Παράγοντας τέχνη μέσα από το σπίτι: «Ήταν διέξοδος. Μιας και ήρθε στη μέση μιας πολύ βίαιης και σοκαριστικής διαδικασίας (aka καραντίνα). Με το φίλο και συνεργάτη μου Αινεία Τσαμάτη παίξαμε εντελώς με την πραγματικότητα. Μ αυτά που είχαμε στο σπίτι. Αλλά προσπαθώντας να τα μετατρέψουμε. Σαν μια αντίσταση. Σαν να ήταν μια αγωνιώδης ανάγκη να κρατήσουμε ζωντανή την φαντασία μας και την ανάγκη μας για τους άλλους ανθρώπους. Και έτσι αυτή η ιστορία που δείχνει τις πιο καθημερινές δράσεις ενός ανθρώπου γίνεται μια δεξαμενή φαντασίας στην οποία μένει ενεργή η λαχτάρα του ανθρώπου για ζωή, για συνύπαρξη, για επαφή με τη φύση +, με το άλλο σώμα , με όλα αυτά που στερηθήκαμε».
«Enter» στο έργο του «Φυτά Εσωτερικού»: Η καθημερινότητα ενός άνδρα κλεισμένου στο σπίτι αποκτά φαντασιακές προεκτάσεις. Σε μια εποχή απομόνωσης και στέρησης, τα άλματα του μυαλού του ταξιδεύουν στο άπιαστο, ενώ παραμένει στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του.
Θα είναι αυτό το επόμενο βήμα στη δημιουργία Πολιτισμού; «Είναι επικίνδυνο να βιαζόμαστε να μιλήσουμε για νέες κατευθύνσεις . Δεν ξέρουμε καν που βαδίζουμε , είμαστε όλοι σε μετατραυματικό σοκ . Ας αποφύγουμε τις εικασίες / προφητείες/ ευχές ( όπως : τίποτα δε θα είναι πια το ίδιο, νέοι τρόποι έκφρασης και ούτω καθεξής) . Είναι χρήσιμο που βρέθηκε τρόπος να δημιουργηθούν υβρίδια τέχνης, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την ζωντανή αναπαράσταση. Επίσης η διάσταση του ότι με ένα κλικ βλέπω/χαζεύω έτσι ψυχρά την ώρα που τρώω τα χθεσινά μακαρόνια το έργο του άλλου έχει κάτι βίαιο.
Ακυρώνει την πρόθεση του να πάω να δω κάτι, να αποφασίσω να διαθέσω το χρόνο και το πνεύμα μου στη σκέψη κάποιων ανθρώπων που εργάστηκαν. Και η εργασία τους έχει έναν κόπο, ένα βάσανο, μια ολόκληρη ιστορία από πίσω η οποία δεν μπορεί με τίποτα να εισπραχθεί μέσα από ένα κλικ και στην πόρτα σας - λες και παραγγέλνεις σουβλάκια. Θα βρούμε βήμα - βήμα τον ρυθμό μας για να γυρίσουμε στο θέατρο, στο σινεμά, στη γκαλερί, στο κονσέρτο, στην όπερα, στην αίθουσα χορού. Φτάνει ο εγκλεισμός και η κατανάλωση τέχνης με τη σέσουλα. Οπότε δεν ψάχνω νέα μέσα. Ψάχνω να βρω τον πιο ασφαλή τρόπο να ξαναέρθουμε όλοι σε επαφή με την τέχνη . Που ζητάει ζώντες μάρτυρες και όχι ψυχρούς καταναλωτές».
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1987. Σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή «Εμπρός» και Επικοινωνία & Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο 68ο Φεστιβάλ της Αβινιόν, στο Gulbenkian Foundation της Λισαβόνας, στο OsloIbsen Festival 2016 και στο Le Lieu Unique στη Νάντη, ενώ συμμετείχε επίσης στο Residence & Reflection Project του Kunsten festival des arts, στις Βρυξέλλες το 2015. Ήταν υποψήφιος για το 14ο Ευρωπαϊκό Βραβείο «Νέες Θεατρικές Πραγματικότητες». Παραστάσεις του έχουν παρουσιαστεί σε σημαντικές σκηνές της χώρας και στο εξωτερικό.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
15°
