#menoumespiti με την Athens Voice: Ο ηθοποιός Μάξιμος Μουμούρης περιγράφει πώς περνούν οι μέρες σε καραντίνα με τη συζυγό του, Νάντια Γιαννακοπούλου και τις κόρες τους.
Μια μικρή ιστορία: αρχές Δεκέμβρη 2019, καταφέραμε οικογενειακώς να κάνουμε πραγματικότητα ένα μικρό αλλά σχετικά δύσκολο σχέδιο, να επισκεφτούμε την δεύτερη πατρίδα μου και κατ' επέκταση των κορών μου, την Ιταλία. Πήγαμε για δυο βράδια στο Μιλάνο. Δεν θα μείνω στο πόσο όμορφες μέρες ήταν. Όταν γυρίσαμε αγοράσαμε ένα τρισδιάστατο παζλ του Ντουόμο του Μιλάνο και καταπιαστήκαμε να το συναρμολογήσουμε. Κάπου στα μισά, λίγο η κούραση λίγο ο χρόνος που πέρασε, το αφήσαμε για την επόμενη φορά που θα είχαμε χρόνο. Μοιραία και αναπόφευκτα, τώρα ο χρόνος που ψάχναμε μας δόθηκε σε αφθονία και το ανασύραμε για να το ολοκληρώσουμε. Δυστυχώς, ένα μέρος των κομματιών του λείπει πλέον και καθιστά αδύνατη την συναρμολόγηση. Τυχαίο; Ίσως. Άσχετο; Επίσης. Η λογική εξήγηση είναι πως τις μέρες που το Ντουόμο-παζλ περίμενε για να συναρμολογηθεί τα κομμάτια του χάθηκαν. Όπως έλεγε και μια σπουδαία γυναίκα «το αύριο οδηγεί στην χώρα του ποτέ». Άρα, δεν υπάρχουν μεταφυσικές εξηγήσεις, μόνο ερμηνείες των κατά σειρά γεγονότων.
Και να που τα γεγονότα, το ένα μετά το άλλο μας οδήγησαν σε αυτήν την κοσμογονική συνθήκη. Μοιάζει με «ολική επαναφορά» -κοίτα πώς μια μέτρια ταινία (κατά την ταπεινή μου άποψη) γίνεται επίκαιρη. Για οτιδήποτε ταράζει τα νερά στην ζωή μου, καλό ή κακό, και λόγω του ότι δεν πιστεύω πλέον στην τύχη, το πρώτο που αναρωτιέμαι είναι ποια σειρά δράσεών μου οδήγησαν στο εκάστοτε αποτέλεσμα. Το ενδιαφέρον είναι πως και στις δυο περιπτώσεις, αν είμαι ειλικρινής, αυτή η «ανασκόπηση» -όταν την καταφέρνω- με κάνει πιο δυνατό και πιο έτοιμο για τα επόμενα.
