- CITY GUIDE
- PODCAST
-
28°
![53155-117261.jpg 53155-117261.jpg](/images/120x120/3/jpg/sites/default/files/contributor/53155-117261.jpg)
![70233-141563.jpg 70233-141563.jpg](/images/1074x600/3/jpg/sites/default/files/article/2014/06/12/70233-141563.jpg)
Η χτεσινοβραδινή πρεμιέρα του Ντον Τζοβάνι από την Εθνική Λυρική Σκηνή τα είχε όλα! Ανατρεπτική σκηνοθεσία, άριστες ερμηνείες, πτώση του μαέστρου από το πόντιουμ, επευφημίες και πρωτοφανούς έντασης γιουχαΐσματα!
Όχι, δεν μετακόμισαν στο πάνω διάζωμα του Ηρωδείου οι λοτζινίστι της Σκάλας του Μιλάνου. Οι αντιδράσεις όμως που ξαφνικά ξέσπασαν στο ρωμαϊκό θέατρο χτες βράδυ, λίγο πριν ολοκληρωθεί η τετράωρης σχεδόν διάρκειας παράσταση της δημοφιλούς όπερας του Μότσαρτ, σίγουρα θύμιζαν πολύ το φανατικό κοινό της γαλαρίας που χρόνια τώρα, εξουσιάζει το Teatro a la Scala, αποθεώνοντας ή, το συνηθέστερο, γιουχάροντας τραγουδιστές, σκηνοθέτες και μαέστρους. Στην περίπτωσή μας, το «θύμα» ήταν ο Γιάννης Χουβαρδάς με τη μη αναμενόμενη ανατροπή που μας επιφύλαξε για το φινάλε της, ούτως ή άλλως, ανατρεπτικά σκηνοθετημένης παράστασης.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: Η ιστορία του έκλυτου Ντον Τζοβάνι μεταφέρεται χρονικά και τοπικά –ευφυώς κατά τη γνώμη μου– από το σκηνοθέτη στο κοντινό μας παρελθόν (δεκαετία του ’80;) και σε μια κεντροευρωπαϊκή χώρα (ίσως και του ανατολικού μπλοκ). Μπαίνοντας στο Ηρώδειο, το πρώτο που παρατηρείς είναι ότι η σκηνή είναι σχεδόν άδεια. Τη σκεπάζει μόνο ένα φθαρμένο καλντερίμι, μια καντίνα δρόμου είναι στημένη στα αριστερά και οι καμάρες της ορχήστρας κλείνουν με λαμαρίνες – θυμίζουν πόρτες από εγκαταλειμμένες αποθήκες (η Εύα Μανιδάκη έφτιαξε τα σκηνικά). Σ’ αυτήν την έρημη, παγωμένη πλατεία τρεις-τέσσερις άστεγοι περιφέρονται ρακένδυτοι (έξοχα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη), παραπατούν μεθυσμένοι, κουρνιάζουν στις εσοχές των αψίδων για να ζεσταθούν. Ο ρόλος τους, όπως θα αποδειχθεί στη συνέχεια, δεν είναι καθόλου «διακοσμητικός».
Με τις πρώτες νότες της εισαγωγής η φωτεινή επιγραφή της καντίνας ανάβει. Είναι η καντίνα-μπαρ του Il Commendatore, του Διοικητή. Στο εσωτερικό αυτού του στενάχωρου παραπήγματος θα εκτυλιχθούν μερικές από τις σημαντικότερες δραματουργικά σκηνές του έργου: η απόπειρα βιασμού της Ντόνα Άννα, κόρης του Διοικητή, από το γόη Ντον Τζοβάνι, η αποπλάνηση της ευκολόπιστης Τσερλίνα, αλλά και το δραματικό φινάλε με την υπερκόσμια τιμωρία του (αντι)ήρωα. Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας, απογυμνωμένοι από αισθήματα, κινούνται και πράττουν με οδηγό τη βία, την εκδίκηση, το συμφέρον. Ο Ντον Τζοβάνι γοητεύει με ψέματα και πονηριά τις γυναίκες, αλλά δεν ερωτεύεται, παρά μετρά κατακτήσεις μέσα από μια αλυσίδα βίαιων πράξεων απέναντί τους. Η Ντόνα Άννα ορκίζεται εκδίκηση για το φόνο του πατέρα της από το χέρι του Ντον Τζοβάνι, χωρίς ωστόσο να κρύβει την έλξη που της ασκεί ο επίδοξος βιαστής της. Η Ντόνα Ελβίρα τον διεκδικεί εγωιστικά γιατί δεν του συγχωρεί το ότι την εγκατέλειψε. Η νιόπαντρη Τσερλίνα υποκύπτει στα θέλγητρα του ασυνείδητου ιππότη χωρίς σοβαρές αναστολές. Ο Λεπορέλο ασκεί κριτική, από απόσταση ασφαλείας, για τις ακολασίες του αφέντη του, αλλά υπηρετεί με συνέπεια τα σχέδιά του, επιθυμώντας κατά βάθος να γίνει ο ίδιος ένας Ντον Τζοβάνι. Στην παγωμένη πλατεία, οι μόνοι που μοιάζει να έχουν καρδιά είναι οι κλοσάρ που παρακολουθούν ενεργά τα δρώμενα –ένας ιδιότυπος βουβός χορός αρχαίας τραγωδίας–, διασκεδάζουν, συμπάσχουν και κινούνται δίπλα στους πρωταγωνιστές σαν να είναι το συναισθηματικό alter ego τους.
