Μια πρόποση για την παράσταση «Κομμώτριες/Μεταπολίτευση»

Είναι κακά παιδιά. Άνοιξαν ένα δωμάτιο και χώθηκαν μέσα. Αθέατοι για καιρό.
Η παράσταση «Κομμώτριες/Μεταπολίτευση» του Μιχαήλ Μαρμαρινού δεν είναι μια ακόμα παράσταση που θα χειροκροτήσουμε μόλις τα φώτα ανάψουν. Δεν είναι ένα ακόμη δημιούργημα του σκηνοθέτη και δεν είναι από αυτά τα έργα που μπαίνοντας στο ταξί ή το αυτοκίνητο ή το λεωφορείο θα έχουμε ξεχάσει ότι ζήσαμε. 

Η εμπειρία από τις «Κομμώτριες/Μεταπολίτευση» είναι το δυνατό σημείο αυτής της παράστασης που γνωρίζει το ένα sold out μετά το άλλο. Πώς τη ζουν όμως οι άνθρωποι που απλόχερα κάθε βράδυ μας την προσφέρουν; Σε αυτό το σημείο είναι που οι συντελεστές της παράστασης «Κομμώτριες/Μεταπολίτευση» παίρνουν το λόγο.

«Μονάδα μέτρησης της Ιστορίας είναι η καθημερινότητα. Αυτό το “κάθε μέρα” της ατομικής και της συλλογικής εμπειρίας, των προσωπικών και αντικειμενικών μικρό-ιστοριών  διαγράφει και περιγράφει τον ορίζοντα μιας Ιστορίας που συνεχίζει να μας περιέχει. Όχι, δεν θα μιλήσουμε εμείς για εμάς, εμείς για τη Μεταπολίτευση. Εμείς δανείζουμε το σώμα και τον εαυτό, το αίμα, τη φωνή μας και το στόμα για να μιλήσουν Άλλοι. Αυτοί οι άλλοι δεν είναι εδώ, λείπουν. Ίσως, κατά αγαθή τύχη, κάποιος ή κάποια να βρεθεί ανάμεσά μας, μακάρι. Εμείς είμαστε η Φωνή, η φωνή τους. Όσο πιο σε σεβαστικά γίνεται – όταν παρεμβαίνει ένας άλλος λαιμός, μια άλλη χροιά. Αυτό κάνει το θέατρο. Είναι μια εκπροσώπηση, εκπροσωπούμε Απόντες. Τους δανείζουμε εμάς για να μπορέσουν να ακουστούν. Κι εμείς, ευτυχισμένοι της ζωής, της εμπειρίας ενός Άλλου, Άλλων. Ή, Εισαγωγή σε ένα θέαμα: Το Σώμα – ως αρχείο Δημόσιων Συναισθημάτων» - Μιχαήλ Μαρμαρινός

«Πλάκα έχει να ψάχνεις. Πιο πλάκα να μην ξέρεις τι ψάχνεις. Ακόμη πιο πλάκα να ψάχνεις ξέροντας πως δεν θα το βρεις. Όμως, παίρνει μορφή. Γίνεται συγκεκριμένο κι όλο και πιο συγκεκριμένο. Σαν να βάζεις την μια ψηφίδα δίπλα στην άλλη. Σαν τον ήχο του νερού στις ταινίες του Ταρκόφσκι. Τόσο που λες “βρε λες;”. Κι αρχίζεις και θυμάσαι όλα αυτά που δεν έζησες. Και οι άνθρωποι ερωτεύονται και λένε τώρα το δικό μου πόδι μούδιασε η το δικό σου; Και ποιανού πόδι χορεύει αυτό το χορό πάνω στην πίστα; Που καλώς ή κακώς πάνω σ’ αυτήν μόνο γίνεται χορός. Και όποιος είναι έξω από τον χορό πολλά τραγούδια λέει. Κι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Για να χορέψεις πιο πολύ. Και δυο χείλη κόκκινα από τα φιλιά για να χορέψεις λίγο ακόμα. Πριν το χορό, με σηκωμένο το ποτήρι, μια πρόποση στον φίλο μου τον Νίκο. Και μετά τον χορό άλλη μια. Στο Γιώργο Κοκκινίδη» -Χάρης Φραγκούλης

«Περιπατητές της ιστορίας ... με τα απολύτως απαραίτητα. Ημερομηνίες, την ψυχή μας, μια μνήμη της μητέρας μας, ένα χάδι, ένα τραγούδι, την ποίηση και τις προπόσεις μας, ανοίξαμε ένα δωμάτιο με απόντες της ιστορίας και με μας στο τώρα που ήδη είναι παρελθόν μέσα του χορέψαμε, κλάψαμε, αγκαλιαστήκαμε και περπατήσαμε. Περπατάμε ακόμη. Δώσαμε ένα φιλί στο κρεσέντο του τραγουδιού και συνεχίζουμε άγνωστο για πού μέσα στον χρόνο εκεί στο ακίνητο σημείο που μόνο χορός υπάρχει. Μαζί είπα “θα βράζουμε γλώσσες φωτιάς και θα κόβουμε το δρόμο στα ψάρια”. Επειδή ήξερε ότι ήμουν ένας οδοιπόρος και συνεπώς, απροστάτευτος. Για μια μαγική στιγμή, σύντομη στιγμή, μια γλυκιά ευφορία διαπέρασε το κατατσακισμένο μου κορμί. “Ανοίξτε το παράθυρο” είπα “εδώ και μερικές μέρες μπορώ και πετάω”» - Ηλέκτρα Νικολούζου

