Ο Πάρις Ρούπος στην πρώτη του σόλο stand-up comedy παράσταση

O Πάρις Ρούπος, μετά από 6 χρόνια ζύμωσης στο stand-up comedy, συγκέντρωσε και παρουσιάζει τα καλύτερα κείμενά του στην πρώτη του σόλο παράσταση με τίτλο την πιο μίζερη ίσως φράση της εποχής μας, «Δουλίτσα να υπάρχει». Η ταύτιση είναι αναπόφευκτη.

Μικρά και μεγαλύτερα αστεία, φθηνά και ακριβά λογοπαίγνια, σκοτεινές σκέψεις, φωτεινές ιδέες, κείμενα που χτιζόντουσαν για καιρό, γράφτηκαν, σβήστηκαν, ξαναγράφτηκαν, μέστωσαν και παρουσιάζονται τώρα, για πρώτη φορά στην ολότητά τους. Αυτή η παράσταση θα είναι ό,τι λέει ο τίτλος. Όλες τις Πέμπτες του Μαρτίου στο Θέατρο Άβατον (Ευπατριδών 3, Γκάζι).

Ο Πάρις Ρούπος μίλησε στην Athens Voice, λίγες ώρες πριν την πρώτη παράσταση, την Πέμπτη 5 Μαρτίου.

Αυτή είναι η πρώτη σου σόλο παράσταση. Γιατί σου πήρε 6 χρόνια; Τι «ζύμωνες» τόσο καιρό;
Το stand-up comedy είναι μια τέχνη που θέλει το χρόνο της. Τα κείμενα που παρουσιάζονται σε κάθε στανταπικό μονόλογο έχουν περάσει από μύρια κύματα, διορθώσεις και δοκιμές ζωντανά ώστε να διαμορφωθούν στην τελική τους μορφή. Που ρεαλιστικά δεν υπάρχει τελική μορφή. Πάντα έχουν περιθώρια βελτίωσης. Ο κάθε κωμικός φυσικά έχει τις ταχύτητές του. Εγώ φέτος ένιωσα έτοιμος και σαν περφόρμανς και «κειμενικά» ώστε να πω ότι είναι καιρός να παρουσιάσω το πρώτο μου σόλο. Επίσης φέτος ήτανε ήδη μια πολύ καλή σεζόν για το stand-up στην Ελλάδα, παρουσιάστηκαν πολλές νέες παραστάσεις και είχα την επιθυμία από την αρχή και η δική μου να είναι μία από αυτές.

Γιατί o τίτλος «Δουλίτσα να υπάρχει» και τι να περιμένουμε από την παράσταση;
Είναι μια φράση που υπήρχε σαν ψωμοτύρι την περίοδο της κρίσης. Με τρεις λέξεις μόνο, εκφράζεται όλη η μικροαστίλα και ο φόβος για το τι μέλλει γενέσθαι. Βγάζει μια δουλικότητα και μια παραίτηση. Και ακριβώς επειδή με απωθεί, την έβαλα στον τίτλο για να την ξορκίσω. Και φυσικά έχει και σχέση με την ίδια την παράσταση. Είναι κάπως αυτοαναφορική.
Η παράσταση είναι μια αλληλουχία κυρίως από μικρά ανεξάρτητα αστεία, που όμως δένουν νοηματικά σε σημεία, σχηματίζοντας έναν ολοκληρωμένο μονόλογο που παρόλο που καταπιάνεται με διάφορες θεματικές, έχει κοινό γνώμονα τη θίξη χαρακτήρων και αντιδράσεων που συναντάμε καθημερινά.

Ποιος σκέφτηκε το σχεδιασμό της αφίσας; Φοράς κόκκινα, κρατάς ένα μήλο και το background είναι κόκκινο. Μόνο τα μάτια και το μούσι σου ξεχωρίζουν. Πες μου ότι δεν είσαι γραφίστας…
Είμαι εδώ για να σε απογοητεύσω. Είμαι και γραφίστας και όλο το κόνσεπτ ήταν δική μου ιδέα. Το κόκκινο χρώμα έχει συνδεθεί πολύ με το stand-up comedy αλλά ήθελα να αποφύγω την κλασική κόκκινη κουρτίνα των comedy clubs. Επέμενα όμως σε κάτι έντονο που να χτυπάει στο μάτι και στα σόσιαλ και στο δρόμο και να δηλώνει ότι αυτή η παράσταση θα προκαλέσει γέλιο αλλά και κάποιες σκέψεις. Χωρίς φυσικά διδακτισμό και σίγουρα χωρίς να υπάρχει κάποια προφανής πολιτική χροιά. Ο βασικός στόχος είναι πάντα το γέλιο. Αλλά αν θέλεις να το πάμε ακόμα πιο σημειολογικά, η εικόνα έχει κάτι το αναγεννησιακό σαν την αναγέννηση του ελληνικού stand-up comedy που ζούμε τώρα. Εεεεε; Τι λες για αυτό;

