Θεατρο - Οπερα

Ανακαλύπτοντας τους αστερισμούς

Η «Αρκαδία» του Κωνσταντίνου Ρήγου

Η «Αρκαδία» έχει γίνει «talk of the town» και γιατί ο χορογράφος επιστρέφει μετά από 8 χρόνια στο Φεστιβάλ Αθηνών. Ο ίδιος μάς ξεναγεί στο σκοτεινό τόπο της παράστασής του.

«Τι συμβαίνει μετά από μια οικολογική καταστροφή; Οι πυρκαγιές που κατέστρεψαν την Αρκαδία με οδήγησαν στο να θελήσω ν’ απαντήσω σ’ αυτή τη ερώτηση. Όχι όμως μόνο σε ό,τι αφορά το τοπίο – η «ρεαλιστική» απεικόνιση. Με αφορά μια μεταφορική/μεταφυσική προσέγγιση: η καταστροφή της φιλοσοφίας του Αρκαδισμού. Το ιδεατό τοπίο της Αρκαδίας υπάρχει όταν κατορθώσεις να βρεις το φως μέσα σου, όταν μπορέσεις να ισορροπήσεις – κάτι σχεδόν αδύνατο σήμερα, εξαιτίας όσων ζούμε.

Μετά την πυρκαγιά, λοιπόν, στο τοπίο (πλανήτη;) Αρκαδία, έντεκα ταξιδιώτες του χρόνου έρχονται τελείως γυμνοί με σκοπό να οργανώσουν τη ζωή από την αρχή, να βρουν νερό, στέγη, φαγητό, να ξαναερωτευθούν, να δημιουργήσουν έναν κόσμο, όπου θα ζήσουν ευτυχισμένοι. Εκεί ζει μόνο ένας ρακοσυλλέκτης. Τον εμπνεύστηκα από έναν αληθινό άνθρωπο. Είναι Τσέχος κι εξαιτίας μιας σπάνιας ασθένειας ζει υποχρεωτικά μέσα στις στάχτες, δεν πλένεται ποτέ.

Εκτός από τους 12 χορευτές επί σκηνής βρίσκονται και 6 μουσικοί – μια μεγάλη παραγωγή, που φυσικά χωρίς το Φεστιβάλ και τη χορηγία της Οινοποιίας Tsantali δύσκολα θα πραγματοποιούνταν.

Πηγή έμπνευσης αποτέλεσε ο πίνακας του Nicolas Pussen “Et in Argadia ego” – ως γνωστόν διαβάζεται με δύο τρόπους. Προσωπικά το διάβασα “Και στην Αρκαδία υπάρχει ο θάνατος”. Το να δημιουργήσω μια τόσο σκοτεινή παράσταση μου ήταν δύσκολο· γιατί αντιμάχεται τη δική μου ανάγκη να βλέπω τα πράγματα πιο ειρωνικά, πιο pop, πιο φωτεινά. Φαίνεται όμως πως κάπου ακούμπησε μέσα μου.

Μια λούπα είναι η ζωή, κι αυτή θέλω να δείξω. Ο άνθρωπος προσπαθεί, δημιουργεί, καταστρέφει και πάλι ξανά από την αρχή. Προσπαθεί να δημιουργήσει την ουτοπία, να κερδίσει το φως, όμως το σκοτάδι πάντα είναι πιο δυνατό και στο τέλος πάντα νικάει...»