- CITY GUIDE
- PODCAST
-
36°
Εκδρομή στη Μικρή Επίδαυρο με το ΚΤΕΛ
Το συμπέρασμα, δεν είναι η ευτυχία ο στόχος. Η ευτυχία είναι σύμπτωμα ή παρενέργεια κάποιου άλλου πράγματος.
![Το θέατρο της Μικρής Επιδαύρου Το θέατρο της Μικρής Επιδαύρου](/images/1074x600/3/jpg/sites/default/files/article/2021/07/28/mikri-epidavros.jpg)
Στη Μικρή Επίδαυρο, εκδρομή για μια παράσταση και ένα μπάνιο με το ΚΤΕΛ
Σε κάποιο σημείο της διαδρομής, ο οδηγός του ΚΤΕΛ κόβει για να παραλάβει από τον συνάδελφό του στο πούλμαν που έρχεται από την αντίθετη μεριά, ένα ύποπτο μεταλλικό κουτί που, βιαστικά, το παραχώνει κάτω από το κάθισμά του. Τυχαία θα μάθουμε, αργότερα, τι έχει μέσα – δολώματα, για το ψάρεμα μετά τη βάρδια. Είναι το πρώτο σημάδι για τα αόρατα νήματα που ενώνουν εδώ τα πράγματα.
Δεν φτάσαμε, ούτε φύγαμε, ακολουθώντας γραμμική διαδρομή, πιο πολύ σαν μπάλες μπιλιάρδου, από το ΚΤΕΛ Αργολίδας (Ναύπλιο), σε βανάκι (Ληγουριό), σε ταξί (Αρχαία Επίδαυρος). Ο ταξιτζής, φυσικά, συγγενής, ειδοποιημένος από τον οδηγό του λεωφορείου.
Παρομοίως, στην επιστροφή, στον Ισθμό, δύο πούλμαν προσπάθησαν να συγχωνεύσουν το ανθρώπινο φορτίο τους στο ένα, ώστε να γλιτώσει ο ένας από τους δύο οδηγούς τις τρεις ώρες οδήγησης μέχρι την Αθήνα και πίσω. Ακολούθησε μια μικρή επανάσταση των επιβατών, το πραξικόπημα αποσοβήθηκε, γύρισε ο κάθε κατεργάρης στο πούλμαν του και συνεχίσαμε.
Αν ήταν όνειρο, σκέφτομαι, αυτή η διαδρομή, θα έβγαζε τέλειο νόημα.
Το πρώτο βράδυ στην πόλη βλέπουμε να παρελαύνει το ευφρόσυνο πλήθος των τεχνών, καλαίσθητοι και πράοι, όλα τα τραπέζια στην ταβέρνα γεμάτα και οι κουβέντες να μη φτάνουν πιο πάνω από μουρμούρισμα, διάσπαρτο με γέλια. Πλαισιώνοντας αυτή τη βραδείας καύσεως ευδαιμονία, ανοίγεται ο κοίλος κόλπος της Επιδαύρου, μια πευκόφυτη αχιβάδα. Υπάρχουν, μαθαίνουμε, βράδια στις αρχές της Άνοιξης που ο τόπος αχνίζει από την υγρασία, σχεδόν κοχλάζει. Όχι όμως αυτή την εποχή της άπλετης φωτοχυσίας. Τώρα, οι ντόπιες θεότητες που πρωτοστατούν είναι μια θεριεμένη κρεμαστή φραγκοσυκιά, γάτες που τις ταΐζουμε μύδια, αχινοί που μας ανοιγόκλειναν το μάτι…
Μέσα από αυτές οδηγηθήκαμε την τελευταία ημέρα στην παραλία, όπου το διάφραγμα του χρόνου ανοιγοκλείνει και σταματάμε να σκεφτόμαστε, μπαίνουμε για σχεδόν δέκα ολόκληρα λεπτά σε μια συνειδητή σιωπή, φτιαγμένη από πευκοβελόνες και πατούσες επάνω σε πλάκες ζεσταμένες απ’ τον ήλιο. Ήδη γνωρίζουμε πως αυτό το δεκάλεπτο ήταν πάντα το ζητούμενο, χρόνος ελάχιστος που όμως τόσο χώρο πιάνει μέσα σου, αυτή η λεπτή γραμμή ανάμεσα στο να ορέγεσαι τα πράγματα χωρίς να τα διεκδικείς για δικά σου.
Στο έργο που παρακολουθήσαμε στη Μικρή Επίδαυρο, δύο ηλικιωμένες δασκάλες μουσικής, από χρόνια νεκρές, τώρα πλέον μάντισσες που χαρτοπαίζουν σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, είχαν αυτό να πουν:
«Μη χολοσκάς για τα κακά προαισθήματα. Ποτέ δεν βγαίνουν αληθινά. Πάντα βγαίνουν αληθινά. Οπότε, γιατί να χολοσκάς;». Και... «Ευτυχώς, δυστυχούμε».
Άρα, το συμπέρασμα, δεν είναι η ευτυχία ο στόχος. Η ευτυχία είναι σύμπτωμα ή παρενέργεια κάποιου άλλου πράγματος.
Στον σταθμό του ΚΤΕΛ για την αναχώρηση, αν εμείς οι 13 που περιμένουμε να επιβιβαστούμε ήμασταν οι τελευταίοι επιζώντες, τι ρόλο θα αναλάμβανε, άραγε, ο καθένας στον κοινό αγώνα για επιβίωση;
- Εγώ θα ήμουν ιχνηλάτης. Θα έφευγα μπροστά για να εντοπίσω περάσματα, πηγές τροφής και πιθανούς κινδύνους.
