Βασίλισσα Αμαλία

Σ’ ένα διάλειμμα της πρόβας μου συνάντησα στις τουαλέτες ένα κοριτσάκι 7-8 χρονών. Ήμουν ντυμένη με το κοστούμι του ρόλου μου και η μικρή με γράπωσε με το βλέμμα της. Τη χαιρέτησα...

-Τι ρόλο παίζεις; μου λέει.

-Παίζω τη βασίλισσα.

-Τι βασίλισσα είναι; Καλή ή κακή;

- Ό,τι της καπνίσει...

-Τι βασίλειο έχεις;

- Ένα τσίρκο.

- Έχεις υπηκόους;

- Έχω.

-Σ’ αγαπάνε;

-Με λατρεύουν.

-Ανθρώπους;

-Ανθρώπους και ζώα.

-Άγρια ζώα;

-Άγρια. Τίγρεις, λιοντάρια, πάνθηρες...

-Και δεν φοβάσαι;

- Όχι. Είμαι το πιο άγριο ζώο απ’ όλα.

-Και τι τους κάνεις;

-Τους ταΐζω.

-Άρα είσαι καλή.

-Ναι, αλλά το φαΐ μου τους σκοτώνει.

-Γιατί το τρώνε τότε;

-Τους αρέσει.

-Γιατί τους αρέσει αφού τους σκοτώνει;

-Γιατί είναι το φαΐ μου.

-Είναι άγριοι;

-Άγριοι.

-Και πεθαίνουν επειδή το τρώνε;

-Επειδή πονάνε.

-Γιατί πονάνε;

-Γιατί είναι άγριοι.

-Και μετά;

-Μετά δεν υπάρχουν πια.

Τελειώνουν.

-Οι άνθρωποι;

-Ναι, το ανθρώπινο είδος.

Τελειώνει.

-Και τι υπάρχει;

-Κάτι καινούργιο γεννιέται.

-Ποιος το γεννάει;

-Το κεφάλι τους.

-Γιατί;

-Γιατί αυτό πονάει πιο πολύ απ’ όλα.

-Γιατί;

-Γιατί έχει θυμώσει.

-Γιατί;

-Γιατί το γέμισαν με αηδίες.

-Γιατί;

Μόνο μέσα από τη φαντασία ενός παιδιού που μπορεί να κοιτάζει το μυστήριο του κόσμου κατάματα και να φαντάζεται έκθαμβο, πλημμυρισμένο από λαχτάρα, απορία και σοβαρότητα, μπορεί να φανερωθεί ο πυρήνας αυτού του έργου. Ένας πυρήνας εξαιρετικά σκοτεινός, άγριος και απόκοσμος, όπου ο άνθρωπος φωτισμένος με τον προβολέα του τσίρκου εμφανίζεται τραγικά γελοίος και απογυμνωμένος. Μια παραβολή πάνω στο τέλος του ανθρώπινου είδους, γεμάτη από εφιαλτικά γέλια. Τα γέλια του πόνου.

Info:  6&7/7, 21.00, Φεστιβάλ Αθηνών, Πειραιώς 260, 210 3272000

Σκηνικός Χώρος - Σκηνοθεσία: Θάνος Παπακωνσταντίνου

Παίζουν (επίσης): Αλεξία Καλτσίκη, Αντώνης Μυριαγκός, Θάνος Παπακωνσταντίνου κ.ά.