H ηθοποιός Εύα Κοταμανίδου, πρωταγωνίστρια σε πολλές ταινίες του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, πέθανε σε ηλικία 84 ετών
Φτωχότερα από σήμερα το ελληνικό θέατρο και ο κινηματογράφος μετά την απώλεια της σπουδαίας ηθοποιού Εύας Κοταμανίδου, σε ηλικία 84 ετών.
Γεννημένη το 1936 στη Νέα Φιλαδέλφεια η Εύα Κοταμανίδου σπούδασε στο θέατρο τέχνης Κάρολος Κουν και έγινε γνωστή ως η πρωταγωνίστρια του Θεόδωρου Αγγελόπουλου με τις ερμηνείες της στις ταινίες Ο Θίασος, Μεγαλέξαντρος, Τοπίο στην ομίχλη και Το βλέμμα του Οδυσσέα.
Στην καριέρα της έκανε επίσης πολλές εμφανίσεις στην τηλεόραση και το θέατρο, μεταξύ άλλων στις παραστάσεις «Το πανηγύρι» (Θέατρο Τέχνης "Κάρολος Κουν", 1964, «Το τέλος του παιχνιδιού» (Θέατρο Τέχνης "Κάρολος Κουν",1969), «Έστω» (Θεατρική Σκηνή, 1983), «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα» (Λαϊκό Πειραματικός Θέατρο, 1984), «Οκτώ γυναίκες κατηγορούνται» (Θεατρική Επιχείρηση Θάνος Μαρτίνος, 1985), «Το παιχνίδι της τρέλλας και της φρονιμάδας» (ΚΘΒΕ,1986), «Φεγγαρόφωτο» (Καλλιτεχνικός Οργανισμός Φάσμα, 1995), «Παπαγάλος με πορτοκαλί φτερά» (Καλλιτεχνικός Οργανισμός Φάσμα, 1998), «Ο γυάλινος κόσμος» (Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Λάρισας, 1999, «Εφτά λογικές απαντήσεις» (Καλλιτεχνικός Οργανισμός Φάσμα, 2006).
Το 1989 στις εκλογές του Ιουνίου και του Νοεμβρίου εξελέγη βουλευτής με τον Συνασπισμό. Τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2012 ήταν υποψήφια βουλευτής Επικρατείας με την Δημοκρατική Αριστερά.
Την είδηση γνωστοποίησε ο πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, Σπύρος Μπιμπίλας.
Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου εξέδωσε συλλυπητήριο μήνυμα για τον θάνατο της ηθοποιού, όπου και αναφέρει:
Η απώλεια της Εύας Κοταμανίδου βυθίζει σε θλίψη τον καλλιτεχνικό κόσμο. Το ανήσυχο πνεύμα της, το υποκριτικό ταλέντο της, η ευαισθησία και η έμφυτη ευγένειά της την χαρακτήρισαν ως ηθοποιό.
Η Εύα Κοταμανίδου ξεκίνησε από το Θέατρο Τέχνης για να ζήσει μια συναρπαστική περιπέτεια στον ελληνικό κινηματογράφο στις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Το πρόσωπό της είναι το πιο αναγνωρίσιμο γυναικείο πρόσωπο στο μοντέρνο κινηματογραφικό σύμπαν του Θόδωρου Αγγελόπουλου, σε μια εικόνα της Ελλάδας και της σύγχρονης τραγωδίας της που είναι σύνθεση μύθων και θραυσμάτων της Ιστορίας. Ήταν η Ηλέκτρα του «Θιάσου» και η κόρη του «Μεγαλέξανδρου», αλλά και σταθερή πρωταγωνίστρια του κορυφαίου Έλληνα δημιουργού στο πέρασμα του χρόνου.
Ζωντανό παραμένει το πρόσωπό της και σε άλλες ταινίες εκείνης της εποχής όπως η «Καγκελόπορτα» του Δημήτρη Μακρή, η «Ρόζα» του Χριστόφορου Χριστοφή, το «Ζωή χαρισάμενη» του Πατρίς Βιβανκός.
Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στους οικείους της.
