Θέλω να δω τον Πάπα!- Οπερέτα σε τρεις Πράξεις του Θεόφραστου Σακελλαρίδη
Η μοναδική, γαργαλιστική και σπανίως παρουσιαζόμενη τα τελευταία χρόνια οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη Θέλω να δω τον Πάπα!, παρουσιάζεται αυτή την Κυριακή 6 Απριλίου, στο Φουαγέ του Θεάτρου Ολύμπια με τη μορφή αναλογίου.
Πρόκειται για ένα γαργαλιστικό έργο, χαρακτηριστικό της αστείρευτης μουσικοθεατρικής φαντασίας του έλληνα μουσικοσυνθέτη και πρωτεργάτη της ελληνικής και αθηναϊκής οπερέτας.
Στο έργο, όπου ξεδιπλώνεται στο έπακρο η σύγχρονη αστική θεματολογία του Σακελλαρίδη, ο οποίος υπογράφει και το ποιητικό κείμενο, υποσκάπτονται τα θεμέλια της αστικής ζωής και ασκείται βιτριολική κριτική στο θεσμό της οικογένειας.
Ο καλλιτεχνικός υπεύθυνος του Κύκλου ελληνικής οπερέτας, Αλέξανδρος Ευκλείδης, στον οποίο εντάσσεται η συγκεκριμένη εκδήλωση, σημειώνει: «Ακολουθώντας, βεβαίως, τα πρότυπα του είδους, ο συνθέτης (με την ιδιότητα μάλιστα και του λιμπρετίστα στα περισσότερα από τα έργα αυτής της θεματικής) επιδεικνύει ιδιαίτερη μουσικοθεατρική επινοητικότητα στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων που δυναμιτίζουν τις σταθερές της οικογενειακής ζωής. Το λιμπρέτο της οπερέτας αποτελεί διασκευή στα καθ’ ημάς της φάρσας του Μωρίς Εννεκέν Οικιακές χαρές [1894]. Σε έργα του Εννεκέν βασίζονται και άλλα σημαντικά έργα του συνθέτη, όπως ο Βαφτιστικός (1918) και η Κόρη της καταιγίδος (1923). Η σφιχτή φάρσα του Εννεκέν αποδίδεται σε ρέοντα θεατρικό λόγο από τον Σακελλαρίδη, ο οποίος και στο έργο αυτό επιτυγχάνει μία ιδεώδη μουσικοθεατρική δραματουργία διανθίζοντας την πλοκή με τα δεκαπέντε μουσικά νούμερα της οπερέτας».
Σους βασικούς ρόλους της σπαρταριστής οπερέτας συμμετέχουν οι: Δέσποινα Σκαρλάτου, Δημήτρης Ναλμπάντης, Σταμάτης Μπερής, Βάγια Κωφού, Ιρένα Αθανασίου και Παύλος Μαρόπουλος. Πιάνο, μουσική διδασκαλία: Μαρία Νεοφυτίδου.
Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε στο θέατρο Παπαϊωάννου από τον ομώνυμο θίασο στις 6 Ιουλίου του 1920, αν και ολοκληρώθηκε από το συνθέτη του μερικούς μήνες νωρίτερα, τον Μάρτιο του ίδιου χρόνου. Σημείωσε άμεση επιτυχία, ενώ το ομότιτλο τραγούδι όχι μόνο τραγουδήθηκε, αλλά έγινε και νούμερο επιθεωρήσεων και οπωσδήποτε το μεγάλο σουξέ της χρονιάς. Δόθηκαν 72 παραστάσεις του έργου μέσα στο 1920, κατατάσσοντάς το έτσι στις μεγάλες επιτυχίες της χρονιάς. Ωστόσο, ήδη από την έναρξη των παραστάσεων υπήρξαν αντιδράσεις από την Καθολική Εκκλησία, που διαμαρτυρήθηκε για το σκανδαλιστικό περιεχόμενο της οπερέτας και τη γελιοποίηση του ηγέτη της. Το αποκορύφωμα της σκανδαλώδους διαδρομής του έργου ήρθε στις 11 Δεκεμβρίου του 1921, όταν το ομότιτλο τραγούδι έγινε αφορμή ενός φόνου μπροστά από την Καθολική Εκκλησία του Πειραιά. Εξαιτίας του γεγονότος αυτού τα επόμενα χρόνια το έργο παίχθηκε υπό άλλους τίτλους, ενώ στην εμμονική επιθυμία της Άννας, που αποτελεί την εκκίνηση της πλοκής, ο Πάπας αντικαταστάθηκε από τον Πουτσίνι.
Η παράσταση πραγματοποιείται στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του «Κύκλου ελληνικής οπερέτας» με καλλιτεχνικό υπεύθυνο τον Αλέξανδρο Ευκλείδη.
Ο πρώην γιατρός που αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με το θέατρο, οι πετυχημένες παραστάσεις, οι διακρίσεις και το νέο του έργο στο θέατρο του Νέου Κόσμου
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
7°
