O Σκωτσέζος θεατρικός συγγραφέας Anthony Neilson, δημιουργός των έργων «Ψέμα στο Ψέμα», «Stitching» και «Penetrator» βρίσκεται πίσω από τη σύγχρονη, ουσιαστική και τολμηρή γραφή του "Realism" που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Αθήνα. Το "Realism" ανέβηκε για πρώτη φορά το 2006 από το Εθνικό Θέατρο της Σκωτίας και από τότε παρουσιάζεται με επιτυχία σε διάφορα θέατρα του Λονδίνου και της Αγγλίας. Η μαύρη αυτή κωμωδία παίζεται στο Faust σε μετάφραση του Αντώνη Πέρη και σκηνοθεσία της Κατερίνας Φωτιάδη. Τους δεκατέσσερις χαρακτήρες του έργου ενσαρκώνουν οι Μαρία Καβουκίδου, Παναγιώτης Κατσώλης, Χρήστος Κοντογεώργης, Εύη Δόβελου και Αγγελική Μαρίνου.
Ο Anthony Neilson μιλά για την σύγκρουση πραγματικότητας και φαντασίας, καθημερινών συμβάσεων και διαφυγής ενώ ερμηνεύει τα ανοιχτά θέματα του κεντρικού του ήρωα Στιούαρτ αποδεικνύοντας ότι realism begins at home. Με αδιάκοπο daydreaming...
O Στιούαρτ βρίσκεται σε μια κατάσταση σύγχυσης και κατάθλιψης ή θεωρείτε πως είναι ένας τυπικός νέος που χαζολογά στο σπίτι του ένα Σάββατο;
Όπως είπατε είναι απλά ένας κανονικός νέος που χαλαρώνει στο διαμέρισμά του, χωρίς καμία διαφορά από εσένα ή εμένα. Απλά θέλει να περάσει λίγο χρόνο με τον εαυτό του, χωρίς να υπάρχει τίποτα ανθυγιεινό σε αυτή του την απόφαση.
Aποτελεί σύμβολο της αφασικής ανικανοποίητης γενιάς του;
Έχει περισσότερο να κάνει με τη γεωγραφία, παρά με την ηλικία. Οι σκέψεις του Στιούαρτ θα ήταν πολύ διαφορετικές αν ζούσε στη Συρία ή στο Σουδάν. Τα προβλήματά του είναι προβλήματα του ανεπτυγμένου κόσμου. Η ευμάρεια μάς προσφέρει την πολυτέλεια να μας απασχολούν περισσότερο εσωτερικά ζητήματα, παρά θέματα απλής επιβίωσης.
Σε όλη τη διάρκεια του έργου ο Στίουαρτ δείχνει να διώκεται από τις εμπειρίες και τις αναμνήσεις του, και ειδικά από αυτές που σχετίζονται με το αίσθημα της απώλειας. Πόσο σημαντικές θεωρείτε αυτές τις εμπειρίες για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα;
Έχουν τεράστια σημασία στη ζωή ενός ανθρώπου οι εμπειρίες αυτές. Αν και θα έλεγε κανείς πως αυτή είναι μια από τις Μεγάλες Αλήθειες, μια παγκόσμια σταθερά. Η απώλεια ή η διαρκής απειλή της απώλειας.
Το Realism θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια προσπάθεια για μια ρεαλιστική αναπαράσταση των παιχνιδιών που παίζονται ανάμεσα στο συνειδητό και το ασυνείδητο;
Ναι, είναι σαφώς μια απόπειρα. Αυτό που τελικά περνιέται για ρεαλιστικό στην τέχνη κάθε άλλο παρά πραγματικότητα είναι, ούτως ή άλλως. Αλλά ναι, και στην πραγματικότητα, οι ζωές μας είναι αυτό ακριβώς, η ανάμειξη του πρακτικού και του φαντασιακού.
Το έργο προκαλεί τη φαντασία και την αντίληψυ του θεατή αφήνοντας συνεχώς στοιχεία να υπονοούνται. Για παράδειγμα δεν υπάρχουν ποτέ τηλέφωνα στους τηλεφωνικούς διαλόγους. Μήπως οι διάλογοι αυτοί γίνονται μόνο στο μυαλό του ήρωα;
Η Τέχνη δε μπορεί ποτέ να είναι ολοκληρωτικά «αληθινή», ούτε και θα έπρεπε να προσπαθεί να είναι. Αλλά θα πρέπει να πασχίζει να είναι ειλικρινής. Το τηλέφωνο δεν μας είναι καθόλου σημαντικό στην προκειμένη περίπτωση, λοιπόν. Μάς αφορά μόνο αυτό που λέγεται και σε ποιόν λέγεται. Αντίστοιχα, το θέατρο θα πρέπει να είναι θεατρικό. Οφείλουμε να αφήνουμε χώρο στον θεατή να συμμετάσχει, να χρησιμοποιεί τη φαντασία του και να εμπλέκεται με την παράσταση βάση της δικής του ιστορίας, ηθικής κτλ.
Ποια είναι η σχέση λογοτεχνίας και θεατρικής συγγραφής;
Δεν θεωρώ πως το θέατρο είναι ένα παρακλάδι της λογοτεχνίας αλλά περισσότερο μια ζωντανή πράξη, πιο κοντά στη μουσική και τη κωμωδία, παρά στα μυθιστορήματα ή ακόμα και τις ταινίες.
Ο πρώην γιατρός που αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με το θέατρο, οι πετυχημένες παραστάσεις, οι διακρίσεις και το νέο του έργο στο θέατρο του Νέου Κόσμου
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
7°
