Η Έλ. Μαυρίδου, η Χ. Μαριαννού, ο Γ. Κατσιμίχας, ο Γ. Λεάκος και ο Β. Κουλακιώτης μιλούν για το «Περιμένοντας τον Γκοντό» που παρουσιάζουν στο Σύγχρονο Θέατρο
Η παράσταση «Περιμένοντας τον Γκοντό» της Έλενας Μαυρίδου επιστρέφει στις 29 Οκτωβρίου στο Σύγχρονο Θέατρο. Λίγο πριν την πρεμιέρα τους η σκηνοθέτρια και οι ηθοποιοί μίλησαν στην ATHENS VOICE για την παράσταση, για τον χαρακτήρα που υποδύονται αλλά και για τα συναισθήματά τους που η παράσταση επανέρχεται εν μέσω αυτών των ειδικών συνθηκών της πανδημίας.
«Ο Πότζο είναι ο χαρακτήρας που μαζί με το σύντροφο του, τον Λάκυ, μοιάζουν να κινούν λίγο πιο μπροστά τον χρόνο. Μοιάζει μαζί τους να περνάει πιο ευχάριστα η ώρα για τον Βλαδίμηρο και τον Εστραγκόν. Η κίνηση του λοιπόν επιλεγώ να είναι αυτή που σαν χείμαρρος ξεσηκώνει για λίγο το τόπο αυτόν, στο έργο του Μπέκετ, που τελικά δεν συμβαίνει και τίποτα. Οι ήρωες λένε: δεν γίνεται τίποτα.
Η κατάσταση που ζούμε έχει κάτι που δεν μπορείς κανείς να υπολογίσει πως μια πράξη συνεπάγεται με ένα γνωστό και συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Είναι κρίσιμη και απρόβλεπτη. Με επηρεάζει βαθύτατα στη μελέτη μου με το έργο και το χαρακτήρα μου προς την εξής κατεύθυνση: μπαίνω με αντικατάσταση στη παράσταση και ανοιχτή να βγω στη σκηνή χωρίς μεγάλη προετοιμασία. Με μελέτη του ρόλου που προηγήθηκε, αλλά όχι με αυστηρό στήσιμο που θα μου έφερνε σε αυτή τη περίπτωση σιγουριά στις πορείες, αλλά πιθανότατα να μου στερούσε την ανακάλυψη κάποιοι καινούργιου πράγματος. Να καταλάβω τους κανόνες της σκηνοθεσίας που έστησα και να κινηθώ ανοιχτά απ’ τον εαυτό μου. Επιχειρώ να γεμίσω τον χρόνο με τα καμώματα του Πότζο, να ταλαιπωρηθώ λίγο για να υπάρξω στο κενό χώρο, χωρίς να τακτοποιήσω σκηνοθετικά όλη την πορεία του Πότζο σε μια περιοχή μου να ησυχάσει, αλλά να κινηθώ και να νιώσω το χώρο στο σώμα μου». Έλενα Μαυρίδου, σκηνοθέτη
«Υπάρχει ένα τετράγωνο στη σκηνή, όπου οι δυο βασικοί άξονες του έργου -Βλαδίμηρος κι Εστραγκόν- αναμετρώνται με τον χρόνο, την αναμονή και την αταξία. Η εντροπία είναι η έννοια μέσω της οποίας μετράται η αταξία. Σε μια τέτοια κατάσταση δεν βρίσκεται σε λήθαργο κανενός είδους πληροφορία. Αφαιρώντας, λοιπόν, την έννοια της εντροπίας που δεν είναι αντικειμενικά μετρήσιμη, ο χαρακτήρας μου -ένα απόκοσμο πλάσμα που κινείται αέναα μες στο χρόνο- καλείται να δώσει πληροφορίες κι ελπίδα στους δυο ήρωες. Είναι ο Γκοντό; Είναι ο άνθρωπος; Είναι ο ίδιος ο χρόνος; Ποιος ξέρει. Πάντως μπαίνει στο τετράγωνο, σ’ αυτό το κλειστό κύκλωμα, σ’ αυτόν τον παραβατικό χωροχρόνο δίνοντας ενέργεια. Πρόκειται για μια δουλειά για την οποία είμαι πολύ χαρούμενη και περήφανη που συμμετέχω. Ιδιαίτερα σε μια τέτοια άγρια εποχή όπου ο COVID-19 έχει αλλάξει άρδην την καθημερινότητα όλων, είναι σημαντικό που πραγματοποιούνται παραστάσεις, που ο πολιτισμός αντιστέκεται και που σ΄ αυτούς τους καιρούς που αποδείχθηκε πως τα πάντα είναι ευμετάβλητα και τίποτα δεν είναι δεδομένο, οι άνθρωποι συνεχίζουν να αγωνίζονται». Χριστίνα Μαριαννού, ηθοποιός
