Ο σκηνοθέτης Γιάννης Ρήγας γράφει στην ATHENS VOICE για την παράσταση «Όρνιθες» του ΚΘΒΕ που θα παρουσιαστεί στην Επίδαυρο στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών.
Η πρώτη πρόταση του σκηνοθέτη των «Ορνίθων» περιέχει τη λέξη ασφάλεια. «Φεύγοντας ο κόσμος θέλουμε να νιώθει ασφαλής. Είδε τους "Όρνιθες" από το ΚΘΒΕ και τα μέτρα ασφαλείας ανταποκρίθηκαν σ' αυτό που ο ίδιος περίμενε. » γράφει ο Γιάννης Ρήγας λίγες ημέρες πριν δει την παράστασή του με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος να υποκλίνεται στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Έπειτα, προσθέτει τη λέξη γέλιο σαν ένα αλληλένδετο κομμάτι της πρώτης. «Επειδή ένιωσε ασφαλής, χαλάρωσε, το βλέμμα του χόρτασε θέαμα, γέλασε - και το είχε τόση ανάγκη τούτες τις μέρες, άκουσε και κατάλαβε το κείμενο από την αρχή ως το τέλος, σιγομουρμουρίζει ακόμα εκείνο το μοτίβο της υπέροχης μουσικής. Τα κοστούμια και η κίνηση των ηθοποιών ήταν ακόμα καλύτερα από τα διαφημιστικά βίντεο, που έβλεπε τόσες μέρες πριν τη παράσταση. Για μένα, η παράσταση των "Ορνίθων" είναι πάθος, έρωτας, αφοσίωση, συνεργασία, χαρά!»
Να πετάξουμε μακριά από κάθε πανδημία, από κάθε στεναχώρια, άγχος, αγωνία. Αυτό επιδιώκουν οι συντελεστές του ΚΘΒΕ επιλέγοντας να συμμετάσχουν στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου με μια από τις διασημότερες κωμωδίες του Αριστοφάνη.
Οι «Όρνιθες» ασκούν οξύτατη κριτική στην αθηναϊκή δημοκρατία και στον τρόπο που λειτουργούν οι θεσμοί της. Αν και η σάτιρα συνδέεται άμεσα με τον τόπο και τον χρόνο γραφής, η ευρηματική μετάφραση του Κ.Χ. Μύρη, κατορθώνει να μεταφέρει το κείμενο στο σήμερα και να το αποδώσει μέσα από έναν λόγο τολμηρό και επίκαιρο. Τους κεντρικούς ρόλους ερμηνεύουν ο Ταξιάρχης Χάνος, o Γιάννης Σαμψαλάκης και ο Χρήστος Στέργιογλου, πλαισιωμένοι από έναν πολυπληθή θίασο ηθοποιών. H παράσταση θα παρουσιαστεί στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου στις 7, 8 & 9 Αυγούστου 2020, στις 21.00, με ελληνικούς και αγγλικούς υπέρτιτλους.
Η ιστορία
Ο Πεισθέταιρος και ο Ευελπίδης, απηυδισμένοι από τη διαφθορά σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, στην οποία έχει περιέλθει η πόλη, φεύγουν για να βρουν τον Τηρέα, τώρα πια Έποπα, κάποτε άνθρωπο, τώρα πια τσαλαπετεινό, για να μάθουν από αυτόν και τα άλλα πουλιά -που πετούν ψηλά και ίσως γνωρίζουν- αν υπάρχει κάποιος τόπος ειρηνικός να πάνε να ζήσουν εκεί. Εκείνος δεν γνωρίζει, και τότε ο Πεισθέταιρος του προτείνει να ιδρύσουν από κοινού μια νέα Πολιτεία -μεταξύ ουρανού και γης- που θα εξουσιάζει ταυτόχρονα θεούς και ανθρώπους και όπου τα πουλιά θα έχουν τη θέση που τους αναλογεί. Πριν ακόμα, καλά- καλά, χτιστεί η νέα Πολιτεία, η φήμη της εξαπλώνεται, γίνεται μόδα ανάμεσα στους ανθρώπους αλλά αυτό αναστατώνει τους θεούς. Επισκέπτες από γη και ουρανό πάνε κι έρχονται και όλοι προσπαθούν να αποκομίσουν οφέλη από την ίδρυσή της.
Ο Πεισθέταιρος συνδιαλέγεται με Θεούς και ανθρώπους, συνάπτει ή απορρίπτει συμμαχίες, επιβάλλει τους δικούς του κανόνες-ακόμα και με τη βία- πάντα στο όνομα της Δημοκρατίας, παντρεύεται τη κόρη του Δία και ανακηρύσσεται παντοκράτορας. Η νέα Πολιτεία είναι μια ουτοπία που διέπεται από λογικούς κανόνες και λειτουργεί ως φανταστικό πείραμα. Τι θα γινόταν αν η ανθρώπινη λογική δοκίμαζε τα όρια της πιο αδιαμφισβήτητης(;) εξουσίας; Ο Αριστοφάνης με εργαλεία του τη σάτιρα και τη φαντασία, καταφέρνει να μετουσιώσει την πίκρα και την αγανάκτηση σε κωμικότητα και να αναδείξει ακόμα μια φορά τη λυτρωτική λειτουργία του γέλιου.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
14°