Σήμερα, μέσα από τον αυτοπεριορισμό μου, αναρωτιέμαι για το πώς ο σημερινός κόσμος έφτασε ως εδώ. Φυσικά και έχω πολλές «ιδέες» γι' αυτό. Από την απλή, κοινή λογική πως στην προσπάθειά μας να καταργήσουμε τα σύνορα μέσω της παγκοσμιοποίησης γίναμε ευάλωτοι βαβυλώνιοι μια άλλης εποχής, μέχρι θεωρίες συνομωσίας που κάποιοι λάτρεις τους εμφανίζουν ολοένα και περισσότερα στοιχεία τεκμηρίωσης. Είναι βέβαιο πως όχι πολλά χρόνια μετά, θα γυρίζονται ντοκιμαντέρ που θα «τεκμηριώνουν» τις όποιες θεωρίες (ήδη βγήκε η πρώτη ταινία μυθοπλασίας). Και πάλι όμως, καμία δεν θα ικανοποιήσει την ανάγκη μου να εξηγήσω το πώς φτάσαμε στην εποχή που ένας αόρατος, μικροσκοπικός εχθρός ήταν πιο αποτελεσματικός από οποιοδήποτε πυρηνικό όπλο, ένας εχθρός που μπορεί να καταπολεμηθεί μόνο με αμυντικές τακτικές και πολλή υπομονή. Είναι σχεδόν αδιανόητο το ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτόν τον εχθρό, κανείς δεν μπορεί. Τα όπλα έχουν σιγήσει, οι μηχανές επίσης, οι προσευχές και οι μεταφυσικές δεν πιάνουν τόπο παρά μόνον ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ. Τώρα λοιπόν, ήρθε η στιγμή που ο άνθρωπος ως άτομο και η ανθρωπότητα ως κοινωνία πρέπει να αντλήσει δύναμη από ένα στοιχείο που είχε ξεχάσει, ναρκώσει, και δεν είναι άλλο κατά τη γνώμη μου από την ψυχή που για πολλά χρόνια την είχε θέσει σε βίαιη ιδιότυπη καραντίνα.
Είναι σκληρό αλλά και πολύ αστείο το πώς ο μύθος κάποιων «δυνατών» προσωπικοτήτων με εξουσία κατέρρευσε- εύχομαι να μην επανέλθει ξανά- όσο και το ότι αναδείχθηκε η ευθύνη του ατόμου να επιλέγει ανθρώπους σε νευραλγικά σημεία που καθορίζουν την ζωή του. Επίσης σκληρό και αστείο είναι πως αυτό που ζούμε δεν περνάει από μόνο του και δεν περνάει αν δεν συνεργαστούμε, είτε αφορά την γειτονιά μας, είτε αφορά τις κυβερνήσεις όλης της γης και για πρώτη φορά αυτό δεν είναι μια ουτοπική ευχή αλλά μια πρακτική ανάγκη για να επιβιώσει η ανθρωπότητα. Σκέφτομαι ολοένα και περισσότερο αυτές τις μέρες το πώς αντιδράμε όταν ο κίνδυνος (και ο θάνατος στην προκειμένη περίπτωση) χτυπάει την πόρτα μας και ξεχνάμε το ότι σε ολόκληρη την υφήλιο που ζούμε- και όπως αποδείχθηκε τίποτα και κανένας τόπος δεν είναι τόσο μακριά όσο νομίζουμε ότι είναι- ο θάνατος υπάρχει σε μόνιμη βάση μέσα από διαφορετικές συνθήκες όπως πόλεμοι, εμφύλιοι, αρρώστιες, φτώχεια… Την επόμενη μέρα; Θα ξανακάνουμε τα ίδια λάθη; Εύχομαι αυτοί που νόμιζαν ή δεν είχαν καταλάβει πως η προηγούμενη πραγματικότητα δεν ήταν βασισμένη σε γερά θεμέλια να αντιληφθούν την αλλαγή γιατί είναι κοσμογονική. Πρόκειται για έναν νέο, αχαρτογράφητο κόσμο και καλούμαστε να τον νιώσουμε και να ζήσουμε όχι επάνω, αλλά μέσα σε αυτόν.
Τέτοιες σκέψεις, άτακτες αλλά και αναγκαίες κάνω μέσα από τον οικειοθελή αυτοπεριορισμό μου και ανάμεσα στην ρουτίνα που προσπαθώ ακόμα μετά από 25 μέρες (ίσως και παραπάνω) να δημιουργήσω για εμένα και τις κόρες μου. Το αστείο αλλά και απίστευτο για κάποιους είναι πως δεν μπορώ να βρω χρόνο! Κάνω το λάθος να θέτω υπερβολικά απαιτητικούς στόχους αυτή την περίοδο που σχεδόν κάθε μέρα αποτυγχάνω να τους εκπληρώσω. Θα μειώσω λοιπόν τις απαιτήσεις και θα απολαύσω την περίοδο χάριτος μαζί με τη γυναίκα μου και τις κόρες μας. Ένας ομαδικός μήνας (δύο- τρεις;) του μέλιτος.