Υπάρχει δουλίτσα στην stand up comedy ή το «άθλημα» παραμένει ερασιτεχνικό;
Δόξα τω θεώ υπάρχει, και τα τελευταία 2-3 χρόνια όλο και περισσότερο, καταλαμβάνοντας πια μια πιο μέινστριμ θέση στην επιλογή βραδινής ψυχαγωγίας. Και οι περισσότεροι κωμικοί είναι κάθε άλλο παρά ερασιτέχνες. Δουλεύουνε πολύ πάνω στο αντικείμενο, παίρνουν σοβαρά την τέχνη τους, σέβονται το κοινό και φυσικά το διασκεδάζουν και εκείνοι όσο και οι θεατές. Υπάρχουν κάποια οχυρά που μένουν ακόμα να πέσουν και να καταληφθούν από επαγγελματίες Έλληνες κωμικούς, όπως η τηλεόραση και η διαφήμιση, και θέλω να πιστεύω ότι θα γίνει κάποια στιγμή και αυτό και θα φανεί αμέσως η διαφορά στην ποιότητα του θεάματος.

Πώς θα χαρακτήριζες το στυλ κωμωδίας σου και ποια είναι, συνήθως, τα θέματα με τα οποία καταπιάνεσαι;
Θα το χαρακτήριζα σκοτεινό αλλά και με κάποιες εκλάμψεις αγνής «βλακείας», κυρίως όσον αφορά τα λογοπαίγνια. Γενικά, νομίζω έχω αρκετά νοσηρή σκέψη (για το γράψιμο έτσι; μην παρεξηγηθώ) και μου αρέσει όταν το εκάστοτε αστείο έχει και δεύτερη ή και τρίτη ανάγνωση. Γι' αυτό κάποια θέλουν λίγο το χρόνο τους. Δεν έχω συγκεκριμένα θέματα. Μου αρέσει πολύ η ανάλυση ανθρώπινων συμπεριφορών, οι αναφορές σε ιστορικά γεγονότα, αλλά θεματικές όπως η οικογένεια, οι σχέσεις, οι θρησκείες, κοινωνικές παρατηρήσεις και φυσικά κάποια βιωματικά κείμενα, είναι πάντα στο τραπέζι.

Πώς θυμάσαι την πρώτη σου εμφάνιση στη σκηνή;
Ήταν σε ένα open mic στο ιστορικό πια μπαρ «Άνθρωπος» στο Μεταξουργείο. Με τον φόβο της αποτυχίας, δεν είχα πει σε κανέναν ότι θα το έκανα, είχα δηλώσει μόνο συμμετοχή μέσω e-mail ετοίμασα 5 λεπτά κείμενο, ανέβηκα, το είπα σχεδόν τηλεγραφικά, κατέβηκα και ήπια ένα ποτό. Δε θυμάμαι αν πήγε καλά ή όχι, νομίζω πήγε συμπαθητικά, αλλιώς θα το θυμόμουνα σαν μια πολύ άσχημη εμπειρία. Θυμάμαι όμως ότι ένιωσα ανεξήγητα οικεία που βρέθηκα εκεί, γι’ αυτό και το συνέχισα, καθώς και ότι και για τα 5 λεπτά τα μάτια μου κοιτούσαν μόνο κάτω στο πάτωμα.

Επίσης, ποια ήταν η  καλύτερη αλλά και χειρότερη παράσταση που έχεις παίξει;
H καλύτερη παράσταση έως τώρα ήταν τον περασμένο Μάιο στην πόλη μου τη Λάρισα, όπου έπαιξα για πρώτη φορά ολομόναχος και λειτούργησε σαν δοκιμαστικό για το σόλο που θα παρουσιάσω τώρα. Στο κοινό είχα πολλούς φίλους και δικούς μου ανθρώπους και το κλίμα ήταν θερμότατο. Η χειρότερη μάλλον ήτανε κάποτε στα Γιάννενα όπου λόγω κακού πρόμο και συγκυρίας της ημέρας παίξαμε σε 9 άτομα. Που αν είσαι στην Αθήνα λες «οκ, μια κακή βραδιά και πάω σπίτι μου». Αλλά άλλο να έχεις ταξιδέψει 400χλμ για αυτό.