«Σε μια δύσκολη συγκυρία και εν μέσω πρωτόγνωρων καταστάσεων, όπου η αβεβαιότητα της επόμενης μέρας γιγαντώνεται συνεχώς, αποφασίσαμε να επαναφέρουμε μια αγαπημένη μας παράσταση. Το "Περιμένοντας τον Γκοντό" επανήλθε την κατάλληλη στιγμή. Έχοντας μάθει ότι εγώ και οι συνάδελφοι μου είμαστε μέρος "ενός αχαρτογράφητου τοπίου". Ενός κενού, δηλαδή, τοπίου για κάποιους. Ακριβώς, όπως οι χαρακτήρες του έργου. Και αυτό που κάνουμε είναι να περιμένουμε. Περιμένουμε κάτι. Η υπαρξιακή αναμονή της σωτηρίας από το κενό, όπου πραγματεύεται το έργο, αντικατοπτρίζεται με "τραγικό" τρόπο στην καθημερινότητά μας. Μια καθημερινότητα από την οποία θέλουμε να ξεφύγουμε αλλά δεν μπορούμε, ακριβώς όπως ο Εστραγκόν, ο χαρακτήρας που υποδύομαι στην παράσταση. Η, εκ νέου, συνάντηση μαζί του με χαροποίησε και με συγκίνησε, καθώς φορώντας τα παπούτσια του, προσπάθησα -και προσπαθώ- να αντιληφθώ γιατί συνεχίζει, γιατί μένει εκεί, ενώ θέλει τόσο πολύ να φύγει. Όσο περισσότερο δουλεύω "μαζί του" τόσο πιο δύσκολη είναι η απάντηση. Γιατί, αναπόφευκτα, τα ίδια ερωτήματα θέτω και στον εαυτό μου. Σύμφωνα όμως με τον Καμύ, το να συνειδητοποιείς την κενότητα της ύπαρξης και παρόλα αυτά να προσπαθείς να της δώσεις νόημα, αποτελεί έναν τρόπο αντιμετώπισης του Παραλόγου. Ένας τρόπος, ο οποίος έχει χαρακτήρα καθαρής επανάστασης, απέναντι στο ίδιο το σύμπαν. Ο Εστραγκόν και ο Βλαδίμηρος, λοιπόν, αποτελούν δύο επαναστάτες. Στο Σύγχρονο Θέατρο, λοιπόν, θα περπατήσουμε ξανά όλοι μαζί και θα επαναστατήσουμε απέναντι στο Παράλογο, "Περιμένοντας τον Γκοντό"». Γιάννης Κατσιμίχας, ηθοποιός
«Ο Βλαδίμηρος είναι ο χαρακτήρας του έργου που διαρκώς υπενθυμίζει στον Εστραγκόν τον λόγο για τον οποίο βρίσκονται εκεί που βρίσκονται. Περιμένουν το Γκοντό, χωρίς να ξέρουν γιατί ακριβώς, χωρίς να ξέρουν πότε και αν θα έρθει. Προσπαθεί να κρατήσει τον φίλο του και τον εαυτό του σε αυτό το "no man’s land" σε μια κατά τα άλλα παράλογη αναμονή. Μια αναμονή που ποτέ δεν τελειώνει, αφού ο Γκοντό δεν έρχεται ποτέ. Προσωποποιεί την ελπίδα ότι "..ο Γκοντό θα έρθει οπωσδήποτε αύριο... " Αυτή την ανθρώπινη ελπίδα ότι κάτι θα συμβεί, ότι κάτι θα αλλάξει. Στο τέταρτο αυτό ανέβασμα της παράστασής μας, ήρθα ξανά αντιμέτωπος με το κείμενο του Μπέκετ, το οποίο κατά τη γνώμη μου δεν θα σταματήσει ποτέ να είναι επίκαιρο και βαθιά ανθρώπινο και υπαρξιακό. Όλοι μας περιμένουμε κάτι να συμβεί, για αυτό και δρούμε, χάνοντας τις πιο πολλές φορές το τώρα, το παρόν, το οποίο είναι μάλλον ό,τι έχουμε.
"Σε μια στιγμή θα έχουν όλα χαθεί και θα’μαστε πάλι καταμεσής του τίποτα.. "» Γιάννης Λεάκος, ηθοποιός
«Όταν έρχεται στα χέρια σου ένα κείμενο σαν το "Περιμένοντας τον Γκοντό" η πρώτη σου αντίδραση μετά την αρχική ανάγνωση είναι "ωραία, και τι κάνουμε τώρα; ". Όσο του δίνεις περισσότερο χρόνο μέσα από τις πρόβες τόσο καταλαβαίνεις ότι πρέπει να αφεθείς στις δικές του διαθέσεις για να το κατανοήσεις. Αυτό κάνουν και οι ήρωες του έργου, δεν παλεύουν και δεν αγωνιούν για να βρουν το νόημα. Περιμένουν και αφήνονται.
Ο Βλαδίμηρος είναι ο ήρωας που έχει αποδεχθεί πλήρως αυτή τη στάση της αναμονής. Ένας κλόουν που βρίσκει τρόπους για να "σκοτώνει" την ώρα του, μαζί με το άλλο του μισό, τον Εστραγκόν, και παραμένει αισιόδοξος ακόμα και όταν στο τέλος της ημέρας συνειδητοποίει ότι δεν θα έρθει ούτε απόψε ο κύριος Γκοντό.
Η φετινή θεατρική σεζόν είναι πολύ ιδιαίτερη λόγω των συνθηκών που έχουν δημιουργηθεί και εμείς νιώθουμε πολύ τυχεροί που μπορούμε να κάνουμε θέατρο και να εργαστούμε, επιτέλους»,Βασίλης Κουλακιώτης, ηθοποιός
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
14°
© Γιώργος Καπλανίδης
© Γιώργος Καπλανίδης
© Γιώργος Καπλανίδης