Η βία που διατρέχει όλη την παράσταση κορυφώνεται στο δείπνο της δεύτερης και τελευταίας πράξης, όταν η ακόρεστη δίψα του Ντον Τζοβάνι για απολαύσεις «μεταφράζεται» από τον Χουβαρδά σε βαμπιρικό όργιο… Μια αιματοβαμμένη, γκροτέσκα εικόνα που σόκαρε και, κατά τη γνώμη μου, ήταν το φυτίλι που οδήγησε λίγο αργότερα στην έκρηξη και τις αποδοκιμασίες. Όταν πια, μετά τον τρόμο που έχει σκορπίσει η εμφάνιση του δολοφονημένου Διοικητή και η θεία εκδίκηση με την κατάβαση του Ντον Τζοβάνι στα τάρταρα, οι πρωταγωνιστές, στο φωτεινό και χαρούμενο σεξτέτο του φινάλε, τραγουδούν λυτρωμένοι… χορεύοντας σέικ, οι φωνές τους χάθηκαν μέσα σε ένα πρωτοφανές γιουχάισμα!
Ακόμα όμως κι έτσι, οι έξοχες, σχεδόν στο σύνολό τους, ερμηνείες επιβραβεύτηκαν με το ενθουσιώδες χειροκρότημα όλως ανεξαιρέτως. Ο Ντον Τζοβάνι του Φράνκο Πομπόνι ξεχώρισε τόσο φωνητικά όσο και υποκριτικά. Η Μυρτώ Παπαθανασίου, μία από τις ομορφότερες Ντόνα Άννα που έχω ακούσει ποτέ – μακάρι να την ακούγαμε πιο συχνά και στην Ελλάδα. Ο Χριστόφορος Σταμπόγλης ένας απολαυστικός Λεπορέλο. Η Τσέλια Κοστέα ως Ελβίρα απέδειξε για μια ακόμα φορά ότι είναι κεφάλαιο για τη Λυρική. Αλλά και η Τσερλίνα της Μαρίας Μητσοπούλου είχε όλη τη δροσιά και την τσαχπινιά που απαιτεί ο ρόλος. Πολύ καλός ο Πέτρος Μαγουλάς στο ρόλο του Μαζέττο και όπως πάντα ο Δημήτρης Καβράκος στο μικρό αλλά απαιτητικό ρόλο του Διοικητή. Αντίθετα, ο Ντον Οτάβιο του Αντώνη Κορωναίου είχε κατά τη γνώμη μου αρκετές φωνητικές αδυναμίες. Η Ορχήστρα της Λυρικής, υπό τη διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού. ο οποίος είχε την ατυχία χτες να πέσει από το πόντιουμ… ναι, συνέβη κι αυτό!, αν και όχι στην πιο λαμπερή της μέρα, απέδωσε σωστά τη μελωδική γραμμή του Μότσαρτ αλλά και τις στιγμές που η δράση επί σκηνής οδηγεί τα έγχορδα και τα πνευστά σε κρεσέντο.
Συμπέρασμα: Ο Ντον Τζοβάνι χαρακτηρίζεται ως drama giocoso (παιγνιώδες δράμα) και διαθέτει πολλά κωμικά στοιχεία, δεν παύει να είναι ένα σκληρό, βίαιο έργο. Προσωπικά λοιπόν θεωρώ ότι ο Γιάννης Χουβαρδάς επιλέγοντας να φωτίσει αποκλειστικά τη σκοτεινή πλευρά του μεγαλοφυούς αυτού έργου, ρίσκαρε πολλά, αλλά εντέλει κέρδισε το στοίχημα. Έστησε μια αφαιρετική στο μεγαλύτερο μέρος της, διαφορετική παράσταση, αιρετική ίσως; καθόλου όμως ακαδημαϊκή και αραχνιασμένη. Οι ενστάσεις για το τελικό αποτέλεσμα, ακόμα και τα γιουχαΐσματα, είναι θεμιτά. Κάθε τι που ξεφεύγει από την πεπατημένη ξαφνιάζει, ενοχλεί, ξενίζει. Στη χτεσινοβραδινή παράσταση το κοινό διχάστηκε. Αν μη τι άλλο όμως φάνηκε ότι οι λάτρεις της όπερας είναι ένα ζωηρό κοινό που είτε χειροκροτεί είτε γιουχάρει, το κάνει πάντα με πάθος !