Τι έχει πει η Εύα Κοταμανίδου για τη συνεργασία της με τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο:
Η πρώτη γνωριμία μας ήταν το καλοκαίρι του 1973, όταν πήρα ένα τηλεφώνημα να περάσω από το μικρό γραφείο του στην Αριστοτέλους για να με δει για μια ταινία. Ετοίμαζε τότε το Θίασο και έψαχνε ηθοποιούς.Η πρώτη μας επαφή ήταν συγκλονιστική. Μιλήσαμε, με τράβηξε κάποιος συνεργάτης του φωτογραφίες και μου είπε ότι θα με πάρει τηλέφωνο για να μου πει το τελικό ‘’εντάξει’’, οπότε καταλαβαίνετε την απογείωση που ένιωθα. Το πρώτο μας γύρισμα ήταν στην πλατεία της Καρδίτσας.
Μετά ήρθε το Πολυτεχνείο και σταματάνε τα πάντα. Ξαναρχίσαμε στην πιο σκληρή περίοδο, της χούντας επί Ιωαννίδη. Τα γυρίσματα κράτησαν σχεδόν δύο χρόνια. Όταν ξεκίνησε ο Θίασος την περίοδο της χούντας, κανείς από μας τους ηθοποιούς δεν ήξερε τι ταινία γυρίζαμε, ποιο είναι το σενάριο, ούτε τι ρόλο είχαμε. Ήταν δύσκολες εποχές και ο Θόδωρος δεν ήξερε ποιοι είμαστε. Γυρίζαμε πλάνα μακριά και αποστασιοποιημένα και όταν άρχισε να μας γνωρίζει, μια μέρα στο ξενοδοχείο στα Γιάννενα μας κάλεσε όλους στο δωμάτιό του και μας διηγήθηκε το σενάριο.
Ο Θόδωρος ήταν πάντα λάτρης της Ιστορίας. Οι ταινίες του εστίαζαν πάντα στα ιστορικά γεγονότα, αλλά δεν έκανε αναπαράσταση της Ιστορίας. Ουσιαστικά χρησιμοποιούσε την Ιστορία, χωρίς να την αλλοιώνει βέβαια, για να μιλήσει μέσα από τη δική του αισθητική, καλλιτεχνική, δημιουργική ματιά. Θυμάμαι ότι στο Θίασο κάποιοι παλιοί αριστεροί τον κατηγόρησαν γιατί δεν τα είπε κάπως και τα είπε κάπως αλλιώς.
Ερχόμενη από το θέατρο, έτρεμα στην ιδέα ότι θα βρεθώ μπροστά στον κινηματογραφικό φακό. Όμως όταν αρχίσαμε με αυτά τα μεγάλα γοητευτικά πλάνα με τα travelling, που ταξίδευαν και τον κόσμο και εμάς στο χώρο και τον χρόνο, είχα την αίσθηση ότι δε με πλησιάζει ο φακός και εκφραζόμουν με όλο μου το είναι. Ήταν το ‘’σωματικό θέατρο’’ που λέγαμε στο Θέατρο Τέχνης, από το οποίο προερχόμουν.
Γιατί το σώμα μιλά πάρα πολύ, ανάλογα με το πώς κινείται και αντιδρά όσο δυνατά και ο λόγος. Αυτό που έβλεπα δεν ήταν ο κινηματογράφος που γνώριζα. Αυτή η κινηματογραφική γλώσσα είχε μια τεράστια γοητεία.
(...) Οι ταινίες του και κυρίως ο Θίασος ανταποκρίθηκε πάρα πολύ έντονα στο λαϊκό συναίσθημα της μεταπολίτευσης. Εγώ δε θα έλεγα ότι είναι μόνο λαϊκός. Ο Θόδωρος ήταν ένας άνθρωπος ευφυής, διαβασμένος, με υψηλή αισθητική, με πολλές γνώσεις οπότε νομίζω ότι ανταποκρινόταν το κοινό ανάλογα και με τη δική του παιδεία.
(...) Είμαι σίγουρη ότι ο Θόδωρος δε θα ξεχαστεί, το έργο του είναι μεγάλο. Θα το δουν οι νέες γενιές και θα το χαρούν και αυτές, όπως το χαρήκαμε και εμείς που συμμετείχαμε σε αυτό.
(αποσπάσματα από την εκδήλωση που έγινε την Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012, στην αίθουσα Τζον Κασσαβέτης, στο πλαίσιο του αφιερώματος του 53ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης)
Ο πρώην γιατρός που αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με το θέατρο, οι πετυχημένες παραστάσεις, οι διακρίσεις και το νέο του έργο στο θέατρο του Νέου Κόσμου
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
7°
