ΗΠΑΡ: Η παράσταση μουσικού θεάτρου του Ευθύμη Φιλίππου στη GNO TV

Η τελευταία συζήτηση ανάμεσα στα εσωτερικά όργανα δυο τραγικών εραστών. Αυτό είναι το θέμα που παρουσιάζει η παράσταση μουσικού θεάτρου ΗΠΑΡ και έχουμε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε στη διαδικτυακή τηλεόραση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής - GNO TV από τις 9 Απριλίου έως τις 31 Δεκεμβρίου 2021.

Πρόκειται για μια διεθνή συμπαραγωγή της Εναλλακτικής Σκηνής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με το διακεκριμένο σύνολο σύγχρονης μουσικής Ictus από το Βέλγιο. Μια παράδοξη ερωτική ιστορία, σε λιμπρέτο του συγγραφέα και βραβευμένου σεναριογράφου Ευθύμη Φιλίππου («Κυνόδοντας», «Άλπεις», «Ο θάνατος του ιερού ελαφιού», «Ο αστακός» κ.α.) και σε σκηνοθεσία της ηθοποιού Αγγελικής Παπούλια («Το θαύμα της θάλασσας των Σαργασσών», «Άλπεις», «Κυνόδοντας») και του ηθοποιού, σκηνοθέτη και σκηνογράφου Χρήστου Πασσαλή, με τη συμμετοχή μιας διεθνούς ομάδας καλλιτεχνών.  

Σύνοψη της μουσικής παράστασης ΗΠΑΡ
Το βροχερό και ζεστό βράδυ της 7ης Ιουλίου του 1994, μια γυναίκα 44 ετών είχε ένα τραγικό ατύχημα. Το δίκυκλο στο οποίο επέβαινε έχασε την πορεία του και η γυναίκα τραυματίστηκε σοβαρά καθώς πέφτοντας στο οδόστρωμα ένα αιχμηρό αντικείμενο διαπέρασε το συκώτι της. Μεταφέρθηκε άμεσα στο νοσοκομείο σε κώμα. Όσες μέρες παρέμεινε εκεί, ήταν συνεχώς δίπλα της ο άντρας που αγάπησε όσο τίποτε άλλο στη ζωή της. Ένας άντρας 62 ετών, υγιής και εύσωμος. Κάθε βράδυ αυτός ο άντρας ξάπλωνε δίπλα της στο κρεβάτι του νοσοκομείου και κοιμόταν μαζί της. Αυτές τις λίγες ώρες, μέχρι να ξημερώσει, έμοιαζαν σαν να ήταν και οι δυο σε κώμα ή σαν να κοιμούνταν απλώς και οι δυο. Οι νυχτερινές νοσοκόμες δεν τον ξυπνούσαν, μόνο τον σκέπαζαν αν τύχαινε κάποιο πόδι του να βγει έξω από την άσπρη νοσοκομειακή κουβέρτα.

Αυτή είναι η τελευταία συζήτηση ανάμεσα στα όργανα και στα μέλη των σωμάτων του άντρα και της γυναίκας, όπως καταγράφηκε στα ιατρικά μηχανήματα λίγο πριν αυτή πεθάνει στις 18 Ιουλίου του 1994 από ανακοπή καρδιάς. Η απομαγνητοφώνηση της συζήτησης έγινε από τον Ευθύμη Φιλίππου. Τα εσωτερικά όργανα των δυο τραγικών εραστών ερμηνεύονται από τους μουσικούς, περφόρμερ και μέλη του συνόλου Ictus Τομ Πάουελς και Μίχαελ Σμιντ, τη μουσικό και sound artist Ανχέλικα Καστεγιό, τον visual artist Ντήντερικ Πέετερς και τους Αγγελική Παπούλια και Χρήστο Πασσαλή.

Ο εσωτερικός κόσμος του έργου ΗΠΑΡ είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας όλων των μελών του σχήματος και των διαφορετικών καλλιτεχνικών πεδίων από τα οποία προέρχονται. Υποβλητική, σκοτεινή και συναρπαστική, η παράσταση δίνει στον θεατή την αίσθηση ότι εισχωρεί στον πυρήνα δύο ανθρώπων. Και το φαντασιακό σύμπαν του έργου εμπλουτίζεται από δυνατές δόσεις σουρεαλιστικού χιούμορ.

«Τα εσωτερικά όργανα στο κείμενο ως ρόλοι παραμένουν μέρος του και πάσχουν από αυτό. Μάλιστα γίνονται και πολύ μικροπρεπή, ένα επίσης πολύ ενδιαφέρον και ελαφρύ στοιχείο, όπως οι μικροπολιτικές μεταξύ τους πολύ αστείες κι αυτές. Γενικότερα υπάρχει ένα παιχνίδι εξουσίας πολύ αστείο. Τα όργανα αυτά όμως χάσκουν, γιατί με τον θάνατο της γυναίκας θα πεθάνουν. Τα τρία από τα έξι όργανα του έργου θα αντιμετωπίσουν τον θάνατο. Αυτό που θέλουμε να πετύχουμε μέσω της μουσικής είναι να μπούμε μέσα στο ανθρώπινο σώμα. Να βρεθούμε μέσα σε έναν εσωτερικό χώρο με ελάχιστο φως, όπως αν μπορούσαμε να μπούμε στο δικό μας σώμα. Γιατί όλα τα όργανά μας παράγουν συχνότητες και μουσικές», σημειώνει ο Χρήστος Πασσαλής.

Οι παραστάσεις του έργου ΗΠΑΡ που ήταν προγραμματισμένες για τον Ιούλιο του 2020, ανεστάλησαν λόγω της πανδημίας. Αυτό που ξεκίνησε ως παράσταση μουσικού θεάτρου ολοκληρώθηκε ως πειραματική ταινία για την GNO TV, τη νέα διαδικτυακή τηλεόραση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Το ΗΠΑΡ βιντεοσκοπήθηκε στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ στις 4 και 5 Δεκεμβρίου 2020 από τον σκηνοθέτη και συνθέτη The Boy, κατά κόσμον Αλέξανδρο Βούλγαρη, προσφέροντας μια κινηματογραφική εμπειρία. «Το ΗΠΑΡ περιγράφει τη λειτουργία του σώματος, μιας μηχανής. Αυτό που συζητήσαμε με την Αγγελική Παπούλια, τον Χρήστο Πασσαλή και τον Ευθύμη Φιλίππου είναι ότι το ΗΠΑΡ δεν είναι μια θεατρική παράσταση εφόσον δεν παίζεται σε μια σκηνή για θεατές. Είναι κάτι άλλο και η κινηματογράφηση είναι μέρος του και όχι απλά μια καταγραφή του τι συμβαίνει επί σκηνής. Το βλέμμα μας δεν έχει σαν βάση τη θέση του θεατή στην πλατεία, οι κάμερες μπαίνουν μέσα στο σκηνικό, κολλάνε στα πρόσωπα των ηθοποιών, η εικόνα γίνεται κομμάτι της μηχανής», υπογραμμίζει ο Αλέξανδρος Βούλγαρης.

Για περισσότερες πληροφορίες δείτε στο City Guide της Athens Voice.