- CITY GUIDE
- PODCAST
-
31°
![70894-142819.jpg 70894-142819.jpg](/images/1074x600/3/jpg/sites/default/files/article/2014/06/19/70894-142819.jpg)
Η Δυτική Αποβάθρα γράφεται στις αρχές της δεκαετίας του '80 όταν ήδη το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης αποτελεί το κυρίαρχο μοντέλο κοινωνικής συμβίωσης στις Αμερικανικές μεγαλουπόλεις και κυρίως στη Νέα Υόρκη, όπου ζει ο Μπερνάρ-Μαρί Κολτές. Οι πρώην αποικιοκρατικές χώρες δρέπουν τώρα τα αποτελέσματα της αποικιοκρατικής πολιτικής τους: αθρόα εισβολή μεταναστών, οι οποίοι αδυνατούν να επιβιώσουν στη χώρα καταγωγής τους είτε εξαιτίας της εξάντλησης των φυσικών πόρων της από τους δυτικούς «καταπατητές» είτε εξαιτίας εμφύλιων πολέμων που «σπέρνονται» ανά την υφήλιο για γεωπολιτικούς αλλά πρωτίστως, οικονομικούς λόγους. Ο Κολτές μελετώντας, αλλά και θητεύοντας στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα για τέσσερα χρόνια, αναπτύσσει κοινωνική συνείδηση και οξύνοια ώστε να αντιλαμβάνεται την ψυχολογία των μεταναστών και την αιτία των «ιδιαίτερων» συμπεριφορών τους καθώς επίσης και την ψυχολογία της αστικής τάξης στη χώρα υποδοχής.
Στη Δυτική Αποβάθρα, ένας επιχειρηματίας καταχράται τα χρήματα κάποιου μοναστηριού. Αποφασισμένος να αυτοκτονήσει κατευθύνεται με την πανάκριβη Τζαγκουάρ του, που οδηγεί η βοηθός του, προς μια εγκαταλελειμμένη αποβάθρα. Περιπλανώμενοι στις σκοτεινές και σιωπηλές διαδρομές κάτω από τα υπόστεγα, δίπλα στο ποτάμι, συναντούν φιγούρες αποσαθρωμένες από το ασήκωτο βάρος της ζωής τους, όλοι μετανάστες, απόκληροι μιας κοινωνίας που αδιαφορεί για τις συνέπειες των πρακτικών των «ανεπτυγμένων» χωρών. Διακινητές ναρκωτικών, νέοι αποξενωμένοι και κενοί από κάθε συναίσθημα, με μοναδική επιθυμία να δια-φύγουν από τον κοινωνικό αποκλεισμό. Οι ανθρώπινες σχέσεις τους διαρρηγμένες ενώ η επαφή και η επικοινωνία επικεντρώνονται αποκλειστικά στο συνεχές αλισβερίσι, στην αέναη ανταλλαγή αντικειμένων – μπουφάν, παπούτσι, κλειδιά, ντιστριμπιτέρ, λεφτά, όπλο κτλ. Όλοι δανείζουν και δανείζονται κάτι, ώστε το «ενέχυρο» να λειτουργεί ως ένας φαύλος κύκλος συνενοχής και διασφάλισης, μαζί με κάποια ιδιάζουσα μορφή αλληλεγγύης η οποία δημιουργεί τον συνδετικό κρίκο σ’ αυτήν την παρακμιακή συμβίωση. Ούτε και η «ευχή» του πατέρα δεν δίνεται εκεί χωρίς αντάλλαγμα!
Η «ανταλλαγή» λειτουργεί, όμως, και στο στρατόπεδο των «πολιτισμένων» αστών, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Η απ-ανθρωποποίηση συντελείται, συνεπώς, σε όλο το φάσμα του κοινωνικού ιστού χωρίς διαφοροποιήσεις στην ταξική διαστρωμάτωση. Εξαιρέσεις υπάρχουν: απ’ την πλευρά των μεταναστών η μικρή έφηβη που πιστεύει στην άδολη, ανιδιοτελή αγάπη κι απ’ την πλευρά των αστών η βοηθός, οι οποίες όσο κι αν έχουν αλλοτριωθεί από τις συνθήκες διαβίωσής τους διασώζουν ψήγματα ανθρωπινότητας.
