Ο «Χορός της Ανησυχίας» είναι μια παράσταση που συνδυάζει το αργεντίνικο τάνγκο με το θέατρο, στο Danzarin
O «Χορός της Ανησυχίας», το καινούργιο έργο της Μαρίας Καραγεώργου, είναι ένα νέο πείραμα όπου το αργεντίνικο τάνγκο συναντά την ποίηση του Φερνάντο Πεσσόα και μας μεταφέρει μέσα στο απόλυτο τώρα που ενέχει ο χορός (χορογραφίες τάνγκο Carlos Dall’Asta). Ένα μοντάζ εικόνων που τοποθετεί τον χορό μέσα στην αναπνοή και την ποίηση σε μια άχρονη εποχή. Μιλήσαμε με τη δημιουργό και σκηνοθέτρια της παράστασης.
Το αργεντίνικο τάνγκο είναι πια πολύ δημοφιλές στην Αθήνα. Ήσουν εκεί από τα πρώτα του βήματα. Ποια είναι η πορεία του εν συντομία στην Ελλάδα; Ποια είναι η εικόνα σήμερα;
Το tango όταν ξεκινούσε στην Ελλάδα, πριν 15 χρόνια περίπου, ήταν ένας χορός που απευθυνόταν σε ένα πολύ συγκεκριμένο κόσμο, οπότε αναπόφευκτα είχε έναν ελιτισμό. Η υπέροχη μουσική του όμως σε συνδυασμό με τη σύνδεση και την επαφή που σχεδόν σε θεραπεύει, αποτέλεσαν κινητήριες δυνάμεις ώστε ο χορός αυτός να διευρυνθεί και να ικανοποιήσει την επιθυμία πολλών διαφορετικών ανθρώπων. Χαίρομαι που ο χορός αυτός πλέον είναι πολύ δημοφιλής και χορεύεται και στην Ελλάδα από όλους, ανεξαρτήτως ηλικίας και κοινωνικής θέσης, όπως και στο Buenos Aires.
O Χορός της Ανησυχίας, στο Danzarin
Πώς προέκυψε το πέρασμα από τον χορό στο θέατρο;
Ξεκίνησα χορό για να αποκτήσω καλές βάσεις προκειμένου να δώσω εξετάσεις στη δραματική σχολή του Εμπρός. Και τελικά ερωτεύτηκα τον χορό και έκανα στροφή. Για μένα ο ηθοποιός είναι χορευτής και το αντίθετο. Είναι η ματιά μου και δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Θεωρώ το ένα προϋπόθεση του άλλου. Δούλεψα ως κινησιολόγος αρκετά χρόνια στο θέατρο, έκανα παράλληλα και θεατρικές σπουδές και πολύ φυσικά άρχισαν να ανακατεύονται ο χορός με το γράψιμο των κειμένων και το παίξιμο. Η φιλοσοφία του Αρτώ σε σχέση με τον χορευτή - ηθοποιό με γοήτευε όταν ήμουν 19 και συνεχίζει να με γοητεύει.
O Χορός της Ανησυχίας, στο Danzarin
Τέσσερις διαφορετικοί καλλιτέχνες συναντιούνται επί σκηνής για να καταλαγιάσουν την αέναη ανησυχία τους. Βουτάνε στο χορό, τη ζωγραφική, τη μουσική και την ποίηση για να βρουν την κάθαρση που ηρεμεί τον νου και την ψυχή. Θέλουν να εμπιστευτούν ότι τα κύτταρά τους ταξιδεύουν στο άπειρο. Θέλουν να αποκοιμιούνται οπουδήποτε μέσα σε ένα δευτερόλεπτο. Φακός τους η σκέψη του Φερνάντο Πεσσόα που καταργεί τη σκέψη, την ώρα που οι δείκτες στο ρολόι τους δείχνουν πραγματικό.
Είναι κάτι που ως είδος δεν υπάρχει, τουλάχιστον στην Ελλάδα: το τάνγκο ως βασικό συστατικό της θεατρικής γλώσσας. Φτιάχνεται ένα καινούργιο είδος;
Νομίζω πως ναι. Και είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό. Eίναι το δεύτερό μας έργο, μετά τη Λάβα, και τόσο ο χορός όσο και το θέατρο δεν έχουν συνοδευτικό ρόλο το ένα στο άλλο. Το αντίθετο. Το ένα ενέχει ή προκύπτει από το άλλο με τέτοιον τρόπο, ώστε ο θεατής να μην τα διαχωρίζει.
Στο πείραμα αυτό ο ηθοποιός Σταύρος Λιλικάκης ορμάει στον χορό και ο χορευτής Carlos Dall’ Asta ζωγραφίζει στα κείμενα. Πρόκειται για μοναδικούς συνεργάτες και, ειδικά στο έργο αυτό, αφεθήκαμε στο ψάξιμο του ακατέργαστου, του υλικού ένα τσακ πριν σταθεροποιηθεί και γίνει φόρμα. Αυτό κρατάει το έργο ζωντανό και το χτίσιμό του έγινε με μεγάλο άκουσμα της ανάγκης της ομάδας και μέσα από αυτό προέκυψαν απροσδόκητες ιδέες.