Αν έρθει κάποιος για ένα τριήμερο στη Λάρισα, τι θα του πρότεινες να κάνει και να δει;
Θα του πρότεινα να δει κάποια άλλη πόλη. Αστειεύομαι φυσικά, συντοπίτες μου μη με περιμένετε με πυρσούς και τσουγκράνες το Πάσχα. Αν και δεν πηγαίνω πλέον πολύ συχνά, με εκπλήσσει ευχάριστα όταν βρίσκομαι εκεί. Τα τελευταία χρόνια έχει φτιάξει αρκετά σαν πόλη στο κέντρο, γίνονται ενδιαφέροντα φεστιβάλ (μουσικά, κόμικς) και εδώ και λίγο καιρό ξεκίνησαν να γίνονται σταθερά παραστάσεις stand-up και open mics από τα παιδιά που τρέχουν τον χώρο «ΦΑΝΗ ΑΡΤΣ». Αν βρεθεί κάποιος για τριήμερο λοιπόν, ας επισκεφθεί σίγουρα το Πάρκο Αλκαζάρ με το ποτάμι, το Διαχρονικό Μουσείο (ένα από τα αρτιότερα των Βαλκανίων) και φυσικά κάποιο καλό τοπικό τσιπουράδικο. Αθηναίοι δε θα το πιστέψετε, σου φέρνουν μεζέδες δωρεάν!

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου comedians;
Ο κωμικός που παρακολουθώ πάντα με προσήλωση είναι ο Anthony Jeselnik, και σε επίπεδο joke-writing αλλά και για το κοφτό delivery του. Θα με χαροποιούσε ένα κομμάτι του ελληνικού στάνταπ να οδεύσει στα δικά του χνάρια. Από πιο long-form κωμικούς, παρακολουθώ πάντα με απόλαυση Dave Chappelle και θαυμάζω το άψογο storytelling του Jim Jefferies. Για Έλληνες διπλωματικά, αλλά και σε ένα βαθμό ρεαλιστικά, θα απαντήσω ότι επηρεάζομαι θετικά από όλους όσους έχουμε κατά καιρούς μοιραστεί τη σκηνή, με έμφαση στα παιδιά που ξεκινήσαμε σχεδόν ταυτόχρονα, γνωστή και ως τάξη του 2014.

Τι θέλει να μεταδώσεις σε κάποιον που θα έρθει σε κάποια παράστασή σου;
Ιδανικά το γέλιο. Νομίζω είναι προφανές. Σε δεύτερο βαθμό, και χωρίς να είναι αυτοσκοπός, θα ήθελα να διαδοθεί μια αίσθηση ότι δεν υπάρχει τίποτε που να είναι στο απυρόβλητο στην κωμωδία και ότι σε μια τέτοιου είδους παράσταση ίσως εκπλαγεί και ίδιος με το ότι μπορεί να γελάσει και με πράγματα που μέχρι τότε ούτε καν τα είχε φανταστεί.

Λεπτομέρειες της παράστασης «Δουλίτσα να υπάρχει»:

Όλες τις Πέμπτες του Μαρτίου στο Θέατρο Άβατον.

Μαζί με τον Πάρι Ρούπο, ως opening act, κάθε φορά ένας φίλος κωμικός που τον είδε κάπου να παίζει και είπε «α, καλός είναι αυτός».
Πέμπτη 5/3, ο Οδυσσέας Μαυρομμάτης
Πέμπτη 12/3, ο Αλέξανδρος Πασπαρδάνης
Πέμπτη 19/3, ο Ντενίζ Ουρέμ
Πέμπτη 26/3, ο Άλεξ Κένσιν Αποστολόπουλος

Θέατρο Άβατον (Ευπατριδών 3, Γκάζι)
Πέμπτες 5, 12, 19, 26 Μαρτίου
Έναρξη 21:15 - Προπώληση 8€ στο viva.gr - Ταμείο Άβατον 10€
Τηλεφωνικές κρατήσεις στο 210 341 2689