«Σώματα στο παρόν που χορεύουν με ερωτήσεις για την επικαιρότητα του πρόσφατου παρελθόντος απέναντι σε βλέμματα και σώματα ανθρώπων -όλοι κουβαλούμε όλο το "βάρος" της κοινής μας μνήμης. Απεμπολώντας κάθε ίχνος λαγνείας για καθετί που ανήκει στο παρελθόν, κάνουμε ερωτήσεις. Πώς να μιλήσεις για κάτι που σε διαμόρφωσε; Ερωτήσεις. Τη στιγμή που αρθρώνεται μία ερώτηση ο χρόνος αποκτά υφή δέρματος. Εκεί οι επισκέψεις είναι αμέτρητες και χρειάζεται χρόνος για να καταλάβει κανείς ποιος και πότε ήρθε, πώς και γιατί σε επισκέφθηκε. Μία περιπέτεια προσωπική και ταυτόχρονα, με έναν τρόπο, καθολική. Από την οποία περνάνε πρόσωπα αμέτρητα, ιστορίες και μαρτυρίες, εικόνες και φυσικά μουσική. Μία περιπέτεια ερωτήσεων που σκάβουν το δέρμα και φέρνουν στην επιφάνεια άλλες ερωτήσεις. Αυτό το βούισμα της αλογόμυγας που επαληθεύει με κάποιο τρόπο ότι είμαστε μέρος της Ιστορίας χωρίς να κατανοούμε πώς. Εμείς χορεύουμε και ρωτάμε. Ή και το ανάποδο. Έτσι ίσως καταφέρουμε να ακούσουμε τα τριζόνια που γέμισαν το σπίτι και πάρουμε και την ευθύνη τους και μαζί των λόγων μας» -Άρης Νινίκας

«Πώς ξεκινάει κανείς να γράφει για κάτι που βιώνει τώρα; Μέσα από τις αφηγήσεις ανθρώπων που έζησαν και επηρέασαν αυτή την περίοδο και μέσα από έρευνα για μία εποχή που δεν έζησα αλλά σίγουρα είμαι κομμάτι της και προϊόν της, καλούμαστε να μεταφέρουμε ως αγγελιοφόροι τις ιστορίες των ανθρώπων στους ανθρώπους - σαν το μάτι να κοιτάζει το μάτι. Γεμίζουμε κάθε βράδυ το θέατρο με φαντάσματα, για να μιλήσουν μέσα από εμάς. Θραύσματα εθνικής μνήμης που μοιραία περιέχουν όλους εμάς. Ένας χορός που μηδενίζει την απόσταση και μία τελετουργική πρόποση για να φτάσει η φωνή μας στην άλλη πλευρά. “Αλλά από αυτές τις πολιτείες θα απομείνει αυτό που διάβηκε από μέσα τους, ο Άνεμος”» -Μάιρα Γραβάνη

«Ως καλλιτέχνης και ηθοποιός προτιμώ να δημιουργώ, αντί απλά να παίζω κάποιο ρόλο στα  θεατρικά έργα. Η μεγαλύτερη χαρά μου είναι να συμμετέχω στη δημιουργία ενός ολοκλήρου θεατρικού έργου. Με αυτόν τον τρόπο δούλευα και στην Γερμανία, σαν μέλος της θεατρικής ομάδας "THEATER MAHAGONI" (Αννοβερο/Βερολινο). Κάθε σκηνοθεσία του Μιχαήλ Μαρμαρινού (με τον οποίο δουλεύω μαζί από το 1995) περιέχει ποίηση και μαγεία. Και το χιούμορ είναι ένα σημαντικό θεατρικό εργαλείο. Ο στόχος μας δεν είναι να δώσουμε απαντήσεις αλλά να φυτρώνουμε ερωτήσεις στον θεατή. Τα αληθινά καλλιτεχνικά θεατρικά έργα σε αγγίζουν και θα μένουν μαζί σου για πολύ καιρό» -Adrian Frieling

«Μια παράσταση για τη Μεταπολίτευση. Κάποιοι μας μίλησαν γι’ αυτήν και έτσι μπορούμε κι εμείς να πούμε κάτι. Να μεταφέρουμε βιώματα άλλων, να αναρωτηθούμε, να προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε τη μεταπολίτευση. Τι είναι; Πότε άρχισε; Τελειώνει; Κάποιοι δεν τη ζήσαμε, παρόλα αυτά “υπάρχει μνήμη μέσα από τα μάτια και τα στόματα αλλονών”. Η παράσταση είναι μια περιπέτεια της ατομικής μνήμης μέσα στη συλλογική, ένα ταξίδι στην Ιστορία μέσα από συμβάντα, εικόνες που συναντήσαμε ψάχνοντας. Βαδίζουμε μαζί μέσα σε αφηγήσεις στιγμών, αλληλεξαρτώμενοι και αλληλοϋποστηριζόμενοι, καθώς “ως μικρός Χορός εκπροσωπούμε ένα άλλο πλήθος που μιλάει και εν μέρει μας μίλησε γι’ αυτά”. Νιώθω ευγνωμοσύνη και μεγάλη χαρά για την συγκυρία αυτής της συνάντησης με τόσο πολύτιμους συνεργάτες» -Ανδρομάχη Φουντουλίδου

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την παράσταση «Κομμώτριες/Μεταπολίτευση» του Μιχαήλ Μαρμαρινού στον Athens Voice Guide