#menoume spiti με την ATHENS VOICE: Ο ηθοποιός Μιχάλης Σαράντης γράφει για την ανάγκη να έχουμε το ελεύθερο να μην είμαστε καλά ειδικά όταν οι συνθήκες δεν είναι καθόλου με το μέρος μας.
Περνάνε οι μέρες. Ζορίζει το πράγμα. Το «μένουμε σπίτι» έχει αρχίσει να μην έχει πλάκα. Δεν θέλω να παίξω επιτραπέζια, να δω άλλες ταινίες, να δω άλλο διαδικτυακό θέατρο. Έγκωσα. Γράφω κάπως πεσμένος ψυχολογικά, έχει ένα ενδιαφέρον και αυτό. Αλήθεια, δηλαδή πρέπει να την παλεύουμε συνέχεια;
Υπάρχουν στιγμές που νιώθω σαν φυλακισμένος. Μετά από δευτερόλεπτα λέω στον εαυτό μου μην είσαι μαλάκας δεν έχεις ιδέα τι σημαίνει φυλακή. Διάβασα πρόσφατα παρεπιπτόντως το βιβλίο του Παλαιοκώστα, εκεί να δεις πάθος για ελευθερία.
Αναρωτιέμαι αν πρέπει να υποτιμώ τα προσωπικά μου προβλήματα επειδή κάποιος άλλος σίγουρα δυσκολεύεται περισσότερο. Ναι υπάρχουν στιγμές που πρέπει, για να συνέρχομαι, να συντονίζομαι με την πραγματικότητα. Αλλά υπάρχουν και στιγμές που πρέπει να χαϊδέψω τα προβλήματά μου για να σταθώ στα πόδια μου. Γιατί αυτό που ζούμε δεν είναι αστείο, τα όρια του καθένα ειναι συγκεκριμένα όπως και το άγχος του και η ψυχραιμία του «Ο καθείς και ο Σταυρός του».
Αν κάτι μου δίνει χαρά για ζωή πέρα από τους ανθρώπους που αγαπώ είναι η δουλειά μου.
Ο τρόπος να επικοινωνώ ουσιαστικά, να έρχομαι σε επαφή με το παρόν, να μετασχηματίζω την ασυγκράτητη μου ενέργεια, την ορμή και την θλίψη μου δεν έχει τόπο, ειναι κλειστός μέχρι νεοτέρας. Άντε να εξηγήσω τώρα με λέξεις πως αισθάνομαι. Αν έβγαζα άναρθρες κραυγές μπορεί να με καταλάβαινες καλύτερα.
Όταν έχει ήλιο σκέφτομαι πολύ πιο θετικά. Όπως και όταν είδα το «Juste la fin du monde» του Dolan. Σινεμά, όχι αστεία.Το μυαλό μου αρκετά συχνά στους ηλικιωμένους, σε αυτούς που είναι μόνοι, σε εκείνους που ζουν σε λίγα τετραγωνικά και τα νεύρα τους είναι τσατάλια.
Όταν είναι και τα δικά μου νεύρα κάπως έτσι ακούω το Solo Piano του Chilly Gonzales και τις εμφανίσεις του Μάλαμα το σπίτι του.
Ακόμα πιο συχνά ο νους μου είναι σε αυτούς που παλεύουν στα νοσοκομεία. Πέρασα μια βαριά πνευμονία πρόσφατα (από άλλο μικρόβιο). Η ανημποριά του αρρώστου είναι ένα από τα πιο θλιβερά πράγματα. Ούτε στον εχθρό μου. Η αλληλεγγύη πιο αναγκαία από ποτέ. Σιωπή και προσευχή.
Στους άτυχους η Ιστορία μίλησε αλλιώς, τους πήρε στην άλλη όχθη και άφησε κάποιους πίσω να θρηνούν και κάποιους άλλους να αγωνιούν.
Ας μείνουμε σπίτι λοιπόν και ας κάνουμε υπομονή. Καλη δύναμη σε όλους εύχομαι.
Υγ. Δεν υπάρχει πιο υγιές συναίσθημα από το να μην αισθάνεσαι καλά με όλο αυτό που συμβαίνει. Θα περάσει όμως Και θα ξαναβρεθούμε. Και τότε θα γίνει χαμός.
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
12°
