Όλες οι παραστάσεις που μας συγκίνησαν αυτήν την χρονιά από τη Στέγη και το Εθνικό Θέατρο μέχρι το Θέατρο Πορεία και το Αμφι-θέατρο Σπύρου Ευαγγελάτου.
Έχουν μείνει μόλις δεκαπέντε ημέρες μέχρι να προστεθεί ένας άσσος στο τέλος της κάθε ημερομηνίας μας. Ο χρόνος για το 2021 μετρά αντίστροφα και μαζί με αυτόν και οι προσδοκίες για το ξημέρωμα ενός έτους λιγότερο δυσβάσταχτου όπως εξελίχθηκε για τους περισσότερους από εμάς τόσο προσωπικά όσο και επαγγελματικά το 2020. Το θέατρο για παράδειγμα, και δικαίως, μπορεί να κατατάξει το 2020 ως τη χειρότερη χρονιά της νεότερης ιστορίας του. Και αυτό όχι μόνο επειδή ο covid-19 και η πανδημία που έφερε μαζί του έριξαν λουκέτο στις ελληνικές θεατρικές σκηνές. Αλλά κυρίως γιατί δεν προλάβαμε να δούμε παραστάσεις που έπρεπε να βρίσκονται εντός της watchlist μας. Παραστάσεις που ξεχώρισαν για τους συντελεστές, τις ερμηνείες, τη σκηνοθεσία, το κείμενό τους. Παραστάσεις όπως οι ακόλουθες που αν σήμερα δεν είχαμε lockdown θα ήταν σίγουρα sold out ενόψει των εορτών. Που συνηθίζαμε να τιμούμε το θέατρο λίγο παραπάνω από το σύνηθες.
«Κομμώτριες/ Μεταπολίτευση» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού «Να πιούμε σε αυτούς που έφυγαν οριστικά αλλά μένουν για πάντα εδώ».
Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός έστησε στο Θέατρο Θησείον μια υπέροχη τρέλα αφιερωμένη σε αυτούς που τρελάθηκαν μήπως και καταφέρουμε να βρούμε εμείς τη λογική. Όσοι είχαμε την τύχη να βρεθούμε στο μεγάλο τραπέζι που στήθηκε στο μικρό θέατρο του Θησείου, λατρέψαμε τον καταπληκτικό Χάρη Φραγκούλη. Χορέψαμε ένα βαλς μαζί του ή με κάποιον από τους υπόλοιπους εξαιρετικούς ηθοποιούς και φύγαμε με μια υπέροχη χαρά για το θέατρο που έχουμε. Πρόλαβε να παιχτεί λίγο πριν τα θέατρα ρίξουν την αυλαία τους στο βωμό της πρώτης καραντίνας.
«Χοιρινό νεφρό για την κατάθλιψη» σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου «Αν φανταστείς ότι μπορεί να περιμένεις κάποιον που μπορεί να μην έρθει, δεν νιώθεις άγχος; - όχι».
Μια όμορφη παράσταση που μιλά για θεατρικούς συγγραφείς τέρατα της παγκόσμιας λογοτεχνίας και τους πιστούς του θαυμαστές που θέλησαν να δοκιμάσουν ένα κομματάκι από το ταλέντο τους. Ή και λίγο παραπάνω. Μια πολύ ωραία παράσταση για αυτούς που περιμένουν και θυσιάζονται ως δευτεραγωνιστές στην ίδια τους την ταινίας. Οι εξαιρετικοί οι Άννα Καλαϊτζίδου και ο περσινός νικητής του βραβείου ΧορνΜιχάλης Συριόπουλος άφησαν τον Βασίλη Μαυρογεωργίου να κάνει ένα μικρό θαύμα στο Μικρό Γκλόρια γνωρίζοντάς μας ένα άγνωστο αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο του Αλεχάνδρο Ρικάνιο που κατάφερε να χωρέσει στις ίδιες σελίδες τον Μπέκετ, τον Τζόις, τον Μίλλερ και τον Γκουστάβ.
«Ξαφνικά, πέρσι το καλοκαίρι» σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου «Χρησιμοποιούμε ο ένας τον άλλον και αυτό το λέμε αγάπη. Μετά, όταν δεν μπορούμε να το κάνουμε πια αυτό, το λέμε μίσος».
Μια εξαιρετικά καλοστημένη παράσταση στο Θέατρο του Νέου Κόσμου από τον Γιώργο Παπαγεωργίου ο οποίος κατακτά αργά και κατά τόπους φαντασμαγορικά το ρόλο του σκηνοθέτη που έχει πολλά πράγματα να πει και να δείξει. Φανταστική Μαίρη Μηνά και πάντοτε υπέροχη Θέμιδα Μπαζάκα κινούνται στο χώρο μιλώντας τις λέξεις ενός κειμένου που σε κάνει να θες να πιεις πολλά ποτά μετά την παράσταση με ένα «Cheers, Τενεσί Ουίλλιαμς» σε κάθε γουλιά.
«Αγάπησέ με» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αγαρτζίδη «Κάθε μέρα κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και καταλαβαίνω ότι είμαι ένα ψέμα».
Ένα αριστούργημα βασισμένο στην ταινία «Σημασία έχει να αγαπάς» του Αντρέι Ζουλάφσκι με αναφορές από το θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου μέχρι τη σχέση του Μπεκετικού Λάκυ από το «Περιμένοντας τον Γκοντό» και του Σαιξπηρικού Ριχάρδου του Τρίτου που έδινε το βασίλειό του, για ένα άλογο. Μια καταπληκτική παράσταση από τους Elephas Tiliensis και τον Δημήτρη Αγαρτζίδη που διέπρεψε στη σκηνή του Bios ως άλλος Ζακ.