Στη Δυτική Αποβάθρα κόσμοι παράλληλοι έρχονται αντιμέτωποι. Η κυρίαρχη αστική τάξη και το λούμπεν προλεταριάτο. Παρότι ο ένας γνωρίζει την ύπαρξη του άλλου, ωστόσο στο αστικό τοπίο δεν συναντιούνται ποτέ, καθώς τα όρια του καθενός είναι σαφώς διαχωρισμένα εκατέρωθεν. Όμως, και μέσα στο λούμπεν προλεταριάτο υπάρχουν διαχωρισμοί: ο μαύρος Αφρικανός μετανάστης είναι υποδεέστερος των άλλων μεταναστών, οι οποίοι τον εκμεταλλεύονται και τον χειραγωγούν με αντίτιμο την αποδοχή του. Ο σιωπηλός αυτός κοινωνικός «μάρτυρας», η τελευταία βαθμίδα της κλίμακας, ο αποδιοπομπαίος τράγος ενός σάπιου συστήματος, έχει τον τελευταίο λόγο στο θεατρικό έργο. Προφητικό άραγε;
Η σκηνοθεσία (Ludovic Lagarde) επικεντρώνεται στους υπόκωφους ήχους, τις φωτο-σκιάσεις, τις αδιόρατες κόγχες κι εσοχές, εκεί απ’ όπου σώματα αναδύονται αναπάντεχα, καιροφυλαχτούν και σέρνονται. Μινιμαλιστική η προσέγγιση εν μέσω του επιβλητικού σκηνικού (Antoine Vasser) και του ρέοντος λόγου (Β. Παπαβασιλείου). Ενορχηστρωμένη παράσταση, που υπερνικά επιδέξια τον σκόπελο των πολλαπλών σκηνών. Ερμηνευτική λιτότητα χαρακτηρίζει και τους ηθοποιούς. Άμεσος, φυσικός και κινησιολογικά μετρημένος ο Δ. Λάλος (Σαρλ). Εκφραστική, αν και κυριολεκτικά «ασφυκτικά» περιορισμένη στο κοστούμι της η Μ. Ναυπλιώτου (Μονίκ). Ο Γ. Νιάρρος (Φακ) και η Αναστασία-Ραφαέλα Κονίδη (Κλαιρ) έμπλεοι νεανικότητας και σφρίγους. Ο Ν. Χατζόπουλος (Κοχ) εμφανίζει μεταπτώσεις ανάμεσα σε στιγμές έξοχης αυθορμησίας και τεχνικής υπόκρισης. Ο Γ. Κοτανίδης (Ροντόλφ) αντεπεξέρχεται επαρκώς. Η Θ. Μπαζάκα (Σεσίλ) στερεί τον ρόλο της από την λαϊκότητά του ενώ καταφεύγει σε ηχητικούς μελοδραματισμούς αταίριαστους.
Ένα εξαιρετικό θεατρικό έργο που μιλά για τις δυστοπίες των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών αλλά και για την απώλεια κάθε αξίας από τη ζωή του ατόμου, το οποίο προσπαθεί ψευδαισθητικά, μέσω μιας ατέρμονης φλυαρίας άνευ πράξης να «επιτύχει» και να διαφύγει προς την «αντίπερα» της αποβάθρας όχθη.
Η παράσταση θα επαναληφθεί τη σεζόν ’14-‘15
ΠΡΟΣΦΑΤΑ
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
![](/images/w400/3/jpg/files/2024-02-02/final-voice-choice4.jpg)
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μιλήσαμε με την Αμερικανίδα σούπερ σταρ της όπερας λίγο πριν έρθει στο Ηρώδειο για την Τραβιάτα της ΕΛΣ, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου.
Δείτε τις πρώτες φωτογραφίες από τις πρόβες. Μια κωμωδία της Sarah Ruhl για τη σεξουαλικότητα, την αγάπη και τον ηλεκτρισμό
Όσα πρέπει να ξέρετε για τη διανομή των δωρεάν εισιτηρίων, τη μέρα και την ώρα
Κι αν τα σκυλιά αναλάμβαναν δράση; Καταιγιστική πλοκή και ευαίσθητη ματιά
Το ανσάμπλ της Κομεντί Φρανσέζ επιστρέφει στην Επίδαυρο με το νέο έργο του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ της Αβινιόν. Ποια είναι, λοιπόν, αυτή η Εκάβη που δεν είναι η Εκάβη;
Και ακόμα: «Τα σκυλιά» και «Ετυμολογίες» στο Φεστιβάλ Αθηνών, «Θεόφιλος sold» από την Όλια Λαζαρίδου και το πολυταξιδεμένο «Lemon»
Το Θεσσαλικό Θέατρο εμπιστεύεται τα ηνία του θεσμού στο νέο αίμα του ελληνικού θεάτρου
Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος παρουσιάζει την αριστοφανική κωμωδία σε σκηνοθεσία - απόδοση του Γιάννη Κακλέα
Είδαμε τη «Μήδεια» του Σάιμον Στόουν στο θέατρο Παλλάς, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου
Εντυπώσεις από την παράσταση σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη, με τους Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο Γιώργο Χρυσοστόμου και άλλους εξαιρετικούς ηθοποιούς
Οι μοναδικές λυρικές βραδιές και το ντοκιμαντέρ που θα προβληθεί
Μιλήσαμε για τον ρόλο του ως Αργκάν στην περιοδεία της παράστασης «Ο κατά φαντασίαν ασθενής», το θέατρο και τη δύσκολη απόφαση που έχει πάρει μέχρι τώρα στην καριέρα του
Σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα και με τον Μάνο Βακούση στον πρωταγωνιστικό ρόλο, το ΚΘΒΕ «κατηφορίζει» στην Επίδαυρο
Μισός αιώνας (και βάλε) Σταμάτης Φασουλής και ό,τι συμβαίνει στην επιθεώρηση θα έχει πάντα το στίγμα του
Ο μεγάλος σκηνοθέτης μάς μιλά για την Ορέστεια που παρουσιάζει στην Επίδαυρο
Ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά μιλάει για τη νέα του παράσταση-πλατφόρμα
Και ακόμα: «Μήδεια» στο Παλλάς, «Ηρακλής μαινόμενος» στο Κηποθέατρο Παπάγου, Yamammoto Noh Theatre στο Σχολείον της Αθήνας, 3 δουλειές της bijoux de kant
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής Γιώργος Κουμεντάκης παρουσίασε το νέο, φιλόδοξο, πολυσυλλεκτικό και ευρείας απεύθυνσης πρόγραμμα
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.