- Εγώ θα ήμουν στην περίθαλψη.
- Κι αν κάποιος δεν ήθελε να κάνει τίποτα;
- Θα αναγκαζόμασταν να τον σκοτώσουμε. Δεν γίνεται να κουβαλάμε νεκρό βάρος.
Μα να ’μαστε πάλι στη δύσθυμη πόλη, να το, αργά το βράδυ, και το οικείο διαμέρισμα, να προσπαθεί να κρύψει την έκπληξή του που με ξαναβλέπει. «Όλα καλά;» «Όλα όπως πάντα». Και αυτό λοιπόν το τριήμερο ταξίδι τι ήταν; Μια μικρή, εσωτερική τσέπη στο πανωφόρι του χρόνου, νομίζω. Από εκεί, τα καμένα πεύκα που στελεχώνουν τα Γεράνια όρη έχουν ακόμα το βλέμμα στραμμένο στη Σαλαμίνα απέναντι, τώρα τυφλό. Και το δειλινό πέφτει σε αργή κίνηση πάνω στη φλόγα του Ασπρόπυργου εντείνοντάς την κι άλλο, κι άλλο, σαν το κακό προαίσθημα για το οποίο μιλούσαν οι γυναίκες της Τραχίνας, που δεν ξέρεις αν πρέπει να το πιστέψεις. Σαν μια αλήθεια που δεν ξέρεις αν μπορείς να βάλεις σε λέξεις, γιατί μετά θα πρέπει να την αντέξεις.
Όμως, ποια αλήθεια υπάρχει πιο μεγάλη απ’ τη λυμένη ανάσα μετά το κολύμπι; Και τι προνόμιο, να ενώνεσαι για λίγο με τη ροή του κόσμου, την εφήμερη και αμφίσημη, ξέροντας, με το σώμα πια, ότι δεν είσαι άλλος, ξέχωρος, από αυτήν;
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Κι αν τα σκυλιά αναλάμβαναν δράση; Καταιγιστική πλοκή και ευαίσθητη ματιά
Το ανσάμπλ της Κομεντί Φρανσέζ επιστρέφει στην Επίδαυρο με το νέο έργο του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ της Αβινιόν. Ποια είναι, λοιπόν, αυτή η Εκάβη που δεν είναι η Εκάβη;
Και ακόμα: «Τα σκυλιά» και «Ετυμολογίες» στο Φεστιβάλ Αθηνών, «Θεόφιλος sold» από την Όλια Λαζαρίδου και το πολυταξιδεμένο «Lemon»
Το Θεσσαλικό Θέατρο εμπιστεύεται τα ηνία του θεσμού στο νέο αίμα του ελληνικού θεάτρου
Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος παρουσιάζει την αριστοφανική κωμωδία σε σκηνοθεσία - απόδοση του Γιάννη Κακλέα
Είδαμε τη «Μήδεια» του Σάιμον Στόουν στο θέατρο Παλλάς, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου
Εντυπώσεις από την παράσταση σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη, με τους Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο Γιώργο Χρυσοστόμου και άλλους εξαιρετικούς ηθοποιούς
Οι μοναδικές λυρικές βραδιές και το ντοκιμαντέρ που θα προβληθεί
Μιλήσαμε για τον ρόλο του ως Αργκάν στην περιοδεία της παράστασης «Ο κατά φαντασίαν ασθενής», το θέατρο και τη δύσκολη απόφαση που έχει πάρει μέχρι τώρα στην καριέρα του
Σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα και με τον Μάνο Βακούση στον πρωταγωνιστικό ρόλο, το ΚΘΒΕ «κατηφορίζει» στην Επίδαυρο
Μισός αιώνας (και βάλε) Σταμάτης Φασουλής και ό,τι συμβαίνει στην επιθεώρηση θα έχει πάντα το στίγμα του
Ο μεγάλος σκηνοθέτης μάς μιλά για την Ορέστεια που παρουσιάζει στην Επίδαυρο
Ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά μιλάει για τη νέα του παράσταση-πλατφόρμα
Και ακόμα: «Μήδεια» στο Παλλάς, «Ηρακλής μαινόμενος» στο Κηποθέατρο Παπάγου, Yamammoto Noh Theatre στο Σχολείον της Αθήνας, 3 δουλειές της bijoux de kant
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής Γιώργος Κουμεντάκης παρουσίασε το νέο, φιλόδοξο, πολυσυλλεκτικό και ευρείας απεύθυνσης πρόγραμμα
Καθώς η «Amalia Melancholia» έρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, η συγγραφέας του βιβλίου «Ο κήπος της Αμαλίας» (εκδόσεις Πατάκη) γράφει για τη «βασίλισσα των φοινίκων»
Τι κάνουν ο βραβευμένος σεναριογράφος και η καταξιωμένη ηθοποιός στο Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής; Τους ζητήσαμε να αποκωδικοποιήσουν τις «Ετυμολογίες», αυτή τη διαφορετική παράσταση-«ημερίδα»
Ένας τετράποδος ντετέκτιβ αναλαμβάνει να εξιχνιάσει τη δολοφονία ενός άλλου σκύλου. Η βία και η μη απόδοση δικαιοσύνης βρίσκονται στο επίκεντρο της νέας παράστασης του γνωστού σκηνοθέτη
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.