Η Ιωάννα Παππά γράφει για την απομόνωση με την οικογένειά της

Ημερολόγιο απομόνωσης. Σε κάποιες περιπτώσεις, ο κατά τα άλλα αφύσικος εγκλεισμός έχει και τα καλά του. Στη δική μας περίπτωση, αποφασίσαμε εγκαίρως πριν την ανακοίνωση των μέτρων περιορισμού να μείνουμε μαζί, οικογενειακά και εκτός πόλης... Κάπου κοντά στην Αθήνα και πολύ κοντά στη θάλασσα. Και στο βουνό. Η περιοχή είναι θέρετρο και ο κόσμος αυτή την εποχή ελάχιστος. Οι αποστάσεις μεγάλες. Σου επιτρέπουν το απαραίτητο ... social distancing.

Αλλά με καθαρό, ανοικτό ορίζοντα, ήλιο και τις μυρωδιές της φύσης να χρωματίζουν αλλιώς τις ώρες και τις μέρες που πριν λίγο καιρό περνούσαν με εντελώς άλλους ρυθμούς. Αυτό μετριάζει το φόβο και σου δίνει για λίγο μια αίσθηση φυσιολογικής ζωής... Κι ας μην είναι.

Όταν έχεις στην παρέα και ένα μωρό, όλα γίνονται πιο χαρούμενα και πιο εύκολα. Από τα δυσοίωνα νέα των δελτίων ειδήσεων και τα πρωθυπουργικά διαγγέλματα, στα παιχνίδια και τις αλλαγές πάνας. Από τη βόλτα με το καρότσι στο ηλιόλουστο μπαλκόνι, στις συζητήσεις μέσω chat και κινητών, με τους φίλους που έχουν μείνει πίσω. Άλλοι με παρέα, άλλοι μόνοι. Άλλοι ψύχραιμοι, άλλοι φοβισμένοι. Κι αυτή η αίσθηση του συλλογικού φόβου και της συλλογικής απειλής, λίγο μετριάζει, λίγο γλυκαίνει.

Ξύπνημα με καφέ – δεν γίνεται αλλιώς. Τσεκ το κινητό για τις πρώτες ειδήσεις. Ετοιμάζουμε φρουτόκρεμες και φαγητό για το παιδί, με μουσική υπόκρουση αναλόγως με το mood της ημέρας – σήμερα ήταν Billie Holiday.

Συναρπαστική βόλτα με το καρότσι μέχρι το (ευτυχώς) ηλιόλουστο μπαλκόνι. Μας κάνει καλό καιρό! Πολλά ζωάκια στους δρόμους, σχεδόν κανένας άνθρωπος. Το λες και όμορφο. Ξέρω, δεν πρέπει…

Το παιδί κοιμάται. Ευκαιρία για Netflix. Μόλις τελειώσαμε το Better Call Saul. Νέο κόλλημα το Valhalla Murders. Ένας κύκλος είναι. Τίποτα. Μετά ώρα να τσεκάρουμε το Cinobo. Φίλοι στέλνουν μηνύματα για ωραίες online πρεμιέρες.

Εν τω μεταξύ, μέσα σε όλα είπα να ξαναδιαβάσω τις Βάκχες. Ελπίζοντας ότι το καλοκαίρι θα τις παίξουμε κιόλας! Απογευματινό παιχνίδι, ανάμεσα σε γάντια και αντισηπτικά (όσο για τις μάσκες, δεν έχω καταλάβει τι ισχύει ακριβώς…).

Βραδιάζει και πέφτει η σιωπή της εξοχής. Οπότε ώρα για λίγη φασαρία! Θυμόμαστε το Trivial Pursuit (έχουμε 2 διαφορετικά, από τις καλές μέρες, τότε, παλιά). Παίζουμε μέχρι τα μεσάνυχτα. Το παιδί έχει προφανώς κοιμηθεί για βράδυ πια. Netflix, καμιά ταινία αυτή τη φορά, έτσι για αλλαγή. Για να μη βαριόμαστε.

Τι ώρα κοιμάται ο καθένας… Άγνωστο. Όνειρα γλυκά.