Τι σας αρέσει περισσότερο στη σεξπηρική ιστορία και ποιο είναι το πιο «χιπ-χοπ» σημείο της;
Ο «Ρωμαίος και η Ιουλιέτα» συχνά θεωρείται τραγωδία, επειδή αφηγείται τη βία και το θάνατο (Τυβάλτος, Μερκούτιος, Ρωμαίος, Ιουλιέτα). Όμως φέρνει επίσης στην επιφάνεια σημαντικές πολιτικές, οικογενειακές και ατομικές στάσεις, πολλές φορές αστείες. Για μένα είναι μια τραγική κωμωδία, κι αυτό με γοητεύει. Οι μάχες για την κυριαρχία μεταξύ των ατόμων που βρίσκονται στις δύο αντικρουόμενες ομάδες είναι το πιο χιπ-χοπ στοιχείο του.
Ένας Γάλλος χορογραφεί ένα αγγλικό έργο για μια ιταλική τραγωδία χρησιμοποιώντας ένα χορό που γεννήθηκε στην Αμερική. Το αποτέλεσμα τι εθνικότητα έχει;
Οικουμενικό!
7 χορευτές χιπ-χοπ, ένας τσιρκολάνος και ένας ηθοποιός συμμετέχουν στην παράσταση. Ποιο ήταν το όραμά σας και π;vς τον εξυπηρετεί αυτός ο συνδυασμός;
Μεταξύ των 9 μόνο δύο έχουν ένα συγκεκριμένο ρόλο στην κατασκευή της υπόθεσης και γι’ αυτό ήθελα να ξεχωρίζουν από τους άλλους καλλιτέχνες στη σκηνή. Η αίσθηση του απόρρητου που κατέχει ο πατέρας Λαυρέντιος, ένας μυστηριώδης και μυστικιστικός χαρακτήρας, βγαίνει μέσα από μια συγκεκριμένη χειρονομία, που μόνο ένας ακροβάτης θα μπορούσε να αποδώσει. Από την άλλη ο Κύριος Καπουλέτος, ένας αλλόκοτος χαρακτήρας που χειραγωγεί και τις δύο ομάδες τροφοδοτώντας το μίσος τους, είναι και ο αφηγητής που σκηνοθετεί την υπόθεση. Μόνο ένας κωμικός θα μπορούσε να είναι καλός ομιλητής και γνώστης του πώς να ερμηνεύσει την κωμική υπόσταση του χαρακτήρα.
Το χιπ-χοπ έχει κυρίως συνδεθεί με πολιτικό/κοινωνικό στίχο. Εδώ, υπάρχει ένας τέτοιος σχολιασμός;
Διαβάζοντας το κλασικό έργο του Σέξπιρ θεώρησα σκόπιμο να διαφοροποιηθώ από αυτό. Στον Σέξπιρ ο αγώνας για την εξουσία είναι άκαρπος, ειδικά όταν είναι τόσο μεγάλος που συντρίβει τα πάντα στο πέρασμά του. Χωρίς να προσπαθώ να μιλήσω για μια συγκεκριμένη μάχη, οι δικοί μου Ρωμαίοι και Ιουλιέτες είναι διαχρονικοί, έρχονται πέρα από το χωροχρόνο.
Ποια είναι η μεγαλύτερη υπέρβαση; Ότι χορογραφείτε με το συγκεκριμένο τρόπο ένα «κλασικό έργο» ή ότι ανεβάζετε σε κλειστή αίθουσα (σκηνή) ένα χορό του δρόμου;
Το χιπ χοπ εισήλθε στα γαλλικά θέατρα τυχαία πριν από 20 χρόνια. Έτσι η πρόκληση για μένα ήταν να συσχετίσω τον κόσμο του χιπ χοπ με τον κλασικό. Όχι τόσο γιατί ο κλασικός κόσμος δεν ήταν έτοιμος να εισχωρήσει στους «δρόμους», όσο γιατί έπρεπε το χιπ-χοπ να γίνει αρκετά ώριμο για να δεχθεί την αφήγηση, την εγγύτητα του σώματος, τα συναισθήματα. Αυτή ήταν η δυσκολία.
Χρησιμοποιείτε συμφωνική και ηλεκτρονική μουσική. Γιατί;
Η συμφωνική μουσική μπορεί να βοηθήσει στην επέκταση των ουσιαστικών σκηνών είτε πρόκειται για μάχες είτε για ρομαντικές σκηνές. Η ηλεκτρονική, διακριτική και ελαφριά μπορεί να εκτονώσει τη χορογραφία, καθιστώντας την περισσότερο πραγματική, περισσότερο σύγχρονη.
Οι «κλασικοί» ή οι οπαδοί της χιπ-χοπ είναι πιο δεκτικοί;
Πρόκειται για μια παράσταση στην οποία τα πλήθη συναντιούνται: Απευθύνομαι και στους φανατικούς και στους οπαδούς της κουλτούρας του χιπ-χοπ. Ο καθένας βρίσκει κάτι στην ιστορία διότι «άνοιξα» το θέαμα για όλους στην επιθυμία μου να τους ενώσω.
Έχετε διοριστεί «μόνιμος καλλιτέχνης» (artist associé) των Cités Danse Connexion, του πρώτου φορέα στη Γαλλία που έχει ως αποστολή του την προώθηση του χορού χιπ-χοπ. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Οι «Cites Danse Connexion» είναι ο επίσημος φορέας που ασχολείται με την επαγγελματική δράση, την έρευνα και τη διάδοση του φεστιβάλ «Suresnes Cites Danse», το πρώτο φεστιβάλ χιπ-χοπ στη Γαλλία: στο παρελθόν, παίρναμε, για παράδειγμα, σύγχρονους χορογράφους για να δημιουργήσουμε χορευτές χιπ-χοπ. Εγώ ως χορογράφος του χιπ-χοπ έχω αναλάβει να δώσω στους χορευτές ένα νέο όραμα για την τέχνη τους. Έπρεπε μαζί με την ομάδα του θεάτρου να αναλογιστούμε αυτό που είναι σήμερα το χιπ-χοπ, ώως θα το εκμεταλευτούμε σκηνικά, τη διάδοσή του. Για να υπάρχει μια συνάφεια και να οραματιστούμε το μέλλον.
Γνωρίσετε καθόλου τη χορευτική σκηνή της Ελλάδας;
Όχι, και το μετανιώνω.
Τι είναι το πρώτο πράγμα που θέλετε να κάνετε ερχόμενος στην Αθήνα, και την έξοδό σας από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών…
Αφότου βγω από το εστιατόριο όπου θα δοκιμάσω την παραδοσιακή ελληνική κουζίνα, θέλω να περπατήσω, χωρίς κάποιο πλάνο, χωρίς χάρτη, για να χαθώ στην πόλη, να καθίσω σε κάποια ταράτσα να κοιτάξω την πόλη, τους ανθρώπους, τη ζωή…
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
