσποιητή ευγένεια και αμηχανία στις θέσεις τους και ξεκινούν ένα τένις κοινοτοπιών, όπως οι συζητήσεις που κάνουμε όταν βρεθούμε με αγνώστους σε έναν χώρο. Με θέματα που αγγίζουν τα πάντα και φυσικά το θέατρο. «Να είσαι ανοιχτός όταν πας στο θέατρο»· «ακόμα και για πράγματα που δεν είναι του γούστου σου»· «μεγάλο κέρδος η ευχαρίστηση»· «δεν σε ξέρω καλά αλλά σε σέβομαι». Θέματα που συνεχίζονται χωρίς ειρμό, και προσποιητή συμφωνία και αποδοχή του ενός από τον άλλο: «Συγνώμη που σου έχω γυρισμένη την πλάτη»· «ο σκοπός είναι να περάσουμε καλά». Ο άντρας της παρέας χτυπάει νευρικά το πόδι του στο τραπεζάκι του σαλονιού, μέχρι που μία από τις κυρίες (Πωλίν Ουγκέ) κάθεται στο πιάνο δηλώνοντας ότι δεν ξέρει να παίζει: «Θα κάνεις ότι ξέρεις να παίζεις μουσική»· «Μια βραδιά είναι θα περάσει». Και η κυρία κάθεται στο πιάνο και αρχίζει να παίζει το «I did it my way».
![Cry, της Λένας Κιτσοπούλου στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν Cry, της Λένας Κιτσοπούλου στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν](/images/w734/3/jpg/sites/default/files/cry-2.jpg)
Και ξαφνικά την απόλυτη κυριαρχία του καθωσπρεπισμού και της επιφανειακής ευγένειας, τον ανηλεή σαρκασμό των κοινωνικών συμβάσεων, που γίνεται με τον τρόπο της Λένας Κιτσοπούλου, με τρόπο παραληρηματικό και σουρεαλιστικό δηλαδή, διαδέχεται η ακραία επιθετικότητα και η τυφλή και παράλογη βία.
Κανείς δεν μένει ζωντανός από αυτό το κρεσέντο βίας. Ο ένας σκοτώνει τον άλλο, δίνοντας πάντα δίκιο στον εαυτό του για το ξέσπασμά του.
Και στο τέλος εμφανίζεται η Λένα Κιτσοπούλου, επίσης με λαμέ, που αποτελειώνει τον τελευταίο ζωντανό πριν εμφανιστεί εκείνος από τον οποίο κανείς δεν ξεφεύγει, ο θάνατος. Και αναποδογυρίζει την επιγραφή στο σπιτάκι του κήπου, που τώρα γράφει «Crying Room».
Μια παράσταση με το απολύτως αναγνωρίσιμο ύφος της Λένας Κιτσοπούλου κι ένα έργο με πολλούς αυτοσχεδιασμούς, πολλές συνθηματολογικές ατάκες και εξαιρετικά χαλαρό κειμενικό άξονα, που έθιξε όσα αναμέναμε να θίξει. Όσα θίγει πάντα στα έργα της. Η Λένα Κιτσοπούλου ακολούθησε τους δρόμους που ακολουθεί πολλά χρόνια τώρα, χωρίς εκπλήξεις ή ανατροπές. Και ήταν σαν να μας έλεγε «I did it my way», σαν να υπερασπιζόταν τις προσωπικές της καλλιτεχνικές επιλογές, αλλά και σαν, μέσω αυτού του τραγουδιού, να κατέγραφε και την αντίθετη όψη του στίχου, το ότι ο καθένας κάνει ό,τι θέλει χωρίς ουσιαστική επικοινωνία και διάλογο. Η βία είναι η μονόδρομη κατάληξη.
![Cry, της Λένας Κιτσοπούλου στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν Cry, της Λένας Κιτσοπούλου στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν](/images/w734/3/jpg/sites/default/files/cry_cie_bleu_en_haut_bleu_en_bas_02_12_21_bq_yuri_pires_tavares_23.jpg)
Και ο τελευταίος μονόλογος της παράστασης, ο δικός της, είχε, εκτός από ακραίο χιούμορ και ακραία πρόκληση, κι έναν σπαραγμό όταν έλεγε «ο προσωπικός σωσμός είναι το σπουδαιότερο πράγμα».
Η παράσταση τώρα: ασφαλώς επικοινωνούσε με προηγούμενες δουλειές της και παρέπεμπε ευθέως στην παράσταση που έστησε, στον ίδιο χώρο, το 2015 «Μια μέρα, όπως κάθε μέρα, σε ένα διαμέρισμα από τα χιλιάδες διαμερίσματα της Αθήνας, αυτά με τα κουφώματα ασφαλείας και τους βολικούς καναπέδες τους, σε κατάσταση αμόκ. Ή η ανουσιότητα του να ζεις». Με μια ηθοποιό να μιμείται τον δικό της τρόπο παιξίματος (Αννα Λεμονάκη, που το έφερε επιτυχώς σε πέρας), κάτι που κάνει συχνά σε παραστάσεις της η Λένα Κιτσοπούλου, χωρίς να προσθέτει όμως αυτό το επαναλαμβανόμενο εύρημα κάτι στη γενική όψη της παράστασης. Και παρά την παρουσία του Νίκου Καραθάνου που έκλεψε τις εντυπώσεις, η Λένα Κιτσοπούλου μας έδειξε, για μια ακόμη φορά, ότι επιμένει να κινείται σε απολύτως συγκεκριμένους δρόμους, μόνο που αυτή τη φορά υπήρχε περισσότερος ζόφος και λιγότερο χιούμορ· υπήρχε κυρίως κεκτημένη κειμενική ταχύτητα παρά μια νέα κατάθεση· υπήρχε περισσότερη τραγικότητα παρά πρόκληση· υπήρχε περισσότερη αγωνία παρά σαρκασμός, σαν αυτή η αγωνία να ακρωτηρίασε τον σαρκασμό· και υπήρχε, στο τέλος, το απόλυτο κενό της βίας, του αίματος και του θανάτου.