Κατά τα άλλα, νομίζω πως οι τοίχοι θα τρυπήσουν από την ενέργεια των παιδιών. Το σαλόνι μετατρέπεται από τη μια στιγμή στην άλλη σε γυμναστήριο, γήπεδο ποδοσφαίρου, ντισκοτέκ (με ανάλογης δεκαετίας μουσικές), οχυρό, κουκλόσπιτο, συναυλιακός χώρος κτλ. Συχνά στο μαγείρεμα μας βοηθάνε οι λιλιπούτειοι σου-σεφ και κάθε μεσημέρι τρώμε μαζί στο μεγάλο τραπέζι τηρώντας τις ξεχασμένες συνήθειες του παρελθόντος (ποιος το φανταζόταν). Κοιμάμαι αργά γιατί και οι μικρές άλλαξαν ωράριο αλλά μ' αρέσει το βράδυ και είναι η ώρα που μπορώ να ηρεμήσω με τη Νάντια. Δεν ξυπνάω ωστόσο αντίστοιχα αργά.
Παρακολουθώ ανελλιπώς την ενημέρωση των κυρίων Τσιόδρα και Χαρδαλιά, κάνω διαδικτυακή yoga με την γυναίκα μου (την οποία απολαμβάνουμε), βλέπω ταινίες που είχα στο αρχείο αλλά και παραστάσεις συναδέλφων που δεν είχα καταφέρει να δω (παρόλο που η απαθανάτιση της θεατρικής πράξης δεν μπορεί να πλησιάσει την ζωντανή εμπειρία είναι ωστόσο είναι μια μεγάλη παρηγοριά και συντροφιά. Επιπλέον, πιστεύω πως όσοι παρακολουθούν αυτές τις παραστάσεις γνωρίζουν τις αλλαγές και μπορούν να «δουν» πέρα από αυτό που «βλέπουν»). Οι μέρες είναι και θα είναι πολλές αλλά περνάνε ευχάριστα και ανοίγουν πεδία μεταξύ μας που η πίεση της προηγούμενης πραγματικότητας δεν επέτρεπε.
Πάντα μου άρεσε η εστία, δεν δυσανασχετώ καθόλου, προσπαθώ να είμαι δημιουργικός μόνο που καμιά φορά με πιάνω να σκέφτομαι αγχωμένα «εσύ, τι θα καταφέρεις όλο αυτό το διάστημα»; Ίσως και τίποτα. Ίσως και να μην χρειάζεται. Ίσως να είναι καλύτερα να παρατηρώ γιατί η επόμενη μέρα, η εποχή που θα κοιτάμε το ιστορικό γεγονός της πανδημίας που περάσαμε θα απαιτεί από τον άνθρωπο να θυμάται, να έχει τη μνήμη που θα καθορίσει το μέλλον του.
Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως το πιο σημαντικό στίγμα που μας αφήνει αυτή η περίοδος είναι η θλίψη και ο θρήνος για αυτούς που δεν τα κατάφεραν και το πόσο εύθραυστη και μη δεδομένη είναι η ζωή μας αλλά και το διαφορετικό οξυγόνο που αναπνέουμε, τα ζώα που επανεμφανίστηκαν σε διάφορα σημεία της υφηλίου, οι μικροί ήχοι από τα πουλιά που ακούγονται πια στην γειτονιά, η αίσθηση πως η γη «ξεκουράζεται».
Εύχομαι η ανθρωπότητα να επανέλθει σοφότερη και η Ιταλία, όπως και η κάθε χώρα που υποφέρει τόσο πολύ να ξαναβρεί τα χαμένα κομμάτια από το παζλ της και να αναδομήσει το Duomo της ή αλλιώς την οικία της.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
12°