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
![](/images/w400/3/jpg/files/2024-02-02/final-voice-choice4.jpg)
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής Γιώργος Κουμεντάκης παρουσίασε το νέο, φιλόδοξο, πολυσυλλεκτικό και ευρείας απεύθυνσης πρόγραμμα
Καθώς η «Amalia Melancholia» έρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, η συγγραφέας του βιβλίου «Ο κήπος της Αμαλίας» (εκδόσεις Πατάκη) γράφει για τη «βασίλισσα των φοινίκων»
Τι κάνουν ο βραβευμένος σεναριογράφος και η καταξιωμένη ηθοποιός στο Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής; Τους ζητήσαμε να αποκωδικοποιήσουν τις «Ετυμολογίες», αυτή τη διαφορετική παράσταση-«ημερίδα»
Ένας τετράποδος ντετέκτιβ αναλαμβάνει να εξιχνιάσει τη δολοφονία ενός άλλου σκύλου. Η βία και η μη απόδοση δικαιοσύνης βρίσκονται στο επίκεντρο της νέας παράστασης του γνωστού σκηνοθέτη
Η «ψυχή» του studio αρχαίου δράματος γράφει για το Διεθνές Εργαστήριο Αρχαίου Δράματος του Εθνικού Θεάτρου
Οι εκδηλώσεις της πρώτης εβδομάδας του θεσμού
Μιλήσαμε με τους βραβευμένους συγγραφείς Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη και Βίβιαν Στεργίου για τις ηρωίδες που εμπνεύστηκαν από την «Εκάβη» και την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη
Η διακεκριμένη σκηνοθέτις μάς συστήνει τη νέα, υπαρξιακή και ιδιαίτερη για την ίδια, δουλειά της και μας προσκαλεί σε έναν κόσμο… ανάποδο
Ο ανερχόμενος δημιουργός μιλά για όσα του έχει προσφέρει η διεθνής προβολή και διαδρομή των παραστάσεών του
Και ακόμα:«Μιντάτι» από την Τζένη Αργυρίου, «Ιεροτελεστία της άνοιξης» από τον Ροζέρ Μπερνάτ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου σκηνοθετεί ένα από τα σπουδαιότερα έργα του μεγάλου ποιητή στο αρχαίο θέατρο Επιδαύρου
Μιλήσαμε με τον ηθοποιό Χαλίλ Αλιζάντα και την σκηνοθέτρια Γιολάντα Μαρκοπούλου για τον ρόλο που παίζει η τεχνολογία στον μετασχηματισμό των οικογενειακών δεσμών των προσφύγων και μεταναστών
«Η αγαπημένη του κυρίου Λιν» με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, «50 χρόνια, μια νύχτα» από τον Μάνο Καρατζογιάννη, αφιέρωμα στον Λευτέρη Βογιατζή και άλλες παραστάσεις αυτή την εβδομάδα
Το αντιπολεμικό έργο του Ευριπίδη στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από τη ματιά του διακεκριμένου Ρώσου σκηνοθέτη Τιμοφέι Κουλιάμπιν
Μαζί με τη 15χρονη κόρη της στην τελετή απονομής η Αμερικανίδα ηθοποιός
«Τραβιάτα», «Κάρμεν» και «Σαρλότ» από την ΕΛΣ, «Τι οφείλουμε στη Δημοκρατία» από το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και το Φεστιβάλ Αθηνών, οι «Κουταλιανοί» στο Μέγαρο κ.ά.
Συνεργάστηκε επί σειρά ετών με το ΚΘΒΕ - Το αντίο των συναδέλφων του
Οι πρώτες αποκλειστικές φωτογραφίες της παράστασης
Οι παραστάσεις των Καρολίν Γκιγελά Ενγκιγέν, Ράμπι Μρουέ, Άννε Τερέζα Ντε Κέιρσμακερ, Forced Entertainment, Σουζάνε Κένεντι, Σάιμον Στόουν , Κόρνελ Μούντρουτσο κ.ά.
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.