![Cry, της Λένας Κιτσοπούλου στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν Cry, της Λένας Κιτσοπούλου στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν](/images/w734/3/jpg/sites/default/files/cry_cie_bleu_en_haut_bleu_en_bas_02_12_21_bq_yuri_pires_tavares_32.jpg)
Info
Cry
Κείμενο-σκηνοθεσία: Λένα Κιτσοπούλου
Δραματουργική επεξεργασία: Άννα Λεμονάκη
Παίζουν: Νίκος Καραθάνος, Λένα Κιτσοπούλου, Πωλίν Ουγκέ, Άννα Λεμονάκη, Μαριλένα Μόσχου
Σκηνογραφία: Λένα Κιτσοπούλου
Φωτισμοί: Renato Campora
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου
Ηχητική επιμέλεια: Samuel Schmidiger
Επιστημονικός συνεργάτης: Thomas Jammet
Σκηνογραφική εκτέλεση: Lucy Meyer
Επικοινωνία: Yolanda Herradi
Παραγωγή: Bleu en Haut Bleu en Bas
Φωτογραφίες: Yuri Tavares
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Κι αν τα σκυλιά αναλάμβαναν δράση; Καταιγιστική πλοκή και ευαίσθητη ματιά
Το ανσάμπλ της Κομεντί Φρανσέζ επιστρέφει στην Επίδαυρο με το νέο έργο του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ της Αβινιόν. Ποια είναι, λοιπόν, αυτή η Εκάβη που δεν είναι η Εκάβη;
Και ακόμα: «Τα σκυλιά» και «Ετυμολογίες» στο Φεστιβάλ Αθηνών, «Θεόφιλος sold» από την Όλια Λαζαρίδου και το πολυταξιδεμένο «Lemon»
Το Θεσσαλικό Θέατρο εμπιστεύεται τα ηνία του θεσμού στο νέο αίμα του ελληνικού θεάτρου
Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος παρουσιάζει την αριστοφανική κωμωδία σε σκηνοθεσία - απόδοση του Γιάννη Κακλέα
Είδαμε τη «Μήδεια» του Σάιμον Στόουν στο θέατρο Παλλάς, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου
Εντυπώσεις από την παράσταση σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη, με τους Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο Γιώργο Χρυσοστόμου και άλλους εξαιρετικούς ηθοποιούς
Οι μοναδικές λυρικές βραδιές και το ντοκιμαντέρ που θα προβληθεί
Μιλήσαμε για τον ρόλο του ως Αργκάν στην περιοδεία της παράστασης «Ο κατά φαντασίαν ασθενής», το θέατρο και τη δύσκολη απόφαση που έχει πάρει μέχρι τώρα στην καριέρα του
Σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα και με τον Μάνο Βακούση στον πρωταγωνιστικό ρόλο, το ΚΘΒΕ «κατηφορίζει» στην Επίδαυρο
Μισός αιώνας (και βάλε) Σταμάτης Φασουλής και ό,τι συμβαίνει στην επιθεώρηση θα έχει πάντα το στίγμα του
Ο μεγάλος σκηνοθέτης μάς μιλά για την Ορέστεια που παρουσιάζει στην Επίδαυρο
Ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά μιλάει για τη νέα του παράσταση-πλατφόρμα
Και ακόμα: «Μήδεια» στο Παλλάς, «Ηρακλής μαινόμενος» στο Κηποθέατρο Παπάγου, Yamammoto Noh Theatre στο Σχολείον της Αθήνας, 3 δουλειές της bijoux de kant
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής Γιώργος Κουμεντάκης παρουσίασε το νέο, φιλόδοξο, πολυσυλλεκτικό και ευρείας απεύθυνσης πρόγραμμα
Καθώς η «Amalia Melancholia» έρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, η συγγραφέας του βιβλίου «Ο κήπος της Αμαλίας» (εκδόσεις Πατάκη) γράφει για τη «βασίλισσα των φοινίκων»
Τι κάνουν ο βραβευμένος σεναριογράφος και η καταξιωμένη ηθοποιός στο Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής; Τους ζητήσαμε να αποκωδικοποιήσουν τις «Ετυμολογίες», αυτή τη διαφορετική παράσταση-«ημερίδα»
Ένας τετράποδος ντετέκτιβ αναλαμβάνει να εξιχνιάσει τη δολοφονία ενός άλλου σκύλου. Η βία και η μη απόδοση δικαιοσύνης βρίσκονται στο επίκεντρο της νέας παράστασης του γνωστού σκηνοθέτη
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.