«Hotel Éternité» σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού «Η ζωή μας είναι η ιστορία που λέμε στους άλλους».
Ο Γιάννης Καλαβριανός έγραψε ένα έργο γι αυτά που θέλαμε να κρατήσουμε στην αιωνιότητα και σκηνοθέτησε στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου μια παράσταση για ηθοποιούς με ταλέντο. Αργύρης Ξάφης και Γιώργος Γλάστρας κερδίζουν δικαίως το πιο δυνατό χειροκρότημα. Η πλοκή ίσως να μην είναι το δυνατό σημείο αυτού του ξενοδοχείου καθώς δεν γίνεται κάτι φοβερό και τρομερό. Η τελική αναφορά στο γήρας ως άλλος βράχος που τον σέρνει ένας Σίσυφος με φανταστική robe de chambre είναι ο καλύτερος λόγος για να δεις αυτήν την παράσταση. Ακόμη και μέσω του διαδικτύου σε μια online προβολή.
«Άμλετ» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου «Η συνείδηση μας κάνει όλους δειλούς».
Μετά τον καταπληκτικό και πραγματικά αξέχαστό της «Φάουστ» η Κατερίνα Ευαγγελάτου αφήνει στο ελληνικό θέατρο ως παρακαταθήκη και αυτήν την παράσταση που κουβαλά ακριβώς στο όριο τον πατέρα της, Σπύρο Ευαγγελάτο και το Αμφι-θέατρο του. Μέσα σε όλα αυτά μας χαρίζει και έναν Άμλετ είρωνα με χιούμορ, γλύκα, τρέλα και δύναμη όπως τον υποδύθηκε ο Οδυσσέας Παπασπηλίοπουλος. Έναν Άμλετ που αφήνει το κείμενο του Σαίξπηρ να καθίσει ήρεμα στο μυαλό και του δώσει την εντολή να χειροκροτήσει. Δυνατά.
«Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του» σε σκηνοθεσία Γιώργου Καπουτζίδη «Ο άλλος σου στέλνει το πουλί του και εσύ θέλεις να του πεις να πάτε θέατρο; Τι έχεις πάθει και συσχετίζεις το σεξ με το θέατρο;»
Το πρώτο θεατρικό του Γιώργου Καπουτζίδη ήρθε και ήταν ακριβώς όπως το περιμέναμε. Εξαιρετικό. Με γέλιο αλλά και με νόημα. Μια παράσταση που μιλά για τις ανθρώπινες σχέσεις σε πολλά επίπεδα και όχι μόνο σε αυτά που έχουμε αποδεχτεί ότι υπάρχουν.
«Ο Πατέρας» σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη «Κλαρίνο- κ@υλα - επανάσταση».
Ο «Πατέρας» του Βασίλη Μπισμπίκη στο Θέατρο Αποθήκη είναι ο ρεαλισμός των σχέσεων που νομίζουμε πως έχουμε. Είναι η ιστορία όπως μπορεί να εξελιχθεί ένα βράδυ σε οποιοδήποτε σπίτι αν αυτό δεν έχει αφήσει αυτά που του συμβαίνουν να το κατασπαράξουν. Εξαιρετικές ερμηνείες από τον Τάσο Ιορδανίδη και τη Μαρίνα Ασλάνογλου.
Όταν η ποπ κουλτούρα συναντά τα τρολ του μαγευτικού Ευριπίδη Λασκαρίδη σε μια τρελά δυνατή παράσταση τότε σίγουρα μιλάμε για το «Elenit» στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Ένα έργο υπερπαραγωγή με πολύ αναπάντεχο γέλιο από εκείνο που σε κάνουν να ξεφυσάς με ανακούφιση ότι δεν πρέπει όλα να είναι σοβαρά για να σε «αγγίξουν».
«This is Not Romeo and Juliet» σε σκηνοθεσία Αργύρη Πανταζάρα «An ordinary night».
Ο εξαιρετικά ταλαντούχος Αργύρης Πανταζάρας συναντά επί σκηνής την Έλλη Τρίγγου και παρουσιάζουν μαζί μια παράσταση που έγινε sold out από την πρώτη κιόλας μέρα της ανακοίνωσής της για να καταλήξει να παίξει ελάχιστες μέρες στο θέατρο. Και να κάνει δύο τρελά διαδικτυακά sold outs με έναν αριθμό που έφτασε τα 10052 άτομα που συνδέθηκαν με το Θέατρο Πορεία έτσι ώστε να μπορούν να παρακολουθήσουν διαδικτυακά αλλά live τους δύο σύγχρονους ερωτευμένους να μιλούν για την αγάπη.
«Η Κυρία του Μαξίμ» σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου «Μπαμπαμπαμπα, δεν σε έχω και μπαμπά».
Μια γνήσια κωμωδία αλά παλαιά με τον Θανάση Αλευρά να κερδίζει για μια ακόμη φορά το χειροκρότημα του κοινού και τη Γαλήνη Χατζηπασχάλη να μας κάνει να λέμε την ατάκα καθώς αλλάζουμε δωμάτια στο σπίτι (όσοι το είδαμε διαδικτυακά και δεν προλάβαμε τον ένα μήνα που κατάφερε να παίξει στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου). Γέλιο και χαλαρότητα από εκείνες που μας έλειψαν πολύ. Α! Και υπέροχα κουστούμια.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
18°
© Ελίνα Γιουνανλή