Στην ομάδα μας παίζει μπαντονεόν ο Κώστας Ζιγκερίδης, που πάλι, ενώ είναι μουσικός, είναι ταυτόχρονα και όλα τα άλλα που είμαστε και οι υπόλοιποι. Τα φώτα, τα κοστούμια και τα σκηνικά τα κάναμε μόνοι μας, ενώ στο πλευρό μας είναι η βοηθός μου Ολυμπία Νικολάου και η Ειρήνη Λιάσκου στην επικοινωνία.
Ο Χορός της Ανησυχίας, όπως το Βιβλίο της Ανησυχίας. Στο Βιβλίο της Ανησυχίας ο Πεσσόα δημιουργεί μια συνομιλία με τον εαυτό του και φτιάχνει μια αυτοβιογραφία χωρίς γεγονότα. Σκέψεις, αποφθέγματα, όνειρα, ιστορίες, περιγραφές... Γιατί το διάλεξες;
Από το Βιβλίο της Ανησυχίας υπάρχει το αγαπημένο μου απόσπασμα, ενώ τα υπόλοιπα κείμενα είναι από τα ποιήματα του Αλμπερτο Καέιρο. Ο Χορός της Ανησυχίας είναι στην ουσία ένας διάλογος των κειμένων μου με τα κείμενα αυτά του Πεσσόα. Εξηγεί γιατί ο χορός καταργεί τη σκέψη. Εστιάζει στο ότι το βλέπω είναι η απάντηση στο αναλύω και ανακουφίζει την επίμονη ανάλυση και σκέψη του θεατή με την απάντηση ότι η επίλυση των πάντων είναι μια κουραστική ύβρις απέναντι στην άρτια τελειότητα του κόσμου που είναι ατελής.
Διάλεξα τον Πεσσόα, γιατί η απλότητά του είναι σαν μια μικρή προσευχή που δίνει απαντήσεις που δεν επεξεργάζεσαι, αλλά νιώθεις. Και όταν νιώθεις, εμπιστεύσαι, ενώ όταν επεξεργάζεσαι, αμφισβητείς. Με ενδιαφέρει η οπτική του εαυτού που νιώθει τη ζέστη του ήλιου χωρίς να μελετάει τις ακτίνες.
Ο Πεσσόα λέει: Ποτέ δεν αγαπάμε κανέναν. Αγαπάμε αποκλειστικά την εικόνα που διαμορφώνουμε για κάποιον. Αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας κατασκευή, στην ουσία δεν αγαπάμε παρά τον εαυτό μας.
Eπίσης λέει: «Γιατί όποιος αγαπάει ποτέ δεν ξέρει τι αγαπάει, ούτε ξέρει γιατί αγαπάει, ούτε τι είναι αγαπώ… Αγαπώ είναι η αιώνια αθωότητα, Και η μοναδική αθωότητα είναι δεν σκέφτομαι».
O Χορός της Ανησυχίας, στο Danzarin
Τον Χορό της Ανησυχίας θα τον δούμε στο Danzarin. Ποιος είναι ο χώρος της παράστασηςς
Το Danzarin ένας πολυχώρος που φτιάξαμε με τον αγαπημένο μου συνεργάτη Carlos Dall’Asta εδώ και δώδεκα χρόνια. Στον χώρο μας γίνονται μαθήματα αργεντίνικου τάνγκο, arab flamenco, contact improvisation, pilates, yoga, θεάτρου, feldenkrais και σύγχρονου χορού, ενώ κάθε Κυριακή κάνουμε την πιο παλιά και ζεστή μιλόνγκα στην Αθήνα που είναι πλέον θεσμός στην κοινότητα του tango. Βασική ιδέα του χώρου μας είναι η αρμονική συνύπαρξη των τεχνών και δραστηριοτήτων σε ένα μέρος με βασικό χαρακτηριστικό τη ζεστασιά και το μοίρασμα. Και η ουσιαστική ανταλλαγή γεννάει και την ποιότητα.
Σκηνοθ.: Μ. Καραγεώργου
Ερμηνεύουν: Στ. Λιλικάκης, C. Dall’Asta, Μ. Καραγεώργου. Μπαντονεόν: Κ. Ζιγκερίδης.
Συνεργασία στη σκηνοθεσία : Σταύρος Λιλικάκης
Χορογραφίες Tango : Carlos Dall’AstaΠαρασκευή 6, Σάββατο 7, Παρασκευή 13, Σάββατο 14 Μαρτίου στις 21.30 Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά
Τιμή Εισιτηρίου: 10€
Προπώληση Εισιτηρίων & τηλέφωνα κρατήσεων: 6986436338 – 2114097741
Danzarin, Θεσσαλονίκης 17, Θησείο, 2114097741
Το έργο του Τζέφρι Ναφτς, εντασσόμενο στην γκέι δραματουργία, διαθέτει μια στιβαρή, αν και πλέον κλασική, δομή, αλλά κυρίως θίγει ζητήματα που η τρέχουσα δραματουργία σπάνια τολμά να θίξει
Το έργο της Μάρτα Μπαρσελό αποτυπώνει τη διαδρομή της σχέσης «μητέρας-κόρης», μετά την ανατρεπτική απόφασή τους να εφαρμόσουν τους όρους ενός άρρηκτου συμβολαίου
Ο ράπερ μιλάει για την απόφασή του να δοκιμάσει κάτι που δεν έχει ξανακάνει, το θεατρικό σανίδι, στο ψυχολογικό θρίλερ που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Αγοράς
Η παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής του τετραλογίας, με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
18°
